Του Παναγιώτη Σωτήρη*

Ο λόγος που η ακροδεξιά ΝΔ ή το παρανοϊκά καθεστωτικό ΠΑΣΟΚ κινδυνολογούν για το ευρώ είναι προφανής. Το ευρώ είναι στρατηγική επιλογή των ηγετικών ευρωπαϊκών κρατών και στην Ελλάδα εκπροσωπεί τα συμφέροντα της μαφίας της επιχειρηματικότητας στην οποία αυτά τα κόμματα υπακούν. 

Η Αριστερά τι δουλειά έχει με την υπεράσπιση του ευρώ; Ποιος είναι ο καταναγκασμός που την ωθεί να εξιδανικεύει ένα νόμισμα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του γερμανικού κεφαλαίου, που συμπυκνώνει την απώλεια εθνικής κυριαρχίας ως προς την οικονομική πολιτική και προϋποθέτει διαρκές μνημόνιο και επιτροπεία για να μπορεί μια χώρα να παραμένει στο εσωτερικό του.

Σπεύδω να πω ότι και τακτικές είμαι έτοιμος να συζητήσω και «στάδια». Αρκεί στο τέλος κάτι να γίνει. Μόνο που πολύ φοβάμαι ότι οι όρκοι πίστης στο ευρώ από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλώς μια «τακτική» επιλογή, ούτε η απόπειρα να μην συγκρουστούν προεκλογικά με τη φοβία του κόσμου για πιθανή έξοδο από το ευρώ.

Σε αυτή την περίπτωση θα είχε γίνει γνωστό, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, και το plan b, δηλαδή η ετοιμότητα για έξοδο από το ευρώ σε περίπτωση εκβιασμού από την ΕΕ. Μόνο που στην πραγματικότητα το «ζήτω το ευρώ» δεν είναι τακτική αλλά στρατηγική επιλογή. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει μόνο plan α και το εννοεί.


Αισθάνομαι ότι η μετάλλαξη της οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλώς μια πιο «ρεαλιστική» στροφή, μια πιο έντονη μεταρρυθμιστική κατεύθυνση.

Φοβάμαι ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει αποφασίσει ότι μπορεί να ηγηθεί ενός εναλλακτικού μοντέλου καπιταλιστικής ανάπτυξης. Σε αυτό το μοντέλο, η διάσωση των πιο εξαθλιωμένων στρωμάτων από τον αφανισμό –θυμάστε τη δήλωση του Σταθάκη ότι μόνο τα νοικοκυριά μέχρι 900 ευρώ θα έχουν επιπλέον παροχές; – ή η αντιστροφή της ανεργίας μέσα από χαμηλόμισθες θέσεις, είναι το αντιστάθμισμα για μια επιθετική και νεοφιλελεύθερη στην ουσία της πολιτική τόνωσης της επιχειρηματικότητας. Αυτό είναι το παράδειγμα της Βραζιλίας που θυμήθηκε πρόσφατα και ο Μοχάμεντ Ελ Αριάν προτείνοντας το και για τον ΣΥΡΙΖΑ.


Σε μια τέτοια στροφή οι όρκοι στο ευρώ παύουν να είναι εκλογική τακτική. Γίνονται στρατηγική τοποθέτηση, πιο σωστά τοποθέτηση υπέρ συγκεκριμένων ταξικών συμφερόντων.

Μόνο που για την πλειονότητα της κοινωνίας, ιδίως εκείνων των στρωμάτων που η βελτίωση της θέσης της δεν περνάει μέσα από την ύπαρξη απλώς ενός κοινωνικού «διχτυού ασφαλείας», το ευρώ εγγυάται απλώς ένα μέλλον  επισφάλειας και ανισότητας. 

Γι’ αυτό το λόγο και έχει σημασία η τοποθέτηση της Αριστεράς που επιμένει ότι υπάρχει άλλος δρόμος. Της Αριστεράς που λέει ότι το Grexit δεν είναι κατάρα αλλά θετική και αναγκαία εξέλιξη. Της Αριστεράς που αντιπροσωπεύει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ.

*υποψήφιου με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ  στη Β’ Αθηνών.