του Γιάννη Μακριδάκη
Όλο αυτό, δηλαδή η φράση, η εικόνα, το ποιόν και το συστημικό αξίωμα του ανθρώπου, δεν μπορεί παρά να συμβολίζουν την επικείμενη τραγική κατάρρευση, η τελική φάση της οποίας επέρχεται άμεσα παταγωδώς.
Η σημειολογία του ουρανοξύστη είναι καταφανής. Η λέξη και μόνο, ουρανοξύστης, κάτι δηλαδή που φτάνει να ξύνει τον ουρανό, να τον γαργαλάει ή να τον τσιγκλάει, είναι ένα εξαίρετο παιχνίδισμα της ελληνικής γλώσσας, που παραπέμπει άμεσα και στην θρησκευτικής φύσης ιστοριούλα του Πύργου της Βαβέλ, την οποίαν εμπνεύστηκε η ίδια αυτή ανθρωπότητα κάποτε για να περιγράψει όσο πιο γλαφυρά μπορούσε την “αναπτυξιακή” πορεία της, με οδηγό την αλαζονεία, προς την τελική της κατάρρευση. Μια πορεία επαναλαμβανόμενης αενάως ανόδου και κατάρρευσης, που συμβαίνει με ολοένα μεγαλύτερη συχνότητα και ένταση, που αποδεικνύει ότι η ανθρωπότητα έχει συλλογική μνήμη χρυσόψαρου, και που αφήνει πίσω της κάθε φορά περισσότερους νεκρούς και πιο εκτεταμένες, αλλά και μη αναστρέψιμες, καταστροφές στο συνολικό οικοσύστημα.
Η φράση του Τραμπ ότι θα γίνει ο μεγαλύτερος δημιουργός θέσεων εργασίας που έφτιαξε ο Θεός, είναι μοναδική. Κλείνει μέσα της τα πάντα. Την ανοησία και την πλήρη άγνοια του ανθρώπινου είδους που δεν έχει κατανοήσει ακόμη, ύστερα από τόσα χρόνια ζωής, εξέλιξης, εκπαίδευσης και δήθεν προόδου του επί της γης, ούτε καν τους απλούστερους φυσικούς νόμους, δηλαδή ότι τίποτα δεν έχει κέρδος δίχως ζημία ταυτόχρονη και ότι το σύστημα, το οποίο έχει επινοήσει και μέσα στο οποίο ζει, είναι βασισμένο επί του οικοσυστήματος, το οποίον όμως απομυζεί συνεχώς απερίσκεπτα, ροκανίζει δηλαδή τη βάση του και σκάβει τον λάκκο του με εργαλείο την λεγόμενη ανάπτυξη, τις θέσεις εργασίας, την κατανάλωση των φυσικών πόρων και της ενέργειας του πλανήτη.
Επίσης η φράση αυτή κλείνει μέσα της την αλαζονεία και ταυτόχρονα την ευτέλεια της ανθρωπότητας, εκφρασμένες αρμοδίως, από τον ύψιστο συστημικό της εκπρόσωπο, αυτόν που έχει φτάσει στην κορυφή όχι μόνον του ουρανοξύστη αλλά και των συστημικών αξιωμάτων της, και ο οποίος φτάνει να χαρακτηρίζει τον εαυτό του “δημιουργό” της σύγχρονης ζωής, αφού η θέση εργασίας είναι πια η μόνη προϋπόθεση συστημικής ύπαρξης των ανθρώπων σήμερα, κάτι σαν την αναπνοή τους, και να βάζει κατόπιν τον “δημιουργό” εαυτό του στην ίδια φράση με τον Θεό του, για να συγκριθεί στην ουσία πλέον στα ίσα μαζί Του. Ο Θεός δηλαδή φτιάχνει τον άνθρωπο και τον αμολάει απερίσκεπτα στη γη, αλλά ο Τραμπ θα του δώσει θέση στο σύστημα, θα του εξασφαλίσει μια πραγματική θέση στη ζωή, θα του δώσει υπόσταση. Εδώ έχουμε φτάσει ως ανθρώπινο είδος. Στην κορυφή της βλακείας και του παράλληλου, πλασματικού, ανόητου, ατελούς και δυστυχώς ευτελούς μας σύμπαντος.
Από την κορυφή λοιπόν του σύμπαντος αυτού, του συστήματός μας και του ουρανοξύστη του πλανητάρχη μας, εκτοξεύτηκε πριν μερικές μέρες εκ στόματος του ιδίου η μέγιστη και τελευταία για αυτή την ιστορική φάση μας ως ανθρωπότητα τρομοκρατική ρουκέτα ενάντια στον εαυτό μας. Ρουκέτα, η οποία διαγράφει ήδη την τροχιά της για να φτάσει πολύ σύντομα στη γη και να εκραγεί, κλονίζοντας συθέμελα το στερέωμα του οικοσυστήματος, προξενώντας κατάρρευση του παραπαίοντος ήδη επ' αυτού συστημικού οικοδομήματός μας, εντός του οποίου ζούμε, οι πιο πολλοί ανυποψίαστοι για όλα όσα πράττουμε κάθε μέρα στη ζωή, και να μας αποδεκατίσει για άλλη μια φορά, ίσως τελειωτική.