Η ομιλία του Enoch Powell «Ποτάμια Αίματος» (‘Rivers of Blood’) το 1968 έχει θωρακιστεί με διαβόητο τρόπο στο συλλογικό μυαλό των Βρετανών για την αποκαλυπτική της υπερβολή και την τραχιά προκατάληψή της και λιγότερο για την συνομωσιακή της φύση. Ο Powell προειδοποίησε για την δημογραφική αλλαγή που θα έφερνε η μετανάστευση η οποία, αν δεν αντιμετωπιζόταν, θα οδηγούσε σε μη αναστρέψιμη ζημιά και την καταστροφή της ίδιας της Βρετανίας.
Αναφέρθηκε σε «θετικές δυνάμεις» και «έννομα συμφέροντα» εφαρμόζοντας υπερβολική δύναμη και έλεγχο. Διαμαρτυρήθηκε ιδιαίτερα ενάντια στην λευκή καταπίεση, διευκολυνόμενος από το κράτος μέσω της νομοθεσίας για τα ίσα δικαιώματα, το οποίο θα επέτρεπε στους μετανάστες « να οργανωθούν και να εδραιώσουν τα μέλη τους, να μάχονται εναντίον των συμπολιτών τους και να φοβίζουν και να κυριαρχούν στους υπόλοιπους».
Η ομιλία του Powell, η οποία καταδικάστηκε ως ακραία από την ηγεσία των Συντηρητικών
τότε αλλά χτύπησε μια χορδή για εκατομμύρια ανθρώπων, παραμένει σήμερα μετά από πάνω από μισό αιώνα, πιο σχετική παρά ποτέ και καταδεικνύει τη σημασία των «δημογραφικών σκευωριών» – ειδικά όταν αυτές αφορούν την μετανάστευση και την άκρα δεξιά.
Οι δημογραφικές συνομωσίες υποστηρίζουν ότι η μετανάστευση και η πολυπολιτισμικότητα δεν είναι μόνο αρνητικές επιρροές για την κοινωνία που θα πρέπει να συγκρατηθούν, να σταματήσουν και να αναιρεθούν, αλλά το προϊόν ενός διεθνούς σχεδίου των ελίτ να αποδυναμώσουν ή ακόμα και να εξαλείψουν την εθνική (ή την Ευρωπαϊκή) ταυτότητα. Η προέλευση αυτών των ιδεών είναι δύσκολο να ορισθούν επακριβώς και έρχονται από πολλαπλές πηγές που χρονολογούνται πίσω στην ευγονική των αρχών του 20ου αιώνα και της ναζιστικής Γερμανίας, όπως είναι το φυλλάδιο που βγήκε το 1934 από το Τμήμα Έρευνας για το Εβραϊκό Ζήτημα με τίτλο «Πεθαίνουν τα Λευκά Κράτη;».
Οι πιο πρόσφατες ενσαρκώσεις περιλαμβάνουν το βιβλίο της Bat Ye’or, Ευραβία: Ο Ευρωαραβικός άξονας (2005), το οποίο επιχειρηματολογεί ότι οι Ευρωπαϊκές και Αραβικές ελίτ συνεργάζονται για να εξασφαλίσουν τη μουσουλμανική κυριαρχία στην Ευρώπη, όπως και του Renauld Camu, Η Μεγάλη Αντικατάσταση (2011), το οποίο ομοίως διατυπώνει την αρχή ότι οι ελίτ αναζητούν την αντικατάσταση των λευκών Ευρωπαίων μέσω μαζικής μετανάστευσης και μεταγενέστερα τη δημογραφική αλλαγή. Η έκφραση “λευκή γενοκτονία”, η οποία μπορεί να απαντηθεί σε ποιο ακραίους κύκλους και πρακτικά ανάμεσα στους “alt right” (όπως και στο Twitter του Donald Trump), αντικατοπτρίζει τις ίδιες ιδέες με έναν πιο υπερβολικό τρόπο.
Οι τρεις πιο θανατηφόρες ακροδεξιές τρομοκρατικές επιθέσεις αυτή τη δεκαετία (με δύο από αυτές να συμβαίνουν αυτή τη χρονιά) είχαν όλες σαφή αναφορά στις δημογραφικές σκευωρίες. Ο Andres Breivik εστίασε κυρίως στη φερόμενη “Ισλαμοποίηση” της Ευρώπης στο μανιφέστο του, εμπνευσμένος από τις θεωρίες συνομωσίας για την Ευραβία. Ο Patrick Crusius, ο οποίος σκότωσε 22 άτομα στο El Paso τον Αύγουστο, δικαιολόγησε την στοχευμένη στον τοπικό ισπανόφωνο πληθυσμό επίθεσή του επιχειρηματολογώντας ότι “υπερασπίστηκα την πατρίδα μου από την πολιτισμική και εθνική αντικατάσταση που έρχεται με μια εισβολή”. Ο Brenton Tarrant, υπεύθυνος για τους πυροβολισμούς στο τζαμί του Christchurch κατά τους οποίους σκοτώθηκαν 51 άτομα (ο οποίος τιτλοφόρησε το μανιφέστο του “Η Μεγάλη Αντικατάσταση”) ομοίως επιχειρηματολόγησε οτι η επίθεση ήταν έγινε για να δείξει “στους εισβολείς οτι τα εδάφη μας δεν γίνουν ποτέ εδάφη τους, οι πατρίδες μας είναι δικές μας κι ότι όσο ακόμα ζούνε λευκοί άνθρωποι, δε θα κατακτήσουν ΠΟΤΕ τα εδάφη μας και δε θα αντικαταστήσουν ποτέ τους λαούς μας”.
Κι όμως, οι δημογραφικές σκευωρίες δε πρέπει να ληφθούν υπόψη ως περιθωριακά εγχειρήματα περιορισμένα σε εύπιστους εξτρεμιστές – έχουν μια αυξανόμενη γοητεία στο κυρίαρχο ρεύμα. Κρίσιμα, διαιωνίζουν τις πιο ευρείες ρητορικές της “παρακμής της Δύσης” που προωθούνται από τη κυρίαρχη δεξιά κι από συντηρητικούς συγγραφείς, οι οποίοι επιχειρηματολογούν ότι οι μοχθηρές ελίτ υπονομεύουν σκόπιμα τον τρόπο ζωής της πλειονότητας. Πράγματι, η συνομωσιολογική γλώσσα έχει γίνει μια σημαντική ρητορική για τους λαϊκιστές και τους υποστηρικτές του γενικότερα.
Πάρτε ως παράδειγμα το βιβλίο της αρθρογράφου των The Times, της Melanie Phillips, Λονδινοστάν: Πώς η Βρετανία δημιουργεί ένα κράτος τρομοκρατίας από μέσα (2006). Στο βιβλίο, που γράφτηκε μετά τις επιθέσεις της 7/7, η Phillips περιγράφει τον πολυπολιτισμό ως μια «επίθεση στο έθνος» που έχει «επιβληθεί» από την «επαναστατική αριστερά». Η πολυπολιτισμικότητα έχει γίνει, όπως υποστηρίζει, ‘η κινητήριος δύναμη της βρετανικής ζωής, που επιβάλλεται αδίστακτα, με κρατική χρηματοδότηση, από έναν στρατό τοπικών και εθνικών γραφειοκρατών οι οποίοι επιβάλλουν το δόγμα της αρετής που ορίζει το κράτος για την προώθηση της φυλετικής, εθνοτικής και πολιτιστικής διαφοράς και την εξάλειψη των αξιών της πλειοψηφίας’.
Με μια τόσο δυστοπική παρουσίαση της μετανάστευσης και των αποτελεσμάτων της, ίσως δεν αποτελεί καμία έκπληξη ότι πολλοί προσπαθούν να την εξηγήσουν μέσω μεγαλοπρεπών συνωμοσιών. Όταν η Βρετανία περιγράφεται από την Phillips ως «παρακμιακή κοινωνία, αποδυναμωμένη από ανησυχητικές τάσεις που ρέπουν προς την κοινωνική και πολιτιστική αυτοκτονία», και πάλι, πολλοί είναι πιθανόν να θέτουν ερωτήματα σχετικά με το πώς εμφανίστηκε ένα τέτοιο καθεστώς το οποίο δεν μπορεί να απαντηθεί με συμβατικά μέσα.
Μια τέτοια γλώσσα είναι πιθανό να θίξει τις χορδές ενός βρετανικού κοινού που παρασύρεται από θεωρίες συνομωσίας (Το Opinium σε μια έρευνα του βρήκε ότι τρεις στους πέντε Βρετανούς πιστεύουν τουλάχιστον σε μια θεωρία συνομωσίας). Τα αποδεικτικά στοιχεία ότι η χώρα ανησυχεί όλο και περισσότερο για τις δημογραφικές μεταβολές που προκαλούνται από τη μετανάστευση είναι καλά τεκμηριωμένα και διαδραμάτισαν βασικό ρόλο στο δημοψήφισμα για την έξοδο από την ΕΕ το 2016 (αν και το κλίμα έχει γίνει πιο θετικό από την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος). Ωστόσο, είναι σαφές ότι οι πολίτες γίνονται ολοένα και περισσότερο δύσπιστοι και καχύποπτοι απέναντι στη κυβέρνηση και στον ρόλο της στη μεταναστευτική πολιτική, μια κατάσταση που έχει αυξήσει τις ακραίες δημογραφικές συνωμοσίες.
Σε μια έκθεση του 2018 της Sophia Gaston που δημοσίευσε η Henry Jackson Society, οι δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι το 58% του Ηνωμένου Βασιλείου πιστεύει ότι η κυβέρνηση «κρύβει» το πραγματικό κόστος της μετανάστευσης από το κοινό και το 51% πιστεύει ότι η κυβέρνηση «σκόπιμα» καθιστά τη βρετανική κοινωνία εθνοτικά ποικιλόμορφη μέσω της μετανάστευσης τα τελευταία 20 χρόνια. Αυτές οι απόψεις φτάνουν στο 75% και το 70% ανάμεσα στους ψηφοφόρους που υποστήριξαν την έξοδο από την ΕΕ και στο 64% και 63% στους συντηρητικούς ψηφοφόρους. Είναι επομένως σαφές ότι η συνωμοσιολογική σκέψη σχετικά με τη μετανάστευση είναι ευρέως διαδεδομένη και εμφανίζεται τόσο σε μέτριες όσο και σε ακραίες μορφές.
Οι συζητήσεις σχετικά με τη μετανάστευση και τη δημογραφική αλλαγή αποτελούν αναπόφευκτο μέρος της δημοκρατικής διαδικασίας και είναι πιθανό να γίνουν πιο έντονες τις επόμενες δεκαετίες καθώς οι λευκοί πληθυσμοί, που τώρα πλειοψηφούν, μειώνονται. Ωστόσο, υπάρχει μια ανησυχητική τάση να πιστεύεται ότι αυτή η διαδικασία υπαγορεύεται συνωμοτικά από τις ελίτ. Αυτό είναι πιθανό να χρησιμοποιείται πάντα από την άκρα δεξιά, για τους οποίους οι θεωρίες συνωμοσίας παρουσιάζονται ως η μόνη αιτιολογία για τις ακραίες λύσεις.
Το κείμενο μεταφράστηκε από μέλη της πλατφόρμας των 1.001 του ΤΡΡ