Καλέσματα για τα 15 χρόνια από τη δολοφονία Γρηγορόπουλου

Η Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας αναφέρει:

«Στις 6 Δεκέμβρη του 2008 σημειώνεται η κρατική δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από το όπλο του μπάτσου Επαμεινώνδα Κορκονέα στα Εξάρχεια. Η εν ψυχρώ δολοφονία του A. Γρηγορόπουλου έρχεται να επισφραγίσει τις δολοφονικές μεθοδεύσεις και τις κατασταλτικές διαθέσεις του κράτους ενάντια σε κάθε αγωνιζόμενο. Η έσχατη όμως αυτή μορφή κρατικής βίας δεν παρέμεινε αναπάντητη. Αντιθέτως, πυροδότησε θύελλα διαδηλώσεων και συγκρούσεων στο κέντρο των μητροπόλεων, όπου εκατοντάδες κόσμος εξεγέρθηκε μαζικά ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας, συνθλίβοντας το προσωπείο της κρατικής παντοδυναμίας. Ο Δεκέμβρης του ’08 μέσα από τις μαζικές κινητοποιήσεις και τους αγώνες του αποτέλεσε σπουδαίο σημείο της σύγχρονης ιστορίας, αφήνοντας πίσω σημαντική πολιτική παρακαταθήκη για το αναρχικό κίνημα.

15 χρόνια μετά από την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, ο κρατικός μηχανισμός δεν έπαψε να ακολουθεί με συνέπεια το μοτίβο της βίας, να αναπαράγει τις εγκληματικές μεθοδεύσεις του, να καταστέλλει τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις, να πασχίζει να εδραιώσει τον θάνατο.

ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

Το χέρι των εντολοδόχων δολοφόνων οπλίζεται από την εξουσία. Α. Γρηγορόπουλος, Κουμής, Κανελοπούλλου, Καλτεζάς, Β. Μάγγος, Γ. Σαμπάνης, Κ. Φραγκούλης, Χ. Μιχαλόπουλος. Τα τσιράκια των αφεντικών φρόντισαν να επιδείξουν την κυριαρχία τους με την έσχατη μορφή βίας. Και η μακρά λίστα θανάτου που υπογράφουν κράτος και αφεντικά δεν έχει τελειωμό. Η μεθοδευμένη θανατοπολιτκή του συστήματος έδειξε έντονα το προσωπείο της ήδη από την εγκληματική διαχείριση της Πανδημίας. Εκ τότε επιχειρείται να εδραιωθεί ένα μοντέλο όπου κάθε ανθρώπινη ζωή θα κοστολογείται ως αμελητέα και κάθε κρατικός θάνατος στις μέρες μας θα φαντάζει καθημερινότητα. Από την δολοφονία στα Τέμπη, τους χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που πνίγονται στα ανοιχτά του Αιγαίου, τις αναρίθμητες γυναικοκτονίες που όλο κ αυξάνονται, την όξυνση των πολεμικών συγκρούσεων και την λεηλασία της φύσης…. η εξέγερση του ΄08 φαντάζει πιο επιτακτική από ποτέ.

Άλλωστε ο κρατικός μηχανισμός βαδίζει σε πλήρη σύμπνοια με τα ΜΜΕ, αποπροσανατολίζοντας την κοινή γνώμη και συγκαλύπτοντας υποθέσεις που εξυπηρετούν το αφήγημα του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

Ας μην ξεχνάμε, πως η αντικοινωνική πολιτική του σύγχρονου κρατικού – καπιταλιστικού μοντέλου πασχίζει να παγιωθεί με κύριο μέσο την διαρκή παρουσία μονάδων της αστυνομίας, η οποία – όντας δεξί χέρι της εξουσίας και έχοντας την πλήρη κρατική κάλυψη- σπέρνει ένα κλίμα φόβου και τρομοκρατίας. Οι αλλεπάλληλες εκκενώσεις καταλήψεων το τελευταίο διάστημα, η επίθεση σε στέκια και δομές αγώνα αποτελεί χαρακτηριστικό εργαλείο του συστήματος να καθυποτάξει κάθε φωνή που εξεγείρεται, κάθε φωνή που υψώνει αναχώματα στα μεγαλεπήβολα πλάνα των αφεντικών. Ο κρατικός φόβος για ριζοσπαστικοποίηση των συνειδήσεων, για μαζικοποίηση του αναρχικού αγώνα μεταφράζεται σε πλήρη έλεγχο, σε συλλήψεις αγωνιστών, σε καταστολή διαδηλώσεων και σε δικαστικές σκευωρίες. Άλλωστε η επιθυμία του χρεοκοπημένου κράτους να επιβάλλει την παντοδυναμία του ανέκαθεν επιχειρείται άμεσα ή έμμεσα με την επιβολή αμείλικτης βίας ενάντια σε κάθε αντίσταση των από τα κάτω και αυτό αποτυπώνεται έντονα από την διαρκή αναβάθμιση των κατασταλτικών εργαλείων του, δημιουργώντας έτσι ένα άρτια εκπαιδευμένο σώμα δολοφόνων.

Η ολομέτωπη επίθεση του κρατικού μηχανισμού αποτυπώνεται και στην παιδεία, όπου μια σειρά νομοσχεδίων και μεταρρυθμίσεων αλλάζουν τον χαρακτήρα της δημόσιας- δωρεάν παιδείας, φέρνουν μπάτσους στις σχολές και επιχειρούν την κατάργηση του ασύλου. Με την ΕΒΕ, την επικείμενη ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και την κατάργηση του Άρθρου 16, εντείνονται οι ταξικοί φραγμοί μετατρέποντας την παιδεία σε αγαθό για λίγους, αποκλείοντας μαθητές και μαθήτριες από την τριτοβάθμια εκπαίδευση και ενισχύοντας έτσι την προσέλευση σε ιδιωτικά ΙΕΚ, και την επί πληρωμή εκπαίδευση. Παράλληλα, βασικός αρωγός του κρατικού σχεδιασμού είναι η ίδρυση ενός ‘αποστειρωμένου’ πανεπιστημίου, όπου κάθε φοιτητική – ριζοσπαστική δύναμη θα ακρωτηριάζεται και θα βρίσκει απέναντί της πάντα την καταστολή. Πρόσφατο δείγμα αποτελεί η πορεία της 17 Νοέμβρη στην Θεσσαλονίκη, όπου κράτος και αφεντικά – έχοντας ενεργοποιήσει όλα τα κατασταλτικά μέσα τους- έστησαν φραγμό, εμποδίζοντας το φοιτητικό σώμα να προσεγγίσει το πανεπιστήμιο.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΟΝ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΓΩΝΑ

Η εξέγερση του ’08 αποτέλεσε κεντρικό έναυσμα για την περαιτέρω ριζοσπαστικοποίηση και συγκρότηση τόσο του αναρχικού όσο και του μαθητικού κινήματος. Οι καταλήψεις σχολείων και σχολών στο κέντρο της Αθήνας αλλά και σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας έπαιξαν κομβικό ρόλο τόσο για την έμπρακτη και μαχητική αμφισβήτηση της θανατοπολιτικής του κρατικού μηχανισμού, όσο και για την δημιουργία δομών και παρακαταθήκης της αυτοοργάνωσης της κοινωνικής βάσης σε σχολεία, σχολές, χώρους εργασίας και πάνω από όλα την παρουσία ξανά και ξανά στον δρόμο.

Επίσης, κατέστησε φανερή την ανάγκη συγκρότησης και οργάνωσης των αντιστάσεων των από τα κάτω ως μαζική απάντηση απέναντι στη κρατική βαρβαρότητα . Από την αυθόρμητη εξέγερση και την ευκαιριακή συσπείρωση των ριζοσπαστικών δυνάμεων, προτάσσουμε την διαρκή παρουσία του αναρχικού αγώνα μέσα από την κοινωνική και ταξική αυτό-οργάνωση σε διαδικασίες βάσης και πολιτικής ζύμωσης.

Από τον δρόμο που χάραξε ο Δεκέμβρης του ’08 μέχρι τους αγώνες του Δεκέμβρη του σήμερα, για την ολική ανατροπή του κόσμου της εξουσίας, για την δικαίωση όλων των καταπιεσμένων, για την κοινωνική απελευθέρωση».

Η Αναρχική Πολιτική Οργάνωση – Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων αναφέρει:

«ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΜΑΣ ΕΜΠΡΟΣ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΕΣ – ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

ΑΘΗΝΑ : 18:00 – ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 18:00 – ΚΑΜΑΡΑ

Από τον Αλέξη Γρηγορόπουλο μέχρι την τελευταία κρατική δολοφονία του 17χρονου Ρομά Χρήστου Μιχαλόπουλου, το κράτος και η εξουσία συνεχίζουν να δολοφονουν. Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 καταδεικνύει πως ο κοινωνικός ξεσηκωμός είναι εφικτός, πως η κοινωνική και ταξική αντεπίθεση – σε αντίθεση με την ενσωμάτωση, την παραίτηση και την εξατομίκευση – είναι η μόνη ρεαλιστική προοπτική νίκης των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων. Η εξέγερση του Δεκέμβρη είναι σήμερα ζωντανή ως κοινωνικό πρόταγμα , όχι για την επανάληψή της , αλλά για την υπέρβασή της από τους ίδιους τους αγωνιζόμενους στην προοπτική της κοινωνικής επανάστασης. Για το άνοιγμα του δρόμου για την κοινωνική επανάσταση δεν αρκούν τα αυθόρμητα, πρόσκαιρα και ανοργάνωτα ξεσπάσματα της δίκαιης οργής μας. Απαιτείται πολιτική, κοινωνική και ταξική αυτοοργάνωση των ίδιων των καταπιεσμένων για το σχεδιασμό, την ανάπτυξη και την συνέχεια του αγώνα.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΡΑΞΗ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΠΟΥ ΕΚΚΡΕΜΕΙ – ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ»

Το κάλεσμα του Πολιτικού Χώρου «Ηλέκτρα Αποστόλου» σημειώνει:

«Όλοι/ες στη διαδήλωση τιμής, μνήμης και αγώνα για τα 15 χρόνια από την κρατική δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Τετάρτη 6 Δεκέμβρη 2023 στις 18:00 – Προπύλαια

“Σε όποιο μέρος της γης, σ’οποια ώρα εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι για ένα καινούργιο κόσμο. Εκεί θα σε περιμένω” – Τ. Λειβαδίτης

Στις 6 Δεκέμβρη συμπληρώνονται 15 χρόνια από την κρατική δολοφονία του αναρχικού-αγωνιστή μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τους φονιάδες συμμορίτες της ΕΛ.ΑΣ. Επαμεινώνδα Κορκονέα και Βασίλη Σαραλιώτη.

Η κρατική δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου πυροδότησε μια αυθόρμητη εξέγερση που έλαβε πανελλαδικό χαρακτήρα και όμοια της δεν υπήρξε μεταπολιτευτικά.

Αγκαλιάστηκε πλατιά από τον κόσμο της εργασίας και τον λαό, από τα προλεταριοποιημένα και περιθωριοποιημένα κομμάτια της εργατικής τάξης, με κυρίαρχο το στοιχείο της νεολαίας είτε εργατικής, είτε φοιτητικής και μαθητικής.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη αμφισβήτησε μέσα από την μαζική λαϊκή αντιβία τη παντοδυναμία και το μονοπώλιο της βίας της εξαρτημένης άρχουσας τάξης όπως αυτή εκφράζεται κυρίως μέσα από τις κρατικές-κατασταλτικές συμμορίες της ΕΛ.ΑΣ.

O Aλέξανδρος Γρηγορόπουλος μπήκε στο πάνθεον των ηρώων και των δολοφονημένων από τους φονιάδες της ΕΛ.ΑΣ μαζί με τον Κουμή, την Κανελλοπούλου, τον Μιχάλη Καλτεζά, τον Βασίλη Μάγγο, τον Σιδέρη Ισιδωρόπουλου και αμέτρητους νεκρούς του ταξικού- λαϊκού κινήματος, ήρωες της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας.

Είναι τέτοιος ο συμβολισμός της εξέγερσης για την κυρίαρχη τάξη και το πολιτικό προσωπικό της, που κατά την περίοδο του καθολικού λοκνταούν και της καθολικής απαγόρευσης συγκεντρώσεων που επέβαλε η κυβέρνηση και το κράτος χωροφύλακα το 2021, οι μπουραντάδες της ΕΛ.ΑΣ που αναπτύχθηκαν γύρω από το μνημείο απαγόρευαν στον εργαζόμενο λαό να καταθέσει λουλούδια, πέταγαν τα μπουκέτα με τα λουλούδια σαν ναζιστικός στρατός κατοχής και βεβήλωναν το μνημείο και την μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

15 χρόνια μετά, μέσα στο πλαίσιο δομικής κρίσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, ο αγώνας απέναντι στη ιμπεριαλιστική εξάρτηση, την καπιταλιστική βαρβαρότητα,την φασιστικοποίηση και την κρατική και παρακρατική τρομοκρατία παραμένει επίκαιρος.

Η διαδήλωση τιμής και μνήμης για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο πρέπει να λάβει χαρακτήρα αγώνα, να αγκαλιαστεί πανεργατικά και παλλαϊκά, να θέσει μπροστά τις σύγχρονες διεκδικήσεις του εργατικού- λαϊκού κινήματος.

Το ψωμί του λαού βρίσκεται σε διαρκή αμφισβήτηση. Η επισιτιστική κρίση και η εξαθλίωση χτυπούν την πόρτα της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας, και η κρατική και φασιστική-παρακρατική τρομοκρατία που ανασυγκροτείται έχουν σκοπό να τσακίσουν τις ταξικές-λαϊκές αντιστάσεις.

Η δημόσια και δωρεάν υγεία τσακίζεται όλο και περισσότερο για να κερδίσουν τα ευρωπαϊκά και εγχώρια ιδιωτικά μονοπώλια.

Το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο ψάχνουν νέες διόδους άντλησης κέρδους και απειλούν με οριστική διάλυση και αποσάθρωση τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας, ενώ το λαϊκό άσυλο αγώνα καταπατάται διαρκώς από τις κρατικές κατασταλτικές δυνάμεις, με σκοπό την όξυνση των ταξικών φραγμών.

Η λαϊκή κατοικία και η πρόσβαση του λαού σε ρεύμα καταστρατηγούνται από τα αρπακτικά των τραπεζών και την ληστρική κερδοφορία των παρόχων ιδιωτικής ενέργειας που απειλούν να ξεσπιτώσουν και να βυθίσουν στο σκοτάδι και το κρύο τον εργαζόμενο λαό του τόπου μας, ενώ η πρόσβαση του σε δημόσια-δωρεάν πάρκα και πλατείες αμφισβητείται μέσα από τις αναπλάσεις των ιδιωτικών εταιρειών στα πλαίσια της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης.

Η ιμπεριαλιστική εξάρτηση και η πολιτική-οικονομική-διπλωματική και στρατιωτική υποστήριξη του Ναζι-Φασιστικού Καθεστώτος του Κιέβου και το Σιωνιστικό Κράτος Τρομοκράτη του Ισραήλ είναι στρατηγικό ζήτημα στην ατζέντα της ντόπιας αστικής τάξης,της κυβέρνησης και του ευρωνατοϊκού μαύρου μετώπου που έχει απλωθεί μέσα στο κοινοβούλιο, μετατρέποντας την χώρα σε ένα απέραντο νατοϊκό στρατόπεδο.

Στους αναγκαίους μαχητικούς- μαζικούς- εργατικούς-λαϊκούς αγώνες που πρέπει να προκύψουν και να γιγαντωθούν για ψωμί-παιδεία-υγεία-ρεύμα-στέγη-ειρήνη και αποδέσμευση από ΝΑΤΟ-ΕΕ ο εργαζόμενος λαός θα έρθει πρόσωπο με πρόσωπο απέναντι στην ασύδοτη δράση της κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας.

Το κράτος Χωροφύλακας που έχει ορθωθεί απέναντι μας, με γιγαντωμένο τον αστυνομικό-κατασταλτικό μηχανισμό, έχει συγκροτηθεί για να πατάξει βίαια τους αγώνες του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας, χέρι- χέρι με τις φασιστικές-νεοναζιστικές-παρακρατικές συμμορίες που ανασυγκροτούνται και έχουν αποκτήσει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση διαμέσου των Σπαρτιατών.

Το αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του αποτελούν όργανα της ντόπιας άρχουσας τάξης. Είναι σαφές και κεκτημένο από την ιστορία του ταξικού-λαϊκού κινήματος πως η αστυνομία δεν εκδημοκρατίζεται. Η δολοφονική της δράση δεν σταματάει με καταγγελίες και ευχολόγια.

Ιστορικά, όταν οι φονιάδες της ΕΛ.ΑΣ. δολοφονούν, καλύπτονται και βγαίνουν λάδι από την αστική δικαιοσύνη της πλουτοκρατίας.

Το ίδιο έγινε με τους φονιάδες του Χρήστου Μιχαλόπουλου, του Κώστα Φραγκούλη, Νίκου Σαμπάνη, του Σιδέρη Ισιδωρόπουλου, του Κουμή, της Κανελλοπούλου, του Βασίλη Μάγγου και του Μιχάλη Καλτεζά. Το ίδιο έγινε και με τους φονιάδες – συμμορίτες Κορκονέα-Σαραλιώτη που ξεπλύθηκαν από την αστική δικαιοσύνη.

Απέναντι στη δολοφονική δράση της αστυνομίας μόνη μέθοδος αντιπαράθεσης αποτελεί η οργάνωση της Μαζικής Λαϊκής Αυτοάμυνας που μπορεί να στήσει φραγμό και να αντισταθεί δυναμικά και υλικά απέναντι στο κρατικό μονοπώλιο της βίας και την νεοναζιστική-φασιστική-παρακρατική τρομοκρατία.

Αυτό μας δίδαξε η εξέγερση του Δεκέμβρη του 08.

Αυτό μας δίδαξε η μαζική- δυναμική και πολύμορφη διαδήλωση της Νέας Σμύρνης που έσπασε στην πράξη την κρατική τρομοκρατία και γέμισε τις γειτονιές με αγωνιζόμενους.

Αυτό μας διδάσκει η ιστορία της ταξικής πάλης και οι επαναστάσεις που συγκλόνισαν τον ρου της ιστορίας τον προηγούμενο αιώνα… Και αυτή την κατεύθυνση οφείλουμε να βγάλουμε μπρος και να πιαστούμε χέρι-χέρι με τον εργαζόμενο λαό που αντιμετωπίζεται σαν εχθρός και βλέπει τις λαϊκές- δημοκρατικές ελευθερίες να καταπατούνται ξανά και ξανά από την κρατική τρομοκρατία.

Πάνω σε αυτό το πλαίσιο καλούμε την εργατική τάξη, τον λαό και την νεολαία σε πλατιά συμμετοχή στην διαδήλωση τιμής, μνήμης και αγώνα για τα 15 χρόνια από την κρατική δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

Να πλημμυρίσουν οι δρόμοι από τον εργαζόμενο λαό και την νεολαία, να σπάσουμε στην πράξη την κρατική τρομοκρατία, για να δυναμώσουν οι αγώνες του λαϊκού κινήματος απέναντι στην ανθρωποκτόνα πολιτική ιμπεριαλιστών-κεφαλαίου- κυβέρνησης.

Να τιμήσουμε τους νεκρούς του ταξικού-λαϊκού κινήματος στο σημείο που εκτελέστηκαν και με τις κόκκινες σημαίες μας ψηλά να δώσουμε όρκο νίκης και επαναστατικής ανατροπής της καπιταλιστικής- ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας.

Συγκέντρωση: Τετάρτη 6 Δεκέμβρη 2023 στις 18:00 – Προπύλαια»

Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΕΕΚ αναφέρει στο κάλεσμά της:

«Βάρκιζα Τέλος!

15 Χρόνια από τα Δεκεμβριανά του 2008 – Κανένας Δεκέμβρης δεν τέλειωσε ποτέ

15 χρόνια μετά, η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, που προκάλεσε η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από την αστυνομία, είναι ζωντανή και επίκαιρη.

H εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 ήταν Τομή. Η δολοφονία του 15χρονου τότε Αλέξη Γρηγορόπουλου από την αστυνομία, προκάλεσε τη μεγαλύτερη σύγκρουση στους δρόμους της Αθήνας μετά τα Δεκεμβριανά του 1944 και το Πολυτεχνείο του 1973. Απλώθηκε για δυο μήνες σε όλη την Ελλάδα, ενώ γρήγορα απέκτησε διεθνή αντίκτυπο. Ήταν μια ανοιχτή, μαζική, μαχητική, άμεση απάντηση της νέας γενιάς που πλήρωνε πρώτη τα βάρη της κρίσης, με τη βαρβαρότητα και την ασυδοσία του αστυνομικού κράτους μιας αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας σε επιθανάτια αγωνία. Δημιούργησε όρους προεπαναστατικής κατάστασης, που, αν και έμεινε ανολοκλήρωτη, άλλαξε όλο το πολιτικό σκηνικό για τους επερχόμενους αγώνες.

Σήμερα, η άλυτη από το 2008 παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού έχει πυροδοτήσει τον πόλεμο του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ δι’ αντιπροσώπου στην Ουκρανία και τώρα, μετά την ένοπλη έφοδο των Παλαιστινίων της Γάζας, τη βάρβαρη ισοπέδωση της Λωρίδας με τη γενοκτονική επίθεση του κράτους-απαρτχάιντ του Ισραήλ, συνεπικουρούμενου από τις ΗΠΑ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την συνένοχη κυβέρνηση Μητσοτάκη στην Ελλάδα η οποία και στους δύο πολέμους αναδεικνύεται ως το κυνηγόσκυλο των ιμπεριαλιστών. Την ίδια στιγμή, το ηφαιστειογενές αυτό τοπίο των κρίσεων δημιουργεί επαναστατικές δυνατότητες. Η ταξική πάλη αναπτύσσεται πολύμορφα και κλιμακώνεται, νέα στρώματα αγωνιστριών και αγωνιστών βγαίνουν στον δρόμο.

Στην Ελλάδα, όπως έδειξαν οι κοινοβουλευτικές και οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές είναι σαφής η κρίση εξουσίας της άρχουσας τάξης, η οποία τώρα επιδεινώνεται. Αλλά η κρίση της αστικής εξουσίας σηματοδοτεί την ανάγκη το προλεταριάτο να δράσει και να διεκδικήσει την ανατροπή της αστικής εξουσίας, την συντριβή του αστικού κράτους και την δική του εξουσία/αντιεξουσία των εργαζομένων και εκμεταλλευομένων τάξεων. Όλα τα κοινωνικά δυναμικά υπάρχουν, όπως δείχνουν και οι μαζικότατες διαδηλώσεις στην 50ή επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου που παρά τις συκοφαντίες, την απαξίωση, τις απόπειρες ενσωμάτωσης και μετατροπής του σε κρατική σχολική γιορτή, και παρά τις κατά καιρούς βίαιες αστυνομικές επιθέσεις με νεκρούς (Κουμής, Κανελλοπούλου, Μιχάλης Καλτεζάς) και τραυματίες, στέκει ολόρθιο διεκδικώντας την ολοκλήρωσή του και τη δικαίωση των αγώνων και των νεκρών του. Όμως, αυτά τα επαναστατικά κοινωνικά δυναμικά δεν μπορούν να βρουν πολιτική έκφραση στις παρούσες συνθήκες κρίσης και στο στρατόπεδο της αριστεράς, συμπεριλαμβανομένης της επαναστατικής και ριζοσπαστικής της έκφρασης. Ξανά, αποδεικνύεται ότι η κρίση της ανθρωπότητας έχει αναχθεί σε κρίση ηγεσίας τού προλεταριάτου που πρέπει να λυθεί με την συνειδητή παρέμβαση των επαναστατών διεθνιστών που συνεχίζουν τις παραδόσεις του μπολσεβικισμού και των συνεχιστών του Λένιν, του Τρότσκι, των πρώτων χρόνων της Τρίτης και της Τέταρτης Διεθνούς.

Κάτω η κυβέρνηση που κλέβει τη ζωή μας – Γενική απεργία διαρκείας – Εργατική εξουσία!

Όλοι στην πορεία πάλης για την εξέγερση του 2008, 6 Δεκεμβρίου 18:00 Προπύλαια».

Η Ανοιχτή Συνέλευση για την 6η Δεκέμβρη αναφέρει:

«6/12 οι δρόμοι γεμίζουν με χιλιάδες λουλούδια που ποτίζονται κάθε Δεκέμβρη

Φέτος συμπληρώνονται 15 χρόνια από την δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον μπάτσο – δολοφόνο Kορκονέα. Η μέρα αυτή έχει γραφτεί ανεξίτηλα στην νεότερη ιστορία και στην μνήμη μιας ολόκληρης γενιάς καθώς και κομματιών της κοινωνίας που βίωνε και βιώνει την κρατική βία σε κάθε πτυχή της ζωής της. Ιστορικό και ηθικό – πολιτικό χρέος μας είναι να διατηρούμε την φλόγα της εξέγερσης αναμμένη, διατηρώντας εκ πρώτης την συλλογική μνήμη της εξέγερσης, των αγώνων και των αντιστάσεων ζωντανή, ξεπερνώντας ένα χαρακτήρα ιστορικής αφήγησης ή ειδησεογραφικού προϊόντος που συστηματικά της αποδίδεται.

Η κληρονομιά και το πνεύμα του Δεκέμβρη φοβίζει ακόμα. Γιατί αποτελεί μέχρι σήμερα την μεγαλύτερη εξέγερση που έχει πραγματοποιηθεί στην Ελλάδα από την μεταπολίτευση και έπειτα. Γιατί συμπύκνωσε εκρηκτικά τις τότε κοινωνικές αντιθέσεις βγάζοντας τις στο προσκήνιο. Γιατί υπήρξε καταλύτης για τη ριζοσπαστικοποίηση μιας νέας αγωνιστικής γενιάς που αγκάλιασε κάθε μορφή πολιτικής δράσης ακόμα και από το φάσμα του ένοπλου αγώνα. Γιατί μαζί με την εξέγερση διαχύθηκε και το όραμα που έδωσε σε πολύ κόσμο. Το όραμα των ανθρώπων να ονειρεύονται το αδύνατο και το απίθανο πέρα από τα όρια του φόβου. Για τη νέα μορφή συνείδησης που άρχισε να γεννιέται στους δρόμους και τις πλατείες το επόμενο διάστημα, συνείδηση σφυραλητημένη με το βίωμα της εξέγερσης που παρόλες τις ελλείψεις, τα όρια της, τις οργανωτικές της ανεπάρκειες, τη δυνατότητα προοπτικής, άφησε πίσω της κάτι που αποτελεί πηγή έμπνευσης για τις μέρες μας. Πάθος, έμπνευση, ελπίδα, πίστη στις δυνατότητες του αγώνα.

Η απόκτηση της συλλογικής μνήμης και η διαφύλαξή του πλούτου των νοημάτων που έχει να προσφέρει, μεταφέρει το συλλογικό βίωμα του παρελθόντος στο σήμερα με όρους υλικούς, με πραγματικά επίδικα και με όρους ευθύνης. Τα γεγονότα που ακολούθησαν την δολοφονία του Αλέξη, ως προϊόν της εποχής τους οφείλουν σήμερα να αποτελούν, όπως άλλωστε διαχρονικά έχουν κάνει, στο σύνολό τους ένα σημείο αναφοράς, ένα παράδειγμα έμπρακτης εμπλοκής μέσα στην πραγματικότητα με ριζοσπαστικούς όρους, με συλλογική ανάληψη της ευθύνης για τον κοινωνικό μετασχηματισμό που επιθυμούμε. Τα ριζοσπαστικά προτάγματα της εξέγερσης του ΄08 είναι πιο επίκαιρα από ποτέ: συγκρότηση του πόλου έμπρακτης σύγκρουσης απέναντι στην βία, την καταστολή και την θανατοπολιτική του κράτους και του κεφαλαίου, ανασυγκρότηση του πολιτικού αφηγήματος, ώστε να τεθούν από την πλευρά μας, οι όροι της ανατροπής του υπάρχοντος καθεστώτος. Μέσα από την εξέγερση, το δίκαιο των καταπιεσμένων παίρνει σάρκα και οστά με τον πιο άμεσο και ειλικρινή τρόπο. Όσο η συλλογική μνήμη διατηρείται ως ένα ζωντανό κομμάτι μας και συνδέεται διαλεκτικά με τους αγώνες του τώρα και του αύριο, λειτουργεί ως μοχλός πίεσης προς την επαναριζοσπαστικοποίηση των θέσεων και των πρακτικών μας.

Σε αντίθετη περίπτωση, όσο η συλλογική μας μνήμη φθίνει, τόσο επιταχύνεται η διαδικασία εσωτερίκευσης της ήττας και η συνολική αφομοίωση από την αστική κουλτούρα. Η λήθη είναι ένας παράγοντας που μας σπρώχνει στην παραίτηση και την απραξία. Ένα από τα βασικά συμπτώματα αυτής της κατάστασης είναι η αποριζοσπαστικοποίηση κάθε είδους αγώνα, με κάθε αφορμή και έκφραση. Οι ριζοσπαστικές απαντήσεις δίνουν την θέση τους στην αδράνεια και αμηχανία, επειδή χάνεται η ιστορική συνέχεια και η παρακαταθήκη του παρελθόντος. Αν δεν περιφρουρήσουμε την συλλογική μνήμη που έχουμε αποκτήσει, την παραχωρούμε σε οποιονδήποτε θέλει να την εκμεταλλευτεί, να την αλλοιώσει και να την αναθεωρήσει προς δικό του όφελος. Παραδίδουμε ένα κομμάτι της ιστορίας μας, των αξιών μας, παραδίδουμε τους νεκρούς αδερφούς και αδερφές μας, παραδίδουμε ένα σημαντικό τμήμα του οπλοστασίου μας που στρέφεται εναντίον μας.

15 χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξη βλέπουμε ξανά και ξανά την αστυνομία να “εκτελεί” το καθήκον της, να διατηρεί το “μονοπώλιο της βίας” και να συνεχίζει το βρώμικο “έργο” της. Τον ρόλο των μπάτσων τον είδαμε στις δολοφονίες του Σαμπάνη, του Φραγκούλη, του Κώστα Μανιουδάκη στην Κρήτη από τα καθάρματα της ΤΑΕ Σούδας, του Χρήστου Μιχαλόπουλου, του Βασίλειου Μάγγου, του Ζακ/ Zackie Oh. Τον είδαμε ξανά με την δολοφονική απόπειρα σε 16χρονη αντιφασίστρια μαθήτρια, στην περιοχή του Νέου Ηρακλείου, κοντά σε αντιφασιστική συναυλία, αλλά και με τον πρόσφατο βασανισμό 16χρονου μαθητή στη Μήλο. Τον ρόλο τους τον είδαμε κι όταν βίαζαν γυναίκες στο ΑΤ Ομόνοιας, όταν ‘αυτοκτονούσαν’ άνθρωποι στα τμήματα “υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες”. Ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε τη διαχρονική τους σχέση με μαφίες, τις βαθιές τους σχέσεις με (παιδο)βιαστές, όπως με τον Μίχο ή τον Λιγνάδη, ενώ οι ίδιοι είναι συχνά προαγωγοί, βιαστές (πχ. Μπουγιούκος – Ηλιούπολη). Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσονται κι οι δολοφονίες μεταναστών στα σύνορα ή το πολύνεκρο ναυάγιο της Πύλου με εκατοντάδες νεκρούς μετανάστες.

Κρατικά εγκλήματα διαπράττονται από την ΕΛ.ΑΣ, είτε στα μπουντρούμια της ασφάλειας, είτε στη ΓΑΔΑ, είτε σε διάφορα αστυνομικά τμήματα, είτε στους δρόμους των μητροπόλεων. Πολλά εγκλήματα μένουν στην αφάνεια, ενώ άλλα δεν καταφέρνουν να τα συγκαλύψουν, συνήθως λόγω της δημοσιότητας που προκύπτει από κοινωνικές διαμαρτυρίες. Ακόμα κι όταν γίνουν γνωστά, οι ένστολοι φονιάδες συχνά μένουν ατιμώρητοι, αφού η αστική δικαιοσύνη εξυπηρετεί τα συμφέροντα της αστικής τάξης και κάθε άλλο παρά “τυφλή” δεν είναι. Η ιστορία βρίθει παραδειγμάτων της επιείκειας, με την οποία μεταχειρίζεται η αστική δικαιοσύνη τους δολοφόνους εντολοδόχους του κεφαλαίου, όταν αυτή καλείται να ορίσει τις ποινές τους. Χαρακτηριστικά είναι του δολοφόνου του Μιχάλη Καλτεζά, Μελίστα, ο οποίος καταδικάστηκε αρχικά σε 2,5 χρόνια φυλακή με αναστολή, ενώ σε δεύτερο βαθμό αθωώθηκε, των δολοφόνων του Βασίλη Μάγγου, του Νίκου Σαμπάνη, του Μιχάλη Φραγκούλη, του Χρήστου Μιχαλόπουλου και του Ζακ, οι οποίοι παραμένουν ελεύθεροι. Είναι γεγονός ότι η στάση αυτή της αστικής δικαιοσύνης οδηγεί νομοτελειακά στην έξαρση της αστυνομικής βίας, ενισχύοντας παράλληλα και το ρεβανσισμό που διακρίνει τους μπάτσους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αισθάνονται, δικαίως, ότι βρίσκονται στο «απυρόβλητο», αφού δεν πρόκειται να τιμωρηθούν για τα εγκλήματά που διαπράττουν. Ωστόσο, γνωρίζουμε καλά ότι η “δικαιοσύνη του δρόμου” είναι η μόνη που μπορεί να βάλει πραγματικό φρένο στις κρατικές δολοφονίες και στη θανατοπολιτική κράτους και κεφαλαίου.

Η καθιέρωση της 6ης Δεκέμβρη ως μια ημέρα όπου τιμάμε όχι μόνο τον Αλέξανδρο, αλλά και όλους τους νεκρούς από την δολοφονική δράση της αστυνομίας, πρέπει να συνδεθεί και αυτή την χρονιά με την μαζική παρουσία μας στους δρόμους, με την έμπρακτη εναντίωση μας στις κρατικές δολοφονίες, με την υπεράσπιση της συλλογικής μας μνήμης και της πολιτικής κληρονομιάς της εξέγερσης του Δεκέμβρη.

Με την μνήμη των νεκρών μας να μας συντροφεύει στους αγώνες μας.

6η Δεκέμβρη ραντεβού στους δρόμους

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ 6/12 ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ 18:00
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ 21.00»

Ο Διαρκής Αγώνας για την ταξική απελευθέρωση αναφέρει:

«Υπό το πρίσμα του “ιστορικού χρόνου” τα 15 χρόνια που μας χωρίζουν από εκείνη την μεγαλειώδη εξέγερση του 2008 είναι πραγματικά ελάχιστα. Όμως, ενώ ο ποσοτικός χρόνος μιας 15ετίας είναι ιστορικά ανεπαίσθητος, ο ποιοτικός ολοένα και μετατρέπει τα όσα συνέβησαν εκείνες τις μέρες του Δεκέμβρη σε γεγονότα μιας άλλης, μακρινής εποχής.

Οι σαρωτικές / κοσμοϊστορικές μεταβολές που συνέβησαν μέσα σε αυτήν την 15ετία, οι οποίες διαμόρφωσαν ένα εντελώς διαφορετικό εγχώριο και διεθνές τοπίο από εκείνο του 2008, σήμερα, σαφώς και επιβάλλουν άλλου τύπου καθήκοντα.

Όμως, αυτές οι μεταβολές που συμπυκνωθήκαν στην πιο βίαιη και ακαριαία εναλλαγή του μεταπολεμικού κόσμου, με πυρήνα το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, δεν χωρίζονται με “σινικά τείχη” από την εποχή που προηγήθηκε. Αντιθέτως, εκείνο το κατά τα άλλα μακρινό 2008, συγκεντρώνει όλα τα στοιχεία της διαλεκτικής σχέσης ανάμεσα στο τέλος μιας εποχής και την απαρχή μιας άλλης.

Και είναι ακριβώς αυτή η αδιάρρηκτη ιστορική σχέση, η οποία ανάμεσα σε πολλά ακόμα, μετατρέπει την συλλογική μνήμη σε όπλο. Η εμβάθυνση και η κατανόηση του ιστορικού πλαισίου μέσα στο οποίο συνέβη ο Δεκέμβρης, τα όσα προηγήθηκαν και τα όσα ακολούθησαν μέσα στους συγκεκριμένους συσχετισμούς εκείνης της περιόδου, αποτελεί προϋπόθεση για την υπεράσπιση της εξέγερσης, όχι απλά ως ένα συλλογικά «εσωτερικευμένο βίωμα», αλλά ως ιστορικό κεκτημένο των κοινωνικών / ταξικών δυνάμεων αντίστασης.

Όμως, ταυτόχρονα με την κατανόηση του Δεκέμβρη στην ιστορική -άρα και πραγματική- του διάταση ως γεγονός, η υπεράσπιση της μνήμης αφορά και την θεμελιώδη υποχρέωση των επαναστατικών κινημάτων να εξιστορούν, να ανιχνεύουν και να απολογίζονται την ιστορία τους, για την επίτευξη της πολιτικής / ιδεολογικής σφυρηλάτησης και συγκρότησης τους μέσα από το ιστορικό φορτίο των γεγονότων που τα διαμόρφωσαν.

Διαφορετικά, η συλλογική μνήμη, οι πολιτικές / οργανωτικές παρακαταθήκες και τα συμπεράσματα βυθίζονται στην λήθη ή την διαστρέβλωση. Και με αυτόν τον τρόπο, η επαναστατική κουλτούρα και η μνήμη αποσαρθρώνεται από την αστική ιδεολογία, με τα κινήματα να αποσυνδέονται από κάθε ιστορική συνέχεια και παράδοση και να καθίστανται ευάλωτα σε εφήμερους και ανιστόρητους αυτοσχεδιασμούς που σταδιακά και μεθοδικά τα διαβρώνουν.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη αποτέλεσε την κορυφαία, αλλά ταυτόχρονα και την έσχατη έκφραση της κοινωνικής / ταξικής σύγκρουσης στην μεταπολιτευτική εποχή όπως την γνωρίσαμε. Τα απομεινάρια των φαιδρών αστικών ιδεολογημάτων περί «τέλους της ιστορίας» και «κοινωνικής ευδαιμονίας και ειρήνης» που μεσουρανούσαν εκείνη την δεκαετία σμπαραλιάστηκαν με την εν ψυχρώ δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου την νύχτα της 6ης Δεκέμβρη στα Εξάρχεια.

Οι μέρες και οι νύχτες που ακλούθησαν τη δολοφονία του Αλέξανδρου σηματοδότησαν την ολοκλήρωση του ιστορικού μεταπολιτευτικού κύκλου, με την «κοινωνική ειρήνη» να θρυμματίζεται σε όλη την επικράτεια από τις διαδηλώσεις, τις συγκρούσεις και τις καταλήψεις, με τη νεολαία να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της εξέγερσης, ως υποκείμενο με συσσωρευμένη αγωνιστική εμπειρία (φοιτητικά 2006-07), αλλά και ως ήδη υποτιμημένο κοινωνικό κομμάτι (“γενιά των 700 ευρώ¨”) στο πλαίσιο της τότε υφέρπουσας οικονομικής κρίσης. Και αυτός ο κρότος που δημιούργησε η εξέγερση του Δεκέμβρη ως απάντηση στην κρατική βία και την ταξική υποτίμηση αντήχησε στην απαρχή ενός νέου ιστορικού κύκλου που άνοιξε περίπου έναν χρόνο αργότερα, με την παταγώδη κατάρρευση του ύστερου μεταπολιτευτικού κοινωνικού συμβολαίου του “εκσυγχρονισμού” και της “ευδαιμονίας”, με την υπογραφή του 1ου μνημονίου το 2010.

Θα ήταν ιστορική λαθροχειρία αν ισχυριζόμασταν πως η εξέγερση του 2008 αποτέλεσε μια στενά συνειδητή έκφραση εναντίωσης στα ταξικά μέτρα αφαίμαξης που ήδη εφαρμόζονταν και θα κορυφώνονταν λίγο αργότερα με την υπογραφή των μνημονίων. Η απάντηση στην δολοφονία του Αλέξανδρου, η διάχυτη οργή και το σύνθημα για εκδίκηση που δονούσε όλη την χώρα με χιλιάδες διαδηλωτές να πολιορκούν τα αστικά κέντρα και να επιτίθενται σε αστυνομικές δυνάμεις και κρατικούς /καπιταλιστικούς στόχους, αποτέλεσε το βασικό διακύβευμα της εξέγερσης και μια ύψιστη παρακαταθήκη για το πώς απαντά και οφείλει πάντα να απαντά το κοινωνικό /ταξικό κίνημα απέναντι στις κρατικές δολοφονίες.

Όμως, παράλληλα με το κεντρικό διακύβευμα που πυροδοτεί μια εξέγερση είναι η ίδια η μαζική και ταχεία ενεργοποίηση και συλλογικοποίηση του κοινωνικού / ταξικού παράγοντα μέσα σε νέους ποιοτικούς όρους ζύμωσης, η οποία και οδηγεί στην διεύρυνση των ζητημάτων επεξεργασίας. Έτσι, ο αυθόρμητος και αντικατασταλτικός χαρακτήρας της εξέγερσης του Δεκέμβρη δεν άργησε να ενσωματώσει τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά των εξεγερμένων υποκειμένων μιας συγκεκριμένης εποχής. Τα μαθητικά, φοιτητικά και εργασιακά ζητήματα εμπλούτισαν το περιεχόμενο της εξέγερσης και ταυτόχρονα αποτύπωσαν την αβεβαιότητα και τα αδιέξοδα μιας γενιάς που έζησε στο ιστορικό τέλμα ενός ήδη παρηκμασμένου αστικού συστήματος, το οποίο περίπου ένα χρόνο αργότερα θα βυθιστεί οριστικά στη δίνη της ύφεσης και θα κηρύξει χρεοκοπία.

Και ενώ ο Δεκέμβρης λειτούργησε ως ιστορικός κρίκος δύο περιόδων, δίνοντας την σκυτάλη στις παλλαϊκές αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις του 2010-12, με εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου να διαδηλώνουν και να συγκρούονται εναντία στην μεγαλύτερη ταξική επίθεση του μεταπολεμικού κόσμου, σήμερα, αυτό το ιστορικό νήμα δείχνει να χει κοπεί. Με τις αντικειμενικές συνθήκες (φτωχοποίηση, αυταρχοποίηση, απανωτές κρατικές δολοφονίες) να δημιουργούν τις (θεωρητικά) πλέον κατάλληλες προϋποθέσεις για εξεγερσιακά γεγονότα, οι υποκειμενικές δείχνουν αδύναμες να ανταποκριθούν.

Το τι μεσολάβησε αυτήν την 15ετία και το πως σταδιακά διαμορφώθηκε ένα νέο παντελώς αρνητικό περιβάλλον κοινωνικών / ταξικών συσχετισμών, σαφώς και εντοπίζεται στην παρακαταθήκη του Δεκέμβρη. Με άλλα λόγια, το ιστορικό αποτύπωμα του Δεκέμβρη δεν σβήνεται μαζί με τις τελευταίες φλόγες της εξέγερσης εκείνων των ημερών του 2008, αλλά φτάνει έως και σήμερα. Και αυτό γιατί το ιστορικό του αποτύπωμα έχει εμφανώς αναλυθεί μεθοδικά από το αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο, κάτω από μια δέσμευση και υπόσχεση για “ποτέ ξανά”.

Το ανεπανόρθωτο πολιτικό / στρατιωτικό πλήγμα που δέχθηκε το αστικό μπλοκ τον Δεκέμβρη, από την μία με την πλήρη απονομιμοποίηση του κράτους ως δολοφονικός μηχανισμός και από την άλλη με την κατάληψη των αστικών κέντρων, των δημαρχείων, των σχολείων και των σχολών από τους εξεγερμένους δημιουργώντας συνθήκες γενικευμένης πολιτικής αποσταθεροποίησης και θεσμικής εκτροπής, λειτούργησε ως αρχέτυπο κατασταλτικής θωράκισης και ρεβανσισμού. Ειδικότερα, με το καθεστώς λίγο μετά τον Δεκέμβρη να εισέρχεται στη δίνη της χρεοκοπίας και των δανειακών συμβάσεων, εξαπολύοντας μια άνευ προηγουμένου ταξική επίθεση, το ζήτημα της “στρατηγικής της αντιεξέγερσης” αποτέλεσε ένα ζήτημα κυριολεκτικά υπαρξιακό για την επιβίωση του εγχώριου πολιτικού/οικονομικού συστήματος.

Το στρατηγικό χτύπημα στον πυρήνα της εξέγερσης του Δεκέμβρη, το οποίο συντελείται μεθοδικά εδώ και μια 10ετία, αφορά τον στιγματισμό και την «ιδεολογική αποκαθήλωση» των μεταπολιτευτικών απομειναριών νομιμοποίησης της κοινωνικής / ταξικής αντίστασης και ταυτόχρονα την στρατιωτικοποίηση της καταστολής. Αν το 2008 το αστικό μπλοκ και τα φερέφωνα του ήταν αναγκασμένα να μένουν στην αφωνία, να απολογούνται ή να “κατανοούν” την δίκαιη οργή και την αντιβία, σήμερα, αυτό δεν πρόκειται να ξανασυμβεί.

Και αυτό γιατί η περίοδος που ζούμε σήμερα καθορίζεται από τη συνολική επίθεση του κεφαλαίου στην τάξη μας και στην νεολαία της και αποτυπώνεται σε όλα τα πεδία. Από την αύξηση του κόστους ζωής στα σουπερμάρκετ και τα κοινωνικά αγαθά, την υποβάθμιση των δημόσιων υποδομών και τελικά την ιδιωτικοποίηση τους, την καταπάτηση του δικαιώματος στη στέγη και τις μειώσεις στους μισθούς, μέχρι τις άθλιες συνθήκες εργασίας και τα εργατικά ατυχήματα. Από την πολιτική αντιεξέγερσης και του αδιαμφισβήτητου πλέον μονοπωλίου της κρατικής βίας, που σήμερα εκδηλώνεται από τον νόμο που παρανομοποιεί τις διαδηλώσεις, το καινούριο νομοσχέδιο του υπουργείου δικαιοσύνης που αυξάνει την έκτιση ποινών και προβλέπει φυλάκιση για αδικήματα πλημμεληματικού χαρακτήρα, από τον νόμο Γεωργιάδη που στοχοποιεί την συνδικαλιστική δράση και ποινικοποιεί την απεργία. Από τις δολοφονίες από την αστυνομία του Σαμπάνη, του Φραγκούλη και πρόσφατα του Μιχαλόπουλου που, ως κομμάτια των πιο υποβαθμισμένων λαϊκών στρωμάτων, “νομιμοποιείται” η αστυνομική αυθαιρεσία και υποτίμηση των ζωών τους, ενώ δεν είναι λίγα για φέτος και τα παραδείγματα μαζικών δολοφονιών, εξαιτίας της κρατικής αδιαφορίας ή ανεπάρκειας, με χαρακτηριστικότερα τα παραδείγματα των Τεμπών και της Πύλου.

Μία επίθεση που δεν είναι ξέχωρη από τη συνολικότερη πολιτική του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου, όταν την ίδια ώρα που συμβαίνουν τα παραπάνω το κεφάλαιο οργιάζει, παράλληλα με την εφαρμογή της ιμπεριαλιστικής πολιτικής ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και ΕΕ. Ενδεικτικά τα κέρδη στα σούπερ μάρκετ παρουσιάζουν κατά πλειοψηφία άνοδο σε σχέση με το 2023, ενώ οι μεγαλοεταιρείες διύλισης στην Ελλάδα Motor Oil και η HelleniQ Energy ανακοινώνουν περισσότερα από 1,56 δις ευρώ κέρδη για το 9μηνο του 2023. Ενώ, λοιπόν, το ιδιωτικό κεφάλαιο γιγαντώνεται και οι δαπάνες για τις δημόσιες παροχές είναι ανύπαρκτες, η Ελλάδα κατατάσσεται την στην 6η θέση των χωρών της ΕΕ με εξωφρενικές πολεμικές δαπάνες που φτάνουν από το 2021 συνολικά το 6,6 δις ευρώ. Η πολεμοκάπηλη αυτή στρατηγική, σφιχτά προσδεδεμένη στα ΝΑΤΟϊκά σχέδια, καθώς και η καπιταλιστική ηγεμονία είναι και οι αιτίες εκμετάλλευσης και και εξαθλίωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας και των λαών του κόσμου.

Αν, λοιπόν, η εξέγερση του Δεκέμβρη αποτέλεσε για το αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο το σχέδιο επί χάρτου για την “στρατηγική της αντιεξέγερσης”, το ίδιο οφείλει να γίνει και για το δικό μας στρατόπεδο και την δική μας εξεγερτική / επαναστατική στρατηγική. Γιατί κίνημα χωρίς μνήμη είναι κίνημα χωρίς προοπτική, γιατί ο Δεκέμβρης δεν είναι μια μακρινή ενατένηση του παρελθόντος, ούτε μια ανεκπλήρωτη ευχή του μέλλοντος. Είναι η ζωντανή μας ιστορία, είναι η πρόκληση του παρόντος και του μέλλοντος, είναι η παρακαταθήκη για τις εξεγέρσεις που ήδη κυοφορεί η εποχή μας, τις εξεγέρσεις που μπορούν να ξεσπάσουν και θα ξεσπάσουν.

Κόντρα στα δεινά που φορτώνει ο καπιταλισμός στις πλάτες της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, η απάντηση που δόθηκε με μία συγκεκριμένη μορφή τον Δεκέμβρη, συνεχίζει να δίνεται από τις απεργιακές κινητοποιήσεις και τους ξεσηκωμούς μετά τη δολοφονία των Τεμπών, δίνεται από τις συγκεντρώσεις και τις άμεσες κινητοποιήσεις των πλημμυροπαθών στα χωριά και στις πόλεις του Βόλου, της Λάρισας, των Τρικάλων και της Καρδίτσας, από τα φλεγόμενα οδοφράγματα έξω από τους οικισμούς των Ρομά που θρηνούν ανά λίγους μήνες έναν ακόμα δικό τους άνθρωπο από σφαίρες μπάτσων, δίνεται από τους εργαζόμενους στην Υγεία που παλεύουν για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και άρα για την αναβάθμιση της δημόσιας υγείας, δίνεται από την μοριακή δουλειά και οργάνωση στους χώρους δουλειάς και φοίτησης αλλά και στις γειτονιές μας στα πλαίσια συλλογικοποίησης των αναγκών μας. Δίνεται από την οργανωμένη ταξική πάλη ενάντια στο κεφάλαιο, το κράτος και τους ένστολους δολοφόνους τους.

ΑΛΕΞΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΡΩΝ

Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ

6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ:

Αθήνα | 18.00 ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ (στηρίζουμε το μπλοκ της Ανοιχτής συνέλευσης για την 6η Δεκέμβρη)

Θεσσαλονίκη | 18.00 Καμάρα»