Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη Λέσβο.

Όλοι οι πρόσφυγες που φτάνουν στις ακτές του νησιού αφήνονται άστεγοι στη μέση του πουθενά, όπου τύχει να αποβιβαστεί ο καθένας. Λόγω του κορονοϊού, το κράτος επέβαλλε καραντίνα 14 ημερών στους νεοαφιχθέντες, ακριβώς στο σημείο της άφιξης, και τους αναγκάζει να παραμείνουν στο ύπαιθρο, χωρίς καμιά υποδομή, εγκαταλελειμμένοι από όλους, στο έλεος των καιρικών συνθηκών.

Μωρά με τις μανάδες τους κοιμούνται σε παραλίες κάτω από την βροχή στο κρύο.

Εν μέσω απαγόρευσης κυκλοφορίας και κλίματος φόβου, οι ελάχιστοι εργαζόμενοι ΜΚΟ που έχουν απομείνει προσπαθούν να τους παράσχουν sleeping bag και σκηνές.

Στο χωριό της Πέτρας, ρατσιστές κάτοικοι δεν επέτρεψαν το στήσιμο σκηνών (λέγοντας «δεν θα το κάνετε καμπ εδώ») και για 4 μέρες, 54 άνθρωποι κοιμόντουσαν στις λάσπες και καλύπτονταν με απομεινάρια από παλιές βάρκες προσφύγων. (φωτό)

Στην 1 Απρίλη, άλλοι 39 άνθρωποι έφτασαν σε μια ερημική παραλία, περπάτησαν 5 χλμ προς το βουνό ψάχνοντας βοήθεια και σταμάτησαν λίγο έξω από το χωριό της Κλειούς. Την επόμενη μέρα που έβρεχε, οι άνθρωποι αυτοί κοιμόντουσαν ακόμα πάνω στο χώμα.

Συνολικά, από τις 23 Μάρτη, 127 πρόσφυγες κοιμούνται μέχρι σήμερα στο ύπαιθρο, σε λαγκάδια, βουνά και παραλίες.

Γιατί όλα αυτά;

Ο υπουργός μετανάστευσης Μηταράκης ρώτησε επίσημα τους δημάρχους των νησιών να υποδείξουν έναν χώρο ή κάποια ξενοδοχεία για την ολιγοήμερή φιλοξενία των προσφύγων. Η απάντηση των περισσότερων δημάρχων είναι «δεν δίνουμε ξενοδοχεία- δεν δίνουμε τίποτα, να φέρετε καράβι από την Αθήνα και να τους βάλετε εκεί». Το καράβι δεν έχει έρθει, οπότε οι άνθρωποι κοιμούνται στο ύπαιθρο.

Σε μία περιοχή που φιλοξενεί εκατοντάδες χιλιάδες τουρίστες κάθε χρόνο, σε μια περιοχή που βρίσκονται χιλιάδες άδεια δωμάτια, κυβέρνηση και αυτοδιοίκησή αρνούνται να στεγάσουν μερικές δεκάδες εξαθλιωμένους ανθρώπους.

Υπενθυμίζουμε ότι όλα αυτά τα χρόνια, υπήρχε ένας χώρος για την ολιγοήμερη στέγαση προσφύγων, το καμπ της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες (stage 2) στην Συκαμιά. Στην 1 Μάρτη, τις ημέρες των γενικευμένων επιθέσεων ενάντια σε δομές προσφύγων, εργαζόμενων ΜΚΟ και δημοσιογράφων, το καμπ κάηκε από εμπρησμό, μπροστά στα μάτια της αστυνομίας και αρκετών πολιτικών παραγόντων.

Λίγους μήνες νωρίτερα βέβαια, ο δήμαρχος Δ. Λέσβου, Ταξιαρχης Βερρος είχε φροντίσει να κλείσει το καμπ και ακόμα και τώρα αρνείται να το ξανανοίξει, παρόλο που έχουν σωθεί κάποιες σκηνές και υπάρχουν υποδομές για να φιλοξενήσει 100-150 ανθρώπους.

Στην ουσία, επιβραβεύει άτυπα τα ρατσιστικά καθάρματα που του έβαλαν φωτιά και υποθάλπει τα ξενοφοβικά ένστικτα του νησιού σε μια πολύ κρίσιμη κοινωνική στιγμή.

Άξιος διάδοχος του προηγούμενου δημάρχου Μυτιλήνης, Σ. Γαληνού, που με τις μπουλντόζες του δήμου πήγαινε στο λιμάνι για να μπλοκάρει την ανθρωπιστική βοήθεια για την Μόρια, στο όνομα του αγώνα «για την αποσυμφόρηση των νησιών».

Έτσι, οι μέρες περνάνε και τα ανάλγητα ανθρωπάκια της δημοτικής αρχής αφήνουν ανθρώπους άστεγους χειμωνιάτικα με τα μωρά στην αγκαλιά. Μάλιστα περηφανεύονται για το κατόρθωμα τους και λένε «δεν εκβιαζόμαστε-δεν θα ανοίξουμε το καμπ», πετώντας το μπαλάκι στην κυβέρνηση που τους το ξαναπετάει πίσω.

Χυδαίοι πολιτικαντισμοί και μικροπολιτικές αθλιότητες πάνω στις πλάτες βασανισμένων ανθρώπων που υποφέρουν από το κρύο.

Στην πραγματικότητα, πίσω από την προσχηματική κοκορομαχία, κρύβεται η ομοψυχία των βαρβάρων, κρύβεται η απόλυτη σύμπλευση στην μια και μοναδική πολιτική διαχείρισης του προσφυγικού από πλευράς Ελλάδας και Ευρώπης. Να τους κάνουνε τον βίο αβίωτο, να διατηρηθούν οι συνθήκες στα νησιά όσο γίνεται πιο άθλιες, ως μέσο αποτροπής των νέων αφίξεων.