Όταν στην παράσταση του Τσίρκου, ξεκινάει το νούμερο με τις Τίγρεις έχουν – συνήθως- παρθεί όλα τα μέτρα ασφαλείας. Ο Θηριοδαμαστής είναι ήρεμος κι εκπαιδευμένος, δίνει προσταγές με αυστηρό τόνο και αποφασιστικό βλέμμα. Τριγύρω υπάρχουν οι βοηθοί, έτοιμοι να παρέμβουν, ακόμη και με όπλα που ρίχνουν αναισθητικό..
 
Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου
 
Τα ζώα έχουν συνήθως γεννηθεί σε κλουβί. Είναι εθισμένα σε συνθήκες αιχμαλωσίας. Είτε με την μέθοδο του μαστιγίου, είτε με την μέθοδο της ανταμοιβής, είτε με συνδυασμό και των δύο, έχουν διαστραφεί. Έχουν αποκτήσει αντανακλαστικά υποταγής, έχουν γεμίσει άγνοια και φόβο, τρέμουν με τους απροσδιόριστους θορύβους και το άγνωστο. Τα έχουν μάθει να μην γνωρίζουν ποια είναι η δύναμή τους. Τι μπορούν να κάνουν τα νύχια και τα δόντια τους. Τους έχουν ξεριζώσει τον ίδιο τους τον εαυτό με μεγάλη μεθοδικότητα και ενίοτε επιστημοσύνη. Είναι έτοιμα να κάνουν άλματα από βάθρο σε βάθρο και να περάσουν μέσα από φωτιές όταν ακούσουν την προσταγή. Παρόλα αυτά όταν ξεκινήσει η παράσταση, ο θηριοδαμαστής, οι βοηθοί, το κοινό, όλοι νοιώθουν ένα σφίξιμο. Φοβούνται κι ας δείχνουν το αντίθετο.
 
Αυτό ακριβώς συμβαίνει τούτες τις μέρες. Γιατί το κλουβί άνοιξε και το (εξημερωμένο) θηρίο της λαϊκής θέλησης, βγαίνει στο προσκήνιο…
 
Αυτή την φορά δεν πρόκειται για την κλασσική διαδικασία των βουλευτικών, δημοτικών ή ευρωπαϊκών εκλογών. Αν και ακόμη κι αυτές θεωρούνται … «άβολες καταστάσεις» στον ευρωπαϊκό μας παράδεισο! ‘Όπως δήλωνε ο Ζάν Κλώντ Γιούνγκερ στις 15 Φεβρουαρίου, «δεν μπορούμε να αλλάζουμε κανόνες ανάλογα με τα εκλογικά αποτελέσματα σε κάθε χώρα της Ευρωζώνης». Πολλοί και οι αξιωματούχοι της Ε.Ε που έχουν αναρωτηθεί στο παρελθόν, πόσο βοηθούν στη ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και την σταθερότητα του ευρωπαϊκού πόλου οι συνεχείς καταφυγές σε εκλογές και δημοψηφίσματα.
 
Είναι χρόνια και βαθιά αντίληψη αυτή, των πατρίκιων που αποτελούν το πολιτικό προσωπικό των διεθνών οργανισμών και των διεθνικών μορφωμάτων. Ακόμη ίσως θυμούνται οι –παλιότεροι- κοινοβουλευτικοί συντάκτες τον γενικό γραμματέα του ΟΟΣΑ, Ντόναλντ Τζόντστον, να δηλώνει το 2005 στην επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής ότι συμφωνεί με την πρόταση το δικαίωμα ψήφου να …αφαιρεθεί από τους συνταξιούχους ώστε «να μην υπάρχει πολιτικό κόστος στις κυβερνήσεις – μέλη του Οργανισμού, που πρέπει να πάρουν μέτρα, όπως η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και η μείωση των συντάξεων»!
 
Αυτή την φορά η αιφνιδιαστική απόφαση της κυβέρνησης για την διενέργεια δημοψηφίσματος, φέρνει -αντικειμενικά- την ηγεσία της γερμανοκρατούμενης, συντηρητικής, αυταρχικής, νεοφιλελεύθερης Ε.Ε,  πρόσωπο με πρόσωπο με έναν λαό. Ανεξάρτητα από τα κίνητρα αυτών που το αποφάσισαν.
 
Κι αυτό ίσως συμβαίνει για πρώτη φορά με τέτοια ευθύτητα. Για λίγα λεπτά  μέσα στο παραβάν καθένας από εμάς (αλλά και όλοι μαζί) θα βρεθούμε αντιμέτωποι με αυτούς που μας έδωσαν «χάντρες και καθρεφτάκια» το 2002 με την είσοδο της Ελλάδας στο ευρώ για να γίνουν στην συνέχεια οι conquistadores (καθόλου τυχαία η χρήση των ισπανικών) και δυνάστες μας.
 
Θα μπορούμε να πούμε ΟΧΙ (και θα το πούμε θέλω να πιστεύω) σε ένα μνημόνιο που μας έχει «προταθεί» με μαφιόζικες απειλές αντίστοιχες τοκογλύφου «του κοινού ποινικού δικαίου». Την ίδια εκείνη στιγμή θα έχουμε καταδικάσει και την ιδέα κάθε μνημονίου. ‘Όπως κι αν λέγεται. Από όπου κι αν προέρχεται. ‘Οσες «εγγυήσεις» κι αν έχει. ‘Οσο κι αν καθησυχάζει το πιο φοβισμένο μέρος του εαυτού μας. Θα μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε με την Τίγρη που έχουμε μέσα μας, όπως τραγουδάει ο Ψαραντώνης.
 
Οι επόμενες ώρες  ή ημέρες θα δείξουν, ακόμη καλύτερα, το ποιοι και πόσο φοβούνται το «θηρίο». Γιατί Τίγρη είναι αυτή! Ποτέ δεν ξέρεις τι θα κάνει…