Ο Σάγιεντ Χασάν Νασράλλα ήρθε στο προσκήνιο το 1992 μετά τη δολοφονία, πάλι από το Ισραήλ, του Αμπάς Μουσάουι. Στα 32 χρόνια της ηγεσίας του το «Κόμμα του Θεού» γνώρισε σημαντική μεγέθυνση και εξέλιξη. Η Χεζμπολλάχ πιστώθηκε σε μεγάλο βαθμό την αποχώρηση των Ισραηλινών από το Νότιο Λίβανο το 2000 ενώ το 2006 επιβίωσε ενός σκληρού πολέμου με την αίγλη του οιονεί νικητή. Το γόητρο της Χεζμπολλάχ επλήγη μετά την ευθεία ανάμιξη της στο συριακό εμφύλιο το 2011 και για αυτό είδαμε κάποιους πανηγυρισμούς για το θάνατο του Νασράλλα στο Ίντλιμπ. Μετά τη σχετική αποκλιμάκωση στα μέτωπα της Συρίας, η Χεζμπολλάχ ανακατεύθυνε την προσοχή της στο μέτωπο με το Ισραήλ και εστίασε στην προετοιμασία για την αναπόφευκτη αλλά μη προκαθορισμένη χρονικά σύγκρουση με το Τελ Αβίβ.

Δεν θα μάθουμε ποτέ ποια θα ήταν η ιδανική στιγμή για τη σύγκρουση από πλευράς Χεζμπολλάχ γιατί η επιδρομή της 7ης Οκτωβρίου άλλαξε τα πάντα. Εκείνη την ημέρα, ο Νασράλλα βρέθηκε ενώπιον ενός σκληρού διλλήματος και αποφάσισε να ανοίξει ένα μέτωπο στα βόρεια σύνορα του Ισραήλ χωρίς όμως να προσφύγει σε απότομη κλιμάκωση. Ο Νασράλλα πίστευε και ήλπιζε να πετύχει μια έντιμη εκεχειρία. Η διστακτικότητα του για πιο ενεργή εμπλοκή ερμηνεύτηκε ως αδυναμία και έτσι η αυτοσυγκράτηση της Χεζμπολλάχ έδωσε χώρο στο Ισραήλ να προετοιμάσει και να εκτελέσει ένα σχέδιο εκκαθάρισης της ανώτατης ηγεσίας της. Μοιραία ο Νετανιάχου, αφού πια είχε πειστεί ότι δεν κινδυνεύει από σοβαρά αντίμετρα, προχώρησε στην εξουδετέρωση του ανθρώπου που στο συλλογικό θυμικό ταυτίζεται με τη Χεζμπολλάχ. Έτσι, μετά από μια εμπρηστική ομιλία στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ, έδωσε την εντολή στην αεροπορία του να προχωρήσει στην εκτέλεση του σχεδίου δολοφονίας του Νασράλλα. Το ότι από την επίθεση αναμενόταν ο θάνατος δεκάδων μη εμπλεκόμενων δεν φάνηκε να τον απασχολεί πολύ. Το τραγικό είναι ότι είχε κάθε δίκιο γιατί τους τελευταίους 12 μήνες άλλος ένας μύθος κατέρρευσε, αυτός της ευαισθησίας και συνάμα πολιτικά υπολογίσιμης δυτικής κοινής γνώμης.

Στο προηγούμενο άρθρο για την αποτυχία αποτροπής του Ισραήλ αναλύθηκε γιατί και πως ο λεγόμενος Άξονας της Αντίστασης απέτυχε να θέσει κόκκινες γραμμές στο Τελ Αβίβ. Πέρα όμως από την αυτοσυγκράτηση απέναντι σε έναν αντίπαλο με τεράστια υπεροπλία, υπάρχει και μια άλλη εξίσου σημαντική διάσταση. Το Ισραήλ δεν διεξάγει πόλεμο στη Γάζα, αλλά μάλλον μια γενοκτονική επιθετικότητα με ανυπολόγιστες συνέπειες. Σύμφωνα με το μύθο της δυτικής ευαισθησίας μια τέτοια ανθρωπογενής καταστροφή δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει αποδεκτή. Θυμηθείτε ότι το ολοκαύτωμα δεν διαφημίστηκε ποτέ από τη Ναζιστική Γερμανία. Κάποιες φήμες για κακομεταχείριση των Εβραίων στα γκέτο εν πολλοίς διαλύθηκαν μετά την επίσκεψη του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού στην Θερεσιανστάντ και μόνο μετά την απελευθέρωση των στρατοπέδων συγκέντρωσης στην Ανατολή έγινε αντιληπτό το μέγεθος του εγκλήματος.

Καθώς λοιπόν από το 1945 και μετά η Δύση προωθούσε την εικόνα του θεματοφύλακα των ηθικών αξιών και των ανθρώπινων δικαιωμάτων το λογικό επακόλουθο έλεγε πως μια χωρίς όρια σφαγή αμάχων θα πέρναγε αυτόματα στο φάσμα της απονομιμοποίησης, της καταδίκης και, γιατί όχι, των κυρώσεων. Ναι, απαγόρευσαν σε ξένους δημοσιογράφους να εισέλθουν στη Γάζα. Ναι, λογόκριναν το διαδίκτυο. Ναι, πρόβαλαν υπέρ το δέον το αφήγημα που θέλει το Ισραήλ δικαίως αμυνόμενο θύμα αλλά δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί στα σοβαρά πως η κοινή γνώμη σε ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία και Δυτική Ευρώπη δεν έχει μάθει τι εγκλήματα έχουν διαπραχθεί στη Γάζα και στο Λίβανο τον τελευταίο χρόνο.

Πάλι κάποιος δικαίως θα πει ότι είδαμε κατ’ επανάληψη μεγάλες διαδηλώσεις στη Βρετανία και ένα πρωτοφανές κύμα καταλήψεων πανεπιστημίων στις ΗΠΑ. Ειδικά το τελευταίο ήταν εξαιρετικά σημαντικό όμως ο συνδυασμός εκφοβισμού, πειθαρχικών ποινών και αστυνομικής καταστολής πέτυχε τον περιορισμό του φαινομένου. Επίσης, παρά τις ελπίδες που γέννησε το παραπάνω κίνημα, σε μια χρονική στιγμή που απέχει μόνο λίγες βδομάδες από τις προεδρικές εκλογές βλέπουμε το φιλειρηνικό κίνημα να μην έχει σημαντική επιρροή στο εκλογικό σώμα. Αν δεν ίσχυε κάτι τέτοιο, τότε τουλάχιστον θα έπρεπε να είχε διχαστεί το Δημοκρατικό Κόμμα σε τέτοιο βαθμό που να το θέσει εκτός τροχιάς επανεκλογής.

Αντίστοιχα παρά τις συνεχείς και μαζικές διαδηλώσεις στη Βρετανία, το Εργατικό Κόμμα του φιλοισραηλινού Κέιρ Στάρμερ στις εκλογές του Ιουλίου απώλεσε μικρό αριθμό ψήφων που μάλιστα μετριάστηκαν από τη συντριπτική νίκη του σε επίπεδο εδρών. Επίσης, πολλοί λίγοι με συνεπή φιλοπαλαιστινιακή στάση στο Ηνωμένο Βασίλειο κατάφεραν να επωφεληθούν πολιτικά και να εκλεγούν ως ανεξάρτητοι υποψήφιοι.

Τέλος, στην Ευρώπη του πολιτισμού και των αξιών είχαμε εκλογές τον περασμένο Ιούνιο. Εκεί, σε εκλογές που κατά κανόνα είναι αδιάφορες και χαλαρές, το εκλογικό σώμα ελάχιστά έδειξε την τάση του να επιβραβεύσει φωνές που στάθηκαν αλληλέγγυες στο δράμα των ανθρώπων της Γάζας. Αντίθετα, είδαμε να κερδίζουν σημαντικό έδαφος οι ακροδεξιές ξενοφοβικές αντιλήψεις. Παρόμοια κατάσταση και στην Ελλάδα όπου το συνεπέστατο ΚΚΕ δεν μετατράπηκε σε μαζικό φορέα έκφρασης αποστροφής προς το Ισραήλ ενώ Νέα Αριστερά και ΜΕΡΑ 25 δεν εξέλεξαν ευρωβουλευτές και ας ήταν ο Βαρουφάκης μια σταθερή φωνή ενάντια στις ακρότητες του ισραηλινού στρατού όλο το προηγούμενο διάστημα όχι απλά σε ελληνικά, αλλά σε διεθνή αγγλόφωνα μέσα.

Η κατάσταση που περιγράφεται παραπάνω είναι τέτοια που ο κάθε Μπλίνκεν, Φέτερμαν, Στάρμερ, Μακρόν, Μελόνι και Μητσοτάκης έχει κάθε λόγο να συνεχίζει την πολιτική ανοχής και συνενοχής στα εγκλήματα του Νετανιάχου στη Μέση Ανατολή. Όσο δεν υπάρχει στον ορίζοντα η προοπτική της ουσιαστικής λογοδοσίας γιατί να αλλάξουν πολιτική ή να ασκήσουν πιέσεις στο Ισραήλ να συνετιστεί; Συνακόλουθα ο Νετανιάχου νιώθει απαλλαγμένος από κάθε αποτρεπτική πίεση και έχει τόσο θράσος ώστε να σκηνοθετεί τη δολοφονία του Νασράλλα με αίσθημα απαράμιλλης υπεροχής από την έδρα του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη κουρελιάζοντας και ευτελίζοντας τον οργανισμό και τις ανθρωπιστικές διακηρύξεις του.

Με δυο λόγια η Γάζα και Βηρυτός κείνται μακράν στη συνείδηση του Δυτικού με ότι τραγικό αυτό συνεπάγεται για τους εκεί εγκλωβισμένους πληθυσμούς.