«Υπάρχει μια θλιβερή συμμετρία στο ότι η κρίση του ευρώ φουντώνει και πάλι στο σημείο από το οποίο ξεκίνησε», σημειώνεται στην ανάλυση του Economist, με αφορμή τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Σύμφωνα με το άρθρο, γενεσιουργό αιτία αποτέλεσε η απόφαση του Αντώνη Σαμαρά να επισπεύσει την προεδρική εκλογή.
 
Γράφει ο Economist: «Το λαϊκιστικό κόμμα του Αλέξη Τσίπρα προηγείται στις δημοσκοπήσεις. Αν και ο αρχηγός του διαμηνύει πως δεν θέλει να φύγει από το ευρώ, εντούτοις στους ψηφοφόρους υπόσχεται πως θα αυξήσει τις δημόσιες δαπάνες και θα μειώσει τους φόρους, με αποτέλεσμα οι αγορές να δοκιμάζουν ξαφνική απαισιοδοξία».
 
Η καλή πιθανότητα, σύμφωνα με τον αρθρογράφο, είναι να εκλεγεί ο Σταύρος Δήμας. Ωστόσο, η τελευταία «κωμικοτραγωδία του Αιγαίου αποτελεί επίκαιρη υπενθύμιση του πόσο αδιόρθωτη παραμένει η Ευρωζώνη, αλλά και πόσοι κίνδυνοι ελλοχεύουν ακόμη στην άσκηση της πολιτικής».
 

Αυξημένη απειλή για το ευρώ


Από την άλλη, σημειώνεται ότι από τον Ιούλιο του 2012, οπότε και ο Μάριο Ντράγκι είπε την ιστορική φράση «θα κάνω ό,τι χρειάζεται», έχουν συμβεί πολλά προς την κατεύθυνση της ισχυροποίησης του ευρώ. Δημιουργήθηκε ταμείο διάσωσης, έγινε η έναρξη της τραπεζικής ένωσης, ενώ η οικονομική ανάπτυξη άρχισε δειλά-δειλά να επιστρέφει στην Ευρώπη – ακόμη και σε χώρες, όπως η Ελλάδα, που βρίσκονται σε «προγράμματα διάσωσης».
 
Διερωτάται, όμως, το άρθρο: «Είναι αρκετά όλα αυτά; Ακόμη και αν η άμεση απειλή της διάλυσης έχει υποχωρήσει, η μακροπρόθεσμη απειλή για το ενιαίο νόμισμα παραμένει αυξημένη. Η Ευρωζώνη φαίνεται παγιδευμένη σε φαύλο κύκλο χαμηλής ανάπτυξης, υψηλής ανεργίας και χαμηλού πληθωρισμού. Ένα μίγμα άκρως επικίνδυνο». 
 
 

Ο Ντράγκι απέναντι στη Γερμανία
 

Και υπενθυμίζεται από τον αρθρογράφο: «Ο Ντράγκι ήθελε να απομακρύνει τον κίνδυνο με την πολιτική της ποσοτικής χαλάρωσης, αλλά έχει απέναντί του τη Γερμανία και άλλα μέλη της ΕΚΤ που κλίνουν προς τη γερμανική πλευρά. Η δημοσιονομική επέκταση έχει ομοίως μπλοκαριστεί από την άκαμπτη επιμονή της Γερμανίας στη δημοσιονομική πειθαρχία. Έτσι, κάτω από την ανάγκη διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων σε Ιταλία και Γαλλία, η όλη επιχείρηση παραμένει αργή και αγωνιώδης».

 
Παράλληλα, αναφέρεται στο παράδειγμα της Ιαπωνίας, που έχασε δύο δεκαετίες. Η Ευρωζώνη, η οποία μετά το ξέσπασμα της κρίσης δεν αναπτύχθηκε καθόλου οικονομικά, αυτή τη στιγμή δεν δείχνει σημάδι ανάσχεσης της πτώσης της. Και αν για την Ιαπωνία τα πράγματα ήταν πιο διαχειρίσιμα, καθώς είχε πολιτική οντότητα και η κοινωνία είχε την απαραίτητη συνοχή, η Ευρωζώνη αποτελείται από 18 ξεχωριστές χώρες που η καθεμία έχει διαφορετικό πολιτικό τοπίο.

Θυμωμένοι ψηφοφόροι

Όπως αναφέρει ο Economist: «Οι θυμωμένοι ψηφοφόροι δεν βρίσκονται μόνο στην Ελλάδα. Στην Πορτογαλία και στην Ισπανία τον επόμενο χρόνο έχουν εκλογές, επομένως τα κόμματα κατά της λιτότητας ενδέχεται να τα πάνε καλά. Στην Ιταλία, τα κόμματα που στρέφονται κατά του ευρώ είναι ανάμεσα στα κορυφαία, ενώ στη Γαλλία το Εθνικό Μέτωπο συνεχίζει να ανεβαίνει στις δημοσκοπήσεις. Ακόμα και στη Γερμανία, αυξανόμενη επιρροή αποκτά το λαϊκιστικό κόμμα κατά του ευρώ».

 
Το άρθρο καταλήγει: «Πράγματι, οι πολιτικοί κίνδυνοι για το ευρώ είναι μεγαλύτεροι τώρα από ό,τι το 2011-12 που είχε σημειωθεί το αποκορύφωμα της κρίσης. Τότε η μεγάλη πλειονότητα των απλών ψηφοφόρων προτίμησαν να μείνουν στο ενιαίο νόμισμα, παρά το ότι αυτό σημαίνει λιτότητα, καθώς έβλεπαν με φόβο πως οποιαδήποτε άλλη εναλλακτική λύση θα ήταν ακόμα πιο επώδυνη.

Τώρα που οι οικονομίες της Ευρώπης είναι πιο σταθερές, το ρίσκο να φύγει κάποιος από το ενιαίο νόμισμα είναι μικρότερο. Κάποτε ο Alexis de Tocqueville είπε πως η πιο επικίνδυνη στιγμή για μια κακή κυβέρνηση είναι όταν θα αρχίσει να επαιτεί μεταρρυθμίσεις. Αν η Ευρωζώνη δεν βρει τρόπο να δώσει ώθηση στην ανάπτυξη και μάλιστα σύντομα, τότε θα επιβεβαιώσει το ρητό».