Είτε μας αρέσει είτε όχι, οι πραγματικές και βαθιές πολιτικές-κοινωνικές αλλαγές, έρχονται με συγκεκριμένους τρόπους. Ούτε από συγκεντρώσεις σε πλατείες (όσο μεγάλες κι αν είναι), ούτε από τα social media, ούτε γενικώς από πράγματα που μπορούμε να κάνουμε μετά το 8ωρο ( μα …τι λέω, το Μνημονιακό 12ωρο η 14ώρο) της εργασίας μας.
 
Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου
 
Έχουν φυσικά τεράστια, ενίοτε καθοριστική, αξία κι αυτά. Μόνον που ασκούν άμεσες πιέσεις στις κυβερνήσεις και όχι σε αυτούς που …κυβερνούν τις κυβερνήσεις. Ακριβώς δηλαδή εκείνο που μπορούν να κάνουν οι απεργίες. Σε περιπτώσεις μάλιστα επικείμενης κατάργησης στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων, όπως στις μέρες μας, οι γενικευμένες, επίμονες απεργίες.  Έχει πρόδηλα αποδειχθεί στην νεώτερη και στην … «νεώτατη» ιστορία της χώρας. Στην Ιστορία γενικώς.
 
Ιστορία όμως ξέρουν πολύ καλά και τα … «συμφέροντα». Εκείνα που έχουν επιβάλλει στην Ελλάδα τα μνημόνια και συνεχίζουν να τα επιβάλλουν. Για τον λόγο αυτό η καλύτερη –κατ’ αυτούς- εκδοχή διακυβέρνησης, δηλαδή η κυβέρνηση Παπαδήμου του 2012, είχε ως βασικό μέλημα την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την απελευθέρωση των απολύσεων παράλληλα με την μείωση του βασικού μισθού. Τις προϋποθέσεις δηλαδή της υπονόμευσης της συνδικαλιστικής δράσης, μαζί με την ανεργία και την εργοδοτική τρομοκρατία.
 
Ίδιος άλλωστε ήταν ο λόγος που όταν στην χώρα υπήρχαν κυβερνήσεις που ήταν περισσότερο εκφραστές και λιγότερο πιόνια των «συμφερόντων» φρόντιζαν να ελέγχουν ασφυκτικά  Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας (ΓΣΕΕ) ,την τριτοβάθμια οργάνωση που ιδρύθηκε το 1918 και συνολικά τον συνδικαλισμό. Είτε πρόκειται για τις κυβερνήσεις της Δεξιάς που διατηρούσαν «σιδερένιους» αντι -συνδικαλιστικούς νόμους, είτε για το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου που άλλαξε τους νόμους, αλλά φρόντισε το 1985 να κάνει πραξικόπημα στην διοίκηση της ΓΣΕΕ προκειμένου να την ελέγξει απόλυτα.
 
Επίσης για τον ίδιο ακριβώς λόγο κάποιοι φρόντισαν τα έξι Μνημονιακά χρόνια να διατηρήσει η ΓΣΕΕ μία ηγεσία (ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ) που ήταν σε κραυγαλέα αντίθεση με όσα πίστευαν οι εργαζόμενοι αυτής της χώρας. Έτσι το 35ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ έγινε το 2013 στην Αλεξανδρούπολη με αντιπροσώπους εκλεγμένους ακόμη και στην «προ-μνημονιακή» εποχή και διάφορες – όπως καταγγέλθηκαν – καλπονοθείες. Το 36ο Συνέδριο μετακόμισε νότια και ολοκληρώνεται την Κυριακή (20/3) στην …μαγευτική Ρόδο. Σε κάθε περίπτωση μακριά από εκεί που βρίσκεται η συντριπτική πλειοψηφία της εργατικής τάξης αυτής της χώρας. Κι αυτό μόνον συμβολικό δεν είναι.
 
Η σημερινή πλειοψηφία στην διοίκηση της ΓΣΕΕ, ή ίδια που προέτρεψε τους εργαζόμενους να ψηφίσουν «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου και αντιλαμβάνεται την συνδικαλιστική διεκδίκηση ως παραγωγή «ρεαλιστικών προτάσεων» για στρογγυλά τραπέζια μεταξύ «κοινωνικών εταίρων» θέλει να παραμείνουν τα πράγματα ως έχουν.
 
Μια ΓΣΕΕ που θα συνεχίσει να καλεί -υπό πίεση- σε 24ωρες η 48ωρες απεργίες «μια στο τόσο» ώστε να εκτονώνονται τα πράγματα.
 
Μια τριτοβάθμια εργατική οργάνωση που θα συνεχίσει να απεχθάνεται  τις κοινωνικές συγκρούσεις ακόμη και όταν ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων, ο Σύνδεσμος Ξενοδόχων, ο Σύνδεσμος Εφοπλιστών και γενικώς οι οργανώσεις των μεγαλο- εργοδοτών ζητάνε να δουλεύουμε σαν σκλάβοι για το τίποτε.
 
Ένα συνδικάτο «της ευθύνης» με πλειοψηφίες που θα «μασάνε» κοινοτικά κονδύλια, με τους τρόπους που μπορεί κανείς να δει στο ρεπορτάζ που δημοσίευσε το TPP. Θα παράγουν μελλοντικούς υπουργούς Εργασίας και πολιτικάντηδες την ίδια στιγμή που όσοι δουλεύουν, θα γυρίζουν την πλάτη στον συνδικαλισμό. Αηδιασμένοι.
 
Εν ολίγοις μια ΓΣΕΕ που θα επιθυμεί το ίδιο που επιθυμούν και οι ταξικοί της αντίπαλοι ενώ θα έπρεπε -λογικά- να επιθυμεί το αντίθετο.
 
Προφανώς δεν μπορεί να είναι κανείς αισιόδοξος ότι θα προκύψει μία ιδιαίτερα διαφορετική ΓΣΕΕ από  το 36ο Συνέδριο. Οι καλπονοθείες καταγγέλλονται για μία ακόμη φορά. Οι συσχετισμοί, βασισμένοι στον αριθμό των άνεργων και των ασυνδικάλιστων, διατηρούνται. Το ότι μεταξύ των δύο τελευταίων συνεδρίων της ΓΣΕΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ πρόλαβε να έρθει στην εξουσία και να υπογράψει κι αυτός ένα Μνημόνιο που ψήφισε μαζί με την Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ, δημιουργεί νέες προϋποθέσεις συναινέσεων και στο συνδικαλιστικό επίπεδο.
 
Ο δρόμος όσων δεν μπορούν να ανεχθούν περισσότερη εξαθλίωση στους όρους με τους οποίους εργάζονται, όπως αυτή που περιγράφεται γλαφυρά στην συμφωνία της 12ης Ιουλίου, δεν περνάει από την Ρόδο…