Είναι αργά για δάκρυα, είναι η ώρα της πτώσης

Tης Ματίνας Παπαχριστούδη
(Από το Δρόμο της Αριστεράς)


Η είδηση ότι οι πανίσχυρες τω καιρώ της διαπλοκής, εταιρείες  media τέθηκαν σε καθεστώς επιτήρησης στο χρηματιστήριο αξιών έπεσε σαν βόμβα στη διάρκεια της απεργιακής συγκέντρωσης των εργαζομένων στα ΜΜΕ την περασμένη Παρασκευή.
Μια κίνηση που πιστοποίησε κατηγορηματικά και με τη βούλα του Μνημονίου ότι οι εκδότες, ιδιοκτήτες, μέτοχοι και λοιπές δυνάμεις της μιντιακής εξουσίας, οι οποίοι τον τελευταίο ενάμιση χρόνο ηγούνται της χειραγώγησης των πολιτών υπέρ του ΔΝΤ και της Τρόϊκας και ταυτόχρονα εξαπέλυσαν επίθεση εναντίον των εργαζομένων στις εταιρείες τους, θα πρέπει να λάβουν μέτρα. Επειδή θέλουν να παραμείνουν κυρίαρχοι και την επόμενη μέρα στο νέο-διαμορφωμένο πολιτικό, οικονομικό και μιντιακό σκηνικό της Ελλάδας.
Και όχι μέτρα συρρίκνωσης του εργασιακού κόστους που και στους πιο αμύητους πια είναι καθαρό πως δεν γίνεται για λόγους εξοικονόμησης κόστους.

Το πρώτο ερώτημα φυσικά είναι αν οι παραπάνω μπορούν να έχουν επιλογή, μιας και οι «χορηγοί» της λειτουργίας τους, το τραπεζικό κεφάλαιο σε πρώτο επίπεδο και οι παράγοντες της διαμεσολάβησης στη ροή του χρήματος διαφημιστές σε δεύτερο, αντιμετωπίζουν τα δικά τους προβλήματα επιβίωσης. Το αποδεικνύει το παράδειγμα του Alter  όπου οι Τράπεζες αδυνατούν να συναινέσουν στο hair cut του δυσθεώρητου χρέους των 300 και πλέον εκατομμυρίων από δάνεια, παρά το γεγονός ότι βρέθηκε νέος μέτοχος πρόθυμος να αναλάβει την ευθύνη στη συνέχιση λειτουργίας του καναλιού ως «μάρκα».

Τα ΜΜΕ και οι παραδοσιακοί ιδιοκτήτες τους που όλο το προηγούμενο διάστημα της κρίσης αντί να δώσουν βάρος στο «προϊόν» και τις «υπηρεσίες» ενημέρωσης, φρόντισαν μόνο να πετσοκόβουν μισθούς και να απολύουν εργαζόμενους, διαπιστώνουν πως με την τακτική αυτή χάνουν και τα τελευταία πιθανά όπλα τους στη μάχη βιωσιμότητας.

Η 4ήμερη απεργία όλων των εργαζομένων πέτυχε, έστω και αν τα κυριακάτικα φύλλα των εκδοτών κυκλοφόρησαν Πέμπτη. Φάνηκε έτσι πιο κραυγαλέα η γύμνια περιεχομένου ενημέρωσης αλλά και η αδιαφορία τους για το προϊόν με το οποίο όλα τα προηγούμενα χρόνια, διαπραγματευόταν την εξουσία διαμεσολάβησης τους στην κοινωνία.

Παράλληλα εμφανίστηκε ο νέος «εχθρός», ο ανταγωνιστής τους. Δεν είναι φυσικά το Μέσον, το Internet αφού και τα παραδοσιακά συγκροτήματα ΜΜΕ βρίσκονται ήδη σε αυτό, με μεγαλόπνοα σχέδια κυριαρχίας τα επόμενα χρόνια. Είναι όμως οι νέοι φιλόδοξοι μέτοχοι, ιδιοκτήτες, παράγοντες και κεφαλαιούχοι που βλέπουν την κρίση ως ευκαιρία τους να γίνουν αυτοί οι κυρίαρχοι της διαμεσολάβησης στην ενημέρωση. Βάζοντας λεφτά είτε στο Internet και τα Νέα Μέσα, είτε καραδοκώντας για  την πτώση των ισχυρών στα παραδοσιακά ΜΜΕ για να πάρουν τον έλεγχο τους.

Και την ίδια στιγμή, το 4ήμερο ηχηρής σιωπής, αποδείχθηκε κάτι ακόμη πιο σημαντικό. Ότι η ενημέρωση των ιδιοκτητών και των μεγαλοστελεχών της δημοσιογραφίας δεν έλειψε σε κανέναν. Όσοι ήθελαν πληροφορίες τις είχαν στο Διαδίκτυο, το οποίο προσφέρει κάθε ευκαιρία. Από την ελεύθερη μετάδοση ειδήσεων και γεγονότων έως και τον πλήρη έλεγχο ιστοσελίδων και πληροφόρησης από την κρατική και πολιτική εξουσία.
Αυτό το τελευταίο τους τρόμαξε κυριολεκτικά. Και οι αρθρογράφοι εφημερίδων, σχολιαστές και κατασκευαστές πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας την επόμενη κιόλας μέρα του απεργιακού 4ήμερου, θυμήθηκαν τα πύρινα επιχειρήματα για το ρόλο της ενημέρωσης στη δημοκρατία, το ρόλο της δημοσιογραφίας που οφείλει να βρίσκεται απέναντι στην εξουσία. Είναι όμως αργά για δάκρυα, τώρα είναι η ώρα της πτώσης τους.