«Η Μυρσίνη της Πολιτισμικής Δημοκρατίας, η εμπνευσμένη Μυρσίνη μας, δεν είναι πια μαζί μας»

«Η Μυρσίνη της Πολιτισμικής Δημοκρατίας, η εμπνευσμένη Μυρσίνη μας, δεν είναι πια μαζί μας.

Από τα μάτια της, τα κείμενά της και τις λέξεις της, μας πέρασε το πάθος της για τα ανθρώπινα δικαιώματα, το όραμα της για την ισότιμη πρόσβαση για Όλους στην Τέχνη, στις Ιδέες, στα Βιβλία. Μοιράστηκε μαζί μας την τρυφερότητά της για τα παιδιά, για όλα τα παιδιά του κόσμου που έχουν δικαίωμα στην προστασία και τη φροντίδα, για τα παιδιά αποδημητικά πουλιά, για τα προσφυγόπουλα.

Πέρα από την πολιτική της προσωπικότητα -βαρύ βιογραφικό η Μυρσίνη- με την ειλικρίνεια της δέσμευσής της για όλα όσα μπορούν να γίνουν με τη συμμετοχή στους θεσμούς, αλλά και με τους αγώνες στους δρόμους, στα κινήματα, στα στέκια των προσφύγων, ήταν διαρκώς παρούσα. Παρούσα πνευματικά, ηθικά, απλή, με το χαμόγελό της, με τον “Οδυσσέα” της. Χαιρόμουν πάντα τις κουβέντες μαζί της, για τον πολιτισμό που δεν είναι πολυτέλεια, αλλά που είναι το μείζον πεδίο διαμόρφωσης του δημόσιου χώρου, των πολιτικών και ιδεολογικών συγκρούσεων.

Μια ενσάρκωση αξιοπρέπειας ήταν η Μυρσίνη και σε όλα τα υψηλά πόστα που υπηρέτησε, στην Ευρωβουλή, στο ΕΚΕΒΙ, στο Υπουργείο Πολιτισμού. Κάθε ιδέα παραίτησης συνθηκολόγησης και δημαγωγίας σ’ αυτή τη διαδρομή οικοδόμησης νοήματος, λόγων και πράξεων, ήταν στους αντίποδες των οραμάτων της.

Σ’ αυτή την πορεία προς την ανυπαρξία που περιγράφει στο συγκλονιστικό τελευταίο της σημείωμα η Μυρσίνη, εμείς θα αντιτείνουμε την Ζώσα Μνήμη. Αντίο Μυρσίνη μου. Αγαπημένε μου φίλε Αντώνη είμαστε ειλικρινά συντετριμμένοι. Θα είμαστε στην οδύνη σου κοντά σου».

«Το τελευταίο κείμενο της Μυρσίνης»

Με ένα συγκλονιστικό κείμενο που αναρτήθηκε στον προσωπικό της λογαριασμό στο facebook έγινε γνωστό αργά το βράδυ της Πέμπτης ότι απεβίωσε η Μυρσίνη Ζορμπά. Το κείμενο έχει γράψει η ίδια και το ανάρτησε ο σύζυγός της, Αντώνης Λιάκος.

«Η λέξη που ταιριάζει σε αυτόν τον σύντομο ορίζοντά μου είναι η ανυπαρξία. Δεν περιγράφεται, γιατί είναι ένας ου τόπος, ου χρόνος. Την περασμένη εβδομάδα στη συζήτηση με τον γιατρό κατάλαβα ότι διακόπτουμε τις χημειοθεραπείες, δεν είχαν αποτέλεσμα, και ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές.

Επομένως η ανυπαρξία είναι αυτό που εκφράζει καλύτερα, που διατυπώνει με μεγαλύτερη ακρίβεια αυτό που έρχεται. Βέβαια όλο το διάστημα, εδώ και έναν χρόνο, μέσα από τη συμπίεση, που διαρκώς μεγαλώνει, τον χρόνο που η κλεψύδρα του αδειάζει, διογκώνεται ο φόβος, που στην αρχή είχε μερικές χαραμάδες, κάποιες ελπίδες, μερικά ίσως πιθανόν, και σιγά σιγά ο φόβος καταλαμβάνει όλον τον υπάρχοντα χρόνο και είναι τόσο απόλυτος που πια δεν φοβάσαι, γιατί δεν υπάρχει μέσα σε αυτό κάτι που να κινείται, να έχει μία ροή.

Υπάρχει μόνο αυτό που ζεις και που από τη μία μεριά είναι σκοτεινό και δυσοίωνο, μια δυστοπία, από την άλλη είναι η πραγματική ζωή, αυτό το κάθε μέρα, που το επιμελείσαι, το φροντίζεις. Το φαγητό, το διάβασμα, ο καιρός έξω από το παράθυρο, τα ωραία λουλούδια, οι φίλοι, οι επικοινωνίες οι συζητήσεις, τα ενδιαφέροντα πάνω απ’ όλα, η δύναμη των ιδεών που δεν σταματάει να υπάρχει και που καταφέρνει να εξακτινωθεί πέρα από χρόνο.

Επομένως υπάρχουν οι δύο πλευρές και η ζωή είναι αυτή που κερδίζει την καθημερινότητα, οπότε αυτός ο συμπαγής όγκος του φόβου μένει εκεί, παγωμένος και παγιωμένος και σου επιτρέπει να ζήσεις αυτό που ζεις. Πιο πέρα, σηκώνοντας το βλέμμα, η ανυπαρξία είναι το πιο ρεαλιστικό… Είναι λίγο αστείο βέβαια, καμία ανυπαρξία δεν είναι ρεαλιστική, παρά μόνο άμα τη βλέπεις απ’ έξω και εγώ τη βλέπω από πολύ κοντά πια.»

Πέρασε στην ανυπαρξία πριν από λίγο».

Στην ίδια ανάρτηση, ακολουθεί και ένα κείμενο με τους σημαντικούς σταθμούς της ζωής της που καταλήγει με τις εξής φράσεις: «Το όραμά της διατυπώθηκε σε δυο λέξεις: Πολιτισμική Δημοκρατία. Αυτές οι δυο λέξεις θα συνοδεύουν το όνομά της στη μνήμη μας».