Συγκεκριμένα, καταγγέλλει πως η ιστοσελίδα μετατόπισε το κέντρο βάρους του κειμένου του, γράφοντας πως «ο γιος του Γιανναρά χτυπάει την αριστερά».

Αναλυτικά η ανάρτηση του Σπύρου Γιανναρά:

«Η βδελυρή ύβρις του κιτρινισμού.

Πήγα ως όφειλα, δηλαδή από βαθύ συγγραφικό χρέος στην κηδεία του Βασίλη Βασιλικού και πόνεσε η καρδιά μου από την απουσία του κόσμου, κυρίως και πρωτίστως των συγγραφέων, στους οποίους ο Βασιλικός φέρθηκε εξαιρετικά γενναιόδωρα. Έγραψα ένα σχετικό ποστ, όπου εν παρρόδω ανέφερα ότι λόγω της εν εξελίξει διαίρεσης του Σύριζα, οι αριστεροί απουσίαζαν, διότι όπως σε όλες τις διαιρέσεις οι μεν αποφεύγουν τους δε.

Το θέμα της ανάρτησης ήταν η απουσία συγγραφέων από την κηδεία του πιο διάσημου έλληνα συγγραφέα μετά τον Καζαντζάκη και η θλίψη για την εγωτική εσωστρέφεια που μοιάζει να πλήττει την τωρινή ελληνική λογοτεχνία.

Την ανάρτηση την αναπαρήγαγε διαστρέφοντας με μαεστρική δεξιοτεχνία τα λεγόμενα μου, το Πρώτο Θέμα, τονίζοντας το επουσιώδες, την απουσία της αριστεράς λόγω διχόνοιας και μετατρέποντας την χονδρικά σε είδηση: “Ο γιος του Γιανναρά χτυπάει την αριστερά”.

Μια απλή μετατόπιση του κέντρου βάρους ενός κειμένου, και αυτό μοιάζει σαν να πέρασε από πάνω του μια χοντρή πινελιά κίτρινο χρώμα. Την “είδηση” αναπαρήγαγαν τάχιστα διάφορες αντίστοιχου οχλώδους ήθους φυλλάδες, με σκοπό να προκαλέσουν τον εσμό ή μάλλον το έμεσμα των σχολίων που ακολούθησαν.

Το θέμα δεν ήταν ο Βασιλικός, ούτε ο άγνωστος γιος του Γιανναρά, αλλά το κτηνώδες μένος των αργυρώνητων φυλλάδων προς την αριστερά. Το θέμα ήταν η ξαφνική ευκαιρία να ρίξουν για άλλη μια φορά την αριστερά στα σκυλιά, υποδαυλίζοντας ένα απάνθρωπο, αν όχι φονικό εμφυλιακό μένος κατά της δυνητικής αντιπολίτευσης σε μια κατ’ επίφαση, εδώ και καιρό, δημοκρατία.

Η ανάρτηση μου ήθελε και θέλει να τιμήσει τον Βασίλη Βασιλικό, έναν μείζονα συγγραφέα του καιρού μας, και να εκφράσει μια πίκρα και έναν πόνο για το γεγονός ότι μαζί με τον συγγραφέα μοιάζει να εκλείπει και η αρχοντική γενναιοδωρία που τον χαρακτήριζε. Όλες οι υπόλοιπες βεβιασμένες ερμηνείες είναι εκ του πονηρού και του βδελυρού. Η ανόρθωση της αριστεράς είναι ίσως η τελευταία μας ελπίδα, απέναντι στην ξηρασία που έχει ήδη επέλθει.

Υ.Γ. Στα 51 μου νομίζω ότι μπορώ να διεκδικώ το δικαίωμα να είμαι ο εαυτός μου και όχι ο γιος κάποιου, όσο κι αν αγαπώ και τιμώ τον πατέρα μου».