Είχε τεράστια σημασία να γίνει ειδικά φέτος μια μεγάλη και ειρηνική διαδήλωση, πράγμα που επετεύχθη παρά τους 7.000 αστυνομικούς στους δρόμους της Αθήνας – και σε καμία περίπτωση εξαιτίας τους.
 
Δεν είμαι απ’ αυτούς που εκστασιάζονται με την επέτειο του Πολυτεχνείου, με τις επετείους γενικά. Όχι γιατί μου διαφεύγει η διαχρονικότητα της εξέγερσης, αλλά απλούστατα γιατί πιστεύω περισσότερο στις κινητοποιήσεις που γεννάει η αναγκαιότητα και η συγκυρία. Απεχθάνομαι το ξαναζεσταμένο φαΐ, την ατμόσφαιρα σχολικής εορτής, τους κλισαρισμένους λόγους, την κατάθεση στεφάνων, τις ανθοδέσμες, τα υπαίθρια σουβλατζίδικα, τα επετειακά μηνύματα των κομμάτων και του προέδρου της Δημοκρατίας, την ιστορική μνήμη που ανασύρεται για να καλύψει σημερινές πολιτικές ασυνέπειες και ελλείμματα μελλοντικών οραμάτων.
 
Ίσως και να φταίει το βάρος του χρόνου. Σήμερα συνειδητοποίησα ότι το ’73 απήχαμε μόλις 33 χρόνια από το ’40, που φαινόταν έτη φωτός μακριά – μια μυθική αφήγηση των μεγαλύτερων για να τρώμε όλο το φαγητό μας. Και να τώρα που έχουν περάσει από την εξέγερση 40 ολόκληρα χρόνια – μια μυθική αφήγηση της δικής μου γενιάς για να μην τρώει το δικό της φαγητό η επόμενη.
 
Αλλά φέτος ο εορτασμός του Πολυτεχνείου είχε πραγματικά ξεχωριστή σημασία. Δεν είναι μονάχα η επικαιρότητα του συνθήματος «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία», που ήδη φάνταζε στ’ αυτιά μας ως γραφικότητα όσον αφορούσε το σκέλος του ψωμιού το ’73 – όχι όμως και σήμερα. Φυσικά και το σκέλος της παιδείας, αίτημα ανοιχτό από το 1821, που κακόπαθε όλη αυτή την 40ετία με ευθύνη όχι μονάχα αλλήλων αλλά και εαυτών. Και οπωσδήποτε το αίτημα της ελευθερίας, που μοιάζει να έχει πισωγυρίσει στο στάτους όχι του ’67, αλλά οπωσδήποτε του ’60.
 
Είχε, λοιπόν, η φετινή 40η πορεία πολλαπλές σημασίες. Εξελίχθηκε παρουσία της τρόικας στην Ελλάδα, σε  φάση που η κυβέρνηση διαθέτει περιορισμένους βαθμούς υποχωρήσεων και το ντιλ αεροβατεί. Σε μια στιγμή που η χώρα αναμετριέται με τους νεοναζί και χρειάζεται περισσότερο παρά ποτέ οξυγόνο δημοκρατίας. Και μ’ ένα σενάριο αποσταθεροποίησης σε εξέλιξη, με μια προκήρυξη-αίνιγμα, με την κρατική και την παρακρατική βία να παραμονεύουν και να απειλούν.
 
Καλά σαράντα, λοιπόν – κυριολεκτικά!