του Παναγιώτη Παπαδομανωλάκη
Ο Κ. Ήσυχος, ο οποίος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αργεντινή, από όπου μετανάστευσε την περίοδο της φασιστικής χούντας του Βιντέλα, σχολιάζει την πρόθεση του Μιλέι να κλείσει το μουσείο θυμάτων της δικτατορίας, κάνοντας λόγο για μια επαναφορά του φαντάσματος του Αργεντίνου δικτάτορα με «μια σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική εξόντωσης των φτωχών και των μεσαίων στρωμάτων, αλλά κυρίως μια μεγάλη κοινωνική και πολιτική καταστολή».
Μάλιστα, εξηγεί πως ο Μιλέι εκφράζει «όχι απλά μια ακροδεξιά, αλλά ορισμένες πτυχές στο πρόγραμμά του ξεπερνούν κατά πολύ τα εφαρμομένα προγράμματα των Τραμπ και Μπολσονάρο», αφού θέλει να επιτρέψει την παιδική εργασία άνω των 12 ετών, το ελεύθερο εμπόριο ανθρωπίνων οργάνων σε παγκόσμιο πλειστηριασμό, είναι κατά των αμβλώσεων, καθώς και των έμφυλων και ιθαγενικών διακαιωμάτων. Ακόμα, συνδέεται με τις πολυεθνικές εκμετάλλευσης μεταλλευμάτων του Καναδά, των ΗΠΑ και της ΕΕ και επιθυμεί την αποβιομηχάνιση της Αργεντινής και την μετατροπή της σε «νεοαποικία».
Συγκεκριμένα, όπως αναφέρει, εκπροσωπεί μια «φασίζουσα ακροδεξιά ελιτ», που διακατέχεται από σκληρό αντικομμουνισμό, αφού μεταξύ άλλων έχει επιτεθεί στον Λούλα και τον Πάπα Φραγκίσκο, κατηγορώντας τους ως «κομμουνιστές», ενώ στοχεύσει στην απόλυτη δολαριοποίηση και απελευθέρωση της οικονομίας, η οποία αναμένεται να οδηγήσει σε άνοδο της παραβατικότητας και για αυτό υποστηρίζει την οπλοκατοχή.
Επιπλέον, έχει ταχθεί ακόμα κατά της εισόδου της χώρας στην συμμαχία των αναδυόμενων οικονομιών, τους BRICS, στρεφόμενος προς τις ΗΠΑ σε οικονομικό, αλλά και σε στρατιωτικό επίπεδο με την παράδοση στρατιωτικών βάσεων. Επίσης, ο Μιλέι κατά τα πρότυπα του Τραμπ έχει υποσχεθει πως θα μεταφέρει την πρεσβεία της Αργεντινής από το Τελ Αβίβ στα Ιεροσόλυμα, πρόσκειται στον σιωνισμό και έχει δηλώσει πως «οι πιο ισχυροί σύμμαχοι στο διεθνές πεδίο θα είναι οι ΗΠΑ, όπου ευελπιστεί να κερδίσει ο Τραμπ τις εκλογές, καθώς και ο Νετανιάχου».
Ο Κ. Ήσυχος αναφέρεται στην «αιώνια διαμάχη» στη Λ. Αμερική ανάμεσα στη νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά και μια αριστερά παραμένει «κινηματική, ευρυματική και σε μεγάλο βαθμό ενωμένη», που «βρίσκεται στην πρωτοπορία στη παγκόσμια σκηνή», σε αντίθεση με τη σε μεγάλο βαθμό «νατοϊκή» αριστερά της Ευρώπης. Τέλος, ασκέι κριτική στις ευθύνες της δεξιάς τάσης των περονιστών για τη νίκη του Μιλέι, εκφράζοντας, ωστόσο, την αισιοδοξία πως το προοδευτικό και αριστερό κομμάτι του περονισμού θα καταφέρει να αναχαιτίσει τη νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά.
