Η λογοτεχνία, η ζωγραφική, ο κινηματογράφος, το θέατρο, η μουσική μπορούν να λειτουργούν και ως κώδικες ερμηνείας της πολιτικής; Μπορούν να φωτίζουν τις πιο αθέατες όψεις των πολιτικών φαινομένων; Μπορούμε να ανακαλύψουμε στις τέχνες τις  κρυμμένες απαντήσεις για την ουσία της εξουσίας; Μια πλάγια θεώρηση της πολιτικής ζωής από τα ανεπίσημα παρατηρητήρια των τεχνών για την έμμεση δύναμη που έχουν όλες σχεδόν οι μορφές τέχνης να «μιλούν» για την εξουσία μέσα από τη δίκοπη σχέση που είχαν και έχουν μαζί της.