Του Μαρουάν Εμίλ Τουμπάσι
Πριν από δύο χρόνια, συμμετείχα στην 80ή επέτειο της σφαγής, καταθέτοντας λουλούδια και την παλαιστινιακή κεφίγια στο μνημείο των θυμάτων και παρακολουθώντας το μνημόσυνο μαζί με ακτιβιστές και δυνάμεις αλληλεγγύης. Κατά τη διάρκεια δεκαετίας ως Πρέσβης της Παλαιστίνης στην Ελλάδα, συμμετείχα κάθε χρόνο στην τιμή αυτής της μνήμης, πιστεύοντας ακράδαντα ότι η μνήμη δεν είναι μόνο σεβασμός στο παρελθόν, αλλά ηθική υποχρέωση για το παρόν.
Τα γεγονότα στα Καλάβρυτα δεν ήταν απλώς στρατιωτικό περιστατικό, αλλά συστηματική τιμωρία των αμάχων: οι άνδρες και οι έφηβοι χωρίστηκαν από τις γυναίκες και τα παιδιά και εκτελέστηκαν, ενώ η πόλη πυρπολήθηκε. Αυτή η ιστορία μας θυμίζει σήμερα τι συμβαίνει στη Γάζα, όπου άμαχοι, παιδιά και γυναίκες στοχοποιούνται, στο πλαίσιο εγκλημάτων πολέμου και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, που δεν υστερούν σε φρίκη από τις ναζιστικές σφαγές
. Η αλληλεγγύη του ελληνικού λαού προς την Παλαιστίνη πηγάζει από λαϊκή εμπειρία, όχι από κυβερνητικές θέσεις, καθώς η Ελλάδα δεν ήταν αποικιοκρατική δύναμη, αλλά υπέστη κατοχή και σφαγές. Αυτή η λαϊκή μνήμη αντιλαμβάνεται βαθιά τη δικαιοσύνη και την ελευθερία και κινητοποιείται για όσους υποφέρουν υπό κατοχή. Η μνήμη αυτή υπερβαίνει τις κυβερνητικές θέσεις και παραμένει βασικός μοχλός πίεσης προς τη διεθνή κοινότητα για τη λογοδοσία των εγκληματιών πολέμου.
Η τιμή των θυμάτων των Καλαβρύτων και η σύνδεση του παρελθόντος με τα σημερινά εγκλήματα αποτελεί ζωντανή δοκιμασία της ευρωπαϊκής και ανθρώπινης συνείδησης: είτε η μνήμη παραμένει ζωντανή και μετατρέπεται σε δικαιοσύνη, είτε περιορίζεται σε μια συμβολική πράξη, ενώ τα εγκλήματα επαναλαμβάνονται μπροστά στα μάτια του κόσμου.