από το Παρατηρητήριο Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων

Όπως είχαμε προβλέψει, το ΣτΕ ανέβαλε για μια ακόμα φορά τη συζήτηση της βασικότερης υπόθεσης, αυτής που αφορά τη μεταλλουργία flash smelting, και επέλεξε να εκδικάσει δευτερεύουσες, άνευ ιδιαίτερης σημασίας υποθέσεις. Σε ό,τι αφορά την Ελληνικός Χρυσός, το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο είναι απόλυτα προβλέψιμο. Ανακεφαλαιώνουμε λοιπόν και δίνουμε τις νέες μας προβλέψεις για την δικαστική εξέλιξη αυτών των υποθέσεων:

Αναβάλλονται για το Μάιο:

1) Το ζήτημα της μεταλλουργίας, δηλαδή η αίτηση της εταιρείας για την ακύρωση της από 2/11/2016 απόφασης απόρριψης της αίτησης θεραπείας («απόφαση Σκουρλέτη»). Η πιο σημαντική εμπλοκή της «επένδυσης» που καλείται να επιλύσει το ΣτΕ αλλά την αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι. Η αίτηση ακύρωσης κατατέθηκε το Δεκέμβριο 2016, δηλαδή πάνω από δύο χρόνια πριν – μια καθυστέρηση φαινομενικά ανεξήγητη δεδομένου ότι η Ελληνικός Χρυσός υποτίθεται ότι βιάζεται και ότι σε άλλες υποθέσεις σχετικές με την «επένδυση» το ΣτΕ είχε συζητήσει, αποφασίσει και καθαρογράψει την απόφαση μέσα σε 3 μήνες. Όπως γράψαμε τον περασμένο Δεκέμβριο, προβλέποντας τη σημερινή αναβολή:«Το ΣτΕ αδυνατεί να πάρει απόφαση υπέρ της εταιρείας, αφού το ζήτημα είναι  καθαρά τεχνικό. Η υπόθεση θα αναβληθεί εκ νέου στις 6 Φεβρουαρίου και και θα συνεχίσει να αναβάλλεται μέχρις ότου δημιουργηθούν κατάλληλες συνθήκες ώστε το ΣτΕ να αποφασίσει υπέρ της εταιρείας ή η εταιρεία να αποσύρει την προσφυγή». Για τον ίδιο ακριβώς λόγο έχουμε τη βεβαιότητα ότι στις 5 Μαΐου θα δοθεί νέα αναβολή αφού καμμία εξέλιξη που να αλλάζει τα δεδομένα δεν αναμένεται μέχρι τότε.

2) Η αίτηση πολιτών για την ακύρωση της προσωρινής έγκρισης απόθεσης επικινδύνων αποβλήτων στον μη αδειοδοτημένο ΧΥΤΕΑ Κοκκινόλακκα. Η υπόθεση αυτή είναι πλέον άνευ αντικειμένου αφού η τελευταία παράνομη προσωρινή έγκριση έληξε στις 31.12.2018. Δεν εκπλήσσει ότι το ΣτΕ άφησε να λήξει η ισχύς της προσβαλόμενης πράξης ώστε να μην τη συζητήσει. Είναι κλασική πρακτική για τις «άβολες» υποθέσεις και το έχει κάνει και παλιότερα με τις προσωρινές άδειες Μανιάτη για το μεταλλείο της Στρατονίκης.

3) Η τρίτη υπόθεση που αναβλήθηκε είναι η πιο πρόσφατη (2018) και αφορά την κατασκευή βοηθητικών εγκαταστάσεων στο υποέργο Ολυμπιάδας.

Οι τρεις υποθέσεις που συζητήθηκαν αφορούν αιτήσεις της εταιρείας για δευτερεύουσες άδειες για το υποέργο των Σκουριών – τροποποίηση της άδειας εγκατάστασης του εργοστασίου εμπλουτισμού, παράταση ισχύος της άδειας εγκατάστασης του εργοστασίου εμπλουτισμού, χορήγηση άδειας εγκατάστασης βοηθητικών εγκαταστάσεων στο χώρο του μεταλλείου. Η εισήγηση της συμβούλου Μαρίας Σωτηροπούλου ήταν κοινή για τις τρεις υποθέσεις και αναμενόμενα ήταν θετική για την εταιρεία. Όπως έχουμε αναλύσει, η πρακτική του κ. Σταθάκη να μην εγκρίνει τις αιτήσεις της εταιρείας χωρίς όμως να τις επιστρέφει αιτιολογημένα όπως ορίζει ο ΚΜΛΕ, παραβιάζει τόσο τον ΚΜΛΕ όσο και τη διοικητική διαδικασία.

Κατά τη χθεσινή συζήτηση, οι νομικοί εκπρόσωποι του Δημοσίου υπερασπίστηκαν τη μη έκδοση αυτών των αδειών τονίζοντας ότι το επενδυτικό σχέδιο είναι ενιαίο και η βασική του απαίτηση είναι η καθετοποίηση της παραγωγής, δηλαδή η κατασκευή και λειτουργία εργοστασίου μεταλλουργίας χρυσού που αυτή τη στιγμή είναι στον αέρα. Παρά την προσπάθεια των δικηγόρων της εταιρείας να στρέψουν τη συζήτηση μακριά από τη μεταλλουργία και με δεδομένο ότι η εκδίκαση της σχετικής προσφυγής αναβλήθηκε, η συζήτηση διαρκώς επανερχόταν στο ζήτημα αυτό που είναι κομβικό για την όλη «επένδυση». Θεωρούμε ότι σωστά η πλευρά του Δημοσίου θέτει το θέμα σε αυτή τη βάση, αφού από τη μεταλλουργία αποκλειστικά εξαρτάται το δημόσιο όφελος. Δυστυχώς δεν χρησιμοποιήθηκαν τα ίδια επιχειρήματα προκειμένου να επιστραφούν νομίμως στην εταιρεία οι αιτήσεις της, ώστε να πάει το Δημόσιο στο ΣτΕ με ισχυρότερη νομικά θέση από αυτήν που βρίσκεται σήμερα.

Πιστεύουμε ότι αυτές οι τρεις προσφυγές θα γίνουν δεκτές και κατά συνέπεια το ΥΠΕΝ θα εξαναγκαστεί να εκδώσει τις τρεις προαναφερθείσες άδειες. Στην πραγματικότητα έχουν μόνο επικοινωνιακή αξία για την εταιρεία και δεν επαρκούν για να ξαναξεκινήσει το έργο των Σκουριών. Και αυτό γιατί: α) το βασικό ζήτημα της μεταλλουργίας/καθετοποίησης – άρα και το δημόσιο όφελος – παραμένει σε εκκρεμότητα και β) η εταιρεία έχει τροποποιήσει συνολικά μονομερώς το υποέργο των Σκουριών και οι τροποποιήσεις αυτές απαιτούν νέα τεχνική αλλά και περιβαλλοντική αδειοδότηση.

Για ποιο λόγο αναβλήθηκε η συζήτηση της υπόθεσης της μεταλλουργίας; Καμμία εξήγηση δεν δόθηκε. Γιατί συζητήθηκαν οι άλλες προσφυγές της εταιρείας, η πιθανή (βέβαιη κατά τη γνώμη μας) αποδοχή των οποίων θα σημάνει την έκδοση νέων αδειών για τις Σκουριές; Μήπως δεν είναι αυτό το ίδιο ΣτΕ που με τις αποφάσεις του 1492/2013 και 223/2016 επιβεβαίωσε ότι η επένδυση είναι ενιαία με κεντρικό κορμό τη μεταλλουργία, όπως σωστά υποστήριξε χθες η πλευρά του Δημοσίου; Εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον η έκδοση νέων αδειών όταν δεν έχει διασφαλιστεί η ολοκλήρωση της «επένδυσης» με την καθετοποίηση της παραγωγής; Και αν δεν εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, τίνος το συμφέρον εξυπηρετεί;

Ας μη νομίζουν οι ανώτατοι δικαστές ότι οι πολίτες δεν βγάζουν τα συμπεράσματά τους. Και ας μη διαμαρτύρονται μετά για την απαξίωση της δικαιοσύνης.