της Δανάης Καρυδάκη
πίνακας: Paola Formico
Σχολιαστές συνέκριναν την πράξη άγραφης δικαιοσύνης εντός ενός άδικου συστήματος με αυτή μιας σύγχρονης Αντιγόνης – και θα ήταν απόλυτα ορθοί αν το Διεθνές Δίκαιο δεν επέβαλε τη διάσωση από τη θάλασσα ανθρώπων ανεξαρτήτως καταγωγής και μεταναστευτικού στάτους και δεν επίτασσε ότι οι κυβερνήσεις οφείλουν να συμμορφωθούν ώστε να παράσχουν ασφαλές καταφύγιο στους επιζώντες του ναυαγίου (βλ. https://www.unhcr.org/487b47f12.pdf). Με άλλα λόγια, και εντός θεσμικού πλαισίου είναι η ιταλική κυβέρνηση που παρανομεί και όχι, φυσικά, η Ρακέτε.
Το πρωί της Κυριακής, ένας ανώνυμος συντάκτης της Athens Voice ανάρτησε το σχόλιο ενός ανώνυμου αναγνώστη: «Μετανάστρια από την Αρμενία, αποκλειστική νοσοκόμα στο νοσοκομείο Νίκαιας, πήδηξε από το παράθυρο και σκοτώθηκε για να μην απελαθεί. Κρίμα, έχασε την ευκαιρία να συνοδεύσει τον Τσίπρα στη δεξίωση του Προεδρικού». Το απόγευμα της ίδιας μέρας και μετά τη δημόσια κατακραυγή της εν λόγω free-press, ο ίδιος ή άλλος ανώνυμος συντάκτης ανάρτησε μια υποτιθέμενη συγγνώμη στην οποία μας ενημέρωσε ότι δεν καταλάβαμε το βαθύ και περίπλοκο νόημα της πρώτης ανάρτησης που έγινε «με τις καλύτερες προθέσεις» και ότι το σχόλιο αφορούσε την εργαλειοποίηση του «μεταναστευτικού» από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι να γίνει εξουσία. Τόσο ειλικρινής ήταν η συγγνώμη του ανώνυμου εκπροσώπου της «εφημερίδας» και τόσο αυθεντικός ο αντι-ρατσισμός του που του ξέφυγε ότι ο λόγος για τον οποίο αντέδρασε ήταν ότι το σχόλιο παρερμηνεύτηκε και από «κανονικούς ανθρώπους» — απόδειξη δηλαδή ότι στη σκέψη του ο κόσμος χωρίζεται σε «κανονικούς» και «μη κανονικούς» ανθρώπους που αποτελεί την πεμπτουσία και σκληροπυρηνική ιδεολογία κάθε μορφής ρατσισμού.
Κατά τη γνώμη μου, το βαθιά προβληματικό στοιχείο της πρώτης ανάρτησης είναι η εργαλειοποίηση ενός θανάτου για την άσκηση αντι-ΣΥΡΙΖΑ προπαγάνδας. Φανερώνει πως τόσο πολύ έχει τυφλωθεί από αντιπολιτευτική μανία ο εκάστοτε αναγνώστης της Athens Voice και ο συντάκτης που την αναπαρήγαγε που ο απελπισμένος θάνατος μιας γυναίκας εργάτριας και μετανάστριας που βούτηξε στο κενό για να γλιτώσει την απέλαση, μιας γυναίκας που όλοι συναντήσαμε στις άβολες καρέκλες των δημόσιων νοσοκομείων να φροντίζουν έναν δικό μας άνθρωπο, είναι τόσο ευτελής μπροστά στην ευκαιρία να ασκήσει αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι εναρμονισμένη μια τέτοια ανάρτηση με την ιδεολογία που προωθεί μια τέτοια εφημερίδα που είχε πλασαριστεί στις αρχές της χιλιετίας σαν μια φρέσκια νεανική εναλλακτική απολιτίκ παρέμβαση στα πολιτιστικά δρώμενα της πρωτεύουσας και κατέληξε 16 χρόνια μετά να είναι φερέφωνο του πιο αντιδραστικού νεοφιλελεύθερου ακροδεξιού λόγου; Φυσικά και είναι θα σας απαντήσω. Η ανάμεσα στις γραμμές υπόνοια ότι το κίνημα για το κλείσιμο του κέντρου κράτησης της Αμυγδαλέζας αφορούσε την απουσία κλιματισμού και όχι τις απάνθρωπες συνθήκες εγκλεισμού των ανθρώπων αποκαλύπτει τόσο τα πραγματικά αισθήματα του συντάκτη όσο και, για άλλη μια φορά, ποιοι συνιστούν στο μυαλό του «κανονικούς» και ποιοι «μη κανονικούς» ανθρώπους.
Ας μην πλανιόμαστε, όμως, ότι η Αριστερά ή η «Αριστερά» έχει ηθικό πλεονέκτημα και εκπρόσωποι της δεν έχουν στο παρελθόν, επίσης, εργαλειοποιήσει θανάτους για την άσκηση αντιπολίτευσης με κορυφαίο το tweet του Πιτσιρίκου το 2010 «αν διαβάζει κάποιος άνεργος μόλις άδειασαν τρείς θέσεις στην Marfin». Δυστυχώς, πολύ δυστυχώς για την Αριστερά και το πάλαι ποτέ ηθικό της πλεονέκτημα, είναι ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ και η πολιτική που άσκησε στο «μεταναστευτικό» μετά την ανάληψη εξουσίας που έδωσαν τη δυνατότητα, το πάτημα, το δικαίωμα σε φασιστικά τσουτσέκια και κωλοφυλλάδες σαν την Athens Voice να δηλώνουν ανερυθρίαστα πως ο θάνατος μιας γυναίκας εργάτριας μετανάστριας είναι τόσο ευτελής όσο ένα ακόμα προεκλογικό σποτ του Μητσοτάκη.
Σε τούτη τη ζωή, με την ιστορία να μας παρατηρεί όπως ένας αυτόματος μηχανισμός που παίζει σκάκι που έλεγε και ο αγαπημένος Μπένγιαμιν, διαλέγουμε με μια πλευρά θα πάμε και ποια θα αφήσουμε, ή μάλλον διαλέγουμε προς τα πού θα γείρει η βάρκα μας χωρίς να βάλει νερά. Δεν είμαστε όλες Κάρολα Ρακέτε, δεν είμαστε τόσο δυνατές, τόσο δίκαιες, τόσο πιστές στα ιδανικά μας, τόσο ανιδιοτελείς, τόσο αλληλέγγυες. Έχουμε την επιλογή, όμως, να μην είμαστε ανώνυμοι συντάκτες, δειλοί, ανίεροι μπροστά στον θάνατο ανθρώπων, υπερασπιστές μιας τρομακτικής, θα μου επιτρέψετε, αδίστακτης κανονικότητας κανονισμένης από κανονικούς κανόνες. Γιατί αν κανονικοί είναι οι αναγνώστες και συντάκτες της Athens Voice και μη-κανονική η Ρακέτε, έχουμε την επιλογή να συνταχθούμε με την απελευθερωτική μη-κανονικότητα.