«Αυτοί οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης θέλανε να μας κουβαλήσουν αυτό το φασίστα, το ναζί, τον πρόεδρο της Ουκρανίας χωρίς να έχει υπάρξει consensus». Ο Ντανιέλ Ορτέγκα, ηγέτης των Σαντινίστας και σήμερα πρόεδρος της Νικαράγουας, δεν ήταν στις Βρυξέλλες. Τη χώρα εκπροσώπησε στην συνάντηση ΕΕ και CELAC ο υπουργός Εξωτερικών, Ντένις Μονκάδα. Παρ’ όλα αυτά, μιλώντας στην γιορτή της 44ης επετείου της Επανάστασης των Σαντινίστας, στη Μανάγκουα, απεικόνισε, με αυτόν τον ευθύ, αντι-διπλωματικό τρόπο, τις πολλές, αυστηρές, και εν τέλει επιτυχείς, ενστάσεις των λατινοαμερικάνων ηγετών στην παρουσία του προέδρου της Ουκρανίας, Βολοντίμιρ Ζελένσκυ, στη συνάντηση.

Ήταν η πρώτη μεγάλη σύγκρουση, κι έγινε πριν τη συνάντηση. Με νίκη της CELAC, της Κοινότητας των Κρατών Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής. Ο Ουκρανός ηγέτης δεν ήρθε ούτε απηύθυνε μήνυμα ηλεκτρονικά στη συνάντηση, μια πρόταση που βρήκε επίσης σθεναρή αντίσταση. Όμως η σημασία της συνάντησης ήταν τέτοια που έπρεπε να γίνει πάση θυσία: οι δυτικές, ΝΑΤΟικές, χώρες ανακάλυψαν, μάλλον έκπληκτες παραδόξως, ότι όλες οι πρώην αποικίες τους, μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, έχουν τόσα προβλήματα, κυρίως απότοκα της αποικιοκρατίας και της μεταποικιοκρατίας, που πολύ λίγο τις ενδιαφέρει ο πόλεμος στην Ουκρανία. Από τις συνέπειες των μονομερών και παράνομων κυρώσεων που στραγγαλίζουν οικονομίες και δολοφονούν λαούς, από το πραξικόπημα του 2019 στην Βολιβία μέχρι το σημερινό πραξικόπημα στο Περού, από την αναγνώριση της μαριονέτας Γουαϊδό από όλη την ΕΕ και την κλοπή του πλούτου της Βενεζουέλας με άλλοθι τον αχυράνθρωπο, ως τις δεκάδες δολοφονίες ακτιβιστών του Αμαζονίου και των ιθαγενικών δικαιωμάτων από τις συμμορίες των (δυτικών) πολυεθνικών, θέματα στα οποία δεν υπήρξε ποτέ καμία θετική δυτική παρέμβαση, η Λατινική Αμερική και η Καραϊβική έχουν κάθε λόγο να κρίνουν πολύ αυστηρά τις πιέσεις που με χίλιους τρόπους δέχονται από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία. Ακόμη περισσότερο, όταν η ιστορία και οι μνήμες στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική είναι ολοζώντανα – δεν μπορείς να ζητάς από τον Ορτέγκα να ξεχάσει τους φασίστες και νεοναζί που οι ΗΠΑ χρηματοδοτούσαν για να γκρεμίσουν ότι έχτιζε η τραγουδισμένη Επανάσταση. Ακόμη περισσότερο, δεν μπορεί η ΕΕ, με τις πρώην και νεο- αποικιακές δυνάμεις στους κόλπους της, να υπαγορεύει, να πατρωνάρει και να υποδεικνύει, αναμένοντας πλήρη υπακοή, στα κράτη που προέκυψαν από επαναστάσεις εναντίον τους, στους ιθαγενικούς πληθυσμούς που υπέφεραν γενοκτονίες. Και, φυσικά, μέχρι σήμερα, δεν είχε γίνει ποτέ λόγος για αποζημιώσεις από δυτικής πλευράς.

Το διαφορετικό, και σημαντικό, σε αυτές τις επαφές, όμως, ήταν πως αυτή τη φορά οι κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής, ειδικά όσες ενδιαφέρονται για τους λαούς τους, αλλά και κάποιες από τις δεξιές, είχαν φωνή, κοινή φωνή. Και υποχρέωσαν την Ευρώπη να ακούσει και να αποδεχθεί. Σε σημείο που, προσωπικά θα στοιχημάτιζα πως, παρά τις αναγγελίες Μπορέλ (ο γνωστός του “κήπου Ευρώπη” που τον “απειλεί η ζούγκλα”), που είπε πως θα επιδιώξουν να γίνεται η σύνοδος αυτή κάθε διετία, πολύ δύσκολα θα αποδεχθούν να ξαναφάνε τέτοια σφαλιάρα οι αλαζόνες δυτικοί – μάλλον θα αργήσει πολύ, και θα χρειαστεί τουλάχιστον έναν γύρο εκλογών με αποτυχία των αριστερόστροφων κυβερνήσεων, για να το ξανατολμήσει η ΕΕ…

Έχει καταγραφεί πολλαπλώς, άλλωστε, πως η συγκεκριμένη σύνοδος κορυφής ΕΕ- CELAC, η πρώτη μετά μια οκταετία αδράνειας και πλήρους αδιαφορίας για τα τεράστια προβλήματα που η ΕΕ δημιουργούσε στην νοτιαμερικανική ήπειρο, ξεκίνησε ως μάχη. Ήταν τόσο έντονο το παρασκήνιο, ώστε ακόμη και συστημικά μέσα κατέγραψαν την προσπάθεια της ΕΕ, που προηγήθηκε της συνάντησης, να επιβάλλει την παρουσία Ζελένσκυ, όπως και τις αντιδράσεις που συνάντησαν οι προσπάθειες να συμπεριληφθεί στο τελικό κοινό ανακοινωθέν οποιαδήποτε επώνυμη καταδίκη της Ρωσίας. Το κείμενο, που προέκυψε μετά βασάνων και κόπων, εκφράζει “βαθιά ανησυχία” για τον “πόλεμο εναντίον της Ουκρανίας” χωρίς να  καταδικάζει και χωρίς να αναφέρει ποιος είναι ο υπεύθυνος ή ο επιτιθέμενος – με διπλωματική γλώσσα και ολίγη από Πυθία, εμμέσως περιελήφθησαν και οι ευθύνες των ΝΑΤΟικών δυνάμεων, κοινώς. Παρ’ όλα αυτά, η Νικαράγουα δεν υπέγραψε το ανακοινωθέν, που υπέγραψαν όλα τα λοιπά κράτη ΕΕ (27) και CELAC (32 από τα 33). Από κει και πέρα, το μεγαλύτερο ποσοστό των άρθρων του ανακοινωθέντος (βλ. παρακάτω), πέραν των ευχολογίων για το περιβάλλον και την κλιματική αλλαγή, αποτελεί το κείμενο μιας πρώτης αποδοχής σειράς ευρωπαϊκών εγκλημάτων όπως και την επαναδιατύπωση της σχέσης των δύο περιοχών, με βάση το Διεθνές Δίκαιο. Χάρη στην Λατινική Αμερική και την Καραϊβική.

Στο ρεπορτάζ: είναι σημαντικό πως, σε αντίθεση με τα ειωθότα, όταν έφτασαν οι ηγέτες της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής στις Βρυξέλλες δεν είχε συμφωνηθεί ούτε μια γραμμή του κοινού ανακοινωθέντος που αναμένονταν. Συνήθως, τα κείμενα είναι έτοιμα από ομάδες προεργασίας, και οι ηγεσίες βάζουν τις υπογραφές και βγάζουν οικογενειακές φωτογραφίες, σε οικογενειακό κλίμα. Τίποτε τέτοιο δεν έγινε στις Βρυξέλλες, στη Σύνοδο της 17ης και 18ης Ιουλίου. Κείμενο δεν υπήρχε – ούτε μία λέξη. Στη μονομανία των Βρυξελλών με την Ουκρανία, η απάντηση ήταν, δια στόματος Λούλα, “καλύτερα ας μιλήσουμε για τις αποζημιώσεις που μας χρωστάτε”. Κάτι στο οποίο, πλαγίως, συνηγόρησε και ο γγ του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες, τουιτάροντας πως οι αποζημιώσεις αποτελούν βασικό εργαλείο στην απόδοση δικαιοσύνης…

Με αυτά να έχουν προηγηθεί, ήταν λογικό, από την πρώτη ημέρα, οι συνομιλίες να γίνουν σε πολύ υψηλούς τόνους. Παρά τα χαμόγελα και τις ευγενικές δηλώσεις στα μικρόφωνα, η αίθουσα των συνομιλιών ήταν πεδίο μάχης. «Εμείς μιλάμε για αγώνες εδώ, αλλά την αληθινή μάχη τη δίνουν εκεί μέσα. Δεν μπορείς να φανταστείς την αλαζονεία των Ευρωπαίων», μου είπε υπουργός λατινοαμερικάνικης χώρας, που συνάντησα στην παράλληλη Σύνοδο των Λαών (Cumbre De Los Pueblos 2023) που συμμετείχα. Η λέξη “αλαζονεία” επανήλθε και η λέξη “ρατσισμός” προστέθηκε, όταν συζήτησα το ίδιο θέμα με υφυπουργό άλλης λατινοαμερικάνικης χώρας. Η εμμονική επιμονή της ΕΕ – σε σημείο να αναρτηθούν διαφημιστικά στις Βρυξέλλες με την αφίσα “Οι Λατινοαμερικάνοι είμαστε με την Ουκρανία” και υπογραφή  …“Λατινοαμερικάνοι με την Ουκρανία”, που δεν είναι γνωστό ποιος τα πλήρωσε φυσικά, θεωρήθηκε, επίσης, πατερναλισμός και πρόκληση.

Τις λέξεις “αλαζονεία” και “ρατσισμός” άκουσα πολλές φορές σε ομιλίες, τοποθετήσεις και σε οφ δε ρέκορντ συζητήσεις για το κλίμα των επαφών. Και ήταν φανερό ότι αυτή τη φορά οι χώρες που μάτωσαν ξανά και ξανά γιατί οι ΗΠΑ τις θεωρούν “αυλή τους”, παρακολουθώντας την ΕΕ των πρώην αποικιοκρατών τους να συμπράττει σε εγκλήματα κατά των λαών τους, δεν επρόκειτο να δεχθούν αυτή τη συμπεριφορά. Όπως ήταν φανερό πως και η δυτική πλευρά δεν ήταν προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο*. Οι μικρές και πολλές νίκες των λαών και των κρατών που υπέστησαν όλη τη φρίκη της δυτικής κυριαρχίας είναι φανερές όχι μόνο στο τελικό ανακοινωθέν (βλ. παρακάτω) αλλά και στις “οικογενειακές φωτογραφίες” της συνάντησης.

Η πιο χαρακτηριστική ίσως ήταν η “οικογενειακή” φωτογραφία των κορυφαίων ευρωπαίων αξιωματούχων με την Ντέλσι Ροντρίγκες, την αντιπρόεδρο της κυβέρνησης της Βενεζουέλας, που υπήρξε χρόνια η ίδια υποκείμενο κυρώσεων, και ήταν στη μαύρη λίστα της ΕΕ όσο οι χώρες της έπαιζαν με τη μαριονέτα Γουαϊδό. Με χαμόγελα, θέλανε δε θέλανε, φωτογραφήθηκαν με την εκπρόσωπο της κυβέρνησης της Βενεζουέλας, αναγνωρίζοντας αυτή την κυβέρνηση ως νόμιμη.

Η παρουσία της Βενεζουέλας και της Κούβας, της οποίας ο πρόεδρος βρέθηκε στις Βρυξέλλες, ήταν ιδιαίτερα σημαντικές ακριβώς λόγω των βάρβαρων μονομερών κυρώσεων που χρόνια τώρα στραγγαλίζουν τους λαούς τους. Το θέμα του δολοφονικού αποκλεισμού της Κούβας, το θέμα των υπολειμμάτων της αποικιοκρατίας, όλα ετέθησαν στο τελικό ανακοινωθέν, κι όλα αποτελούν μικρές νίκες του διπλωματικού αντάρτικου που έχει ξεκινήσει διεθνώς τον τελευταίο χρόνο, με τη Βενεζουέλα να υπογράφει και να εκπροσωπείται επισήμως από την κυβέρνηση Μαδούρο.

Το ανακοινωθέν

Με την εξαίρεση των παραγράφων περί καλών σχέσεων, αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής, προστασίας του περιβάλλοντος κ.α. γενικόλογα, οι παράγραφοι που αξίζουν αναφοράς και ανάλυσης είναι οι εξής:

Παράγραφος 6η: “Εμφατικώς τονίζουμε την αφοσίωσή μας στη συνεργασία και τις καλές σχέσεις μεταξύ των λαών μας, ασχέτως των διαφορών στα πολιτικά μας συστήματα, και λαμβάνοντας υπόψιν τις διαφορές μας, οικονομικές, κοινωνικές και αναπτυξιακές. Εμπνεόμενοι από τις κοινές αξίες μας και με οδηγό τις αρχές της Χάρτας του ΟΗΕ, θα εργαστούμε μαζί για το κοινό μας μέλλον”.

Η φράση “ασχέτως των διαφορών στα πολιτικά μας συστήματα” αποτελεί μιαν σημαντικότατη υποχώρηση από το παραμύθι της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που χρησιμοποιούν για να αποσταθεροποιήσουν χώρες οι δυτικοί. Η ΕΕ υπογράφει το δικαίωμα των λαών και των κρατών της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής να μην κυβερνώνται με βάση την αστική δημοκρατία αλλά να αποφασίζουν εκείνα πως θέλουν να κυβερνηθούν – προφανώς η Κούβα είναι η πρώτη που έρχεται εδώ στο μυαλό.

Παράγραφος 8η: “75 χρόνια μετά την υιοθέτηση της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και 30 χρόνια μετά την υιοθέτηση της Διακήρυξης και του Προγράμματος Δράσης της Βιέννης, το κράτος δικαίου και τα ανθρώπινα δικαιώματα – αστικά, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά ή πολιτιστικά, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος στην ανάπτυξη, δηλαδή όσα θεωρούνται καθολικά, αδιαίρετα και αλληλεξαρτώμενα – παραμένουν βασικές αρχές της ανανεωμένης συμμαχίας μας. Σε αυτό το πλαίσιο, πρέπει να ληφθεί μέριμνα ώστε να αναγνωριστεί η σημασία της διασφάλισης της οικουμενικότητας, της αντικειμενικότητας και της μη επιλεκτικότητας στην εξέταση των θεμάτων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της εξάλειψης των δύο μέτρων και δύο σταθμών και της πολιτικής εκμετάλλευσης τους”.

Οι λέξεις “αλαζονεία” και “ρατσισμός” δεν μπορούσαν να μπουν στο τελικό ανακοινωθέν. Όμως το περί “δύο μέτρων και δύο σταθμών” αποτελεί την καταγραφή των ίδιων αισθημάτων, σε διπλωματική γλώσσα, αποδυναμωμένη αλλά παρούσα.

Παράγραφος 9η: “Δεσμευόμαστε να πολεμήσουμε τις πολλές και διασταυρούμενες μορφές διακρίσεων και της βασισμένης στο φύλο βίας, και να προωθήσουμε τις θεμελιώδεις αρχές και τα δικαιώματα της εργασίας, τους βασικούς κανόνες εργασίας και τις συμβάσεις του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας για αξιοπρεπή εργασία για όλους, ισότητα των φύλων, πλήρη και ισότιμη εκπροσώπηση και συμμετοχή όλων των γυναικών και κοριτσιών στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων, για τα δικαιώματα των ιθαγενών όπως ορίζονται από την σχετική Διακήρυξη του ΟΗΕ, τα δικαιώματα των παιδιών, των υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα δικαιώματα των ευάλωτων ομάδων και των ανθρώπων αφρικανικής καταγωγής”.

Προσωπικά δεν θυμάμαι άλλη αντίστοιχη διακήρυξη που να κάνει λόγο για την αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Και θεωρώ συγκινητική την τελευταία φράση, στην οποία είναι εμφανής η αλληλεγγύη προς τους αφρικανικούς λαούς, που έχουν υποστεί και υφίστανται τα ίδια. Επί του προσωπικού, ομολογώ ότι θα ήθελα πολύ να δω τα μούτρα του Μακρόν όταν υπέγραφε (και) αυτή την παράγραφο…

Παράγραφος 10η: “Αναγνωρίζουμε και μετανοούμε βαθύτατα για τα ανείπωτα δεινά που υπέστησαν εκατομμύρια άνδρες, γυναίκες και παιδιά ως αποτέλεσμα του διατλαντικού δουλεμπορίου. Υπογραμμίζουμε την πλήρη υποστήριξή μας στις αρχές που περιέχονται στη Διακήρυξη και το Πρόγραμμα Δράσης του Ντέρμπαν, συμπεριλαμβανομένης της αναγνώρισης πως η δουλεία και το δουλεμπόριο, συμπεριλαμβανομένου του διατλαντικού δουλεμπορίου, ήταν φρικτές τραγωδίες στην ιστορία της ανθρωπότητας όχι μόνο λόγω της απεχθούς βαρβαρότητάς τους, αλλά και λόγω της οργανωμένης φύσης τους και του μεγέθους τους. Η λεηλασία και το δουλεμπόριο είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Η CELAC αναφέρθηκε στο σχέδιο δέκα σημείων CARICOM για την επανορθωτική δικαιοσύνη [αποζημιώσεις]”.

Η πλάγια αναγνώριση των δυτικών ευθυνών μπορεί ακόμη να μην οδηγεί σε αποζημιώσεις – εξ ου και καταγράφεται η αναφορά της CELAC αλλά όχι η συμφωνία της ΕΕ – όμως εμφανώς ανοίγει το δρόμο προς αυτές η παραδοχή του εγκλήματος.

Παράγραφος 11η: “Βάσει του ψηφίσματος A/77/7 της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ, της 3ης Νοεμβρίου 2022, για την αναγκαιότητα τερματισμού του οικονομικού, εμπορικού και χρηματοπιστωτικού αποκλεισμού που επιβλήθηκε κατά της Κούβας, υπενθυμίζουμε την αντίθεσή μας σε νόμους και κανονισμούς με εξωεδαφική ισχύ. Ο επαναπροσδιορισμός της Κούβας ως κράτους σπόνσορα της τρομοκρατίας και η διατήρησή της στον κατάλογο, έχει δημιουργήσει εμπόδια στις διεθνείς οικονομικές συναλλαγές με το νησί”.

Δεν χρειάζεται ειδική ανάλυση αυτή η διπλωματική νίκη, αλλά δεν μπορούσε και να λείπει από την καταγραφή μας.

Παράγραφος 13η: “Σχετικά με το ζήτημα της κυριαρχίας επί των νήσων Μαλβινών / Φώκλαντς, η ΕΕ σημειώνει την ιστορική θέση της CELAC για τη σημασία του διαλόγου, το σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου και την ειρηνική επίλυση των διαφορών’’.

Άλλη μια μικρή νίκη, η αναφορά των νήσων που διεκδικεί, ειρηνικά, η Αργεντινή ως Μαλβίνες – το αρχεντίνικο όνομά τους. Νίκη που προκάλεσε την έντονη αντίδραση του Βρετανού πρωθυπουργού, Ρίσι Σούνακ. Ο Σούνακ μίλησε για “κακή επιλογή λέξεων”, η ΕΕ απάντησε “εμείς δεν πήραμε θέση, απλώς βάλαμε και τα δύο ονόματα” των νήσων, που κατέλαβε το 1833 η αποικιοκρατική Βρετανία, εποίκησε, και πολέμησε για αυτά επί Θάτσερ, στον γνωστό ως Πόλεμο των Φώκλαντς. Αρχές του χρόνου η Αργεντινή άνοιξε και πάλι το ζήτημα του καθεστώτος των νήσων, αποχωρώντας από τη σχετική συμφωνία συνεργασίας του 2016. Στην πρωθυπουργική δήλωση των Βρετανών αναφέρεται και “θέμα αυτοδιάθεσης”, καθώς οι έποικοι Βρετανοί έχουν δηλώσει πως θέλουν να παραμείνουν μέρος της Βρετανίας με δημοψήφισμα, το 2013…

Παραγραφος 15η: “Εκφράζουμε βαθιά ανησυχία για τον συνεχιζόμενο πόλεμο κατά της Ουκρανίας, ο οποίος συνεχίζει να προκαλεί τεράστιο ανθρώπινο πόνο και επιδεινώνει τις αδυναμίες που ήδη παρουσιάζει η παγκόσμια οικονομία, περιορίζει την ανάπτυξη, αυξάνει τον πληθωρισμό, διακόπτει τις αλυσίδες εφοδιασμού, ενισχύει την ενεργειακή και επισιτιστική ανασφάλεια και αυξάνει τους κινδύνους χρηματοπιστωτικής σταθερότητας. Υπό αυτή την έννοια, υποστηρίζουμε την ανάγκη για μια δίκαιη και βιώσιμη ειρήνη. Επαναλαμβάνουμε εξίσου την υποστήριξή μας για την Πρωτοβουλία της Μαύρης Θάλασσας για τα Δημητριακά, και τις προσπάθειες του ΟΗΕ να εξασφαλίσει την επέκτασή της. Υποστηρίζουμε όλες τις διπλωματικές προσπάθειες που στοχεύουν σε μια δίκαιη και βιώσιμη ειρήνη σύμφωνα με τον καταστατικό χάρτη του ΟΗΕ. Υπενθυμίζουμε τις συγκεκριμένες εθνικές μας θέσεις όπως εκφράστηκαν σε άλλα φόρουμ, ιδιαίτερα στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών και τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών … Είναι σημαντικό να τηρείται το διεθνές δίκαιο και το πολυσχιδές σύστημα που προστατεύει την ειρήνη και τη σταθερότητα”.

Καμμία αναφορά στη Ρωσία, υπόγεια αναφορά στις συνθήκες του Μινσκ, και η σημαντικότερη καταγραφή της αντίστασης των λαών της CELAC στο δυτικό αφήγημα, που επιμένουν στο Διεθνές Δίκαιο (ΟΗΕ) και την ειρήνη. Όσο για τις “αδυναμίες που ήδη παρουσιάζει η παγκόσμια οικονομία”, δυσκολεύομαι να πιστέψω πως μπήκαν εδώ με αίτημα της ΕΕ.

Παραγραφος 38η: “Εκφράζουμε ανησυχία για τη συνεχιζόμενη επιδείνωση της δημόσιας ασφάλειας και της ανθρωπιστικής κατάστασης στην Αϊτή και καλούμε για συνεχείς υποπεριφερειακές, περιφερειακές και διεθνείς προσπάθειες προς υποστήριξη του διαλόγου μεταξύ της κυβέρνησης, των διαφόρων πολιτικών κομμάτων, θεσμών και άλλων παραγόντων της κοινωνίας της Αϊτής, με στόχο τη χάραξη ενός οδικού χάρτη που θα τους επιτρέψει να ξεπεράσουν την περίπλοκη κρίση που τους πλήττει. Καλούμε τη διεθνή κοινότητα και τους οργανισμούς να υποστηρίξουν τις προσπάθειες της ίδιας της Αϊτής για εξεύρεση λύσης σε αυτήν την κρίση, με βάση τις αρχές της αλληλεγγύης και της διεθνούς συνεργασίας, με τη συγκατάθεση και τη συμμετοχή των αρχών της Αϊτής”.

Η Αϊτή και η κατάσταση στην Αϊτή, αποτελεί την εικόνα των σχέσεων Δύσης και κρατών της Καραϊβικής, όσο καμία άλλη κρίση. Το νησί ζει υπό καθεστώς ημικατοχής ή κατοχής, και δεν του επετράπη ποτέ η ειρήνη, η αυτοδιάθεση, η ανάπτυξη. Αν και σήμερα καταγράφεται έντονο το πρόβλημα των συμμοριών και της χρήσης των όπλων, κι αυτό αποτελεί σύμπτωμα της αποικιοκρατικής και βάρβαρης πολιτικής των ΗΠΑ, που επιδιώκουν να κρατούν κάτω από τη μπότα τους την μικρή χώρα, και καταστρέφουν σταθερά οποιαδήποτε ελπίδα αναδεικνύει ο ίδιος ο αϊτινός λαός.

Παράγραφος 40η: “Ενθαρρύνουμε έναν εποικοδομητικό διάλογο μεταξύ των συμμετεχόντων, στις διαπραγματεύσεις που γίνονται στην Πόλη του Μεξικού, υπό την κυβέρνηση της Βενεζουέλας”.

Αποχαιρέτα τον τον Γουαϊδό που χάνεις… .

 

 

 

*Η αντίδραση των ΗΠΑ είχε καταγραφεί εμμέσως σε δηλώσεις της Φιόνα Χιλλ, από τα γνωστά γεράκια της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου. Εχει διατελέσει προεδρική σύμβουλος των ΗΠΑ (Δημοκρατικοί), μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας των ΗΠΑ, και σήμερα ανήκει στο δυναμικό του Ινστιτούτου Μπρούκινγκς, υπηρετώντας παραλληλα ως πρύτανις του πανεπιστημίου Ντάραμ της Βρετανίας. Αναφερόμενη στη στάση των χωρών της Λατινικής Αμερικής στο θέμα των κυρώσεων, και αυτών κατά της Ρωσίας – που αρνούνται να ακολουθήσουν το δυτικό παράδειγμα – μίλησε για «Ανταρσία», με γιώτα, mutiny: “Δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ανταρσία!” είπε.

Της απάντησε, από το Cumbre De Los Pueblos 2023, ο βουλευτής και πρ. γενικός γραμματέας του Κόμματος των Εργατών του Βελγίου (PVDA/PTB), κομμουνιστής Πέτερ Μέρτενς:

«Είναι ανταρσία να θέλουν οι χώρες και οι λαοί να αποφασίζουν αυτοί για τον υπόγειο πλούτο τους, κοβάλτιο, λίθιο, και να αγωνίζονται για το δικαίωμά τους να επεξεργαστούν οι ίδιες αυτά τα πρωτογενή υλικά

Είναι ανταρσία χώρες και λαοί να αρνούνται να γίνουν βορά στον οικονομικό πόλεμο και να μπουν σε ένα νέο ψυχρό πόλεμο επειδή το θέλει η Ουάσιγκτον

Είναι ανταρσία να χαίρονται που σταδιακά ο μονοπολικός κόσμος των ΗΠΑ βαδίζει προς το τέλος του

Ε, ας την αγκαλιάσουμε λοιπόν αυτή την ανταρσία, γιατί είναι η σωστή πλευρά της Ιστορίας. Κι αν καταφέρουμε να έρθει η ανταρσία του Βορρά να δώσει χείρα βοηθείας στην ανταρσία του Νότου, μπορούμε, ναι, να γυρίσουμε τον κόσμο ανάποδα!».