Οι σχέσεις Assange-Guardian από την πρώτη συνάντηση μέχρι σήμερα (τα στοιχεία του VF και όχι μόνο)
Οι σχέσεις Assange-Guardian από την πρώτη συνάντηση μέχρι σήμερα (τα στοιχεία του VF και όχι μόνο)
Η
σχέση μεταξύ WikiLeaks και Guardian δεν ήταν πάντα βασισμένη στην
κατανόηση και στην εμπιστοσύνη. Όπως φαίνεται από το άρθρο του
περιοδικού Vanity Fair δεν ήταν λίγες οι φορές που τα δύο μέρη έφτασαν
ένα βήμα πριν από την επίλυση των διαφωνιών τους στις δικαστικές αίθουσες.
Το άρθρο της δημοσιογράφου και συγγραφέα, Sarah Ellison, ξεκινάει με την περιγραφή της γνωριμίας του Nick Davies1, δημοσιογράφου του Guardian, με τον Αυστραλό πρώην hacker και ιδρυτή του WikiLeaks, Julian Assange. Όπως διαβάζουμε, ο Davies κίνησε γη και ουρανό για να εντοπίσει τον Assange όταν ενημερώθηκε για την υπόθεση Bradley Manning2. Στη πρώτη τους συνάντηση σε ξενοδοχείο στις Βρυξέλλες ο Davies ρώτησε τον Assange για το τι είχε στα χέρια του και εκείνος του ανέφερε τα τέσσερα «πακέτα»: 1. Τα έγγραφα για τον πόλεμο του Αφγανιστάν, 2. Τα έγγραφα του πολέμου του Ιράκ, 3. Τα διπλωματικά έγγραφα των αμερικανικών πρεσβειών και 4. Αναλυτικά έγγραφα για όλους τους κρατούμενους του Guantanamo. Ο Davis του πρότεινε συνεργασία με τον Guardian και οι δύο τους συμφώνησαν ότι θα ήταν καλή ιδέα να καλέσουν στο club και τους New York Times επειδή αφενός το σύνταγμα των ΗΠΑ προστατεύει σχεδόν όσο πουθενά αλλού τον Τύπο (και άρα και τις αποκαλύψεις του) ενώ επιπλέον οι Times είχαν και σχετική ιστορία αφού είχαν δημοσιεύσει το 1971 τα έγγραφα του Πενταγώνου.3
Η σχέση αυτή όμως από τότε πέρασε δύσκολες στιγμές. Σύμφωνα με την Ellison τα πρώτα σύννεφα εμφανίστηκαν όταν ο Assange χωρίς προηγούμενη συνεννόηση έφερε στο σχήμα και το γερμανικό Der Spiegel. Έντονη διαφωνία φαίνεται να υπήρξε και στην υπόθεση επεξεργασίας των εγγράφων. Στο άρθρο του Vanity Fair ο Jullian Assasnge φαίνεται να επιθυμούσε την άμεση δημοσίευση όλων των εγγράφων για το Αφγανιστάν χωρίς την απόκρυψη ονομάτων. Ο Αυστραλός εκείνη την περίοδο εμφανίζεται αυταρχικός και περιφρονητικός προς τους δημοσιογράφους του Guardian τους οποίους αιφνιδιάζει και πάλι δίνοντας στο Channel 4 πρόσβαση στα έγγραφα χωρίς προηγούμενη συνεννόηση, ενώ ζητάει την περαιτέρω καθυστέρηση της δημοσίευσης προκειμένου να εκτιμήσει τα έγγραφα και το «Γραφείο Ερευνητικής Δημοσιογραφίας».
Ο Davies τότε λέει στον Assange ότι θα έχει τις επιπλέον ημέρες που ζητάει αν του δώσει πρόσβαση στο «3ο πακέτο» που περιλάμβανε τα διπλωματικά έγγραφα των Αμερικανικών Πρεσβειών. Η απάντηση του Αυστραλού είναι: «Μπορείς να έχεις το 3ο πακέτο σήμερα το βράδυ, αλλά θα πρέπει να μου δώσεις πρώτα επιστολή υπογραμμένη από τον εκδότη του Guardian που θα τον δεσμεύει ότι δεν θα προχωρήσει στην δημοσίευσή μέχρι να το πω εγώ». Εκείνο το βράδυ ο Assange παίρνει στα χέρια του το χαρτί που ζητάει και ο Guardian αποκτάει πρόσβαση στην αποκάλυψη της δεκαετίας.
Κι όμως η σχέσεις του Assange με τα ΜΜΕ που συνεργάζεται θα συνεχίσουν να βασίζονται στην καχυποψία. Μια αυξανόμενη αμηχανία κλιμακώνει τις εντάσεις που φτάνουν στο αποκορύφωμά όταν οι New York Times δημοσιεύουν προφίλ του Αυστραλού στο οποίο φερόμενοι συνεργάτες του -ανώνυμα- τον παρουσιάζουν ως αυταρχικό, με αυτοκρατορική συμπεριφορά που συχνά καταλήγει στην εκδήλωση κρίσεων μεγαλομανίας.
Μετά το καλοκαίρι ο Julian Assange δείχνει το 3ο πακέτο στην freelancer δημοσιογράφο Heather Brooke που είναι γνωστός για τις πεποιθήσεις του υπέρ της ελεύθερης διακίνησης της πληροφορίας. H Brooke δέχεται την πρόταση του Guardian να ενταχθεί στην ομάδα του και ο Davies ενημερώνει τον Assange ότι εφόσον πλέον έχει πρόσβαση στα έγγραφα από τρίτη πηγή δεν ισχύει η δέσμευση που περιγραφόταν στο χαρτί που κρατάει στα χέρια του. Ο Guardian δίνει τα διπλωματικά έγγραφα στο Der Spiegel και στους New York Times και όλοι μαζί συμφωνούν να ξεκινήσουν τις αποκαλύψεις την 8η Νοεμβρίου του 2010.
Ο Assange μόλις ενημερώνεται για τις εξελίξεις επισκέπτεται τα γραφεία του Guardian συνοδευόμενος από τους δικηγόρους του και απειλεί να μηνύσει την βρετανική εφημερίδα. Η Ellison περιγράφει τότε μια μαραθώνια συνάντηση στην οποία παίρνουν μέρος οι Rusbridger, Leigh από την πλευρά του Guradian και διοικητικοί διευθυντές του Der Spiegel η οποία απροόπτως καταλήγει σε πλήρη συμφωνία. Τα συνεργαζόμενα ΜΜΕ συμφωνούν να καθυστερήσουν την μετάδοση των εγγράφων προκειμένου ο Assange να φέρει στο σχήμα τις Le Monde και El Pais. Τελικά η δημοσίευση των διπλωματικών εγγράφων υπό το γενικό τίτλο CableGate ξεκινάει την 28η Νοεμβρίου του 2010.
Το άρθρο του Vanity Fair ολοκληρώνει την περιγραφή του εδώ, ωστόσο οι ταραχώδεις σχέσεις μεταξύ Assange και Guardian γνωρίζουμε ότι συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Μετά την άρνηση της απελευθέρωσης του Assange με εγγύηση στην πρώτη εκδίκαση για την έκδοσή του στην Σουηδία, (όπου αντιμετωπίζει κατηγορίες για αδικήματα σεξουαλικού περιεχομένου) ο Davies μεταβαίνει στην σκανδιναβική χώρα και επιστρέφει με την δημοσίευση ενός άρθρου που ενοχλεί τον Assange, σχετικά με το περιεχόμενο των κατηγοριών των δύο γυναικών από τη Σουηδία. Η δυσφορία του Αυστραλού φαίνεται και από το ότι καθυστερεί να δώσει συνέντευξη στη Βρετανική εφημερίδα αμέσως αφού αποφυλακίζεται στις 14 Δεκεμβρίου.
Ο Guardian έκτοτε ουσιαστικά σταματάει τις αποκαλύψεις και τη δημοσίευση περαιτέρω εγγράφων και υποβαθμίζει το ειδικό αφιέρωμα στο κάτω μέρος της κεντρικής του σελίδας. Μάλιστα σε ένα από τα τελευταία του άρθρα αναφέρει ότι το WikiLeaks θα συνεχίσει ανεξάρτητα τις αποκαλύψεις και θα συνεργαστεί με περισσότερα ΜΜΕ ανά τον κόσμο για την επεξεργασία των εγγράφων. Ωστόσο το WikiLeaks σύμφωνα με πληροφορίες έχει παγώσει τις συνομιλίες αυτές και επιπλέον ουσιαστικά έχει σταματήσει τις αποκαλύψεις από το τέλος του 2010.
Περίεργη εξέλιξη αποτελεί και η ανακοίνωση της Νορβηγικής εφημερίδας Aftenposten που πριν από δύο περίπου εβδομάδες ανέφερε ότι έχει στην κατοχή της όλα τα έγγραφα του CableGate. Η εκδότρια της Aftenposten, Hilde Haugsgjerd, αρνείται να ξεκαθαρίσει πως απέκτησε τα έγγραφα, οπότε η έλλειψη οποιασδήποτε άλλης ένδειξης μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η εφημερίδα με έδρα το Όσλο δεν έχει επίσημη συνεργασία με το WikiLeaks. Μάλιστα σε πρόσφατο άρθρο η Haugsgjerd υποστηρίζει ότι ο Assange ήθελε να παίξει ένα παιχνίδι στρατηγικής και ότι η εφημερίδα της παρόλο που πιστεύει ότι έχει στα χέρια της «κλεμμένο υλικό» θα συνεχίσει να κάνει επιλεκτικές αποκαλύψεις.
Το editorial της Aftenposten προκάλεσε την οργή του Guardian αφού σε αυτό αφήνεται να εννοηθεί ότι η βρετανική εφημερίδα έχει δεχτεί να παίξει τη «Monopoli του Assange». Ο Nick Davies απάντησε λέγοντας ότι ο Assange δεν είχε κανένα λόγο και δεν επηρέασε καθόλου τις αποφάσεις του Guardian σχετικά με τις αποκαλύψεις των τηλεγραφημάτων. Ο βρετανός δημοσιογράφος μάλιστα επεσήμανε ότι η συμφωνία που έχει υπογραφεί μεταξύ του WikiLeaks και του Guardian στην πραγματικότητα εξασφαλίζει ότι ο Assange δεν θα έχει κανένα λόγο για τις αποκαλύψεις. Ο David Leigh, ο άλλος δημοσιογράφος-κλειδί του Guardian για το CableGate ανέφερε επίσης στο Journalisten (Νορβηγικό περιοδικό) ότι η εφημερίδα του έχει στη διάθεσή της όλα τα διπλωματικά έγγραφα, όπως και όλα τα μέσα που περιλαμβάνονταν στην αρχική συμφωνία. Ο Leigh επιμένει ότι οι αρχισυντάκτες των μέσων αυτών αποφασίζουν τι και πότε πρέπει να αποκαλύψουν. Όταν γράφουν τα θέματα τους τα επεξεργασμένα αντίγραφα των εγγράφων στέλνονται στο WikiLeaks (με διαγραμμένες τις ταυτότητες κάποιων ανθρώπων που θα μπορούσαν να κινδυνεύουν) ώστε να προχωρήσει και αυτό στην δημοσίευση των τηλεγραφημάτων ταυτόχρονα.
Η όλη υπόθεση έχει σίγουρα κενά. Οι τελευταίες αποκαλύψεις που διαβάζετε και θα συνεχίσετε να βρίσκετε στο ειδικό μας αφιέρωμα έχουν προέλθει κυρίως από αυτόνομες διαρροές. Το ίδιο το WikiLeaks σωπαίνει τις τελευταίες ημέρες και τα ερωτηματικά μεγαλώνουν. Την ίδια ώρα που στην Αμερική οι αρχές ψάχνουν να βρουν οποιαδήποτε νομική δικαιολογία προκειμένου να ασκήσουν δίωξη κατά του Jullian Assange και ενώ ακούγεται ότι έχει γίνει συμβιβαστική πρόταση στον Bradley Manning εφόσον καταδείξει τον Assange ως τον άνθρωπο που τον υποκίνησε να διαπράξει τις υποκλοπές η στρόφιγγα του μεγαλύτερου site αποκαλύψεων φαίνεται να έχει σφίξει.
Το άρθρο του Vanity Fair κλείνει με την απάντηση του Alan Rusbridger στην ερώτηση της Ellison για το αν έχει μετανιώσει για τον τρόπο που ο Guardian έχει χειριστεί τα τηλεγραφήματα: «Νομίζω ότι δεδομένης της πολυπλοκότητας του θέματος -να χτυπήσω ξύλο- αυτή τη στιγμή που μιλάμε είναι αξιοθαύμαστο που όλα έχουν κυλήσει τόσο καλά. Δεδομένης της έντασης στην οποία έχουμε όλοι υποβληθεί, θα αποτελούσε έκπληξη να μην υπήρχαν κάποιες τριβές, αλλά στο τέλος καταφέρνουμε να διαπραγματευτούμε μια χαρά». Ελπίζουμε αυτό το καλό κλίμα να οδηγήσει γρήγορα σε περισσότερες αποκαλύψεις.
Πηγές: Vanity Fair, Guardian, Aftenposten, Journalisten, WikiPedia
1: Nick Davies: Γνωστός εκπρόσωπος της ερευνητικής δημοσιογραφίας. Πρώην δημοσιογράφος της χρονιάς στην Βρετανία (1999), συνεργάτης του Guardian και επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας για τις αποκαλύψεις του WikiLeaks. Μαζί με τους Alan Rusbridger, τον David Leigh και την Heather Brooke αποτελούν την κεφαλη της ομάδας έρευνας και επεξεργασίας των αποκαλύψεων του WikiLeaks στον Guardian. Ο Davies είναι και ο συντάκτης του άρθρου «10 μέρες στη Σουηδία: Οι πλήρεις κατηγορίες κατά του Julian Assange» που προκάλεσε το τελευταίο ρήγμα στις σχέσεις του Assange με τον Guardian.
2: Bradley Manning: Στρατιώτης του Αμερικανικού στρατού που κατηγορείται ότι διέρρευσε στο WikiLeaks σχεδόν ένα εκατομμύριο έγγραφα από το SIPRNet, το εσωτερικό δίκτυο του Πενταγώνου που είχε δημιουργηθεί μετά την 11η Σεπτεμβρίου από το ΥΠΕΞ των ΗΠΑ προκειμένου να υπάρχει εύκολη πρόσβαση στρατού και διπλωματικού σώματος σε μια σειρά διαβαθμισμένα έγγραφα που έφταναν μέχρι και με τη σήμανση «απόρρητο». Ο Bradely Manning συνελήφθη όταν το περιοδικό Wired δημοσίευσε μέρος από τις συνομιλίες (μέσω chat) του Manning με τον αμφιλεγόμενο πρώην hacker Adrian Lamo, στις οποίες ο Manning πιστεύοντας ότι μιλάει εμπιστευτικά σε ένα φίλο του ανέφερε ότι είχε διαρρεύσει έγγραφα του SIPRNet στο WikiLeaks προκειμένου ο κόσμος να μάθει την αλήθεια. Σήμερα κρατείτε στις φυλακές Marince Corps Brig της Virginia και αναμένετε να αντιμετωπίσει με βαριές κατηγορίες το στρατοδικείο τους επόμενους μήνες.
3: Έγγραφα του Πενταγώνου: Το 1971 ο Daniel Ellsberg δημοσιεύσει σε μια σειρά άρθρων στους New York Times φωτοτυπημένα απόρρητα έγγραφα του αμερικάνικου Πενταγώνου (κάλυπταν την περίοδο 1945-1967) στα οποία γίνεται σαφές ότι ο Πρόεδρος Johnson είχε πει ψέματα στον αμερικάνικο λαό και στο Κογκρέσο περί των πιθανοτήτων που είχαν οι ΗΠΑ να κερδίσουν τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Η δημοσίευση των εγγράφων οδήγησε στη λήξη του πολέμου και την απόσυρση των αμερικανικών δυνάμεων από την περιοχή. Ο Daniel Ellsberg διώχθηκε από τον επόμενο Πρόεδρο των ΗΠΑ, τον Richard Nixon, βάση του Νόμου περί κατασκοπίας αλλά το Ανώτατο δικαστήριο τον αθώωσε. Αθωωτική ήταν και η απόφαση του δικαστηρίου του Los Angeles όπου ο δημόσιος κατήγορος είχε ασκήσει δίωξη κατά του Ellsberg βάση του Νόμου για την κατοχή κλεμμένου υλικού.
Το άρθρο της δημοσιογράφου και συγγραφέα, Sarah Ellison, ξεκινάει με την περιγραφή της γνωριμίας του Nick Davies1, δημοσιογράφου του Guardian, με τον Αυστραλό πρώην hacker και ιδρυτή του WikiLeaks, Julian Assange. Όπως διαβάζουμε, ο Davies κίνησε γη και ουρανό για να εντοπίσει τον Assange όταν ενημερώθηκε για την υπόθεση Bradley Manning2. Στη πρώτη τους συνάντηση σε ξενοδοχείο στις Βρυξέλλες ο Davies ρώτησε τον Assange για το τι είχε στα χέρια του και εκείνος του ανέφερε τα τέσσερα «πακέτα»: 1. Τα έγγραφα για τον πόλεμο του Αφγανιστάν, 2. Τα έγγραφα του πολέμου του Ιράκ, 3. Τα διπλωματικά έγγραφα των αμερικανικών πρεσβειών και 4. Αναλυτικά έγγραφα για όλους τους κρατούμενους του Guantanamo. Ο Davis του πρότεινε συνεργασία με τον Guardian και οι δύο τους συμφώνησαν ότι θα ήταν καλή ιδέα να καλέσουν στο club και τους New York Times επειδή αφενός το σύνταγμα των ΗΠΑ προστατεύει σχεδόν όσο πουθενά αλλού τον Τύπο (και άρα και τις αποκαλύψεις του) ενώ επιπλέον οι Times είχαν και σχετική ιστορία αφού είχαν δημοσιεύσει το 1971 τα έγγραφα του Πενταγώνου.3
Η σχέση αυτή όμως από τότε πέρασε δύσκολες στιγμές. Σύμφωνα με την Ellison τα πρώτα σύννεφα εμφανίστηκαν όταν ο Assange χωρίς προηγούμενη συνεννόηση έφερε στο σχήμα και το γερμανικό Der Spiegel. Έντονη διαφωνία φαίνεται να υπήρξε και στην υπόθεση επεξεργασίας των εγγράφων. Στο άρθρο του Vanity Fair ο Jullian Assasnge φαίνεται να επιθυμούσε την άμεση δημοσίευση όλων των εγγράφων για το Αφγανιστάν χωρίς την απόκρυψη ονομάτων. Ο Αυστραλός εκείνη την περίοδο εμφανίζεται αυταρχικός και περιφρονητικός προς τους δημοσιογράφους του Guardian τους οποίους αιφνιδιάζει και πάλι δίνοντας στο Channel 4 πρόσβαση στα έγγραφα χωρίς προηγούμενη συνεννόηση, ενώ ζητάει την περαιτέρω καθυστέρηση της δημοσίευσης προκειμένου να εκτιμήσει τα έγγραφα και το «Γραφείο Ερευνητικής Δημοσιογραφίας».
Ο Davies τότε λέει στον Assange ότι θα έχει τις επιπλέον ημέρες που ζητάει αν του δώσει πρόσβαση στο «3ο πακέτο» που περιλάμβανε τα διπλωματικά έγγραφα των Αμερικανικών Πρεσβειών. Η απάντηση του Αυστραλού είναι: «Μπορείς να έχεις το 3ο πακέτο σήμερα το βράδυ, αλλά θα πρέπει να μου δώσεις πρώτα επιστολή υπογραμμένη από τον εκδότη του Guardian που θα τον δεσμεύει ότι δεν θα προχωρήσει στην δημοσίευσή μέχρι να το πω εγώ». Εκείνο το βράδυ ο Assange παίρνει στα χέρια του το χαρτί που ζητάει και ο Guardian αποκτάει πρόσβαση στην αποκάλυψη της δεκαετίας.
Κι όμως η σχέσεις του Assange με τα ΜΜΕ που συνεργάζεται θα συνεχίσουν να βασίζονται στην καχυποψία. Μια αυξανόμενη αμηχανία κλιμακώνει τις εντάσεις που φτάνουν στο αποκορύφωμά όταν οι New York Times δημοσιεύουν προφίλ του Αυστραλού στο οποίο φερόμενοι συνεργάτες του -ανώνυμα- τον παρουσιάζουν ως αυταρχικό, με αυτοκρατορική συμπεριφορά που συχνά καταλήγει στην εκδήλωση κρίσεων μεγαλομανίας.
Μετά το καλοκαίρι ο Julian Assange δείχνει το 3ο πακέτο στην freelancer δημοσιογράφο Heather Brooke που είναι γνωστός για τις πεποιθήσεις του υπέρ της ελεύθερης διακίνησης της πληροφορίας. H Brooke δέχεται την πρόταση του Guardian να ενταχθεί στην ομάδα του και ο Davies ενημερώνει τον Assange ότι εφόσον πλέον έχει πρόσβαση στα έγγραφα από τρίτη πηγή δεν ισχύει η δέσμευση που περιγραφόταν στο χαρτί που κρατάει στα χέρια του. Ο Guardian δίνει τα διπλωματικά έγγραφα στο Der Spiegel και στους New York Times και όλοι μαζί συμφωνούν να ξεκινήσουν τις αποκαλύψεις την 8η Νοεμβρίου του 2010.
Ο Assange μόλις ενημερώνεται για τις εξελίξεις επισκέπτεται τα γραφεία του Guardian συνοδευόμενος από τους δικηγόρους του και απειλεί να μηνύσει την βρετανική εφημερίδα. Η Ellison περιγράφει τότε μια μαραθώνια συνάντηση στην οποία παίρνουν μέρος οι Rusbridger, Leigh από την πλευρά του Guradian και διοικητικοί διευθυντές του Der Spiegel η οποία απροόπτως καταλήγει σε πλήρη συμφωνία. Τα συνεργαζόμενα ΜΜΕ συμφωνούν να καθυστερήσουν την μετάδοση των εγγράφων προκειμένου ο Assange να φέρει στο σχήμα τις Le Monde και El Pais. Τελικά η δημοσίευση των διπλωματικών εγγράφων υπό το γενικό τίτλο CableGate ξεκινάει την 28η Νοεμβρίου του 2010.
Το άρθρο του Vanity Fair ολοκληρώνει την περιγραφή του εδώ, ωστόσο οι ταραχώδεις σχέσεις μεταξύ Assange και Guardian γνωρίζουμε ότι συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Μετά την άρνηση της απελευθέρωσης του Assange με εγγύηση στην πρώτη εκδίκαση για την έκδοσή του στην Σουηδία, (όπου αντιμετωπίζει κατηγορίες για αδικήματα σεξουαλικού περιεχομένου) ο Davies μεταβαίνει στην σκανδιναβική χώρα και επιστρέφει με την δημοσίευση ενός άρθρου που ενοχλεί τον Assange, σχετικά με το περιεχόμενο των κατηγοριών των δύο γυναικών από τη Σουηδία. Η δυσφορία του Αυστραλού φαίνεται και από το ότι καθυστερεί να δώσει συνέντευξη στη Βρετανική εφημερίδα αμέσως αφού αποφυλακίζεται στις 14 Δεκεμβρίου.
Ο Guardian έκτοτε ουσιαστικά σταματάει τις αποκαλύψεις και τη δημοσίευση περαιτέρω εγγράφων και υποβαθμίζει το ειδικό αφιέρωμα στο κάτω μέρος της κεντρικής του σελίδας. Μάλιστα σε ένα από τα τελευταία του άρθρα αναφέρει ότι το WikiLeaks θα συνεχίσει ανεξάρτητα τις αποκαλύψεις και θα συνεργαστεί με περισσότερα ΜΜΕ ανά τον κόσμο για την επεξεργασία των εγγράφων. Ωστόσο το WikiLeaks σύμφωνα με πληροφορίες έχει παγώσει τις συνομιλίες αυτές και επιπλέον ουσιαστικά έχει σταματήσει τις αποκαλύψεις από το τέλος του 2010.
Περίεργη εξέλιξη αποτελεί και η ανακοίνωση της Νορβηγικής εφημερίδας Aftenposten που πριν από δύο περίπου εβδομάδες ανέφερε ότι έχει στην κατοχή της όλα τα έγγραφα του CableGate. Η εκδότρια της Aftenposten, Hilde Haugsgjerd, αρνείται να ξεκαθαρίσει πως απέκτησε τα έγγραφα, οπότε η έλλειψη οποιασδήποτε άλλης ένδειξης μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η εφημερίδα με έδρα το Όσλο δεν έχει επίσημη συνεργασία με το WikiLeaks. Μάλιστα σε πρόσφατο άρθρο η Haugsgjerd υποστηρίζει ότι ο Assange ήθελε να παίξει ένα παιχνίδι στρατηγικής και ότι η εφημερίδα της παρόλο που πιστεύει ότι έχει στα χέρια της «κλεμμένο υλικό» θα συνεχίσει να κάνει επιλεκτικές αποκαλύψεις.
Το editorial της Aftenposten προκάλεσε την οργή του Guardian αφού σε αυτό αφήνεται να εννοηθεί ότι η βρετανική εφημερίδα έχει δεχτεί να παίξει τη «Monopoli του Assange». Ο Nick Davies απάντησε λέγοντας ότι ο Assange δεν είχε κανένα λόγο και δεν επηρέασε καθόλου τις αποφάσεις του Guardian σχετικά με τις αποκαλύψεις των τηλεγραφημάτων. Ο βρετανός δημοσιογράφος μάλιστα επεσήμανε ότι η συμφωνία που έχει υπογραφεί μεταξύ του WikiLeaks και του Guardian στην πραγματικότητα εξασφαλίζει ότι ο Assange δεν θα έχει κανένα λόγο για τις αποκαλύψεις. Ο David Leigh, ο άλλος δημοσιογράφος-κλειδί του Guardian για το CableGate ανέφερε επίσης στο Journalisten (Νορβηγικό περιοδικό) ότι η εφημερίδα του έχει στη διάθεσή της όλα τα διπλωματικά έγγραφα, όπως και όλα τα μέσα που περιλαμβάνονταν στην αρχική συμφωνία. Ο Leigh επιμένει ότι οι αρχισυντάκτες των μέσων αυτών αποφασίζουν τι και πότε πρέπει να αποκαλύψουν. Όταν γράφουν τα θέματα τους τα επεξεργασμένα αντίγραφα των εγγράφων στέλνονται στο WikiLeaks (με διαγραμμένες τις ταυτότητες κάποιων ανθρώπων που θα μπορούσαν να κινδυνεύουν) ώστε να προχωρήσει και αυτό στην δημοσίευση των τηλεγραφημάτων ταυτόχρονα.
Η όλη υπόθεση έχει σίγουρα κενά. Οι τελευταίες αποκαλύψεις που διαβάζετε και θα συνεχίσετε να βρίσκετε στο ειδικό μας αφιέρωμα έχουν προέλθει κυρίως από αυτόνομες διαρροές. Το ίδιο το WikiLeaks σωπαίνει τις τελευταίες ημέρες και τα ερωτηματικά μεγαλώνουν. Την ίδια ώρα που στην Αμερική οι αρχές ψάχνουν να βρουν οποιαδήποτε νομική δικαιολογία προκειμένου να ασκήσουν δίωξη κατά του Jullian Assange και ενώ ακούγεται ότι έχει γίνει συμβιβαστική πρόταση στον Bradley Manning εφόσον καταδείξει τον Assange ως τον άνθρωπο που τον υποκίνησε να διαπράξει τις υποκλοπές η στρόφιγγα του μεγαλύτερου site αποκαλύψεων φαίνεται να έχει σφίξει.
Το άρθρο του Vanity Fair κλείνει με την απάντηση του Alan Rusbridger στην ερώτηση της Ellison για το αν έχει μετανιώσει για τον τρόπο που ο Guardian έχει χειριστεί τα τηλεγραφήματα: «Νομίζω ότι δεδομένης της πολυπλοκότητας του θέματος -να χτυπήσω ξύλο- αυτή τη στιγμή που μιλάμε είναι αξιοθαύμαστο που όλα έχουν κυλήσει τόσο καλά. Δεδομένης της έντασης στην οποία έχουμε όλοι υποβληθεί, θα αποτελούσε έκπληξη να μην υπήρχαν κάποιες τριβές, αλλά στο τέλος καταφέρνουμε να διαπραγματευτούμε μια χαρά». Ελπίζουμε αυτό το καλό κλίμα να οδηγήσει γρήγορα σε περισσότερες αποκαλύψεις.
Πηγές: Vanity Fair, Guardian, Aftenposten, Journalisten, WikiPedia
1: Nick Davies: Γνωστός εκπρόσωπος της ερευνητικής δημοσιογραφίας. Πρώην δημοσιογράφος της χρονιάς στην Βρετανία (1999), συνεργάτης του Guardian και επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας για τις αποκαλύψεις του WikiLeaks. Μαζί με τους Alan Rusbridger, τον David Leigh και την Heather Brooke αποτελούν την κεφαλη της ομάδας έρευνας και επεξεργασίας των αποκαλύψεων του WikiLeaks στον Guardian. Ο Davies είναι και ο συντάκτης του άρθρου «10 μέρες στη Σουηδία: Οι πλήρεις κατηγορίες κατά του Julian Assange» που προκάλεσε το τελευταίο ρήγμα στις σχέσεις του Assange με τον Guardian.
2: Bradley Manning: Στρατιώτης του Αμερικανικού στρατού που κατηγορείται ότι διέρρευσε στο WikiLeaks σχεδόν ένα εκατομμύριο έγγραφα από το SIPRNet, το εσωτερικό δίκτυο του Πενταγώνου που είχε δημιουργηθεί μετά την 11η Σεπτεμβρίου από το ΥΠΕΞ των ΗΠΑ προκειμένου να υπάρχει εύκολη πρόσβαση στρατού και διπλωματικού σώματος σε μια σειρά διαβαθμισμένα έγγραφα που έφταναν μέχρι και με τη σήμανση «απόρρητο». Ο Bradely Manning συνελήφθη όταν το περιοδικό Wired δημοσίευσε μέρος από τις συνομιλίες (μέσω chat) του Manning με τον αμφιλεγόμενο πρώην hacker Adrian Lamo, στις οποίες ο Manning πιστεύοντας ότι μιλάει εμπιστευτικά σε ένα φίλο του ανέφερε ότι είχε διαρρεύσει έγγραφα του SIPRNet στο WikiLeaks προκειμένου ο κόσμος να μάθει την αλήθεια. Σήμερα κρατείτε στις φυλακές Marince Corps Brig της Virginia και αναμένετε να αντιμετωπίσει με βαριές κατηγορίες το στρατοδικείο τους επόμενους μήνες.
3: Έγγραφα του Πενταγώνου: Το 1971 ο Daniel Ellsberg δημοσιεύσει σε μια σειρά άρθρων στους New York Times φωτοτυπημένα απόρρητα έγγραφα του αμερικάνικου Πενταγώνου (κάλυπταν την περίοδο 1945-1967) στα οποία γίνεται σαφές ότι ο Πρόεδρος Johnson είχε πει ψέματα στον αμερικάνικο λαό και στο Κογκρέσο περί των πιθανοτήτων που είχαν οι ΗΠΑ να κερδίσουν τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Η δημοσίευση των εγγράφων οδήγησε στη λήξη του πολέμου και την απόσυρση των αμερικανικών δυνάμεων από την περιοχή. Ο Daniel Ellsberg διώχθηκε από τον επόμενο Πρόεδρο των ΗΠΑ, τον Richard Nixon, βάση του Νόμου περί κατασκοπίας αλλά το Ανώτατο δικαστήριο τον αθώωσε. Αθωωτική ήταν και η απόφαση του δικαστηρίου του Los Angeles όπου ο δημόσιος κατήγορος είχε ασκήσει δίωξη κατά του Ellsberg βάση του Νόμου για την κατοχή κλεμμένου υλικού.