Η πρώτη έκθεση του Ισραηλινού στρατού για την 7η Οκτωβρίου σε αντιδιαστολή με τη Χασμπάρα

Το πρώτο θύμα σε κάθε πόλεμο είναι η αλήθεια. Είναι πράγματι πολύ δύσκολο για ένα εξωτερικό παρατηρητή να διαμορφώσει μια αντιπροσωπευτική εικόνα. Ο πιο ασφαλής τρόπος να πλησιάζει κανείς όσο γίνεται κοντύτερα στην αλήθεια είναι να στηριχτεί σε αδιαμφισβήτητα ντοκουμέντα όπως βίντεο που απαθανατίζουν μια καταστροφή ή ένα έγκλημα όπως για παράδειγμα τη σημερινή σφαγή στο Μαουάσι, να βασιστεί σε γεγονότα και μαρτυρίες που είναι αποδεκτά από όλους τους εμπλεκόμενους και τέλος να αντλήσει κρίσιμες πληροφορίες από επίσημα κείμενα έχοντας σαν πυξίδα το τι αντιτίθεται στο αφήγημα της πλευράς στην οποία ανήκει η υπηρεσία ή ο αξιωματούχος που υπογράφει τα υπό μελέτη έγγραφα. Η μέθοδος που είναι τόσο παλιά όσο και ο Θουκυδίδης συνίσταται στο απλό αξίωμα ότι αν κάποιος ισχυρίζεται αβίαστα κάτι που δεν τον συμφέρει, μάλλον λέει αλήθεια.

Υπό το παραπάνω πρίσμα η πρώτη επίσημη έκθεση του ισραηλινού στρατού για τα γεγονότα της 7^ης Οκτωβρίου έχει αξία ως προς τις αποκαλύψεις και παραδοχές που έρχονται σε αντίθεση με το μέχρι τώρα επίσημα αφήγημα και που συνακόλουθα έρχονται να επιβεβαιώσουν είτε τις καταγγελίες της άλλη πλευράς, είτε τις εκτιμήσεις εξωτερικών παρατηρητών.

Η πρώτη έκθεση του ισραηλινού στρατού για την 7^η Οκτωβρίου αφορά το τι συνέβη στον αγροτικό οικισμό, γνωστότερο με την ορολογία κιμπούτς, Μπέρι. Η έκθεση πέρα του ότι είναι αποκαλυπτική για τον αργό βαθμό αντίδρασης των δυνάμεων ασφαλείας, είναι ιδιαιτέρως σημαντική γιατί στοιχειοθετεί με τον πλέον επίσημο τρόπο τόσο τη χρήση του «Πρωτοκόλλου Αννίβα», όσο και τη διεξαγωγή μαχών εντός του Μπέρι μεταξύ Παλαιστινίων ενόπλων και της λεγόμενης ομάδας ασφαλείας του οικισμού.

Σύμφωνα με την έκθεση οι ένοπλοι κατάφεραν να εισέλθουν στον οικισμό στις 6:30 το πρωί ενώ δυνάμεις του στρατού δεν φάνηκαν μέχρι τις 11:00. Επιπλέον, θα περάσουν άλλες δυόμιση ώρες μέχρι να συγκεντρωθούν ικανές δυνάμεις για να εκκαθαρίσουν το χώρο. Στην έκθεση γίνονται αναφορές για τις συγκρούσεις μεταξύ ενόπλων και ανδρών της κοινότητας που συγκροτούσαν μια ομάδα έκτακτης ανάγκης. Η σημασία αυτής της πληροφορίας είναι σημαντική γιατί δείχνει ότι ανάμεσα στους πολίτες θύματα της επιδρομής υπήρχαν και μη άμαχοι. Η βαρβαρότητα κάθε ενέργειας αντανακλάται στους αριθμούς και επειδή τα εγκλήματα πολέμου που διαπράχθηκαν της 7^ης Οκτωβρίου χρησιμοποιήθηκαν για να δικαιολογήσουν μια άνευ προηγουμένου ασύμμετρη απάντηση είναι απαραίτητο να μάθουμε πόσοι τελικά ήταν οι άμαχοι που δολοφονήθηκαν εκείνη την ημέρα.

Σε άλλο σημείο η έκθεση μιλά για το συμβάν στην οικία Πέσι Κοέν όπου είχαν καταφύγει ένοπλοι Παλαιστίνιοι μαζί με Ισραηλινούς ομήρους. Το σπίτι περικυκλώνεται λίγο μετά τις 15:00 και ακολουθεί μια κατάσταση πολιορκίας για περισσότερο από 3 ώρες, δηλαδή ικανός χρόνος να παρθεί μια ψύχραιμη απόφαση. Και αντί οι Ισραηλινοί να προκρίνουν μια διαπραγμάτευση, αποφασίζεται να βληθεί το σπίτι τέσσερις φορές από άρμα μάχης. Αργότερα, συγκεκριμένα λίγο με τα τις 20:00, μετά από σύντομη ανταλλαγή πυρών επικρατεί ησυχία και οι ειδικές δυνάμεις αποφασίζουν να εισέλθουν στο χώρο όπου βρίσκουν μόνο μια όμηρο ζωντανή, τη Χαντάς Νταγκάν. Την ίδια στιγμή επιβεβαιώνεται ο θάνατος 13 άλλων ομήρων.

Είναι σαφές πως αν οι Ισραηλινοί είχαν επιλέξει άλλο τρόπο προσέγγισης οι 13 αυτοί Ισραηλινοί, που συγκαταλέγονται στα 1.139 θύματα εκείνης της ημέρας, θα είχαν διασωθεί. Μάλιστα το ότι η επιχείρηση έγινε πολλές ώρες μετά την αρχική σύγχυση δείχνει τις διαθέσεις των Ισραηλινών αξιωματούχων.

Λίγο καιρό πριν είχαμε γράψει το πως θα μπορούσε ο Νετανιάχου να είχε αντιδράσει διαφορετικά την 7^η Οκτωβρίου. Πολλοί βιάστηκαν να απορρίψουν τις σκέψεις και το ερώτημα ως άστοχο. Όμως σε αυτές ακριβώς τις ώρες κρίθηκαν τόσα πολλά για τόσους πολλούς που αξίζει να μελετηθούν διεξοδικά.

Αν λοιπόν η ισραηλινή ηγεσία είχε το θάρρος να παραδεχθεί τις αστοχίες της, να καταγγείλει ενώπιον της διεθνούς κοινότητας τα πραγματικά περιστατικά και να προσπαθήσει να σώσει μέσω διαπραγματεύσεων όσους περισσότερους ομήρους μπορούσε, τότε όχι μόνο πολλές ζωές δεν θα είχαν χαθεί άσκοπα αλλά ακόμα και η διεθνής εικόνα του Ισραήλ θα ήταν πολύ πιο ενισχυμένη.

Αντί των παραπάνω το Τελ Αβίβ έριξε λάδι στη φωτιά διακινώντας ιστορίες για ανύπαρκτες βαρβαρότητες σαν τα 40 αποκεφαλισμένα μωρά ή βιασμούς που φυσικά στην έκθεση δεν γίνεται καμία αναφορά. Το ότι τα πράγματα πήραν αυτή την τροπή οφείλεται εν πολλοίς στην πρόθεση του Νετανιάχου να γαντζωθεί στην εξουσία. Ο Νετανιάχου δεν μπορεί να ισχυριστεί άγνοια καθώς η έκθεση, μεταξύ άλλων, καταδεικνύει ότι ο πρωθυπουργός του Ισραήλ είχε άμεση εικόνα της κατάστασης από πολύ νωρίς αφού στις 11:00 συνομίλησε προσωπικά με τον Ελάμ Μάορ, τον επικεφαλής της ομάδας ασφαλείας του οικισμού Μπέρι.