Σίγουρα δε θα μείωνα κάποιον που εθελοντικά ασχολείται με κάτι που γουστάρει, πόσο μάλλον που βοηθάει κάποιον που τον χρειάζεται όπως πχ το περιβάλλον που η αλήθεια είναι ότι βρίσκεται στα χεράκια μας. Αν κάποιος κάπου πίνει σαμπάνιες, στο όνομα του εκάστοτε εθελοντή, πιστεύω είναι αρκετό, δεν είναι ανάγκη να τον κοροιδεύω και εγώ για τον τρόπο που αποφάσισε να δωθεί, ενώ σ’έναν έρωτα δεν θα το έκανε ούτε για αστείο.

Για κοινωνικούς σκοπούς λοιπόν, για να δώσεις λίγο φαΐ σε κάποιον που έχει ξεχάσει να μασάει, για να μαζέψεις λίγο πετρέλαιο από τον ωκεανό ώστε να φανεί λίγο μπλε και για να βοηθήσεις ένα χελωνάκι να φτάσει μέχρι τη θάλασσα που αλλιώς θα είχε δει μόνο άμμο δε θα σου πω όχι. Θα σου πω εσύ ξέρεις, γιατί εγώ δε ξέρω δεν το έχω κάνει κι αν δεν ερωτευτώ κανένα εθελοντή της Greenpeace δε με βλέπω να το κάνω.

Τώρα επειδή τα σύνορα του εθελοντισμού έχουν ανοίξει σε αηδιαστικό βαθμό για τα γούστα μου, γιατί μπορεί να μη συμμετέχω σ’ αυτόν αλλά πλέον βρίσκεται παντού στον κόσμο που με περιβάλλει, θα ήθελα να σημειώσω 5 πράγματα για τη ψυχή του εθελοντή.

Ακούω και βλέπω για εθελοντές σε επιχειρήσεις, στα Mad awards, σε videoclip κακόηχων ελληνικών boy bands, σε δεξιώσεις κολλεγίων, σε εγκαίνια startups και αναρωτιέμαι έχετε αποβλακωθεί τελείως; Πως γίνεται κάποιος να προσφέρει εθελοντική εργασία σε επιχειρήσεις με κέρδος και να μη ζητάει αντίτιμο γι’ αυτό που κάνει; Πως είναι δυνατόν εθελοντές να κάνουν τη δουλειά εργαζομένων οι οποίοι στέλντονται ευγενικά σπίτι τους με την έκφραση ξεκουράσου βρήκαμε πιο τσάμπα κι από σένα. Πως γίνεται μια στάση ζωής που έχει άμεση σύνδεση με τον ακτιβισμό να βάζει ρόλει στα μαλλιά τραγουδιάρων και να σκουπίζει σκάλες σε gala και εταιρικά events;

Και να το κάνεις επειδή έχεις να πληρώσεις το νοίκι ή για να βγάλεις τα προς το ζην έχει καλώς. Να το κάνεις επειδή έτσι θα αποκτήσεις τις κατάλληλες επαφές για να φτάσεις εκεί που θέλεις ή τελοσπάντων εκεί που νομίζεις ότι θέλεις πάλι έχει καλώς. Να το κάνεις τζάμπα και να είσαι και ευτυχισμένος από πάνω δεν το χωράει ο νους μου. Έψαξα να δω μήπως και μιλάμε για άλλη γενιά και τα ρίξω όλα στο χάσμα γενεών και στην κρίση αλλά όχι.. Συμαθητές, συμφοιτητές, φίλοι και ο κλοιός στενεύει. Τους κοιτάω να τρέχουν πάνω κάτω δωδεκάωρα και να υπηρετούν με κάθε τρόπο τους υπεύθυνους τους, χωρίς εισαγωγικά γιατί έχουν ευθύνη, και με πιάνει παράνοια.

Το καλύτερο είναι ότι έχουν φυτρώσει και οργανώσεις που εκπαιδεύουν τα πουλέν για να τα στείλουν στις επιχειρήσεις για τα διάφορα events τους, οι οποίες φαντάζομαι πληρώνουν με το κεφάλι. «Θέλω 100 εθελοντές για την έκθεση, να τους έχεις έτοιμους την Πέμπτη.» Και να σου τα workshops πώς να είσαι γρήγορος και ταπεινός την ίδια στιγμή και τα σεμινάρια για τις αξίες του να δουλεύεις σαν το σκυλί για ομίλους και ιδιωτικές εταιρείες. Κι αν δεν είσαι στην ώρα σου δε θα σε ξαναδιαλέξουν, γιατί ναι σε επιλέγουν μέσα από λίστες με κριτήρια τύπου ωραία αυτή η ξανθιά να την πάρουμε.

Αν αυτό δεν λέγεται εμπόριο λευκής σαρκός είναι επειδή έχει καλυφθεί με το σεντόνι του εθελοντισμού και ενώ το σχήμα είναι πέρα από οξύμωρο, θα έλεγα σκανδαλώδες, όλοι κάνουν τις πάπιες. Ο εθελοντής είναι ναρκωμένα χαρούμενος, ο εκπαιδευτής τρίβει τα δάχτυλα του και τις δήθεν τζίβες του με την καινοτόμα ιδέα του για να αλλάξει τον κόσμο και ο επιχειρηματίας γλυτώνει το ψάξιμο φτηνού εργατικού προσωπικού, αφού έρχεται στην πόρτα του αφορολόγητο, χαμογελαστό και υπάκουο μέχρι αηδίας.

Στην ουσία ο εθελοντισμός και η πρακτική άσκηση είναι μια νέα μόδα φιλελέ που ενώ σε ξεζουμίζει μέχρι να πεις δεν μπορώ άλλο ή μέχρι να μην μπορείς όντως άλλο και να χωθείς και πάλι στο πάπλωμα της αδράνειας, σε γεμίζει ταυτόχρονα με την ηλίθια ψευδαίσθηση του παράγειν ή του δημιουργείν. Εσύ γεμίζεις τα κενά σου και κάποιος άλλος τις τσέπες του.

Κάτι πάει στραβά και δεν είμαι εγώ που αρμενίζω. Ο εθελοντισμός έχει χάσει το λόγο του, από φωνή αλληλεγύης και ανιδιοτέλειας έχει γίνει παπαγαλάκι της απλήρωτης εργασίας. Θες να είσαι παραγωγικός; Θες να βοηθήσεις; Γιατί δεν πας να δεις ποιος έχει πραγματικά ανάγκη εκεί εξώ παρά να μου βγάζεις σέλφιζ κάνοντας διαφήμιση στην πολυεθνική που εξυπηρετείς; Γιατί αν αυτό που παράγεις έχει αξία, εσύ δε φαίνεται να έχεις καμία; Και για να μην το φτάσω στα άκρα γιατί δε βοηθάς τη μαμά σου να πάει ένα σούπερ μάρκετ, να καθαρίσει και να μαγειρέψει το φαΐ που εσύ θα φας. Γιατί μην μου πεις πως όντας εθελοντής – πρακτικάριος συντηρείς σπίτι μόνος σου και μην μου πεις επίσης ότι σου μένει χρόνος να ασχοληθείς με τα απλά και καθημερινά γιατί θα πέσει φωτιά να μας κάψει. Ορίστε θα το γυρίσω και εγώ στα θεία μέρες που είναι.