Η υπόθεση Γεωργούλη: Η απατηλή λάμψη της ψηφοθηρίας

της Σίσσυς Βελισσαρίου, καθηγήτρια στο ΕΚΠΑ,
μέλος της ΠΓ του ΜέΡΑ25, Υποψήφια στην Α’ Αθήνας με το ΜέΡΑ25-Συμμαχία για τη Ρήξη

Η υπόθεση Γεωργούλη μονοπωλεί πλέον τον δημόσιο λόγο, που τα κυρίαρχα ΜΜΕ μεγιστοποιούν μέχρι τελικής πτώσης ενώ η κακοποιημένη παραδίδεται βορά τόσο σε αυτά τα ίδια όσο και στο συνήθη οχετό μέρους των social media. Οι πλευρές αυτής της υπόθεσης είναι πολλές και εξαιρετικά σημαντικές αλλά θα θίξω μόνον τις προφανείς.

Εμφυλη βία

Το Me too αποκάλυψε με συγκλονιστικό τρόπο τις τεράστιες διαστάσεις της έμφυλης βίας στη χώρα μας με κύρια συμβολή το σπάσιμο της κυρίαρχης αντίληψης που την απέδιδε στις φυσικές ορμές τάχα μου των ανδρών, σε προβληματικά άτομα, οικογένειες και γενικά σε ατομικές «περιπτώσεις». Κατέδειξε τον πολιτικό της χαρακτήρα που διατρέχει όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής, φέρνοντας στην επιφάνεια την καλά κρυμμένη μείζονα διάστασή της, δηλ. τη σωματική βία ως πράξη πειθάρχησης του υποκειμένου στη βούληση του κάθε τύπου ισχυρού. Όμως φανερώθηκε μόνο η κορυφή του παγόβουνου.

Η πατριαρχική ιδεολογία στη χώρα μας, παρά τις όποιες κατακτήσεις, συνεχίζει να συγκροτεί απόλυτα τις έννοιες της αρρενωπότητας και θηλυκότητας, των έμφυλων ρόλων και σχέσεων. Από τον ανισότιμο τρόπο ανατροφής των κοριτσιών και αγοριών από την οικογένεια (και τις μητέρες) έως τη βίαιη απόρριψη οποιασδήποτε μη συστημικής ερωτικής επιλογής και ταυτότητας φύλου. Από τη λεκτική και σωματική βία κατά γυναικών και θηλυκοτήτων, καθαρά διαταξική, έως τον αποκλεισμό των γυναικών από υψηλές διοικητικές θέσεις. Από τον γάμο και οικογένεια ως αποκλειστική επιταγή, και όχι επιλογή, έως την περιθωριοποίηση όσων διαλέγουν, κόντρα στο κύμα, να ζήσουν μία μη συμβατική ζωή. Η έμφυλη βία, επομένως, δεν είναι μόνον σωματική, συγκροτεί την πατριαρχική ιδεολογία διότι εγκαλεί, με την Αλτουσεριανή έννοια, δια της γλώσσας τη γυναίκα/θηλυκότητες σε θέση υποταγής σε σχέση με τον άνδρα ενώ φυσικοποιεί την ετεροφυλοφιλία. Εν προκειμένω, η δημοσιοποίηση της ταυτότητας της κακοποιημένης γυναίκας αποτελεί πράξη επίσης βίας, της ψυχολογικής και ενδεχομένως σοβαρότερης, διότι παραβιάζει αναίσχυντα την προσωπικότητά της.

Πολιτική υποκρισία και μιντιακή ανθρωποφαγία

Αυτοί που κόπτονται για τη διαρροή της ταυτότητας του θύματος είναι εκείνοι που ταυτόχρονα το παραδίδουν έρμαιο στο τηλεοπτικό κοινό. Σε πάνελ ενός καναλιού όπου τα μέλη του ολοφύρονταν για το γεγονός, οι καταγγελίες για το ποιος ή πιο κόμμα «έδωσε» την παθούσα συνοδευόντουσαν από τον καταιγισμό φωτογραφιών της παθούσας σε ιδιωτικές της στιγμές. Η όψιμη ευαισθησία των ΜΜΕ και των πολιτικών εκπροσώπων της ΝΔ, του κόμματος της ολιγαρχικής και μιντιακής διαπλοκής, για την έμφυλη κακοποίηση είναι απλό πρόσχημα για πολιτικούς συμψηφισμούς με τον ΣΥΡΙΖΑ (Μητσοτάκης: «ίσως τώρα κάποιοι συνειδητοποιούν πόσο βαθύς και σκοτεινός ήταν ο λάκκος τον οποίο έσκαβαν για άλλους»).

Ακόμα και το ΜέΡΑ25 θυμηθήκαν κάποιοι από το ΚΙΝΑΛ για να αποκομίσουν με τρόπο χυδαίο μικροκομματικά οφέλη. Έβαλαν στο ίδιο κάδρο το βαρύτατο κατηγορητήριο ενάντια στον Γεωργούλη, με τις άναρθρες επωδούς αποχώρησης των βουλευτριών, που παζάρεψαν κι εκποίησαν σε άλλα κόμματα, την έδρα που πήραν με το ΜέΡΑ25. Αλήθεια, δεν αντιλαμβάνονται ότι με τέτοιες αμετροεπείς συγκρίσεις, λειτουργούν ως πλυντήρια των κακοποιητών;

Εδώ βέβαια ξεχνάνε ότι πρώτος ο Α. Λοβέρδος, τέως Υπουργός Υγείας, είχε «εκτελέσει» δημοσίως οροθετικές γυναίκες (2012), λεπτομέρειες σε ένα παιχνίδι τάχα μου politically correct, σε ένα διακομματικό σκυλοκαβγά. Όμως εμείς δεν ξεχνούμε ότι η κυβέρνηση αρνήθηκε το νομικό όρο γυναικοκτονία αλλά θυμόμαστε τον ορισμό της από την Τζούντιθ Μπάτλερ «ως μια πράξη εξουσίας, έναν τρόπο επιβεβαίωσης κυριαρχίας, ακόμα και έναν τρόπο να πεις ‘εγώ είμαι αυτός που αποφασίζει ποιος ζει και ποιος πεθαίνει’. Επομένως η δολοφονία ως πράξη καθιστά το δολοφόνο κυρίαρχο τη στιγμή της δολοφονίας, και αυτή είναι η πλέον τοξική μορφή του ανδρισμού». (https://www.nytimes.com/2019/07/10/opinion/judith-butler-gender.html). Να θυμηθούμε επίσης την κ. Κεραμέως που ενέκρινε το πρόγραμμα της «Ελληνικής Εταιρείας Προγεννητικής Αγωγής» για τα γυμνάσια όπου αναπαραγόταν η θεωρία του αγέννητου παιδιού αλλά αποσύρθηκε άρον-άρον από το ΙΕΠ.

Ας δούμε πως η γυναικεία κατωτερότητα είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του ψυχικού και κοινωνικού ευνουχισμού της προσωπικότητας της γυναίκας στο τρίπτυχο «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια», όπως αναπαράγεται αναίσχυντα στο τρίτο σκέλος (τα δυο πρώτα υπονοούνται) από τον λόγο του Κ. Χατζηδάκη στα φιλόξενα κανάλια της διαπλοκής. Στο «MEGA Καλημέρα», ο υπουργός, που κατάστρεψε τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων, συζήτησε με την Ελεονόρα Μελέτη για την προσωπική του ζωή. Αφού μας βεβαιώνει ότι «οι πολιτικοί δεν πρέπει να κρύβουμε πτυχές της προσωπικότητάς μας, όχι για να γίνουμε διαφημιστικά προϊόν», μετά μας σερβίρει το μουχλιασμένο του προϊόν. Η γυναίκα του, κ. Καλαϊτζή, αν και πολιτικός έκανε πίσω για να αφήσει χώρο σε αυτόν, κάτι που εκτιμάει πολύ (προφανώς). Επίσης θήλαζε για δυο χρόνια. Η life-style ανακύκλωση του συντριπτικού έμφυλου προστάγματος ξεκινάει από τη γυναίκα και καταλήγει στο παιδί: 1. καλή σύζυγος είναι αυτή που αναγνωρίζει την υπεροχή/προβάδισμα του άντρα της σε σχέση με τον ταπεινό εαυτό της, 2. Καλή μητέρα είναι αυτή που θηλάζει και ζει για το παιδί της. Και το παιδί; «Ο γιος μου τα πρώτα γράμματα που έγραψε είναι ”ΕΦΚΑ”». Τερατώδες, κ γελοίο, που το λέει με καμάρι ο μπαμπάς: «Μαμά ο μπαμπάς είναι σημαντικός, τώρα διαβάζει για την δουλειά του». 3. Το παιδί μαθαίνει ότι ο πατέρας είναι ο μόνος που μετράει.

Η προφανής, σημαντική πολιτική διάσταση

Και ο κάθε Γεωργούλης, η κάθε Καϊλή και τα διάφορα «λαμπερά πρόσωπα» που αγαπάνε τα συστημικά κόμματα; Αυτή είναι η άλλη παράμετρος της «υπόθεσης Γεωργούλη». Αφορά στην προσέλκυση ψηφαλακίων από ανθρώπους του θεάματος, της δημοσιότητας ή «πρότυπα» γυναικείας ομορφιάς, μάλλον διαφημιστικού τύπου, που παρουσιάζονται ως «άσσος στο μανίκι» στα διάφορα ψηφοδέλτια συνήθως την τελευταία στιγμή για να τα λαμπρύνουν. Προφανώς αυτό δεν αφορά στους ανθρώπους του θεάματος που έχουν θητεύσει στα αντίστοιχα κόμματα, είναι γνωστοί για τους αγώνες ή την πολιτικο-ιδεολογική τους ταυτότητα και ήθος. Αφορά όμως ξεκάθαρα στην αγοραία και τυχάρπαστη πολιτική των συστημικών κομμάτων που είναι πολυσυλλεκτικά και το μόνο τους δέλεαρ είναι η πάση θυσία νομή της εξουσίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι γνωστός για αυτού του τύπου την πρακτική, εδώ και πολλά χρόνια, απλώς ο Γεωργούλης είναι η πιο κραυγαλέα περίπτωση που «έσκασε» στα χέρια του. Το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, που έχουν ακόμα το θράσος κάποιοι/ες να επικαλούνται, χάθηκε για πάντα μετά το Δημοψήφισμα του ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ και τη ραγδαία καρτελοποίησή του. Ας μην εκπλήσσονται, επομένως, ότι ακόμα και μετά το έγκλημα της Μητσοτάκης ΑΕ, τα Τέμπη, την ιδιωτικοποίηση του νερού, τα κόκκινα δάνεια και άλλα, που ως δια μαγείας εξαφάνισε από τον διαπλεκόμενο δημόσιο λόγο η «υπόθεση Γεωργούλη», ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να μην «τσιμπάει». Ας αναλογιστούν έστω και τώρα πόσο δυσδιάκριτες είναι οι πολιτικές του από τη ΝΔ και ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ όσον αφορά στα δεινά που συσσώρευσαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις, η επιλογή του πολιτικού του προσωπικού και βεβαίως ο δημόσιός του λόγος για χάρη κάποιου φαντασιακού μεσαίου χώρου που ούτε οι ίδιοι δεν μπορούν να ορίσουν.