Η επανάσταση του αυτονόητου
Η επανάσταση του αυτονόητου: Ταπεινωτική η χρεωκοπία που αποφύγαμε(;) – αλλά πολύ λεβέντικη η τυφλή υποταγή στις γερμανικές τράπεζες, κατά τον Πρωθυπουργό
Α, όλα κι όλα, μας αγαπάνε οι εταίροι μας. Γιατί και χρήματα μας δανείσανε (με κάποιο τόκο βέβαια) και καλές κουβέντες μας λένε –αραιά και που. Ενώ στην Αργεντινή το 2001, τίποτα. Γι αυτό και αυτή τους τράβηξε ένα 75% «κούρεμα» στο χρέος, που ήτανε όλο δικό τους. Λίγο πριν όμως οι αΑργεντινοί απόλαυσαν ένα «κοραλίτο» με αιώνιες ουρές στις τράπεζες και λεηλασίες στα σουπερμάρκετ –επίσης όλο δικό τους. Σ΄ αυτό το παιγνίδι, πρέπει να έχεις γερό στομάχι –γιατί κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις. Το θέμα είναι ποιος θα χάσει τα περισσότερα.
Τι θα κερδίσουμε από το μνημόνιο; Πιθανόν, να μειώσουμε τα έξοδα. Πράγμα, όχι από μόνο του κακό. Χρειάζεται δημοσιονομικός ρεαλισμός και υπευθυνότητα, αλλιώς πώς θα περιορίσουμε την εξάρτησή μας από τις παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές και πώς θα έχουμε ολοδικό μας κεφάλαιο για αιρετική και ανεξάρτητη οικονομική πολιτική – αν ποτέ το αποφασίσουμε; Ανάπτυξη όμως; Επενδύσεις στην εκπαίδευση και στη συμμετοχή όλων στην παραγωγική διαδικασία; Ποιος θα τα βάλει αυτά τα χρήματα, σε περίοδο ύφεσης – αν δεν τα βάλει το κράτος; Ποιος θα ρίξει ευρώ στην αγορά; Να τυπώσουμε δεν μπορούμε, να αυξήσουμε την παραγωγική βάση δεν δυνάμεθα. Μόνο να εξυπηρετούμε το ασήκωτο χρέος μας με τους τσιμπημένους τόκους του και πουφ… τελείωσε το ρευστό.
Μας «έσωσαν» γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Οι τράπεζές τους θα κατέρρεαν και κυρίως, δεν «προβλέπεται» διαδικασία χρεωκοπίας κράτους στην Ευρωζώνη. Θα μας βάλουν να δουλέψουμε σαν σκλάβοι για τα χρέη μας και αν αντέξουμε, αν η παγκόσμια οικονομία πάρει τα πάνω της, αν είμαστε πολύ-πολύ φρόνιμοι, αν, αν – τότε θα μας επιτρέψουν και μια μικρή, τρυφερή, βελούδινη χρεωκοπία για να μην σκάσουμε και τελείως. Και μετά; Business as usual. Οπότε… μέχρι να φέξει, να δούμε ποιος θα αντέξει..
Τι θα κερδίσουμε από το μνημόνιο; Πιθανόν, να μειώσουμε τα έξοδα. Πράγμα, όχι από μόνο του κακό. Χρειάζεται δημοσιονομικός ρεαλισμός και υπευθυνότητα, αλλιώς πώς θα περιορίσουμε την εξάρτησή μας από τις παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές και πώς θα έχουμε ολοδικό μας κεφάλαιο για αιρετική και ανεξάρτητη οικονομική πολιτική – αν ποτέ το αποφασίσουμε; Ανάπτυξη όμως; Επενδύσεις στην εκπαίδευση και στη συμμετοχή όλων στην παραγωγική διαδικασία; Ποιος θα τα βάλει αυτά τα χρήματα, σε περίοδο ύφεσης – αν δεν τα βάλει το κράτος; Ποιος θα ρίξει ευρώ στην αγορά; Να τυπώσουμε δεν μπορούμε, να αυξήσουμε την παραγωγική βάση δεν δυνάμεθα. Μόνο να εξυπηρετούμε το ασήκωτο χρέος μας με τους τσιμπημένους τόκους του και πουφ… τελείωσε το ρευστό.
Μας «έσωσαν» γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Οι τράπεζές τους θα κατέρρεαν και κυρίως, δεν «προβλέπεται» διαδικασία χρεωκοπίας κράτους στην Ευρωζώνη. Θα μας βάλουν να δουλέψουμε σαν σκλάβοι για τα χρέη μας και αν αντέξουμε, αν η παγκόσμια οικονομία πάρει τα πάνω της, αν είμαστε πολύ-πολύ φρόνιμοι, αν, αν – τότε θα μας επιτρέψουν και μια μικρή, τρυφερή, βελούδινη χρεωκοπία για να μην σκάσουμε και τελείως. Και μετά; Business as usual. Οπότε… μέχρι να φέξει, να δούμε ποιος θα αντέξει..