Δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία ότι πίσω από την τρομοκρατία, τους τζιχαντιστές, πίσω από την Αλ Κάιντα, κι όλα αυτά, υπάρχουν άλλα, ισχυρά συμφέροντα που ούτε περνούν από το μυαλό αυτών που θυσιάζονται στο όνομα, τη συγκεκριμένη στιγμή, της θρησκείας τους. Όμως για μιά στιγμή ας το ξεχάσουμε αυτό και ας πούμε πως δε συμβαίνει τίποτε απ’ όλα αυτά, πως πρόκειται απλώς για αγνούς ανθρώπους, ίσως με κάποια διαστροφή στο μυαλό τους, που αποφασίζουν να σκοτώσουν και να σκοτωθούν στο όνομα της πίστης τους. Μόνο για μια στιγμή.
Τον τελευταίο καιρό έχει γεμίσει, η Δύση ειδικά, με άθεους ή «άθεους», που αποδεικνύονται τρομερά φανατικοί, όσο και οι φανατικοί θρησκευόμενοι, που διακηρύσσουν και αγωνίζονται όχι για την ανεξιθρησκεία ή για το δικαίωμα στο «πιστεύω» ή «δεν πιστεύω», αλλά στο να αποδείξουν σε όλους καλά και ντε πως δεν πρέπει να πιστεύουν γιατί δεν υπάρχει Θεός.
Το λογικό θα ήταν αυτοί να ήταν πιο ανοικτόμυαλοι από τους άλλους και να σέβονται την όποια πίστη από τη στιγμή βεβαίωψς που αυτή δεν κάνει κακό στον κόσμο. Δε συμβαίνει όμως κάτι τέτοιο. Εφόσον το Κοράνι απαγορεύει την αποτύπωση της μορφής του Προφήτη του, δεν καταλαβαίνω σε τι οφελεί, στην εξέλιξη της ανθρωπότητας, και στην καλλιτερευση του συνόλου, είτε η δανέζικη εφημερίδα είτε το Charlie Hebdo να δημοσιεύουν καλά και ντε σκίτσα με τη μορφή του Μωάμεθ.
Είναι τόσο σημαντική για την εξέλιξη της ελευθεροτυπίας στον πλανήτη αυτή η δημοσίευση; Γιατί, σε μένα φαίνεται και λίγο σαν παιδικό πείσμα, του στυλ «εγώ θα το δημοσιεύσω και δε σου δίνω καμμία σημασία ούτε σέβομαι αυτό που πιστεύεις», και, επιπλέον, αν το ψάξουμε πιο βαθιά δίνω και τροφή, ή μάλλον κίνητρο, σε αυτούς που καθοδηγούν την τρομοκρατία, για να έχει ισχυρά άλλοθι στο μυαλό των εκτελεστών τους.
Ασφαλώς και δεν είμαι υπέρ αυτού που έγινε στο Charlie Hebdo, αλλά από την άλλη δεν καταλαβαίνω κι αυτή την επιμονή. Ούτε πολιτισμό δείχνει, ούτε ότι αυτός που το κάνει βασίζει τις πράξεις του στις Αρχές της γαλλικής Επανάστασης, μιας και μιλάμε για τη Γαλλία.
Και μένα δε θα μου άρεσε καθόλου να κάνει κάποιος το ίδιο σε μια χριστιανική εκκλησία, όπως δε θα άρεσε και σε ένα βουδιστή να κάνει κάτι προκλητικό στους δικούς του τόπους λατρείας κλπ κλπ. Το βρίσκω απλά προκλητικό και χωρίς λόγο.
Συνήθως με ρωτάνε αν η σάτιρα έχει όρια. Βεβαίως και η σάτιρα έχει όρια, ακόμη και όταν είναι αυθεντική σάτιρα, όταν δεν είναι δηλαδη μανιφέστο μεταμφιεσμένο σε σάτιρα. Εδώ η ζωή έχει όρια, δε θα έχει η σάτιρα;
Αν δεχθούμε πως αυτή τη στιγμή η Δύση και η Ανατολή είναι σε πόλεμο, τότε ή ξεκινάς τον πόλεμο γνωρίζοντας ότι θα έχεις και συνέπειες, ή κάνεις ότι μπορείς να τον αποτρέψεις. Κι από τη στιγμή που η Γαλλία έχει 4,7 εκατομμύρια μουσουλμάνους δε μπορεί κάποιοι να τους λοιδωρούν με αυτό τον τρόπο. Αυτό θα πει πολυπολιτισμικότητα. Εκτός και αν θες πολύ απλά να διώξεις όλους τους μουσουλμάνους από τη χώρα σου και να την απαγορεύσεις ως θρησκεία και να διακηρύξεις πχ ότι είσαι μια καθολική ή μια ορθόδοξη χώρα κλπ κλπ
Στο κάτω κάτω της γραφής, το χιούμορ δεν είναι υποχρεωτικό στους ανθρώπους. Είναι αυστηρά προαιρετικό. Δεν υποχρεούνται όλοι να έχουν χιούμορ, ειδικά στα Πιστεύω τους και μπορεί θαυμάσια κάποιος να σε σπάσει και στο ξύλο αν το παρακάνεις με αυτά που του λες: δε μετράει σε αυτή την περίπτωση να του πεις «μα καλά, δεν έχεις χιούμορ; αφου αστειευόμουνα!». Όχι, δεν εχει χιούμορ, γιατί δεν έχει χιούμορ. Τόσο απλό.
Τώρα δε θα φτάσω σε ακρότητες, να πω, ας πούμε, ότι η Γαλλία θρηνεί ενώ έχει κάνει τέρατα και σημεία σε ανήμπορους λαούς – όπως και όλη η Δύση- γιατί κι αυτό δε στέκει. Πάντως, αντίθετα με όλους που προλάβανε να βάλουν μπροστά τους μια ταμπέλα που γράφει Je suis Charlie, εγώ οφείλω να δηλώσω ότι Je ne suis pas Charlie. Όχι γιατί εγκρίνω την τρομοκρατία, όχι γιατί δικαιολογώ όσους κάμουν όλα αυτά, αλλά γιατί εγώ δε θα έβαζα το σκίτσο του Μωάμεθ από τη στιγμή που ξέρω πως τόσο πολύ κόσμο τον προσβάλει βαθιά. ΕΚΤΟΣ αν είχα κάτι να κερδίσω από αυτό. Οπότε εκεί πάμε σε άλλη κατηγορία…