Η πτώση της Μισράτα προανήγγειλε την πτώση του Καντάφι στη Σύρτη», δηλώνει ο Καρίμ Μπιτάρ του Ινστιτούτου Διεθνών και Στρατηγικών Σχέσεων (Iris) του Παρισιού.
«Εάν το συριακό καθεστώς δεν κατορθώσει να καταστείλει την εξέγερση στη Χομς, η Δαμασκός και το Χαλέπι μπορεί να αρχίσουν να κλονίζονται», λέει, τη στιγμή που η εξέγερση παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις στην πρωτεύουσα και τη δεύτερη σε μέγεθος πόλη της Συρίας.
Παρά τους σφοδρούς βομβαρδισμούς που συνεχίζονται εδώ και περισσότερες από τρεις εβδομάδες στην «πρωτεύουσα της επανάστασης», ο συριακός στρατός δεν έχει κατορθώσει να κάμψει την αντίσταση των στρατιωτών που έχουν εγκαταλείψει τις τάξεις των καθεστωτικών στρατιωτικών δυνάμεων, οι οποίοι, αν και διαθέτοντας λιγότερο οπλισμό, είναι αποφασισμένοι να πολεμήσουν μέχρι τέλους.
«Το καθεστώς θεωρεί ότι εάν θέσει υπό τον έλεγχό του τη Χομς, θα τερματίσει την επανάσταση», δηλώνει στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο συνταγματάρχης Ριάντ αλ-Ασαντ, εκπρόσωπος του Ελεύθερου Συριακού Στρατού. «Ομως συναντά λυσσώδη αντίσταση, για τον λόγο αυτό δεν έχει εξαπολύσει μέχρι στιγμής χερσαία επίθεση με μονάδες πεζικού «, λέει.
Εδώ και εβδομάδες, οι σύροι αντικαθεστωτικοί αναφέρονται στην πιθανότητα χερσαίας επίθεσης εναντίον της συνοικίας Μπάμπα Αμρ, εστίας της εξέγερσης στη Χομς. Χθες, οι ακτιβιστές μετέφεραν την πληροφορία ότι η διαβόητη τέταρτη μεραρχία του συριακού στρατού έλαβε θέσεις γύρω από τη συνοικία, αναζωπυρώνοντας τους φόβους για μία επίθεση των μονάδων του πεζικού στη συνοικία.
Ωστόσο, αναλυτές θεωρούν ότι ο συριακός στρατός φοβάται να εμπλακεί σε ένα «πόλεμο πόλης».
«Ο συριακός στρατός γνωρίζει ότι αν εισέλθει στη συνοικία, θα δέχεται πυρά από όλες τις πλευρές και ότι θα χρειασθεί να πολεμήσει από σπίτι σε σπίτι «, εξηγεί ο Φαμπρίς Μπαλάνς, διευθυντής της Ομάδας Ερευνών για τη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή (Gremmo) της Λυών.
«Το 1982, το σύμβολο ήταν η Χάμα, σήμερα, το Μπάμπα Αμρ», λέει αναφερόμενος στην εξέγερση των Αδελφών Μουσουλμάνων πριν από 20 χρόνια στη Χάμα, η οποία συνετρίβη από τις στρατιωτικές δυνάμεις του προέδρου Χάφεζ αλ Ασαντ, που άφησαν πίσω τους χιλιάδες νεκρούς.
«Το καθεστώς θα φθάσει μέχρι τέλους, αλλά, καθώς δεν μπορεί να αντέξει 20.000 νεκρούς όπως στη Χάμα, βομβαρδίζει για να τρομοκρατήσει τους αμάχους και να εκκενώσουν τη συνοικία. Οταν δεν θα έχουν μείνει παρά οι αντικαθεστωτικοί, θα μπορεί να σαρώσει το Μπάμπα Αμρ», λέει ο αναλυτής της Gremmo προσθέτοντας ότι η συνοικία των 40.000 ανθρώπων έχει ήδη χάσει τα δύο τρίτα του πληθυσμού της.
Η γεωγραφία βρίσκεται στο κέντρο της μάχης της Χομς: τρίτη πόλη της Συρίας, βιομηχανικός πνεύμονας λόγω των διυλιστηρίων της, βρίσκεται το σταυροδρόμι ανάμεσα στη Δαμασκό και το βόρειο τμήμα της χώρας.Η επαρχία συνορεύει με τον κατά πλειοψηφία σουνιτικό βόρειο Λίβανο, που πρόσκειται θετικά προς τη συριακή εξέγερση.
Βρίσκεται επίσης επί της χερσαίας οδού μέσω της οποίας διέρχονται τόσο τα εμπορεύματα προς την Τουρκία και τα κράτη του Κόλπου, όσο και αγωγοί πετρελαίου και φυσικού αερίου. Είναι μία τόσο μεγάλης στρατηγικής σημασίας πόλη που, όταν η Συρία τελούσε υπό γαλλική εντολή, ετέθη θέμα να γίνει πρωτεύουσα της χώρας.
«Εάν η αντιπολίτευση αναλάβει τον έλεγχο της Χομς, η χώρα θα κοπεί στα δύο, γι΄αυτό το καθεστώς έχει επικεντρωθεί στη Χομς», λέει η Ανιές Λεβαλουά ειδική για τη Μέση Ανατολή.
Αν το καθεστώς ανακαταλάβει τη Χομς, θα πλήξει καίρια τις ικανότητες του Ελεύθερου Συριακού Στρατού, εξηγεί η ίδια. Σύμφωνα με αναλυτές και ακτιβιστές, τα όπλα που τροφοδοτούν τις στρατιωτικές δυνάμεις των αντικαθεστωτικών προέρχονται από τον βόρειο Λίβανο.
Κύρια ανησυχία του αλαουιτικού καθεστώτος της Δαμασκού είναι «αυτός ο σουνιτικός άξονας Χομς-Τρίπολη (του βορείου Λιβάνου)», εξηγεί ο αναλυτής της Gremmo.
Η πόλη της Χομς αποτελεί και η ίδια πρότυπο σε μικρογραφία της θρησκευτικής γεωγραφίας της Συρίας που είναι γενεσιουργός παράγοντας εντάσεων. Το σουνιτικό κέντρο της πόλης αντιμετώπισε με δυσφορία την διαμόρφωση μίας μεγάλης αλαουιτικής περιφέρειας τη δεκαετία του ΄60.
Οι αλαουίτες, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν το 25% του πληθυσμού της Χομς, μονοπωλούν τις θέσεις της δημόσιας διοίκησης, προκαλώντας τη δυσαρέσκεια των σουνιτικών λαϊκών στρωμάτων, που αρκούνται σε υποδεέστερες θέσεις απασχόλησης ή ζουν από το λαθρεμπόριο με τον Λίβανο, σύμφωνα με τον Φαμπρίς Μπαλάνς.
«Αρχικά, η εξέγερση των φτωχών σουνισιτκών συνοικιών της Χομς ήταν μία εξέγερση κατά της εξαθλίωσης», λέει.