του Κώστα Εφήμερου

Κρίθηκα ένοχος για την παραβίαση των παρακάτω άρθρων του Κώδικα Δεοντολογίας:

  • Αρθρο 7, παρ. 1α: Να συμβάλλει στην αναβάθμιση του δημοσιογραφικού λόγου, αποφεύγοντας γραμματικές, συντακτικές και λεκτικές κακοποιήσεις
  • Άρθρο 1, παρ. δ: Να μεταδίδει την πληροφορία και την είδηση ανεπηρέαστα από τις προσωπικές πολιτικές, κοινωνικές, θρησκευτικές, φυλετικές και πολιτισμικές απόψεις ή πεποιθήσεις του.
  • Άρθρο 2, παρ. β: Να σέβεται την προσωπικότητα, την αξιοπρέπεια και το απαραβίαστο της ιδιωτικής ζωής του ανθρώπου και του πολίτη. Μόνο όταν το επιτάσσει το δικαίωμα της πληροφόρησης μπορεί να χρησιμοποιεί, πάντοτε με τρόπο υπεύθυνο, στοιχεία από την ιδιωτική ζωή προσώπων που ασκούν δημόσιο λειτούργημα ή έχουν στην κοινωνία ιδιαίτερη θέση και ισχύ και υπόκεινται στον κοινωνικό έλεγχο
  • Άρθρο 6, παρ. α: Να σέβεται την προσωπικότητα των συναδέλφων του. Να μην εκτοξεύει εναντίον τους ασύστατες κατηγορίες και να αποφεύγει τις προσωπικές αντεγκλήσεις, δημόσια και στους χώρους εργασίας

Αυτά τα άρθρα τα παραβίασα επειδή αναφέρθηκα ως «τομάρι» στον άνθρωπο που υποστήριξε τα παρακάτω:

Αν υπήρχε «γραμμή»; Βεβαίως και υπήρχε. Αν υπήρχαν λευκές και μαύρες λίστες καλεσμένων και θεμάτων; Βεβαίως και υπήρχαν. Αν υπήρχαν εναλλαγές στη στήριξη ή στην κριτική απέναντι σε κυβερνήσεις και κόμματα; Βεβαίως και η απάντηση είναι θετική. Αλλά μόνο κάποιος αδαής μπορεί να υποστηρίξει ότι υπήρχε, υπάρχει ή θα υπάρξει ΜΜΕ στην Ελλάδα και στον κόσμο που δεν θα τα έχει ΟΛΑ αυτά. Μόνο κάποιος αδαής. Ή ψεύτης. Η δημοσιογραφία είναι μία σειρά συμβάσεων, συμβιβασμών και ορίων, που πρέπει να τηρήσεις για να μείνεις στο παιχνίδι.

Η ΕΣΗΕΑ αρνήθηκε να συμπεριλάβει στον έλεγχο την απάντηση που δημοσίευσε ο κύριος Καλαντζής την επόμενη ημέρα στην οποία με χαρακτήρισε κατά σειρά: «αρπαχτικό», «ξύπνιο μάγκα», «αλεξιπτωτιστή», «ιδιοκτήτη γαλέρας», «διαπλεκόμενο», «φασιστοειδή», «εκτελεστή συμβολαίων», «μπιζναδόρο», «τσακάλι», «αλλοτριωμένο killer», «εκμεταλλευτή του κόσμου», «μαχαιροβγάλτη», «εξυπνάκια» και «αλήτη». Φαίνεται ότι οι παραπάνω χαρακτηρισμοί αναβαθμίζουν τον δημοσιογραφικό λόγο και άρα δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα.

Εκτός από τα συγκεκριμένα άρθρα για τα οποία κρίθηκα ένοχος υπάρχουν και μερικά άλλα, τα οποία υπερασπίστηκα στο δημόσιο κείμενό μου χαρακτηρίζοντας τον κύριο Καλατζή «ξεπουλημένο τομάρι». Μερικά από αυτά είναι:

  • Να αποθαρρύνει και να αντιστέκεται σε κάθε απόπειρα κρατικού ή άλλου επηρεασμού με τον αυτοκαθορισμό κανόνων υπεύθυνης επαγγελματικής λειτουργίας.
  • Να κατοχυρώσει την ελευθερία της πληροφόρησης και της έκφρασης, την αυτονομία και αξιοπρέπεια του δημοσιογράφου και να θωρακίσει την ελευθεροτυπία έπ’ αγαθώ της δημοκρατίας και της κοινωνίας.
  • Να αποκρούει και να καταγγέλλει τις εκδηλώσεις κρατικού αυταρχισμού και τις αυθαιρεσίες των ιδιοκτητών των Μ.Μ.Ε. και ιδιαίτερα των ολιγοπωλίων.
  • Να υπερασπίζεται τη δημοσιογραφική ανεξαρτησία στον εργασιακό χώρο του και να αρνείται την εκτέλεση έργου, που έρχεται σε σύγκρουση με τις αρχές της δημοσιογραφικής δεοντολογίας.
  • Να μη δέχεται τη σύνταξη είδησης, σχολίου ή άρθρου και την παραγωγή εκπομπής κατά τις υποδείξεις των προϊσταμένων ή του εργοδότη του, αν το περιεχόμενό τους δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και να καταγγέλλει τις εν αγνοία του παραποιήσεις και διαστρεβλώσεις του δημοσιογραφικού του προϊόντος.
  • Να αποκρούει στο χώρο εργασίας του κάθε απόπειρα περιστολής των εργασιακών δικαιωμάτων του ή παραβίασης των κανόνων δεοντολογίας.
  • Να θεωρεί προσβολή για την κοινωνία και πράξη μειωτική για τον εαυτό του τη διαστρέβλωση, την απόκρυψη, την αλλοίωση ή την πλαστογράφηση των πραγματικών περιστατικών.

Και ενώ αντέδρασα όπως ακριβώς προβλέπει η ΕΣΗΕΑ, θεωρώντας προσβολή για την κοινωνία και πράξη μειωτική για τον εαυτό μου τη διαστρέβλωση, την απόκρυψη, την αλλοίωση των πραγματικών περιστατικών, σπορ στο οποίο ο κύριος Καλαντζής παραδέχεται ότι επιδιδόταν με ιδιαίτερο ενθουσιασμό, το πειθαρχικό έκρινε ότι αυτά είναι επουσιώδη σε σχέση με τη λεκτική βία της λέξης «τομάρι».

Ως εκδότης δεν έχω δικαίωμα εγγραφής στην ΕΣΗΕΑ και άρα δεν θα μπορούσε να με ελέγξει πειθαρχικά αν δεν προσερχόμουν οικιοθελώς. Το έκανα γιατί θεώρησα ότι αυτή θα ήταν μια μοναδική ευκαιρία για το όργανο που βαλλόταν πανταχόθεν όταν έκρινε ελεγκτέους τους συστημικούς δημοσιογράφους κατά την διάρκεια του δημοψηφίσματος. Μια μοναδική ευκαιρία να φανεί ότι το πειθαρχικό βρίσκεται εκεί για να προασπίσει το δημοσιογραφικό λειτούργημα.

Δυστυχώς όμως η ομόφωνη απόφασή του (ομολογώ ότι με εντυπωσίασε η ομοψυχία) μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα. Ότι εγώ είμαι αφελής, πιστεύοντας ότι έχει κάποιο νόημα ο Κώδικας Δεοντολογίας της δημοσιογραφίας και εσείς είστε αδαείς, για τους λόγους που εξήγησε εύγλωττα ο κύριος Καλαντζής.

Στην υγειά μας.

Υ.Γ. Για λόγους αρχής θα απευθυνθώ στο Διεθνές Ινστιτούτο Δημοσιογραφίας προκειμένου να εξεταστεί η απόφαση του πειθαρχικού της ΕΣΗΕΑ.