Συνέντευξη στους Δημήτρη Λαμπρόπουλο και Θάνο Καμήλαλη

TPP: Να ξεκινήσουμε από τα βασικά. Πως φτιαχτήκαν οι Magic de Spell ;

Magic de Spell: Κοίταξε, πρώτη πρόβα κάναμε το 1979 και πρώτη εμφάνιση το 1980. Ουσιαστικά το συγκρότημα φτιάχτηκε από αγγελία, υπήρχε τότε το περιοδικό «μουσικό expess», που αφιέρωνε πολλές σελίδες στην ελληνική ροκ σκηνή, εμείς πιτσιρικάδες (εγώ με έναν φίλο) θέλαμε πάρα πολύ να φτιάξουμε ένα μουσικό ροκ συγκρότημα, βάλαμε μια αγγελία βρήκαμε τους άλλους και ξεκινήσαμε. Τότε είχε σκάσει και στην Ελλάδα το κίνημα του punk, θέλαμε πάρα πολύ να φτιάξουμε μια τέτοια μπάντα και αυτό προσπαθήσαμε να κάνουμε και αυτό κάναμε τελικά.

Ξεκινάτε λοιπόν με punk επιρροές, αγγλόφωνο στίχο…

Αγγλόφωνο στίχο ,ναι τότε θέλαμε πάρα πολύ να μοιάζουμε στα γκρουπ που ακούγαμε, στα βρετανικά γκρουπ της εποχής, γρήγορα όμως μετά από δυο χρόνια την αλλάξαμε την μπάντα πήγαμε σε πιο.. όπως λέγαμε τότε εμείς dark wave μονοπάτια, δηλαδή σταματήσαμε να έχουμε ηλεκτρική κιθάρα και παίξαμε με μπάσο – ντραμς και πλήκτρα. Συνεχίζοντας έτσι για όλη την δεκαετία του 80 και βγαίνοντας από την δεκαετία του 80, άρχισαν οι διαφωνίες μέσα στο γκρουπ αν θα έπρεπε να γίνουμε ελληνόφωνη μπάντα ή να παραμείνουμε αγγλόφωνη, εγώ προσωπικά ήμουν από αυτούς που έλεγε ότι θα έπρεπε η μπάντα να γίνει ελληνόφωνη, ήθελα και εγώ κάποια στιγμή κάποια κομμάτια μας να είναι άμεσα, δηλαδή να το τραγουδάει ο άλλος απευθείας και να νιώθει αυτό που λέει περισσότερο, χωρίς να έχει ανάγκη την μετάφραση.

Εμείς αρχίσαμε να το ψάχνουμε αυτό ήδη από το 89-90 ψαχνόμασταν στον ελληνόφωνο στίχο, το περίεργο στην φάση είναι ότι αυτός που ουσιαστικά πρόκρινε την επιλογή μας να κάνουμε ελληνόφωνο στίχο, ήταν ο JJ Burnel ο μπασίστας των Stranglers, που έπαιζαν οι   Stranglers στο Ρόδων πήγαμε να τους δούμε και είχαμε την τρελή ιδέα να του πούμε αν ήθελε να μας κάνει την παραγωγή στο επόμενο δίσκο, γιατί αυτός είχε κάνει ήδη παραγωγή σε έναν γαλλικό γκρουπ και ένα γιαπωνέζικο. Του το προτείναμε λοιπόν του δώσαμε και ένα demo και μας λέει παιδιά κοιτάξτε εγώ να κάνω την παραγωγή, αλλά σε όποια χώρα κάνω τη παραγωγή θα ήθελα το γκρουπ αυτό να να τραγουδάει τη γλώσσα της χώρας αυτής.

Έτσι είπαμε εμείς που ήμασταν υπέρ του ελληνόφωνου σε αυτούς που ήταν υπέρ του αγγλόφωνου κοιτάξτε παιδιά το λέει και ο παραγωγός και άμα κάνουμε αυτή τη παραγωγή θα είναι κάτι σπουδαίο και έτσι τουμπάραμε τα πράγματα.

Κι έτσι προέκυψε και η συνεργασία με τον JJ Burnel….. Θα ήθελα να μοιραστούμε τη ιστορία της γνωριμίας με το Νίκο Βοσδογάνης

Εγώ έχω να πω ένα περιστατικό υπήρχε κάποια στιγμή ένα κλαμπάκι για rock σκηνή live ένα μικρό μαγαζάκι στην Αγία Παρασκευή το οποίο λεγότανε ήχος εκεί παίζαμε τακτικά εμείς έβλεπα έναν τύπο πολύ έτσι άγριο, άγρια φάτσα κατά τη γνώμη μου πάντα να είναι εκεί και πάντα να μας κοιτάζει με ένα αγριεμένο ύφος και σκεφτόμουνα εγώ από μέσα μου παίζοντας ότι εγώ αυτό τον τύπο τον φοβάμαι μετά εμείς ψάχναμε μπασίστα έρχεται ένας τύπος και μας λέει έχω το μπασίστα που θέλετε. Και τον έφερε για πρόβα και μπαίνει μέσα και βλέπω αυτή τη φάτσα και λέω άσχημα τα πράγματα και έρχεται λοιπόν μου δίνει το χέρι του Νίκος Βοσδογάνης μου λέει αν χαιρετάω τι κάνει ένα σεισμό έναν πολύ δυνατό σεισμό πεταχτήκαμε όλοι έξω λεω κοίτα να δεις γνωριμία που έγινε τελοσπάντων τα πράγματα δεν ήταν έτσι ακριβός ο Νίκος ήταν ένας πάρα πολύ καλός άνθρωπος πολύ καλός χαρακτήρας και επίσης ένας πάρα πολύ καλός μουσικός μας βοήθησε πάρα πολύ στο άλμπουμ διακοπές στο Σαράγεβο που έπαιξε μαζί μας υπόλοιπα μπορεί να τα πει ο Δημήτρης.

Εγώ το Νίκο τον είχα γνωρίσει από το 1987 από τις κοινές παρέες που κάναμε τότε και παίξαμε μαζί μετά την αποχώρησή του από τους Magic de Spell από το 1997 μέχρι το 2007 παίξαμε σχεδόν 10 χρόνια σε ένα σχήμα που το λέγανε γνωστοί άγνωστοι αλλά με δύο δίσκους με το σχήμα αυτό και μάλιστα το 2006 που πήγα στους Magic de Spell κάναμε και μια συναυλία με μπασίστα το Νίκο. Το κακό βέβαια είναι ότι, μια φοβερή προσωπικότητα όπως ήταν ο Νίκος, που είναι και ιδρυτικό μέλος «γενιάς του χάους», δυστυχώς έφυγε απ' τη ζωή τέτοιες μέρες πριν από οχτώ χρόνια, το 2009.

Να προχωρήσουμε λίγο έχουμε φτάσει το 1990 και κάπου εδώ αλλάζει και το στυλ αλλάζει και το ύφος

Ναι εκτός από το στίχο άλλαξε και το μουσικό στυλ της μπάντας έγινε πολύ πιο κιθαριστικό σε αυτό πιστεύω ότι μεγάλο μέρος της αλλαγής αυτής οφείλεται στο Νίκο Γεωργούλη τον κιθαρίστα μας τότε διασκεύασα με το μαθητή του Ζαμπέτα και ουσιαστικά πήραμε μπροστά τότε να κάνουμε συναυλίες σε όλη την Ελλάδα.

Τώρα ξεκινάτε συναυλίες πανελλαδικά υπήρχε ένα πώς να το πω, κάποιο έναυσμα που απογειωθήκατε, ένας δίσκος ένα τραγούδι για να γίνει αυτό το ξεκίνημα σε μια πιο ευρύτερη βάση

Ναι αυτό συνέβη με τον δίσκο διακοπές στο Σαράγεβο που είχε μέσα και τη διασκευή που ακούσαμε και πριν το μαθητή και το ίδιο το Σαράγεβο την αρχή βέβαια η επιτυχία της διασκευής σκέπασε όλο τον δίσκο και περάσαμε μια εποχή έτσι λίγο παρεξηγημένη για εμάς πολλοί πίστευαν ότι ήμασταν ένα συγκρότημα διάσκευών και χρειάστηκε να κοπάσει λίγο η φάση με τη διασκευή για να σκάσει μύτη το Σαράγεβο και ένα-δύο κόσμος ποιοι είμαστε.

«Πρόγονε πίθηκε εσύ τι λες» να πούμε ότι είναι το τελευταίο σας άλμπουμ και έχει δυόμιση χρόνια

Πλέον δεν είμαστε σε μία φάση το να βγάζουμε έναν δίσκο κάθε χρόνο όπως ήτανε κάποτε της μόδας όταν έχουμε κάτι να πούμε το συγκεντρώνουμε για το βγάζουμε τόσο δίσκος τελευταίος, το «Προγονε πιθηκε εσύ τι λες», βγήκε σε μια περίοδο φαινόντουσαν στην κοινωνία οράματα υπήρχαν οι πύλες και ζητούσα να βρούνε ας πούμε μια άλλη διέξοδο αυτό ήταν και το σημαντικότερο κομμάτι της στιχουργικής θεματικής που μας απασχόλησε σε αυτόν το δίσκο που είναι ένας δίσκος με κυρίαρχο το κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο από πλευράς ήχου μπορεί να βρει ο καθένας διάφορα πράγματα μέσα από όλες τις προηγούμενες επιρροές μας.
Θοδωρή θες να μας πεις και συ κάτι ουσιαστικά δημιουργήσαμε μια άτυπη μουσική ομάδα που την ονομάσαμε «24 century darkness» η οποία συμπεριλάμβανε πολλούς φίλους μουσικούς και όχι μόνο μουσικούς με τους οποίους όλους μαζί γράψαμε τον δίσκο θυμάμαι καλά πρέπει να παίζουνε 12 μουσικοί μέσα στον δίσκο φιλιά από παλιές μπάντες από νέες μπάντες λέμε να είναι έτσι κάτι πιο συνολικό αυτό πράγμα.

Θα ήθελα να πω για ένα τραγούδι που βρίσκεται μέσα στο δίσκο το οποίο ονομάζεται στο «Όνομα Εκείνων ή Κατηγορητήριο» και είναι ένα ποίημα, από έναν ποιητή από το Ελ Σαλβαδόρ τον Roque Dalton  έναν αγωνιστή ποιητή που πραγματικά μας συγκλόνισε με την ποίηση του καθαρά πολιτική και το μελοποίησα με σε ένα ας πούμε περίεργο στιλ ίσως δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια μόνο άμα το ακούσει κάποιος θα το καταλάβει. Στον δίσκο αυτό εργαστήκαμε και με το Γιάννη Παλαμίδα ενώ βρεθήκαμε στην αρχή για να κάνουμε μόνο τη διασκευή του «Σαμποτάζ» στο τέλος προκύψει μια συνεργασία στην οποία είχε συμμετοχή σε οχτώ τραγούδια μια πολύ ενδιαφέρουσα συνεργασία, με γλυκές στιγμές που έχουμε περάσει μαζί και στο στούντιο και στο πάρκο κάναμε για ενάμιση χρόνο όλες τις συναυλίες μαζί από κοινού με το Γιάννη.

Ακούσαμε το «Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν» […] και μας είπαν εδώ στο διάλειμμα τα παιδιά ότι είναι μια φοβερή ιστορία, οπότε τους είπαμε κρατήστε την να μας την πείτε μετά.

Είχαμε όλο το στίχο αλλά δεν είχαμε ρεφρέν δεν ξέραμε δηλαδή ποια θα είναι η κεντρική φράση όλο το άλλο υπήρχε και κανένας δεν μπορούσε να σκεφτεί κάτι το οποίο θα ήταν κεντρική φράση αυτό το πράγμα έμεινε για μήνες και το κομμάτι κινδύνεψε να μην μπει σε αυτόν τον δίσκο βρισκόμαστε λοιπόν να παίζουμε στην Κομοτηνή κάποια στιγμή το 1995 και μετά τη συναυλία γυρνάμε με δύο Ι.Χ. νοικιασμένα στην Θεσσαλονίκη για να πάρουμε το τραίνο τρέχαμε και σε μια στροφή τζαρτζάραμε λίγο ένα περιπολικό κοντά στην Καβάλα μας σταματάνε λοιπόν και λένε μάγκες έλεγχος το πορτμπαγκάζ βγάζει ένας απ' αυτούς το μπάσο το οποίο ήτανε σε μια μαλακή θήκη όταν λέμε μαλακίες δική εννοούμε μία θήκη οποία περιγράφει το όργανο φαίνεται δηλαδή καθαρά τι είναι και ρωτάει τι είναι αυτό του λέει ο μπασίστας καλάσνικοφ… καλάσνικοφ λέει όλοι μέσα και μας πάει στο τμήμα ρε παιδιά είμαστε συγκρότημα όχι μας προσβάλατε τους λέμε είμαστε συγκρότημα.

Το χάσαμε το τρένο λέμε είμαστε συγκρότημα λέει ένας μισό λεπτό να πάρω το γιο μου παίρνει τηλέφωνο το γιο του του λέει ποιοι είμαστε εάν μας γνωρίζει μόλις κλείνει το τηλέφωνο μας λέει μήπως έχετε μια αφίσα να μου υπογράψετε έχουμε μία άντε υπογράψτε και δρόμο και την κοπανάμε. βγαίνουμε απ' το τμήμα και βλέπουμε ένα εκκλησάκι απέξω μια βρυσούλα που έγραψε αυτό το πράγμα στη βρύση Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν  «πλύνε τις αμαρτίες σου και όχι μόνο το πρόσωπό σου» και λέμε αυτό είναι το ρεφρέν τελικά και έτσι έγινε το κομμάτι.

Όσον αφορά το πολιτικό κομμάτι, ας ξεκινήσουμε λίγο πιο γενικά στο τελευταίο δίσκο πάτε λίγο πιο πολύ στο πολιτικοκοινωνικό βλέπετε μια κοινωνία να έχει τέτοια αιτήματα αυτό δεν υπήρχε νωρίτερα γιατί είστε και σε ένα χώρο οποίος είναι ενεργός πολιτικά. Ο χώρος του ροκ είναι ένας χώρος ο οποίος συνδέεται με διάφορες πολιτικές αντιλήψεις και ζητάει πράγματα οπότε το 2014 πιστεύετε ότι ήτανε μια κορύφωση αιτημάτων;

Βεβαίως και πριν είχαμε αυτό τον προσανατολισμό όχι βέβαια σε όλα τα τραγούδια έλα τότε ήτανε χωρισμένος ο κόσμος. Ο κόσμος του λαϊφστάιλ ο οποίος μας έβλεπε όχι μόνο εμάς όλα τα γκρουπ λίγο γραφικούς γκρινιάρηδες όταν ήρθε μετά η κατραπακιά η χοντρή άρχισαν όλοι σιγά-σιγά να προβληματίζονται να σκέφτονται και να μπαίνουμε σε μια πολιτική κατάσταση.

Είχε γίνει ένα σημαντικό άλμα το 2008 με το Δεκέμβρη του 2008 μιστό τι γράφαμε τον προηγούμενο δίσκο το OK πατέρα πιο δεν ήτανε εστιασμένο σε κοινωνικοπολιτικά ζητήματα και την ώρα που τελειώσαμε το δίσκο γίνεται ο Δεκέμβρης και όλοι κοινωνία στην Αθήνα τουλάχιστον αλλάξει εμείς τότε νιώσαμε την ανάγκη ότι βγάλαμε ένα δύσκολο το οποίο δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα και εκεί έπεσε η ιδέα για τον κυρ Παντελή αν με τη διασκευή αυτό το τραγούδι ουσιαστικά ήταν προάγγελος του επόμενου δίσκου.

Από την περίοδο ποτ βγήκε ο τελευταίος δίσκος, το «Πρόγονε Πίθησε εσύ τι λες;» έχουν αλλάξει οι συνθήκες;

Στη δισκογραφία έχουν αλλάξει τα πάντα

«Η κοινωνία χρειάζεται ένα καινούριο πρόταγμα»

Στην κοινωνία;

Και στην κοινωνία οι αλλαγές είναι πολύ μεγάλες. Ζούμε μία εντελώς διαφορετική εποχή. Θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε «κρισιακή εποχή», ίσως και όχι, είναι πάντως μία από τις φάσεις του καπιταλισμού αυτή που ζούμε.

Υπό ποια έννοια;

Γιατί ο καπιταλισμός βασίζεται σε αυτό το πράγμα, μία έξαρση, μία κρίση, ένας πόλεμος μετά, ξανά μία έξαρση… Εμείς ζήσαμε μία έξαρση τα προηγούμενα χρόνια και τώρα ζούμε την κρίση.

Παρένθεση γιατί μας το ρωτάει ο άτυπος floor manager της εκπομπής από το τσατ πρώτον και μπορεί επίσης να το ξεχάσω μετά. Για το τραγούδι «Την ώρα της σιωπής» που είναι λατρεμένο του, λέει ότι «είναι ένα διαφορετικό τραγούδι από όλα τα δικά σας, υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος λόγος»;

Οι στίχοι ανήκουν σε μία κοπέλα που είχαμε γνωρίσει κάποτε, μια φίλη. Μας επηρέασε ο τρόπος που είχε γράψει και δημιουργήσαμε αυτό το κομμάτι, που πραγματικά αφού το φτιάξαμε και το ενορχηστρώσαμε καταλάβαμε ότι πρόκειται για ένα πολύ διαφορετικό κομμάτι το οποίο χώραγε – δε χώραγε στο άλμπουμ στο « Κόκκινο». Δεν έχω να πω κάτι παραπάνω είναι πραγματικά όπως το λέει, ένα διαφορετικό κομμάτι.

Κλείνει η παρένθεση και επιστρέφουμε στο τρίπτυχο «έξαρση – κρίση – πόλεμος». Όταν λέτε έξαρση φαντάζομαι εννοείτε τη «χρυσή» δεκαετία του 90 ή και του 2000.  Η κρίση είναι τώρα. Αλλά το θέμα είναι ότι οι πολιτικές συνθήκες δεν φαίνεται να έχουν αλλάξει από το 2014, κρίση έχουμε ακόμα αλλά..

Έχει πέσει το ηθικό αυτή είναι η διαφορά, οι αντικειμενικές συνθήκες δεν έχουν αλλάξει. Αλλά η αντίληψη του κόσμου για το τι γίνεται και εάν υπάρχει όραμα ή ελπίδα, αυτό έχει καταπέσει δεν το συζητάμε. Η αλήθεια είναι ότι όλοι οι κοινωνικοί χώροι βιώνουν κρίση, το κίνημα δεν βρίσκεται στα πάνω του, ούτε το εργατικό ούτε των δικαιωμάτων. Αυτό, φαίνεται. Χρειάζεται ένα καινούριο πρόταγμα, τι να κάνουμε. Είναι κάτι που μας απασχολεί κι εμάς. Παρόλο που και στον προηγούμενο δίσκο, όταν τον κάναμε, ήταν η εποχή της κρίσης, τότε μπαίνανε όμως τα ερωτήματα και υπήρχαν ζωντανά κινήματα που προσπαθούσαν να διευρύνουν αυτό το κομμάτι της ελπίδας. Ε μετά αυτό το πράγμα συρρικνώθηκε. Να το πω αλλιώς. Όταν βγήκε ο δίσκος, που άρχισε να ακούγεται αμέσως μετά την κατάληψη της κυβέρνησης από ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ο κόσμος δεν ήθελε μάλλον να ακούει γι αυτά τα θέματα γιατί δεν μπορούσε να τα διαχειριστεί. Δηλαδή τον δυσκόλευαν.

«Επιστρέψαμε στον καναπέ αλλά με άλλους όρους»

Θεωρείτε ότι υπήρξε τελικά η λογική της ανάθεσης; Δηλαδή, κινηματικά, ότι «εμείς κάναμε τους αγώνες» το 2010-2014, «σας εκλέξαμε και τώρα βγάλτε τα πέρα μόνη σας». Δηλαδή από κινηματικής πλευράς, πιστεύετε ότι υπήρξε μία στάση αναμονής που κατέληξε σε στάση απογοήτευσης;

Προφανώς έγινε κάτι τέτοιο και συνήθως αυτό καταλήγει άσχημα. Αν δεν επιλυθεί αυτό δεν νομίζω ότι μπορούμε και να προχωρήσουμε σε κάτι ουσιαστικό. Πρέπει να το επιλύσουμε σαν κοινωνία. Εμείς από την πλευρά μας προσπαθούμε και να συμμετέχουμε και να βοηθάμε, είτε καλλιτεχνικά είτε προσωπικά, σε αγώνες που προσπαθούν οι άνθρωποι να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους. Όσοι μικροί ή μεγάλοι να είναι αυτοί, για εμάς είναι σημαντικό στον τρόπο που παρεμβαίνουμε.

Αυτό το κομμάτι νομίζω πως έχει εκλείψει, δηλαδή όντως, το εκχωρήσαμε αυτό το δικαίωμα, ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου το ανέθεσε. Και σήμερα, αντί να το υπολογίσουν αυτό το πράγμα και να πουν ότι όντως, δεν πέτυχε αυτό, πάμε για το επόμενο βήμα, πολλοί κλείνονται στο σπίτι τους. Έχουμε μια επιστροφή στον καναπέ αλλά όχι με τους όρους που γινόταν πιο παλιά

Με τους όρους της ήττας, του «δεν γίνεται τίποτα»;

Με τους όρους του ότι όλα αυτά είναι μάταια και πάμε να διαχειριστούμε την ήττα μας

Πάντως το τελευταίο διάστημα έχουν προκύψει κάποιοι αγώνες, σε καταστάσεις βέβαια που φέρνουν κάποιον νοήμονα άνθρωπο σε κατάσταση έξω φρενών, όπως του Τάσου Θεοφίλου ή της Ηριάννας. Αλλά τουλάχιστον βλέπουμε ξανά ένα κίνημα αλληλεγγύης και συμπαράστασης. Θεωρείτε ότι μπορεί αυτό το κίνημα να αναστρέψει κάπως την υπάρχουσα κατάσταση ή είμαι πολύ αισιόδοξος;

Προσωπικά ελπίζω κι εγώ, γιατί δεν μπορούμε να μείνουμε χωρίς ελπίδα. Ελπίζω αυτό το κίνημα να αναστρέψει την υπάρχουσα κατάσταση

Έχετε πάρει και ξεκάθαρη θέση στο ζήτημα, με δήλωση υπέρ της Ηριάννας.

Ναι μας ζητήθηκε μία δήλωση και την κάναμε, αλλά έχουμε τις ενστάσεις μας, όχι για το θέμα αλίμονο, αλλά για το ότι θα θέλαμε το κίνημα να είναι σε πιο προχωρημένο σημείο και να μην χρειαζόταν τις δηλώσεις επωνύμων για να κινητοποιηθεί. Θα ήταν πιο ωραίο πχνα τοποθετούνται κινηματικές συλλογικότητες, ακόμα και καλλιτεχνικές συλλογικότητες. Παράδειγμα, θα ήθελα να ακούσω για μια τέτοιου είδους ανακοίνωση, από την συλλογικότητα ΑΣΜΑ 450+, που κινητοποιήθηκε τόσο για τα πνευματικά δικαιώμτα και το θέμα της ΑΕΠΙ. Δεν θα είχε αυτό μεγαλύτερη βαρύτητα από το να είναι μόνος του ο καθένας από εμάς, να κάνει μια δήλωση, αν έβγαζε μια δήλωση αυτός ο φορέας. Μπορεί να μην έχει αυτό το αντικείμενο, αλλά θα ήταν πολύ ενδιαφέρον.

Ήθελα να το ρωτήσω αυτό και μου έδωσε την πάσα ένα σχόλιο στο τσατ, σχετικά για το πώς έχει τοποθετηθεί ο πνευματικός κόσμος μέσα στην κρίση. Δηλαδή υπάρχει η εντύπωση σε ένα μεγάλο μέρος του κόσμου, ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος του καλλιτεχνικού κόσμου έχει αποδεχτεί την παρούσα κατάσταση και δεν έχει βγει ανοιχτά να την καταγγείλει. Αντίθετα έχει προτιμήσει να καταγγείλει τον «λαϊκισμό» να τοποθετηθεί υπέρ της τωρινής διαχείρισης της κρίσης

Για μένα αυτό είναι ύποπτο και πολύ θα ήθελα να ξέρω από πού προέρχονται τα έσοδα αυτών των μεγάλων ονομάτων του καλλιτεχνικού κόσμου, για να μπορώ να αξιολογήσω και τις δηλώσεις τους. Δηλαδή έχουμε από πίσω κάποιες χορηγίες της Ε.Ε κάποιες χορηγίες τραπεζών, κάποια ευρωπαϊκά προγράμματα, τι ακριβώς γίνεται, πού αποσκοπεί ο καθένας. Είναι λυπηρό που τα μεγάλα ονόματα της διανόησης και της τέχνης παίρνουν αντιδραστικές θέσεις, επί χρόνια τώρα.
Θεωρείτε ότι είναι και κάπως ταξικό το ζήτημα; Δηλαδή έχει να κάνει και με το με ποιους συναγελάζεται ένας καλλιτέχνης που έχει συνηθίσει να εμφανίζεται σε μεγάλες εκδηλώσεις, σε μαγαζιά κι έχοντας τέτοιες επαφές είναι λογικό να υποστηρίζει την τάξη που τον στήριξε για να ανδειχθεί;

Λογικό είναι όπως το παρουσιάζεις, αυτό που δεν είναι λογικό είναι ότι υπάρχουν και καλλιτέχνες που δεν συναγελάζονται με αυτά τα πρόσωπα και παίρνουν όμως τέτοιες θέσεις. Υπάρχουν πολλοί που δεν μιλάνε. Αλλά μέσα στην κρίση, υπάρχουν και πολλοί καλλιτέχνες που κατά τη διάρκεια της ένιωσαν την ανάγκη να πάρουν θέση και να το ενσωματώσουν αυτό στο καλλιτεχνικό τους έργο. Εκτιμώ ότι οι κουβέντες δεν ήταν πάντα από τη σωστή μεριά και υπήρξαν πολλοί με τις κουβέντες τους έριξαν νερό στο μύλο του συστήματος. Χωρίς απαραίτητα να είναι από αυτούς που συναγελάζονται με την αστική τάξη.

«Τα καινούρια συγκροτήματα πρέπει να σπάσουνε ένα φράγμα»

Ερώτηση από το τσατ πάλι, για το ότι το ελληνικό πανκ δεν βγάζει κάτι καινούριο, ενώ σε άλλες χώρες το πανκ θα είχε άνθιση. Θα μπορούσαμε να το πάμε και προς το ροκ όλο αυτό. Θεωρείτε ότι υπάρχουν αξιόλογες μπάντες, αξιόλογα κομμάτια που έχουν βγει την περίοδο της κρίσης;

Ναι βγαίνουν αξιόλογα συγκροτήματα και κομμάτια, το πρόβλημα όμως είναι ότι βγαίνουν όλα μαζί. Υπάρχει δηλαδή μία υπερπληροφόρηση και τελικά μένει στον ακροατή να ξεχωρίσει τι είναι αξιόλογο και τι όχι. Νομίζω όμως ότι το βασικό πρόβλημα είναι ότι τα νέα πράγματα δεν μπορούν να σπάσουνε το φράγμα και να φτάσουνε στον κόσμο. Γι αυτό ο κόσμος πιστεύει ότι δεν υπάρχουν νέα πράγματα.

Πώς θα μπορούσε να σπάσει αυτό το φράγμα, ένα καινούριο συγκρότημα πχ;

Νομίζω ότι δεν υπάρχουν τα μέσα για να προβάλουν αυτό το πράγμα. Κάποια μέσα ενημέρωσης που θα μπορούσαν να κάνουν αυτήν τη δουλειά. Και πιστεύω ότι ένας νέος καλλιτέχνης για να πετύχει χρειάζεται και τύχη σήμερα.

Εντάξει το κομμάτι της διαμεσολάβησης είναι πιο ισχυρό σήμερα από ότι κάποτε.
Όταν η μουσική… βιοτεχνία της Ελλάδας λειτουργούσε κυρίως υπό την σκέπη των πολυεθνικών, διεθνών και εγχώριων που ήταν μεγάλη, αυτές είχαν και τον αντίστοιχο έλεγχο των μέσων. Ό,τι πέρναγε ουσιαστικά την πόρτα της εταιρείας το μάθαινε ο κόσμος. Αυτό παρέσυρε σε ένα κομμάτι και ανεξάρτητες παραγωγές. Με την κατάρρευση της δισκογραφίας, που ήταν ένα από τα απότοκα της τεχνολογίας και του ίντερνετ, έχει τελιώσει κι αυτό το κομμάτι της διαμεσολάβησης, με αποτέλεσμα να υπάρχει πληθώρα πληροφόρησης και να μην ξέρει ο άλλος που υπάρχει κάτι ενδιαφέρον για να το εμπιστευτεί.

Πώς υπάρχει σήμερα για παράδειγμα το ThePressProject, που είναι ένα μέσο που δεν είναι σαν τα άλλα, λειτουργεί με έναν διαφορετικό τρόπο, μία άλλη αφετηρία και χτίζει σιγά σιγά τις σχέσεις του με το κοινό, μακάρι να υπήρχαν και τέτοιοι δίαυλοι επικοινωνίας για τη μουσική και θα βλέπαμε μετά αν υπάρχει και καινούριο πανκ και καινούριο ροκ και καινούριο χιπ χοπ.

Ήθελα να αναφέρω ένα τέτοιο παράδειγμα. Τον Μάιο παίξαμε στην Πάτρα, μαζί με δύο τοπικές μπάντες. Και οι δύο μπάντες ήταν κατά τη γνώμη μου καταπληκτικές, αλλά δεν τις είχα ξανακούσει κι αν δεν είχε τύχει να παίξουμε μαζί δεν θα τις ακούγαμε ποτέ. Να πούμε και τα ονόματα τους, οι Φάκα και οι Salto Mortale. Εκπληκτικά συγκροτήματα.

Τους Magic de Spell απαρτίζουν οι Θοδωρής Βλαχάκης, Δημήτρης Μποτής, Γιώργος Αρχοντάκης, Βαγγέλης Θεοδωράκης, Βαγγέλης Λαγκουρέτος, Δημήτρης «Pixel»