Εργοδότες που καταπατούν τα εργασιακά δικαιώματα, απειλούν κι εκβιάζουν πατώντας πάνω στην ανώτερη θέση τους, προσβάλλουν, χλευάζουν, υποτιμούν, εξουθενώνουν εργαζόμενους, απολύουν εκδικητικά. Εργαζόμενοι που δε γνωρίζουν τα δικαιώματα τους και γίνονται έρμαια εργοδοτικών απειλών που είναι αβάσιμες.
Παραθέτουμε τις δικές σας ιστορίες:
«Με μείωνε, με ντρόπιαζε»
«Είμαι γιατρός, ειδικός ρευματολόγος, κατάγομαι από την Συρία, μπήκα σαν επικουρικός συμβασιούχος σε ένα δημόσιο κεντρικό και μεγάλο νοσοκομείο στην Αθήνα. Ο διευθυντής της κλινικής μου έκανε εργασιακό bullying από την πρώτη μέρα που ήρθα! Με καλωσόρισε με την εξής πρόταση: “πρέπει να είμαι ειλικρινής μαζί σου, δεν σε θέλαμε να ‘ρθεις εδώ, θέλαμε μια δικιά μας ειδικευόμενη, αλλά η περιφέρεια την έστειλε στο κέντρο υγείας κι έστειλε εσένα εδώ’’. Σε άλλη συζήτηση με κατηγόρησε ότι είχα μέσον λέγοντας ‘’δεν ξέρω αν το δικό σου μέσον λειτούργησε καλύτερα από το δικό μας ή απλά ήσουν πολύ κωλόφαρδος και κατάφερες να ‘ρθεις εδώ’’. Στη συνέχεια όλο με μείωνε και με ντρόπιαζε μπροστά στους ειδικευόμενους κι ας είμαι ειδικός. Δε μου έδινε εκπαιδευτικές άδειες για να πάω σε συνέδρια. Όλα αυτά επί έναν χρόνο που είμαι εδώ. Το καλύτερο είναι τελευταία που με ρωτάει και καλά για πλάκα ‘’πως πάνε τα πετρέλαια στην χώρα σου;’’ Και άλλες φορές με λέει “Σαουδάραβα” ή “σκυλάραβα” και γελάει!».
«Το μαγαζί είναι στην πλατεία εμπορίου. Πέρα από το ότι βάζουν χέρι στα μπουρμπουάρ και τα μοιράζουν αυτοί, δίνοντας προφανώς μέρος για 4 άτομα στον εαυτό τους, η συμπεριφορά είναι αν όχι τραγική, κωμική το λιγότερο. Σε πρώτη φάση οι προσβολές και οι φωνές είναι κάτι σύνηθες. Όταν το μαγαζί δεν έχει κόσμο, δεν σε αφήνουν να κάτσεις και σου λένε “βρες μια δουλειά να κάνεις, δε σε πληρώνω για να κάθεσαι”, διάλειμμα δεν έχει ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΑΣΤΕΙΟ κι αν το ωράριο δεν είναι σπαστό -δηλαδή 4 ώρες το πρωί και όσο πάει το βράδυ-, μπορεί να δουλέψεις εκεί και 12ωρο σερί, στα όρια της λιποθυμίας και το καλύτερο, δεν προσφέρουν φαγητό στους εργαζόμενους, ούτε καν έκπτωση. Εκτός αν σε συμπαθούν και είσαι φίλος με τα παιδιά, τότε είναι όλα τζάμπα και έχεις το δικαίωμα να φέρεσαι και εσύ στους εργαζόμενους σαν σκλάβους. Πέρα από αυτό οι πολυμήχανοι όταν τους λες “θα φύγω” δεν σου δίνουν το μεροκάματο αλλά σου λένε “θα στο δώσω όταν βρω άλλον για την θέση σου”, ώστε να σε έχουν σε κατάσταση ομηρίας. Όταν ήμουν στην κουζίνα, γιατί πολλές φορές δούλευα και στην κουζίνα, είχα γίνει μάρτυρας σε άθλια συμπεριφορά προς την κυρία που δούλευε και αυτή εκεί, η οποία ελπίζω πραγματικά να έχει φύγει. Κούτσαινε και ήταν εμφανές ότι δεν μπορεί να εργαστεί, όμως ο ιδιοκτήτης την έβαλε να μεταφέρει πράγματα και όταν πήγα να βοηθήσω μου φώναξε λες και του ανήκω. Και μιας και ξεκίνησα με τα πρόσωπα θα περιγράψω όλα τα αφεντικά ένα ένα, ξεκινάω με τον πατέρα που τα κανονίζει όλα, είναι γνωστός με όλο τον υπόκοσμο, στα όρια που αυτή την στιγμή που σου γράφω φοβάμαι μην ακούσει και ξέρω ‘γω πάθω κάτι… Αυτός λοιπόν ο τύπος έχει πρόβλημα στην καρδιά και όποτε κάνεις λάθος, λέει “ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΚΑΝΕΙΣ ΕΤΣΙ, ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΑΝΑΠΗΡΟΣ”. Τέλος πάντων πάμε στην γυναίκα, την μαμά η οποία όταν κάνει λάθος στα ρέστα ή στον λογαριασμό κάποιος από την οικογένεια συμπεριλαμβανομένης και της ιδίας παίρνει τυχαία έναν εργαζόμενο και τον κράζει μπροστά στους άλλους, ότι φταίει και ότι άντε θα του κάνουμε την χάρη να τον πληρώσουμε σήμερα αλλά τελευταία φορά. Οι γιοι γενικά είναι κάπως κουλ, τους αρέσει απλά να το παίζουν αφεντικά. Όσο τα γράφω αυτά και τα θυμάμαι ανεβάζω παλμούς, ειλικρινά φοβάμαι που τα λέω αλλά αλήθεια. Ευχαριστώ για τον χρόνο σου αν διάβασες μέχρι εδώ να έχεις μια υπέροχη μέρα και συνέχισε αυτό που κάνεις στο tpp»
«Αν θέλεις άδεια, να πας στο λογιστήριο να τη ζητήσεις»
«Είμαι δημοσιογράφος. Δούλευα σε ένα σάιτ, πολύ πολύ γνωστό. Την επόμενη μέρα από το Μάτι, που γινόταν ο απολογισμός των νεκρών, βγήκε ο υπεύθυνος και είπε εντελώς ψυχρά “ξεχωριστό άρθρο για τους νεκρούς και ξεχωριστό για τους αγνοούμενους, για να πάρουμε περισσότερα κλικ”. Για περίπου 4 μήνες φίλος μου πάλευε με τον καρκίνο, όταν τον χάσαμε και ζήτησα από την υπεύθυνη να δουλέψω συγκεκριμένες ώρες πρωί και απόγευμα, γιατί κανόνιζα ραντεβού και με δικούς μου γιατρούς, μου είπε “κι άλλοι έχασαν τη μάνα τους και μετά από 2 μέρες ήταν στο γραφείο. Αν θέλεις άδεια, να πας στο λογιστήριο να τη ζητήσεις”. Είχε εγκριθεί η άδεια μου του καλοκαιριού και δεν την πήρα ποτέ. Μου ανακοίνωσαν τη διακοπή της συνεργασίας γιατί “έπρεπε να γίνουν αλλαγές στα τμήματα”, έναν μήνα πριν κλείσω χρόνο για να μην πάρω ούτε καν αποζημίωση»
«Έχει ακουστεί από μαγαζάτορα ότι οι ντελιβεράδες βρομίζουν το μαγαζί»
«Ζούμε μια ξεφτίλα. Πρώτη δουλειά σερβιτόρος, αφεντικό χειριστικό, τέρμα άθλιες εργασιακές συνθήκες για ανθρώπους όπου δεν είναι από την Ελλάδα ( οι άνθρωποι στην λάντζα και άνθρωποι στην ετοιμασία γενικότερα κόψιμο με μαχαίρι πατάτας και ό,τι άλλο είναι ). Δεύτερη δουλειά e-food, η βρομιά σε όλο της το μεγαλείο, τουαλέτα μετά το τέλος τις βάρδιας διότι τα περισσότερα μαγαζιά δε μας ήθελαν, έχει ακουστεί από μαγαζάτορα ότι οι ντελιβεράδες βρομίζουν το μαγαζί του και οι πελάτες σιχαίνονται, επίσης εκφοβισμός στο να είσαι άριστος στα στατιστικά γιατί θα λήξει η συνεργασία. Έφυγα όμως, παραδόθηκα δηλαδή γιατί δεν άντεχα να γυρνάω σπίτι με νεύρα. Και η τελευταία μου εργασία, απόλυση, δικαιολογία καμία. Γενικότερα έχω πει μέσα μου ότι πρέπει να μιλάω για το άδικο να εκφράζομαι και να πολεμάω για όποιον είναι αδύναμος είτε δυνατός και να βοηθάω τους πάντες ξέρω δεν είμαι ο σούπερ μαν αλλά έχω νιώσει να είμαι αδύναμος στη δουλειά»«Κάθε χρόνο και χειρότερα, ακόμα κι όταν δηλώσεις παραίτηση να σου πουλάνε τρέλα ότι θα το πάμε δικαστικά να σε κρατήσουμε μέχρι το τέλος της σύμβασης»
«Απλήρωτες υπερωρίες»
«Εντάξει έχω φύγει από εκεί πριν 4-5 μήνες. 3μηνη σύμβαση και στο τέλος ήταν τόσο τρύπια η σύμβαση μου για να μπορούν να με διώξουν που τελικά έφυγα χωρίς πρόβλημα. Για να μην πω για ατέλειωτες απλήρωτες υπερωρίες, με τηλεργασία, ενώ υπογράφαμε 9-5»
«Να φοβάσαι να μιλήσεις, γιατί θα χάσεις τη δουλειά σου»
«Εγώ δουλεύω χρόνια στην εστίαση, έχω πολλές εμπειρίες πολύ κακής συμπεριφοράς. Δούλευα σε ποοοοοολυ γνωστό μαγαζί στο κέντρο δίπλα στα πανεπιστήμια να μας ζητούσαν τα δώρα Χριστούγεννα Πάσχα πίσω. Έχω δουλέψει στην Κω σε εστιατόριο στην κουζίνα δούλευα 15-16 ώρες την ημέρα για 600 ευρώ αλλά δηλωμένος 5 ημέρες σαν λαντζιέρης ενώ ήμουν μάγειρας. Η συμπεριφορά των αφεντικών στην κουζίνα ; Το λιγότερο απάνθρωπη, επίσης δε μας πληρώνουν τις Κυριακές γιορτές και αργίες το 75 % αύξηση στο ημερομίσθιο, επίσης την άδεια μας μας την δίνουν στην καλύτερη όποτε θέλουν αυτοί . Εργασιακός εκφοβισμός είναι να φοβάσαι να μιλήσεις, γιατί ξέρεις πολύ καλά ότι αν το κανείς έχεις χάσει την δουλειά σου κι αυτό υπάρχει παντού σε τέτοιου είδους δουλειές»
«Δεν κάνεις για τίποτα»
«Εργάζομαι σε μία μικρή ιχθυοκαλλιέργεια (μικρή λένε αυτοί και το κράτος ότι είναι και ας βάζουν τσέπη πάνω από μισώ εκατομμύριο το χρόνο). Η δουλειά αυτή έχει πολλά βάρη, στις δουλειές πρέπει να χρησιμοποιούνται μηχανήματα. Όπου ήμουν εγώ, πάντα κάτι θα γινόταν και θα έπρεπε να κάνω την δουλειά με τα χέρια. Στις αρχές της πρώτης καραντίνας μια μέρα έπρεπε να σηκώσω κάτι βαρίδια τα οποία ήταν 60 κιλά το καθένα (ήταν 20 βαρίδια) και ότι “δεν είχα ανάγκη, παιδί είμαι, αλίμονο να μην μπορώ να σηκώσω”. Στο τέλος κάνει ένα κρακ η μέση μου. Πέρα από ότι δεν πήρα αναρρωτική και ότι έπρεπε να κάνω χειρουργείο από την ζημιά (χειρουργείο δεν έχω κάνει ακόμα και πέρασαν 2 χρόνια), άρχισε η επίθεση από αφεντικό και προϊστάμενο: “δεν κάνεις για τίποτα, απορώ γιατί σε κρατάει το αφεντικό και σιγά μην σε πονάει η μέση” και άλλα τέτοια… Δεν είπα τίποτα. Το καλοκαίρι που μας πέρασε λόγω του ότι η δουλειά μεγαλώνει χωρίς να μεγαλώνει το προσωπικό έκανε πάλι ένα κρακ η μέση. Τηλέφωνο το επόμενο μεσημέρι από το αφεντικό, “γιατί δεν έρχεσαι για δουλειά μαλακισμένο, με δουλεύεις, θα σε πάρει ο διάολος”. Του εξήγησα ωραία και καλά πως ο γιατρός μου είπε ότι εάν κάνω το λάθος αυτές τις μέρες και σηκώσω έστω και ένα κιλό, μπορεί να μείνω και σε καρότσι. Βάζω και τον γιατρό να μου γράψει αναρρωτική (όχι ότι την πήρα ποτέ, τα δικά μου ρεπό έφαγα), γυρνάω στην δουλειά και υπήρχε λίγο μπαρούτι στον αέρα. Χωρίς να κάνω τίποτα άρχιζε η ειρωνεία από τον προϊστάμενο και το αφεντικό. Η ειρωνεία και οι προσβολές δεν έμεναν μόνο μέσα στην δουλειά αλλά και έξω καθώς είμαστε σε επαρχία… Υπάρχει μια καθημερινή πίεση προς το άτομο μου προκειμένου να φύγω μόνος μου από την δουλειά όχι για να γλυτώσουν την αποζημίωση (είναι πολύ μικρή έτσι και αλλιώς και ας έχω 7 χρόνια επειδή ήμαστε ΟΓΑ), αλλά εάν απολύσουν άτομο αυτές οι επιχειρήσεις έχουν θέμα τρελό με τα προγράμματα, δε θα μπορούν να φάνε κρατικό χρήμα για πάνω από 5 χρόνια εάν απολύσουν άτομο. Και μιλάμε για επιχειρήσεις που δε χρειάζεται να πουλήσουν εμπόρευμα για να ζήσουν, τους φτάνει και το κρατικό χρήμα… μπορεί να πάρουν 100 χιλ. μόνο και μόνο επειδή δεν είναι πολύ κόκκινο το φαγκρί. Αυτό ακριβώς…τον βοήθησε πολύ και ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό… Με τη ΝΔ δεν έχει και πολλές άκρες…»
«Ήμουν σε μεγάλη εταιρεία για 10 χρόνια. Αναγκαστικά να φτάσω και σε δικηγόρο πριν την απόλυση, όμως μου είπε ότι δεν μπορώ να αποδείξω τίποτα εφόσον δεν συμμετέχουν στην καταγγελία και άλλοι εργαζόμενοι. Και επίσης είπε ότι είναι επικίνδυνο να ξεκινήσει κάτι τέτοιο γιατί με τις άκρες που έχουν μπορούν να βγουν αυτοί δικαστικά από πάνω και να χάσω χρήματα από όλο αυτό. Τελικά δεν έκανα τίποτα, απλά σταματούσα να είμαι παραγωγικός και αργούσα συστηματικά έτσι ώστε να με διώξουν και να πάρω έστω την αποζημίωση, οπός και έγινε μετά από 2 χρόνια “πόλεμο”»
«Απειλές, χειροδικίες, απλήρωτες ώρες και μια επιθεώρηση εργασίας που δεν ενδιαφέρεται»
«Εργαζόμουν 2.5 χρόνια σε γνωστή αλυσίδα σούπερ μάρκετ. 6ημερο 40ωρο υποτίθεται. Πάνω από 10 ώρες δουλειά τη μέρα. Υπερωρίες απλήρωτες, άδειες με το σταγονόμετρο και χαμένες αρκετές ημέρες από αυτές. Κανένα μέτρο ασφάλειας των εργαζομένων. Διαρκείς ψυχολογικοί εκβιασμοί με επισκέψεις των αφεντικών. Εκβιαστικά όταν το κατάστημα δεν πήγαινε καλά προσπάθησαν να κάνουν όλο το προσωπικό να υπογράψει νέες συμβάσεις με 4ωρη εργασία. Από όσους αρνήθηκαν κάποιοι παραιτήθηκαν και όσοι έμειναν εξωθήθηκαν σταδιακά σε παραίτηση.1,5 χρόνο μετά σε άλλη εργασία . Πρόσληψη ως υπάλληλος γραφείου αλλά εργαζόμουν από καθαρίστρια μέχρι στήσιμο μαγαζιού. Πρόσληψη 5νθερου 40ωρου με βασικό μισθό αλλά εργαζόμασταν 12 άτομα 6ημερο 48ωρο με μισθό πενθήμερου. Απειλές, χειροδικίες εναντίων συναδέλφων, καθημερινές ειρωνείες και υποτιμητικά σχόλια, άδειες αναρρωτικές που τις δουλεύαμε. Καταγγελία συναδέλφου στην επιθεώρηση. Ήρθαν. 9 άτομα δηλώσαμε πως ακριβώς δουλεύαμε με τα Σάββατα και όλα. Αποτέλεσμα; Τους είπε η επιθεώρηση να μας πληρώσουν τα Σάββατα 2 μηνών και όλα καλά. Ενώ όλοι δηλώσαμε πως δουλεύαμε από την αρχή των συμβάσεων μας με τα Σάββατα αδήλωτα και απλήρωτα. Μέσα στην καραντίνα όλοι σε αναστολή και εργαζόμασταν κανονικά χωρίς να πληρωνόμαστε από αυτούς. 2 χρόνια χωρίς ούτε μέρα άδεια εγώ. Όταν τους ζήτησα μια εβδομάδα γιατί δεν άντεχα άλλο μου είπαν αν θέλω άδεια να παραιτηθώ. Παραιτήθηκα. Εγώ και άλλα 3 άτομα. Καταγγελία στην επιθεώρηση και αγωγή. Από την επιθεώρηση κανένα αποτέλεσμα. Λες και κάποιος τους προστατεύει. Από τις αγωγές 1,5 χρόνο μετά κανένα αποτέλεσμα ακόμα. Και ανάμεσα στους καταγγέλλοντες άνθρωπος που με σπασμένο πόδι τον εξανάγκαζαν να έρχεται στη δουλειά. Όχι απλά εργασιακός μεσαίωνας στην Κρήτη αλλά και μια επιθεώρηση εργασίας που δεν ενδιαφέρεται πάρα μόνο για να τους προστατεύει»
«Θα ήθελα να μιλήσω κάποτε, κάπου για όσα έχω ζήσει σε εταιρίες catering στην Ελλάδα. Ίσως πρέπει σιγά σιγά όσα συμβαίνουν στα κολαστήρια του Κορωπίου, του Τατοΐου και της παραλιακής να αποκτήσουν κάποια δημοσιότητα. Οι άνθρωποι που παρευρίσκονται σε εκδηλώσεις (συνήθως γαμήλιες δεξιώσεις) βλέπουν πραγματικά την κορυφή του παγόβουνου. Έναν περιποιημένο χώρο, στολισμένους/ες σερβιτόρους/ες, μπουφέ ικανό να ταΐσει ολόκληρους πληθυσμούς νησιών και γενικότερα ένα όμορφο κλίμα. Όσα οι καλεσμένοι δεν βλέπουν είναι η σχεδόν ανασφάλιστη 16-19ωρη εργασία από την Πέμπτη έως και την Κυριακή επί πολλές εβδομάδες σερί τα καλοκαίρια, εργαζόμενους να λιποθυμούν από την ζέστη, εργαζόμενους να γυρνάνε σπίτι τους (αν προλαβαίνουν, γιατί πολλοί κοιμούνται στα κτήματα δεξιώσεων) και να ψάχνουν πως θα καλύψουν μελανιές και συγκάματα από την υπερεργασία, μισή πληρωμή στο χέρι και μισή στην τράπεζα (γνωστή πρακτική) κι όλα αυτά σε ένα κλίμα που το μόνο που λείπει είναι η σωματική βία. Βρισιές από μετρ, πλάνερς, σεφς και ιδιοκτήτες είναι το κερασάκι στην τούρτα. Έχω δει ανθρώπους να κλαίνε είτε από σωματική εξάντληση είτε έπειτα από λεκτικές επιθέσεις. Έχω δει απειλές απολύσεων με κάθε ευκαιρία. ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ έχω δει όλους τους λίγο ψηλότερα στην ιεραρχία αυτών των εταιρειών να βάζουν στην τσέπη τους τα πουρμπουάρ που αφήνουν καμιά φορά οι πελάτες για όλο το προσωπικό. Αυτά που γίνονται τα καλοκαίρια στα πέριξ του λεκανοπεδίου δεν αξίζουν σε κανεν@»