Ο οικονομολόγος επισημαίνει ότι το μοντέλο της «τεράστιας απόκλισης» προέβλεπε την ανάληψη του ηγετικού ρόλου των ΗΠΑ από την Κίνα, που δεν έγινε ποτέ. Επιπλέον, επισημαίνει ότι έχουν εξαντληθεί τα περιθώρια προσαρμογής της νομισματικής πολιτικής, καθώς και ότι τα κράτη έχουν θέσει σε κίνδυνο την επιστροφή σε ρυθμούς ανάπτυξης, εξαιτίας του χρέους.

Τις δύο τελευταίες δεκαετίες, εξηγεί ο Ντέμπικ, οι οικονομικοί κύκλοι έχουν συρρικνωθεί εξαιτίας της απελευθέρωσης της αγοράς, της γιγάντωσης του χρηματοπιστωτικού κλάδου στο σύνολο της οικονομίας, της παγκοσμιοποίησης του εμπορίου, καθώς και της επιτάχυνσης των κύκλων καινοτομίας.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 25 ετών, η οικονομία των ΗΠΑ διήλθε από τρεις περιόδους ύφεσης: το 1991, το 2001 και το 2009. Το ξέσπασμα νέας κρίσης τα επόμενα χρόνια είναι αναπόφευκτο, αναφέρει. Η πρόβλεψή του βασίζεται στην παραδοχή ότι ο καπιταλισμός πλέον χαρακτηρίζεται από κύκλους που διαρκούν λιγότερο από μία δεκαετία.

Τα σενάρια για το 2016

Μέχρι πρόσφατα, οι οικονομολόγοι προσδοκούσαν ισχυροποίηση της παγκόσμιας οικονομίας εντός του 2016. Ωστόσο, σειρά αρνητικών αναθεωρήσεων των προβλέψεων ανάπτυξης από μεγάλους διεθνείς οργανισμούς επιβεβαιώνει ότι οι εν λόγω προσδοκίες απομακρύνονται ολοένα περισσότερο.

Η δυναμική για την ανάπτυξη του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος, ειδικά στις ΗΠΑ, συνεχίζει να αποτελεί τον κύριο παράγοντα παγκόσμιας ανάπτυξης.

Επιπλέον, είναι ασθενέστερη σε σχέση με προηγούμενες περιόδους ανάκαμψης, όπως καταδεικνύει η δυνητική ανάπτυξη του ΑΕΠ, η οποία θα μειωθεί στο 2% για την περίοδο 2015-2025, συγκριτικά με το 3% της περιόδου 2000-2007.

Η αδυναμία της ανάκαμψης, εξηγεί ο οικονομολόγος της Saxo Bank, διαφαίνεται από τη μεγάλη επιβράδυνση του ρυθμού ανάπτυξης στο διεθνές εμπόριο. Η αύξηση των παγκόσμιων εισαγωγών σε επίπεδο όγκου είναι σημαντικά χαμηλότερη σε σύγκριση με τα έτη 1992-2008. Οι δυσμενείς επιπτώσεις από την κρίση με τα δάνεια υψηλού κινδύνου εξακολουθούν να επηρεάζουν τις παγκόσμιες οικονομικές εξελίξεις.

Η Κίνα δεν πήρε τα ηνία

Η προοπτική νέας κρίσης επανέφερε στο προσκήνιο τη θεωρία της «τεράστιας απόκλισης». Ωστόσο, σε αυτή την περίπτωση η θεωρία δεν βρήκε εφαρμογή στην πράξη. Το 2008, το συγκεκριμένο μοντέλο αναφέρθηκε συστηματικά, αλλά δεν υλοποιήθηκε, καθώς βασίζεται στην ψευδαίσθηση ότι η Ασία, και ειδικότερα η Κίνα, θα καταφέρει να πάρει τα ηνία από τα χέρια των ΗΠΑ.

Η υπό διαμόρφωση ζώνη του γουάν δεν είναι ακόμα σε θέση να ανταγωνιστεί την ηγεμονία της τεράστιας ζώνης του δολαρίου. Οποιαδήποτε δυσμενής αναθεώρηση των προβλέψεων για την οικονομική ανάπτυξη των ΗΠΑ θα έχει εκτεταμένες επιπτώσεις στην Ασία και το σύνολο των αναδυόμενων αγορών.

Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την πιθανότητα ενός νομισματικού «μπαζούκα» στην Κίνα το πρώτο εξάμηνο του 2016, αναφέρει ο Ντέμπικ. 

Χρηματοοικονομικές στρεβλώσεις

Η πιθανή ανακοίνωση αρνητικών επιτοκίων από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ (Fed) θα εκληφθεί ως απελπισμένη ενέργεια με τεράστιες αρνητικές συνέπειες, καθώς τα επιτόκια υπό του μηδενός θα εντείνουν τις χρηματοοικονομικές στρεβλώσεις. Μια τέτοια κίνηση θα τόνιζε ότι είναι αδύνατον να διαφύγουμε από νομισματικές πολιτικές χαλάρωσης.

Είναι απλώς ζήτημα χρόνου προτού οι αγορές συνειδητοποιήσουν ότι τα όρια της νομισματικής πολιτικής έχουν εξαντληθεί σχολιάζει ο οικονομολόγος.

Κάθαρση δεν έγινε ποτέ

Η αδυναμία που χαρακτηρίζει την παγκόσμια οικονομική δραστηριότητα είναι εν μέρει αποτέλεσμα της απουσίας πραγματικής κάθαρσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος το 2008. Έχει γίνει αδιανόητο να αφήσουμε ολόκληρα τμήματα του συστήματος να καταρρεύσουν, και ο χαρακτηρισμός ορισμένων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων ως «συστημικά» εντάσσεται σε αυτή τη λογική.

Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής που επιδιώκουν να διατηρήσουν στη ζωή μη υγιή οικονομικά και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα κάνουν λάθος. Η ουσία του καπιταλισμού έγκειται ακριβώς στη διαδικασία της δημιουργικής καταστροφής. Όσες εταιρείες αδυνατούν να καινοτομήσουν όταν έρχονται αντιμέτωπες με νέους ανταγωνιστές ή αναλαμβάνουν δυσανάλογους χρηματοοικονομικούς κινδύνους, οφείλουν να υποστούν τις συνέπειες.

Το 2008, οι δημόσιες αρχές αρνήθηκαν να αναλάβουν την ευθύνη του κοινωνικού κόστους από τα εκτεταμένα  περιστατικά πτώχευσης. Ωστόσο, παρά τον ρόλο τους ως «δανειστές ύστατης ανάγκης», τα κράτη δεν μπόρεσαν να αποφύγουν το μαζικό κύμα ανεργίας.

Με την άρνησή τους να μεταρρυθμίσουν το σύστημα, έθεσαν σε κίνδυνο τις προοπτικές βιώσιμης επανόδου σε ρυθμούς ανάπτυξης, και αυτό εξαιτίας του υπερβολικού χρέους. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων επτά ετών, το ιδιωτικό και δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 57 δισ. δολ. – ένα ποσό σχεδόν ισοδύναμο με το παγκόσμιο ΑΕΠ.

Δεν κινούμαστε σε δρόμο διαφυγής από την κρίση, αντιθέτως, βρισκόμαστε στο χείλος νέας χρηματοοικονομικής καταστροφής, καταλήγει ο Κρίστοφερ Ντέμπικ.