Ολόκληρο το κείμενο του καθηγητή Γεωφυσικής, για τη συνάντηση της Συγκλήτου με φοιτητές την Τρίτη:

Το χρονικό μίας Συγκλονιστικής Συγκλήτου

Σήμερα συμμετείχα σε μία ανοικτή συζήτηση στη Σύγκλητο του ΑΠΘ, στην οποία είχαμε τη δυνατότητα να ακούσουμε τους φοιτητές μας. Προσήλθα με μικρές προσδοκίες: Περίμενα μία χαοτική κατάσταση, με συνεχείς αντεγκλήσεις, φοιτητές που θα μιλούσαν με τσιτάτα, με κραυγές, με άσχετα αιτήματα, και που θα οδηγούνταν σε αδιέξοδο.

Το αποτέλεσμα ήταν άλλη μία μπουνιά στο στομάχι: Ναι, υπήρξαν και κραυγές. Ναι, υπήρχαν και προβοκατόρικες εκφράσεις, με 1-2 φοιτητές να αποκαλούν (κάκιστα) τον Πρύτανη “καταδότη”, και άλλους (δυστυχώς ανάμεσα στους καθηγητές) να κατηγορούν τους φοιτητές για υλοποίηση κομματικών συμφερόντων. Όμως στην πραγματικότητα διαπίστωσα για άλλη μία φορά το γνωστό (και αναφέρομαι σε εμένα, για να μήν παρεξηγηθώ): Πώς όσο γερνάς και καταλαμβάνεις και κάποια θέση, ξεχνάς την ουσία αυτού που κάνεις και αποξενώνεσαι από τους φοιτητές. Η αλήθεια είναι ότι οι φοιτητές με έβαλαν στη θέση μου. Τι ζήτησαν:

α) “Να ξαναγίνουμε φοιτητές” (το είπαν πάνω από 10 εκπρόσωποι). Αντιγράφω από τις σημειώσεις που κράτησα: “Να υπάρξει ένα οργανωμένο πλάνο επαναλειτουργίας, με rapid τεστ, με χρηματοδότηση, με μέτρα ασφαλείας, που να ανοίξει ξανά τα ΑΕΙ”. “Να σταματήσουμε την υποβάθμιση των σπουδών μας”. “Δε θέλω να κάνω άλλο κολύμβηση μέσω Zoom”(!), “Έχουμε χάσει δεκάδες ώρες εργαστηρίων και κλινικών ασκήσεων: Αν θα γίνω (λέει το επάγγελμα) θα γίνω με ατομική μου ευθύνη και προσπάθεια”, “Διεκδικούμε τα αυτονόητα: Το τμήμα μου έχει πλέον ελάχιστα μέλη ΔΕΠ, τεράστιο πρόβλημα στις κτιριακές και εκπαιδευτικές υποδομές, και άλλα προβλήματα από τη χρόνια υποχρηματοδότηση”, “Δεν έχει δοθεί καμία λύση για το πρόβλημα της Πρακτικής Άσκησης, το οποίο έχει οδηγήσει φοιτητές να περιμένουν σχεδόν ένα χρόνο να πάρουν πτυχίο”, “1 έτος δεν έχω μπει σε εργαστήριο και κάνω χημικές αναλύσεις από την οθόνη του Η/Υ”, κλπ.

Τους άκουγα και ειλικρινά δεν ήξερα τι να τους πω: Ότι μας άφησε η Κυβέρνηση χωρίς ούτε ένα Ευρώ στις εκπαιδευτικές μας ανάγκες που δημιούργησε η πανδημία (όταν το έθεσα στη Σύγκλητο με ενημέρωσε ο αρμόδιος Αντιπρύτανης ότι το Υπουργείο τους είπε ότι δε θα δώσει ούτε ένα Ευρώ).; Ότι ο εξοπλισμός για την τηλεκπαίδευση δε δόθηκε ποτέ, και το σχετικό ΕΣΠΑ που τελικά επιλέχθηκε ως τρόπος χρηματοδότησης θα φέρει κάποιες νέες κάμερες και Η/Υ το …Σεπτέμβριο του 2021;(!!!) Ότι καμία λύση δεν έχει δοθεί για την Πρακτική Άσκηση και παρακαλάμε το Υπουργείο για μία ρύθμιση; Ότι δεν υπάρχουν θεσμικές ρυθμίσεις για την προσαρμογή του ΠΠΣ στις ανάγκες της Πανδημίας; Ότι δεν είχαμε καμία υποστήριξη (αν και ζητήθηκε) σε θέματα proctoring, με αποτέλεσμα στις εξετάσεις να γίνεται πάρτυ αντιγραφής και να έχουν φτιαχτεί βιομηχανίες παροχής υπηρεσιών αντιγραφής στις εξετάσεις (κάτι που καταγγέλθηκε και από τους φοιτητές!); Ότι σε όποιες περιπτώσεις εξετάσαμε προφορικά στο Τμήμα μου φοιτητές με υποψία αντιγραφής, όλοι κόπηκαν, μια και είχαν εμφανώς αντιγράψει; Ότι βγάζουμε Γεωλόγους χωρίς να κάνουν Ασκήσεις Πεδίου, δηλαδή ανθρώπους που θα μάθουν τα πετρώματα από Powerpoint και πώς το πλαίσιο δεν σου επιτρέπει ούτε κάν τις ασκήσεις πεδίου μέσα στη Θεσσαλονίκη, που θα μπορούσαν να γίνουν με πλήρη ασφάλεια σε εξωτερικούς χώρους; Ότι νοιώθουμε απελπιστικά μόνοι και σε εγκατάλειψη; Ότι τρέχουμε για την “Πιστοποίηση”, όχι για να αυξήσουμε τη χρηματοδότηση, αλλά για να μή χάσουμε το 20% της τραγικά μειωμένης κρατικής χρηματοδότησης;

β) “Να μήν εφαρμοστεί ο Νόμος Κεραμέως”, αναφερόμενοι προφανώς στο νόμο για τους ΟΠΠΙ, αλλά και στα σχετικά συνοδά νομοσχέδια (βάση του 10, εξίσωση πτυχίων κολεγίων, μεταφορά αρμοδιότητας αναγνώρισης πτυχίων από τα Επιμελητήρια στις γνωστές επιτροπές του Υπουργείου, κλπ.).

Και πάλι τί να πεί κανείς στους φοιτητές: Ότι το πτυχίο ενός Πολ. Μηχανικού ή ενός Γεωπόνου ή ενός Οικονομολόγου από το ΑΠΘ πρέπει να εξισωθεί με το “μπακαλόχαρτο” (συγνώμη για την έκφραση) που θα φέρει κάποιος από ένα 3ετές κολλέγιο; Ότι θυμόμαστε την Αριστεία μόνο μετά τις Πανελλαδικές, συγχαίροντας τα παιδιά που αρίστευσαν, και την ίδια ώρα τους τραβάμε το χαλί κάτω από τα πόδια, εξισώνοντάς τις γνώσεις τους με σαφώς υποδεέστερες; Ότι η εισαγωγή μίας βάσης, με τον τρόπο που τα ΑΕΙ έχουν μπαχαλοποιηθεί από την ανωτατοποίηση των ΤΕΙ, σε συνδυασμό με τα τοπικιστικά συμφέροντα και την πολιτική απόφαση του “ότι έγινε, έγινε”, θα οδηγήσει σίγουρα κάποια τμήματα του ΑΠΘ (ανάμεσα σε αυτά ίσως και το δικό μου) σε πιθανό κλείσιμο ή συρρίκνωση? Ότι τη στιγμή που δεν υπήρχαν χρήματα για να στηριχθούν τα ΑΕΙ στην κρίση της πανδημίας, βρέθηκαν χρήματα για τη νέα ΟΠΠΙ; Ότι σε κανένα σύγχρονο Ευρωπαϊκό κράτος δεν υπάρχει ειδική κρατική Αστυνομία για τα ΑΕΙ, παρά μόνο η Αστυνομία που πρέπει να διασφαλίζει για όλους την ελευθερία σε όλα τα πλάτη και μήκη μίας δημοκρατικής κοινωνίας και ότι ακόμα και εκεί που υπήρχε (π.χ. Αγγλία) καταργήθηκε; Ότι εμφανώς ο νόμος θα οδηγήσει σε νέα αδιέξοδα, τα οποία θα δοκιμαστούν στην πλάτη μας και θα κληθούμε πάλι εμείς να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα μετά;

Ζήτησαν και κάτι ακόμα, το να μήν επιδιώξουμε την καταδίκη των φοιτητών που συνελήφθησαν στην κατάληψη. Εδώ, η Σύγκλητος αντιλήφθηκε τον παιδαγωγικό ρόλο μας και στήριξε αυτή τη θέση στη σημερινή ανακοίνωση.

Στη συζήτηση αναδείχθηκαν και άλλα προβλήματα των φοιτητών: Η έλλειψη μαζικότητας, οι προβληματικές διαδικασίες των φοιτητικών συλλόγων, η έλλειψη νομιμοποίησης (κυρίως λόγω συμμετοχής) αποφάσεων συλλόγων σε καιρό πανδημίας. Όμως, παρά όλες τις αδυναμίες των φοιτητών, πρέπει να παραδεχτώ κάτι: Ο μέσος όρος των απόψεων των φοιτητών ήταν πολύ πιο προχωρημένος και ώριμος, και πολύ πιο ουσιαστικός, από αυτό που εμείς είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε. Ένιωσα σχεδόν γελοίος, όταν οι φοιτητές μου κούνησαν το δάχτυλο για την υποβάθμιση των σπουδών τους, την έλλειψη γνώσης, την αδιαφορία του εκπαιδευτικού συστήματος, την ανάγκη τους να μην πάρουν “κορονοπτυχία”, την επιθυμία τους να ξαναγίνουν φοιτητές.

Ταυτόχρονα, όμως, ένιωσα και περήφανος.΄Όσο έχουμε νέο κόσμο, με τέτοιες προτάσεις και σκέψεις, υπάρχει ακόμα ελπίδα για τη χώρα μας.

Κ.Παπαζάχος