Αναδημοσίευση από τον Ημεροδρόμο
Θα σταθούμε ειδικότερα στους… αγώνες της παράταξης των Μητσοτάκη-Γεωργιάδη – Ομάδας βρωμιάς σε σχέση με το Πολυτεχνείο, που σε μεγάλο βαθμό αφενός εξηγούν αφετέρου δηλώνουν το… ιστορικό βάθος της δυσανεξίας τους με το θέμα.
Φυσικά δεν θα ανακαλύψουμε την ιστορική…πυρίτιδα. Δείτε το, απλώς, ως υπενθύμιση. Αλλωστε οι αγώνες της παράταξης του κ. Μητσοτάκη στο Πολυτεχνείο (και για το Πολυτεχνείο) είναι γνωστοί. Γνωστότατοι:
Απ’ όταν ο Καραμανλής παραλάμβανε την διακυβέρνηση της χώρας από τον Φαίδωνα Γκιζίκη και ορκιζόταν ενώπιόν του, ενώπιον, δηλαδή, του ίδιου ανθρώπου που μετά το Πολυτεχνείο και λόγω του Πολυτεχνείου διοριζόταν «Πρόεδρος της Δημοκρατίας» της χούντας.
Απ’ όταν ο στενός συνεργάτης του… εθνάρχη, ο και Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ.Τσάτσος έγραφε: «Η στάση μου κατά τη διάρκεια της δικτατορίας ήταν απλώς αξιοπρεπής. Ούτε βόμβες έφτιαχνα, ούτε βγήκα στο πεζοδρόμιο (…) Οταν έγινε το Πολυτεχνείο, ούτε πήγα επί τόπου, ούτε συγκινήθηκα. Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι αυτά τα πεζοδρομιακά ξεσπάσματα δεν κλόνιζαν τη δικτατορία και ότι, όπως στα χρόνια της Κατοχής, υποκρύπτανε κομμουνιστικές επιδιώξεις επικίνδυνες για το μέλλον. Εχω τη συνείδησή μου ήσυχη ότι δεν συνήργησα στην κατασκευή του μύθου του Πολυτεχνείου. Λυπάμαι τα 5-6 παιδιά που σκοτώθηκαν έξω και μακρυά από το Πολυτεχνείο, διότι μέσα στο Πολυτεχνείο δεν σκοτώθηκε κανείς» (Κωνσταντίνος Τσάτσος, «Λογοδοσία μιας ζωής», τ. Β΄, Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 2000, σ. 393).
Απ’ όταν, ανήμερα της πορείας του Πολυτεχνείου (1980) δολοφονούνταν ο Κουμής και η Κανελλοπούλου. Και από τη θέση που κάθεται σήμερα ο Μητσοτάκης, ο τότε πρωθυπουργός Ράλλης αθώωνε την Αστυνομία, λέγοντας για τους φόνους: «Και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ σπάθην κρατεί στα χέρια του για να αμυνθεί εναντίον των δαιμόνων. Δεν κρατεί άνθη»….
Απ’ όταν ο άλλος αρχηγός της παράταξης του Μητσοτάκη, ο Αβέρωφ, δήλωνε (Επίκαιρα, 10/5/1979) για το Πολυτεχνείο: “…Δεν είμαι διατεθειμένος λόγω επιμόνου συνθηματολογίας, λόγω ανύπαρκτων «πολυαρίθμων νεκρών», να βοηθήσω και εγώ στην θεσμοποίηση μια ψεύτικης ιστορίας…”.
Απ’ όταν ο σημερινός αντιπρόεδρος του Μητσοτάκη, ο Γεωργιάδης, επαναλάμβανε – με πάθος – τα του Αβέρωφ μόλις προ διετίας, ενώ ήδη από την εποχή του ΛΑΟΣ διατράνωνε: “Δεν αντέχω τα παραμύθια. Δεν υπήρξε ούτε ένας νεκρός στο Πολυτεχνείο. Ούτε ένας”…
Απ’ όταν τα “μπουμπούκια” της βασιλοχουντικής Εθνικής Παρατάξεως του ’77 ενσωματώνονταν το 1981 στην ΝΔ και βουλευτής του κόμματος του οποίου προΐσταται σήμερα ο Μητσοτάκης, εκλέγετο ο επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας της “Εθνικής Παράταξης”, ο Σπύρος Θεοτόκης.
Κι απ’ όταν ο σημερινός υπουργός του Μητσοτάκη, ο Βορίδης, τον Μάρτη του 1985, παραλάμβανε από τον καταδικασμένο σήμερα ναζί Μιχαλολιάκο την ηγεσία της νεολαίας ΕΠΕΝ, του κόμματος, δηλαδή, του δικτάτορα Παπαδόπουλου.
Θα το επαναλάβουμε: Οι αγώνες της παράταξης του κ. Μητσοτάκη (και) για το Πολυτεχνείο, είναι – δυστυχώς για τον κ. Μητσοτάκη και τις ομάδες βρωμιάς του κόμματός του – γνωστότατοι…