Δύο χρόνια μετά τη λήξη του εμφυλίου, ο φακός του Dudley καταγράφει τους κατοίκους και τις δραστηριότητες της μικρής (αλλά γεμάτης παραγωγικότητα και ανάπτυξη) Ελλάδας: Πυκνοκατοικημένα κεφαλοχώρια, χωριανοί ντυμένοι με παραδοσιακές φορεσιές, εξειδικευμένοι αγρότες που συλλέγουν τους καρπούς της γης. Πολύβουες πόλεις, στιγμιότυπα μπροστά από την Καπνικαρέα (;), την τριλογία του Τσίλλερ και το Προεδρικό Μέγαρο. Εύζωνες έξω από τη Βουλή, χαμογελαστοί ιερείς στους δρόμους. Στα εργοστάσια, μοντέρνες εργάτριες στελεχώνουν την εγχώρια βιομηχανία. Η Φυτίνη «… κατακτά τις διεθνείς αγορές», οι ελιές Κρήτης και Μυτιλήνης αποτελούν ιδανική πρώτη ύλη για το αγνό παρθένο ελαιόλαδο. «Τhe land of sunny sees and blue skies (…) It’ all a part of the fascinating picture that is Greece». Το μίνι αυτό ντοκιμαντέρ παρουσιάζεται στις ΗΠΑ το 1951 (στο πλαίσιο της ταξιδιωτικής σειράς This World of Ours) και περιλαμβάνει όλα όσα διακρίνει η συμμαχική ματιά σε μία από τις χώρες-μέλη του μεταπολεμικού δυτικού μπλοκ.
Αξίζει να σημειωθεί ότι την ίδια χρονιά αποφασίζεται η ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ. Ο Κώστας Κοτζιάς, πρώην υπουργός της δικτατορίας Μεταξά, εκλέγεται δήμαρχος Αθηναίων, ο Νίκος Μπελογιάννης καταδικάζεται σε θάνατο. Οι Αμερικανοί κομμουνιστές (Έθελ και Τζούλιους) Ρόζενμπεργκ επίσης καταδικάζονται σε θάνατο για κατασκοπεία υπέρ της Σοβιετικής Ένωσης ενώ το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ επικυρώνει το δικαίωμα να ζητούνται τεκμήρια για τη «μη κομμουνιστική ιδεολογία» των υποψηφίων εργαζομένων, σε διάφορες θέσεις εργασίας. Αυτά, μεταξύ πολλών άλλων γεγονότων που σημάδεψαν τη συγκεκριμένη χρονιά και δείχνουν ότι συχνά η πρόθεση και η οπτική υπερτερούν έναντι της σφαιρικής αποτύπωσης της πραγματικότητας, όχι μόνο στη μυθοπλασία αλλά και στην τεκμηρίωση.