του Γιάνη Βαρουφάκη
Ο κ. Ναργκούντ, όπως αποκάλυψε το έγκυρο Novara Media, δραστηριοποιείται χρόνια τώρα στον χώρο της ιδιωτικής υγείας εστιάζοντας τις κερδοσκοπικές του προσπάθειες σε μπίζνες που εκμεταλλεύονται την εκ των έσω ιδιωτικοποίηση του Βρετανικού Συστήματος Υγείας. Με αυτή του την καθόλου τυχαία επιλογή, κόντρα σε έναν πολιτικό γίγαντα που δεκαετίες υπερασπίζεται τον δημόσιο χαρακτήρα του Βρετανικού ΕΣΥ, ο Κίερ Στάρμερ σηματοδότησε ως άμεση προτεραιότητά του την περαιτέρω (μέσω ΣΔΙΤ) ιδιωτικοποίηση της δημόσιας υγείας – και, βέβαια, άλλων δημόσιων αγαθών.
Υπό αυτό το πρίσμα, η νίκη του Τζέρεμι Κόρμπιν επί του εκλεκτού κερδοσκόπου του κ. Στάρμερ έχει βαθύτερη σημασία. Βέβαια, η συντριπτική πλειοψηφία εντός της Βουλής δίνει στον Στάρμερ πλήρη ελευθερία κινήσεων. Μια υπερ-εξουσία που σε καμία όμως περίπτωση δεν αντανακλά τη λαϊκή βούληση – και οφείλεται απολύτως στο απαράδεκτο πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα.
Πράγματι, αν κοιτάξουμε τα ποσοστά της επικράτειας, θα δούμε πως, χτες, παρά την κατάρρευση των Συντηρητικών, ο Στάρμερ έλαβε ένα θλιβερό 33,9%, μόνο κατά 1,7% υψηλότερο από το ποσοστό του Κόρμπιν το 2019 το οποίο το μιντιακό σύστημα είχε τότε χαρακτηρίσει «καταστροφικό» – για να μην αναφερθώ στο απίθανο 40% του Κόρμπιν το 2017.
Με άλλα λόγια, η τεράστια πλειοψηφία σε έδρες του Στάρμερ οφείλεται εξ ολοκλήρου στην διάσπαση της Δεξιάς. Τι θα γίνει όμως αν, την επόμενη φορά, ενωθούν ο Φαράζ με τους εξ ίσου ακροδεξιούς Τόριδες; Απλά. Θα επαναληφθεί το σενάριο της Γαλλίας, με τον Στάρμερ στον ρόλο που παίζει σήμερα ο Μακρόν. Σε αυτό το σκηνικό, είναι σημαντικό να υπάρχει ο Τζέρεμι σε αυτή τη Βουλή, μαζί με άλλους 30 ανεξάρτητους (μερικοί εκ των οποίων εξελέγησαν κόντρα στην φιλο-Ισραηλινή στάση του Στάρμερ) και 4 πράσινους. Ο αγώνας είναι ο ίδιος παντού.
Συνεχίζουμε!