Μια από τις βασικές θέσεις του γνωστού Άγγλου οικονομολόγου Τζον Μέιναρντ Κέινς ήταν ότι σε περιόδους μεγάλων υφέσεων , όπου παγώνουν οι επενδύσεις, καταρρέει η αγοραστική δύναμη των πολιτών και οι τράπεζες σταματούν το δανεισμό, πρέπει το κράτος να παρεμβαίνει αυξάνοντας τις δημόσιες δαπάνες και ενισχύοντας την απασχόληση. «Βραχυπρόθεσμα ακόμα και το να σκάβει κάποιος λάκκους και να τους ξαναγεμίζει, είναι καλό» έλεγε. Ένα από τα πάγια επιχειρήματα που αντέτειναν οι αντίπαλοι του ήταν πως με μ’ αυτόν τον τρόπο μακροπρόθεσμα θα διογκώνονταν τα ελλείμματα. «Μακροπρόθεσμα, θα είμαστε όλοι νεκροί» απαντούσε.
Ο Βαγγέλης Βενιζέλος την επομένη της κατάθεσης του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος στη Βουλή χαρακτηρίζοντας το «βαρύ και άδικο σε πολλά σημεία» υποσχόταν ότι μακροπρόθεσμα «θα εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους, θα διαμορφωθεί ένα εθνικό φορολογικό σύστημα που θα αίρει τις αδικίες και θα αποκατασταθεί η δημοσιονομική και η οικονομική ανεξαρτησία της Ελλάδας». Ισχύει ότι είπε ο Άγγλος οικονομολόγος: «Μακροπρόθεσμα θα είμαστε όλοι νεκροί». Για την ακρίβεια μεσοπρόθεσμα. Τότε δηλαδή που όσοι έχουν εισοδήματα εισοδήματα 15.000 ετησίως θα πληρώσουν 74% παραπάνω σε φόρο εισοδήματος, συν 150 ευρώ έκτακτη εισφορά ,συν χαράτσι έως και 500 ευρώ αν δουλεύουν με μπλοκάκι. Κι ότι τους περισσέψει θα το δώσουν για να πληρώσουν την αύξηση φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης και τα τσιγάρα.
Το δημόσιο χρέος – στο όνομα της βιωσιμότητας του οποίου θεσπίζονται τα σκληρά μέτρα – θα ακολουθεί την αντίστροφη ακριβώς πορεία από αυτήν των μισθών και των συντάξεων, θα συνεχίσει να αυξάνεται. Το 2015 θα αγγίξει το 200% του ΑΕΠ. Με έκθεση της η Societe Generale εκτιμά πως κι αν ακόμα τα μέτρα υλοποιηθούν κατά γράμμα και η Ελλάδα μπορέσει να διατηρήσει πρωτογενές πλεόνασμα προϋπολογισμού της τάξεως του 1% ετησίως , θα χρειαστεί 50 χρόνια για να φτάσει σε λόγο χρέους/ΑΕΠ 100%.
Ακόμα κι ψηφιστούν τα μέτρα όμως – πιθανότητα την οποία ο συγκεκριμένος οίκος εκτιμά σε 30% – αρκετά απ’ αυτά δε θα υλοποιηθούν γιατί απλούστατα το βαρέλι έχει πάτο και τον πιάσαμε. Μια εντελώς στεγνή αγορά, δε μπορεί να ανταποκριθεί σε τέτοιας έκτασης εισπρακτικά μέτρα. Ήδη το ποσοστό συμμόρφωσης στις ηλεκτρονικές ειδοποιήσεις της Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών Συστημάτων των υπόχρεων σε απόδοση ΦΠΑ κυμαίνεται μόλις στο 12%, ενώ το ποσοστό των μικρομεσαίων επιχειρηματιών και ελεύθερων επαγγελματιών που αδυνατεί να αποπληρώσει δάνεια, ενοίκια, ασφαλιστικές εισφορές, λογαριασμούς ΔΕΚΟ έχει εκτοξευθεί στο 40%. Οι πόρτες δε δείχνουν έξοδο, είναι περιστρεφόμενες.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο λάκκος σκάβεται. Είναι της κυβέρνησης και τον σκάβει μόνη της. Με σχεδόν θρησκευτικού τύπου προσήλωση επιδιώκει να περάσει το πιο σκληρό και ακραία νεοφιλελεύθερο πακέτο μέτρων αγνοώντας το κοινωνικό και πολιτικό κόστος. Διαρρηγνύει βίαια τους δεσμούς της όχι απλώς με την εργατική τάξη αλλά και τα μεσαία στρώματα, οδηγώντας τα στη φτωχοποίηση. Ο Wolfgang Munchau , που δε διακρίνεται για τη ριζοσπαστική του σκέψη, σε άρθρο του στους Financial Times με τίτλο «Ίσως οι Έλληνες βουλευτές πρέπει να πουν ΟΧΙ» χαρακτηρίζει «πολιτική πρόκληση και πράξη οικονομικού βανδαλισμού» το νέο πακέτο λιτότητας. Η κυβέρνηση όμως φαίνεται να έχει απεμπολήσει κάθε στοιχειώδες ένστικτο πολιτικής αυτοσυντήρησης και να έχει εμπεδώσει την αναλωσιμότητα της. Ας είναι. Μπορεί να βαδίσει μόνη της σ’ αυτό το ταξίδι θανάτου, χωρίς να συμπαρασύρει μαζί της ολόκληρη την κοινωνία. Εμείς θα της φτιάξουμε μια ωραία νεκρολογία. Στην πλατεία. Στην πλατεία της αγανάκτησης που μπορεί να γίνει η πλατεία της ανατροπής το επόμενο 48ωρο.
ΥΓ: Διάβαζα στο βιβλίο της Ναόμι Κλαιν «Το δόγμα του Σοκ» ότι το 1985 στη Βολιβία , όταν ο Πρόεδρος Πας θέλησε να περάσει ένα ιδιαίτερα σκληρό και άδικο πακέτο μέτρων, στη χώρα ξέσπασαν απεργίες και κινητοποιήσεις. Οι δυνάμεις καταστολής σκέφτηκαν έναν πρωτότυπο τρόπο για να κάμψουν τις λαϊκές αντιδράσεις. Απήγαγαν τις συνδικαλιστικές ηγεσίες του εργατικού κινήματος και ζητούσαν ως λύτρα να σταματήσουν οι απεργίες. Ένα αντίστοιχο σχέδιο στη χώρα μας σίγουρα θα αποτύγχανε. Αν για παράδειγμα η Αστυνομία απήγαγε εκείνες τις συνδικαλιστικές ηγεσίες των εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς που επέλεξαν σε μια από τις ιστορικότερες στιγμές για το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα να προσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες στην κυβέρνηση, μάλλον θα κάναμε κίνημα «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ» λύτρα!