«Καλώς ήρθες. Έλα και την επόμενη φορά, έλα και όταν η αστυνομία μάς πυροβολεί…»

Συνέντευξη στον Μηνά Κωνσταντίνου
  
Ποιο είναι το μήνυμα που κομίζεις στην Ελλάδα από τους δρόμους των Ηνωμένων Πολιτειών;
 
Κατ' αρχάς οφείλω να δηλώσω την τιμή που νιώθω βρισκόμενος στην Ελλάδα. Οι αγώνες στη χώρα σας απέναντι στη λιτότητα και τους φασίστες και η αλληλεγγύη στους μετανάστες αποτελούν έμπνευση για τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, και βέβαια στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στη χώρα μου αντιμετωπίζουμε παρόμοιες προκλήσεις, οι οποίες συμπυκνώνονται στις εξής δύο:
 
Από τη μία βρίσκεται το κράτος, που εκδηλώνει μία απίστευτη αστυνομική βία, ειδικά κατά των μαύρων. Έτσι, τα τελευταία δύο χρόνια είχαμε το κίνημα «Black Lives Matter» που επιχειρεί να στρέψει την προσοχή των ανθρώπων σε αυτή τη βία. Παράλληλα, οι κρατικοί μηχανισμοί είναι εξαιρετικά καταπιεστικοί κατά των μεταναστών. Το κεντρικό προεκλογικό σύνθημα του Τραμπ, άλλωστε, ήταν «να χτίσουμε ένα τείχος στα σύνορα με το Μεξικό».
 
Από την άλλη, οι άνθρωποι που υποστηρίζουν τον Τραμπ είναι οι ίδιοι άνθρωποι που υποστηρίζουν την αστυνομία κατά του κινήματος «Black Lives Matter». Έτσι, έχουμε εκτός από τον κρατικό μηχανισμό, τους ακροδεξιούς που εμπνέονται από την προεδρία του Τραμπ. Παίρνουν τοις μετρητοίς τα όσα δηλώνει η κυβέρνηση, πως «οι μετανάστες είναι το πρόβλημα», «οι μαύροι είναι το πρόβλημα», «οι γυναίκες είναι το πρόβλημα» και το επεκτείνουν. Έτσι, υποστηρίζουν πως δε θα πρέπει να έχουμε μετανάστες και μουσουλμάνους, εναγκαλίζονται την ιστορία του Εμφυλίου Πολέμου και της δουλείας και προσπαθούν να χτίσουν ένα κίνημα για να επιτίθενται σε κάθε διαφορετικό άνθρωπο που συναντούν στους δρόμους.
 
Αντιμετωπίζουμε παρόμοια προβλήματα με την ελληνική κοινωνία και είναι σημαντικό να ενωθούμε μαζί στον αγώνα κατά όλων αυτών.  
 
Όλα τα παραπάνω μοιάζουν με την κορυφή του παγόβουνου που μπορούμε να δούμε από την Ευρώπη, παρά τη μεγάλη γεωγραφική απόσταση με τις ΗΠΑ. Ποια είναι η εικόνα από το εσωτερικό της αμερικανικής κοινωνίας που όσοι βρισκόμαστε εκτός ΗΠΑ δεν μπορούμε να αντιληφθούμε;
 
(ξεφυσάει.) Οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετωπίζουν μία πραγματική  κοινωνική κρίση.
 
Η επίθεση του νεοφιλελευθερισμού έχει υπάρξει πολύ σκληρή. Οι μισθοί δεν έχουν αυξηθεί εδώ και τέσσερα χρόνια, ενώ τα προϊόντα και το κόστος ζωής σε κάθε πόλη ακριβαίνει. Επίσης, όπως θα έχετε ακούσει, εδώ έχουμε μία σοβαρή κρίση στις υπηρεσίες υγείας, καθώς το σύστημα ιδιωτικοποιείται. Έτσι, πολλοί άνθρωποι καταχρεώνονται για να πληρώσουν για την υγεία τους και άλλοι τόσοι μένουν ανασφάλιστοι. Όλοι βουλιάζουν σε ένα τεράστιο χρέος. 

«Η επίθεση του νεοφιλελευθερισμού έχει υπάρξει πολύ σκληρή. Οι μισθοί δεν έχουν αυξηθεί εδώ και τέσσερα χρόνια, ενώ τα προϊόντα και το κόστος ζωής σε κάθε πόλη ακριβαίνει. Επίσης, έχουμε μία σοβαρή κρίση στις υπηρεσίες υγείας, καθώς το σύστημα ιδιωτικοποιείται. Έτσι, πολλοί άνθρωποι  καταχρεώνονται για να πληρώσουν για την υγεία τους και άλλοι τόσοι μένουν ανασφάλιστοι. Όλοι βουλιάζουν σε ένα τεράστιο χρέος»

 
Ξέρετε, στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουμε μόνο δύο κόμματα. Και τα δύο συμφωνούν σε περισσότερο νεοφιλελευθερισμό και, φυσικά, σε περισσότερο πόλεμο. Και τα δύο κόμματα επενδύουν όλο και περισσότερο στον αμερικανικό στρατό. Συνεπώς, μιλάμε για μια κοινωνική καταστροφή που έχει πολλά και διαφορετικά πρόσωπα.
 
Αυτή τη στιγμή, επίσης, στην Αμερική έχει ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση για μια εκτεταμένη κρίση εθισμού στα ναρκωτικά. Οι απελπισμένοι στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι πολλοί, την ώρα που -σε αντίθεση με όλο τον δυτικό κόσμο- το προσδόκιμο ζωής στη χώρα πέφτει συνεχώς.
 
Επιπροσθέτως, οι επιθέσεις σε ανθρώπους του Τύπου είναι πολύ συχνό φαινόμενο, ενώ κάθε χρόνο σημειώνονται εκατοντάδες δολοφονίες μαύρων ανθρώπων από αστυνομικούς. Η αστυνομία σκότωσε περισσότερους ανθρώπους φέτος απ' ό,τι πέρσι, σκότωσε περισσότερους πέρσι από ότι πρόπερσι και ούτω καθεξής.
 
Η κατάσταση για τους μουσουλμάνους είναι επίσης καταστροφική. Το πρώτο πράγμα που έσπευσε να κάνει ο Τραμπ μόλις εξελέγη ήταν να εκδώσει ένα απαγορευτικό διάταγμα για ανθρώπους από συγκεκριμένες χώρες, κυρίως μουσουλμανικές. Από τότε που οι Ηνωμένες Πολιτείες κήρυξαν το λεγόμενο «πόλεμο στην τρομοκρατία» έχει υπάρξει μία τεράστια αύξηση της ισλαμοφοβίας στη χώρα και ο Τραμπ την επικροτεί. 
 
Ακόμα, υπάρχουν πολλές επιθέσεις σε τζαμιά που δεν αναφέρονται από τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης, παρά μόνο σε μέσα ενημέρωσης εκτός Αμερικής. Επιθέσεις σε δημόσιους χώρους, σε μέσα μαζικής μεταφοράς και αλλού. Παράλληλα, λαμβάνει χώρα μία σκληρή και συνεχής επίθεση σε μετανάστες. Βέβαια, ήταν στα χρόνια του Ομπάμα που απελάθηκαν οι περισσότεροι μετανάστες στην ιστορία της χώρας, αλλά αξίζει να σημειωθεί μία διαφορά με τη σημερινή κατάστασηαυτό που συνέβαινε με τον Ομπάμα ήταν εξίσου εξοργιστικό, όμως δεν συνέβαινε δημόσια. Βέβαια, οι άνθρωποι γνώριζαν τι γίνεται. Ο Πρόεδρος, όμως, δεν μιλούσε γι' αυτό. Σήμερα ο Τραμπ μιλάει ανοιχτά γι’ αυτή την πολιτική και καλεί δημόσια σε περισσότερες απελάσεις, στο χτίσιμο του τείχους στα σύνορα με το Μεξικό και άλλες μισαλλόδοξες διακηρύξεις.

«Τραμπ και ακροδεξιοί σε μια καμπάνια τρόμου»

Από την αντιφασιστική συγκέντρωση διαμαρτυρίας που σταμάτησε τη ρατσιστική συγκέντρωση για την «ελευθερία του λόγου» στη Βοστόνη τον περασμένο Αύγουστο

Μίλησες για την εποχή της διακυβέρνησης Ομπάμα. Ποιες είναι μέχρι σήμερα οι διαφορές της πολιτικής Ομπάμα σε σχέση με την πολιτική Τραμπ;
 
Εάν κοιτάξει κανείς την πραγματική πολιτική, τότε θα δει μία τρομακτική συνοχή μεταξύ των δύο. Ο Τραμπ απλώς συνεχίζει πολιτικές που, στην πραγματικότητα, ξεκίνησαν ακόμα και πριν τον Ομπάμα.

«Εάν κοιτάξει κανείς την πραγματική πολιτική, τότε θα δει μία τρομακτική συνοχή μεταξύ των δύο. Ο Τραμπ απλώς συνεχίζει πολιτικές που, στην πραγματικότητα, ξεκίνησαν ακόμα και πριν τον Ομπάμα»

 
Για παράδειγμα, ο Τραμπ μπορεί να πολιτεύτηκε με κεντρικό του σύνθημα το χτίσιμο του τείχους στα σύνορα με το Μεξικό, όμως η αλήθεια είναι ότι υπάρχει ήδη ένα τείχος στα ίδια σύνορα. Χτίστηκε το 1999 επί προεδρίας Μπιλ Κλίντον. Ακολούθως, ο Τζορτ Μπους το έκανε ισχυρότερο και ο Ομπάμα πρόσθεσε περισσότερη τεχνολογία: μη επανδρωμένα αεροπλάνα, ελικόπτερα, κάμερες παρακολούθησης κλπ. Και βέβαια, δημιούργησε το παρόν σύστημα των απελάσεων. Όμως, και πάλι υπήρχε κάτι το μη δημόσιο σε όλη αυτή την πολιτική. Ο Τραμπ τη διαφημίζει.
 
Επί Ομπάμα, η αστυνομία απελάσεων επίσης συλλάμβανε κόσμο. Όμως επί Τραμπ πραγματοποιεί συντονισμένες επιχειρήσεις. Η αστυνομία απελάσεων κάνει συντονισμένους ελέγχους στα μέσα μαζικής μεταφοράς, έξω από εκκλησίες εθνοτήτων και διαφόρων θρησκειών.
 
Μερικά πρόσφατα περιστατικά είναι αποκαλυπτικά της κατάστασης. Προ δύο εβδομάδων, ένα ζευγάρι μεταναστών χρειάστηκε να πάει το μικρό του βρέφος στο νοσοκομείο γιατί χρειαζόταν μία ειδική χειρουργική επέμβαση. Το παιδί είχε γεννηθεί στην Αμερική, οπότε είχε υπηκοότητα, ενώ οι δύο του γονείς δεν είχαν. Έτσι όταν πήγαν το παιδί στο νοσοκομείο, η αστυνομία συνέλαβε και τους δύο γονείς. Την ώρα που το παιδί βρισκόταν στο χειρουργείο. Τέτοια πράγματα συμβαίνουν πλέον συχνά στις ΗΠΑ…
 
Τι σημαίνει αυτή η δημόσια στροφή της πολιτικής Τραμπ για την καθημερινότητα;
 
Την ώρα που οι κρατικοί μηχανισμοί εφαρμόζουν μία πολιτική όπως η παραπάνω, οι ακροδεξιοί αποθρασύνονται και πραγματοποιούν μια καμπάνια τρόμου. Έχουν σκοτώσει έναν σημαντικό αριθμό ανθρώπων εφέτος. Αρκούν μερικά παραδείγματα:

Μία νεαρή μουσουλμάνα στην Ουάσιγκτον έφευγε μαζί με τους φίλους της από το τζαμί μετά από μία μουσουλμανική γιορτή και ένας τύπος τους ακολούθησε με ένα μικρό βαν. Βγήκε από το φορτηγάκι, τους κυνήγησε, κατάφερε να αρπάξει την κοπέλα και την ξυλοκόπησε μέχρι θανάτου.
 
Στο Μέριλαντ, ένας οπαδός της «λευκής υπεροχής» μαχαίρωσε έναν μαύρο μαθητή στην πανεπιστημιούπολη. Στο Πόρτλαντ, ένας φασίστας παρενοχλούσε μία μαύρη μουσουλμάνα. Όταν τρεις λευκοί εμφανίστηκαν για να την υπερασπιστούν, ο φασίστας μαχαίρωσε και τους τρεις, τους δύο θανάσιμα.
 
Μόλις πριν λίγες ημέρες, έξω από μία κλινική εκτρώσεων, λάμβανε χώρα μία διαμαρτυρία κατά των εκτρώσεων -πράγμα σύνηθες στις ΗΠΑ. Ωστόσο, αυτή τη φορά η διαμαρτυρία επεκτάθηκε στο εσωτερικό της κλινικής και εκφόβιζαν όσους βρίσκονταν εκεί για αρκετή ώρα.
 
Έτσι, αυτοί οι θάνατοι και οι συμπεριφορές, κατά κάποιον τρόπο συμπίπτουν με την πολιτική που εφαρμόζουν οι κρατικές αρχές. Καλλιεργούν ένα κλίμα τρομοκρατίας για τους έγχρωμους, τις γυναίκες και κάθε διαφορετικό. 
 

«Θεμέλιος λίθος ο ρατσισμός για την Ιστορία των ΗΠΑ»

Θα μπορούσες να πεις πως το σύνθημα «Black Lives Matter» (οι ζωές των μαύρων έχουν σημασία) περιλαμβάνει το «όλες οι ζωές έχουν σημασία»;
 
Λέμε «Black Lives Matter» επειδή συμβαίνει μία τόσο βίαιη επίθεση στους μαύρους ανθρώπους. Οι δολοφονικές επιθέσεις της αστυνομίας είναι η κορυφή του παγόβουνου. Όμως η πραγματικότητα είναι πως κάθε πτυχή της αμερικανικής κοινωνίας διατρέχεται από ρατσισμό κατά των μαύρων. 

«Λέμε Black Lives Matter επειδή συμβαίνει μία τόσο βίαιη επίθεση στους μαύρους ανθρώπους. Οι δολοφονικές επιθέσεις της αστυνομίας είναι η κορυφή του παγόβουνου. Όμως η πραγματικότητα είναι πως κάθε πτυχή της αμερικανικής κοινωνίας διατρέχεται από ρατσισμό κατά των μαύρων»

 
Διακρίσεις στη στέγαση, διακρίσεις στον εργασιακό τομέα, χειρότερη ασφάλιση υγείας… Αυτό συμβαίνει επειδή η χώρα ιδρύθηκε βασιζόμενη στη σκλαβιά και αυτά είναι τα θεμέλιά της. Κάθε πτυχή της αμερικανικής κοινωνίας είναι ρατσιστική. Ο Νόμος είναι ρατσιστικός, το Σύνταγμα είναι ρατσιστικό, το εκπαιδευτικό σύστημα χωρίζει τα σχολεία σε αντίστοιχα για λευκά και για μαύρα παιδιά, και μπορείτε να φανταστείτε ποιο είναι το χειρότερο…
 
Έτσι, το κίνημα «Black Lives Matter» προσπαθεί να στρέψει την προσοχή κυρίως στην αστυνομική βία, αλλά και εξίσου σε όλα τα παραπάνω.
 
Και η αμερικανική Ιστορία είναι επίσης ρατσιστική. 
 
Ναι, για χρόνια, όποτε μιλούσε κάποιος για την ιστορία της σκλαβιάς στις ΗΠΑ, η τυπική απάντηση που λάμβανε από Δεξιούς και Φιλελεύθερους, ήταν πως «αυτό ήταν πριν από πολύ καιρό, ξεπεράστε το, ήταν εκατομμύρια χρόνια πριν από σήμερα, είναι απλώς Ιστορία…».
 
Και τώρα, με αφορμή την αποκαθήλωση εμφυλιοπολεμικών αγαλμάτων, εμφανίζεται η ακροδεξιά και αγκαλιάζει αυτή την ιστορία και κραυγάζει «όχι, χρειαζόμαστε αυτά τα αγάλματα, είναι η κληρονομιά μας, η Ιστορία μας!». Σε όλη αυτή την κατάσταση υπάρχει κάτι ειρωνικό. Όμως υπάρχει και κάτι άλλο, είναι ειλικρινείς.
 
Εμείς ως κίνημα λέμε εδώ και αρκετό καιρό, πως υπάρχει σύνδεση μεταξύ του, πως η αστυνομία συμπεριφέρεται στους μαύρους σήμερα, και στα θεμέλια της ίδρυσης της χώρας. Για πολύ καιρό αυτή η σύνδεση απορριπτόταν. Τώρα όμως οι ακροδεξιοί παραδέχονται, όχι μόνο πως υπάρχει σύνδεση, αλλά και πως την υποστηρίζουν. Λένε πως «θα πρέπει να γιορτάζουμε αυτή την Ιστορία, έτσι θα έπρεπε να συμβαίνουν τα πράγματα».
 
Λοιπόν, υπάρχει κάτι παράξενο σε αυτή τη χρονική στιγμή, αλλά αποκαλύπτει κάτι για την πραγματική φύση των Ηνωμένων Πολιτειών. Την ώρα που οι ακροδεξιοί καλούν σε ακροδεξιές συγκεντρώσεις, όλο και περισσότεροι άνθρωποι στρέφονται στον αντιρατσισμό.Αυτό σημαίνει, πως όλο και περισσότεροι άνθρωποι το βλέπουν να συμβαίνει. 

«Όλο και περισσότεροι σήμερα βλέπουν την πραγματική τραγικότητα της κατάστασης»

 
Είδαμε από την πρώτη ημέρα της ανάληψης της εξουσίας από τον Τραμπ τις διαδηλώσεις «Δεν είναι δικός μου Πρόεδρος», με τον κόσμο να δείχνει άμεσα την αντίθεσή του στη ρητορική του. Τι ήταν αυτό που ενεργοποίησε τόσο ισχυρά αντανακλαστικά στην αμερικανική κοινωνία;
 
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έκαναν τίποτα για το ότι ο Τραπ θα γινόταν πρόεδρος. Και η αλήθεια είναι πως δεν κέρδισε τις εκλογές, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
 
Άλλωστε, δεν είναι ο πρώτος…
 
Αυτή είναι η αλήθεια, όντως, όμως στις ΗΠΑ έχουμε το εκλογικό σύστημα του κολλεγίου των εκλεκτόρων, το οποίο είναι επίσης απομεινάρι της εποχής της σκλαβιάς.
 
Έτσι, πολλοί άνθρωποι τρομοκρατήθηκαν από την εκλογή του, με αποτέλεσμα την επομένη της ορκωμοσίας του να λάβει χώρα η μεγαλύτερη διαμαρτυρία στην ιστορία της χώρας. Ονομάστηκε «Πορεία των Γυναικών» για να υπογραμμίσουν πως ο Τραμπ δεν είναι μόνο ρατσιστής, αλλά και ένας μισογύνης.
 
Έχω δει ανθρώπους τα τελευταία χρόνια να αφυπνίζονται και να πηγαίνουν στην πρώτη τους συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Εκατομμύρια ανθρώπων στις ΗΠΑ, τους τελευταίους μήνες έχουν λάβει μέρος στην πρώτη τους διαμαρτυρία.

«Έχω δει ανθρώπους τα τελευταία χρόνια να αφυπνίζονται και να πηγαίνουν στην πρώτη τους συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Εκατομμύρια ανθρώπων στις ΗΠΑ, τους τελευταίους μήνες έχουν λάβει μέρος στην πρώτη τους διαμαρτυρία»

Από την «Πορεία των Γυναικών» στην Ουάσιγκτον, την ημέρα της ορκωμοσίας του Τραμπ στη θέση του Προέδρου των ΗΠΑ

Περίγραψέ μας τη διαδήλωση διαμαρτυρίας κατά της εκλογής Τραμπ την ημέρα της ορκωμοσίας του.
 
Προσωπικά, εγώ έλαβα μέρος στη διαδήλωση της Ουάσιγκτον, η οποία ήταν τεράστια. Έχω πάει σε αρκετές διαδηλώσεις στη ζωή μου, αλλά δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο. Κάθε βαγόνι κάθε τρένου ήταν εντελώς γεμάτο, ενώ και κάθε σταθμός τρένου ήταν επίσης γεμάτος. Έτσι τα τρένα σταματούσαν, αλλά κανένας δεν μπορούσε να ανέβει. Όταν πια φτάσαμε στο κέντρο της πόλης όπου ήταν η διαδήλωση, υπήρχαν τόσοι πολλοί άνθρωποι που κατέβηκαν με το τρένο που μας πήρε μία ώρα να βγούμε από τον σταθμό.
 
Επειδή πήρε τόσο χρόνο η έξοδός μας από το σταθμό, ξεκινήσαμε τη διαμαρτυρία μέσα στο σταθμό, με πλακάτ και συνθήματα όπως «Δεν είναι ο Πρόεδρός μου». Όμως το πιο δημοφιλές σύνθημα ήταν «Black Lives Matter». Σας πληροφορώ πως όταν κοίταξα γύρω μου, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που το φώναζαν δεν ήταν μαύροι. Βλέπετε, πολλοί άνθρωποι μας παρακολουθούσαν τα τελευταία τρία χρόνια, όπως και την αστυνομική βία εναντίον μας, και μετά από περιστατικά όπως στο Φέρκγιουσον αναφώνησαν «δεν ήξερα πως η κατάσταση είναι τόσο άσχημη για εσάς».
 
Εσύ είσαι οργανωμένος Σοσιαλιστής στις ΗΠΑ. Βλέπεις σήμερα κόσμο να δίνει μεγαλύτερη σημασία σε όσα λέτε;
 
Ένα ακόμη αξιοσημείωτο σημείο είναι πως η Αριστερά αυξάνει δυνάμεις. Αυτό είναι κάτι νέο, πολύ συναρπαστικό και λίγο παράξενο, να πω την αλήθεια, να βλέπω στις ΗΠΑ τη νεολαία να ενδιαφέρεται για σοσιαλιστικές ιδέες. Χαρακτηριστικό το γεγονός πως πέρυσι, το πιο δημοφιλές λήμμα στις αναζητήσεις ήταν ο «σοσιαλισμός»!
 
Έτσι έχουμε μια μεγάλη ευκαιρία να μιλήσουμε στον κόσμο για πολλά πράγματα, συμπεριλαμβανομένου και του ρατσισμού. Ως κίνημα για τα δικαιώματα των μαύρων, εμείς λέμε στους ανθρώπους που συναντάμε για πρώτη φορά στις διαδηλώσεις μας «καλώς ήρθες, έλα και την επόμενη φορά, έλα και όταν η αστυνομία μας πυροβολεί, έλα και τότε…». Αυτή είναι η πρόκληση που αντιμετωπίζουμε.

Το αμερικανικό Κεφάλαιο και ο Σάντερς

 
Ως μέλος του κινήματος που αντιστέκεται στις πολιτικές του Τραμπ, πώς βλέπεις να τελειώνει η περίοδος διακυβέρνησής του;
 
Η ερώτηση αυτή είναι δύσκολο να απαντηθεί κι αυτό αναδεικνύει πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση στις ΗΠΑ. Θέλω να είμαι ξεκάθαρος, ο αμερικανικός καπιταλισμός είναι εξαιρετικά ισχυρός, πολύ σταθερός. Το κράτος είναι εξαιρετικά ισχυρό. Όμως υπάρχει μία αστάθεια που είναι καινούρια για εμάς. Ο Τραμπ μπορεί να παραμείνει Πρόεδρος για όλη την τετραετία ή μπορεί η προεδρία του να τελειώσει φέτος… Δεν γνωρίζουμε. Αυτό είναι εκπληκτικό, απίστευτο!
 
Ακόμα και το γεγονός πως έγινε Πρόεδρος, ήταν μία έκπληξη για την άρχουσα τάξη. Δεν στήριξαν τον Τραμπ. Οι περισσότερες αμερικάνικες εταιρείες και ο στρατός υποστήριξαν την Κλίντον. Αυτό συνέβη επειδή θα ήταν μία πολύ καλή εξέλιξη για τις εταιρείες και για το κράτος. Έτσι, μετά την εκλογή του Τραμπ, το αμερικανικό κεφάλαιο έπρεπε να προσαρμοστεί στην κατάσταση, και απλώς δεν ξέρουμε τι θα επακολουθήσει.

«Ακόμα και το γεγονός πως έγινε Πρόεδρος, ήταν μία έκπληξη για την άρχουσα τάξη. Δεν στήριξαν τον Τραμπ. Οι περισσότερες αμερικάνικες εταιρείες και ο στρατός υποστήριξαν την Κλίντον. Αυτό συνέβη επειδή θα ήταν μία πολύ καλή εξέλιξη για τις εταιρείες και για το κράτος. Έτσι, μετά την εκλογή του Τραμπ, το αμερικανικό κεφάλαιο έπρεπε να προσαρμοστεί στην κατάσταση, και απλώς δεν ξέρουμε τι θα επακολουθήσει»

 
Για παράδειγμα, μετά τη βίαιη επίθεση από τους φασίστες στο Σάρλοτσβιλ, όταν δολοφόνησαν μία κοπέλα σε διαδήλωση διαμαρτυρίας, ο Τραμπ έκανε κάτι που κανένας Αμερικανός Πρόεδρος δεν έχει κάνει μέχρι σήμερα, τουλάχιστον από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και έπειτα.  Επεφύλαξε λόγια συμπάθειας για τους φασίστες. Αυτή η ρητορική βρίσκεται σε αντίθεση με τον τρόπο που ένας Πρόεδρος συνηθίζει να φέρεται. Αυτό είναι κάτι το διαφορετικό.
 
Τα πράγματα που λέει και κάνει εντός των συνόρων, με κάποιον τρόπο συνδέονται με τη μακρά αμερικανική ιστορία. Η «λευκή υπεροχή» και ο ρατσισμός δεν είναι κάτι νέο για τις ΗΠΑ, είχαμε Προέδρους που υποστήριζαν αυτές τις απόψεις, όμως όχι από τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο και έπειτα. Και σίγουρα όχι δημόσια. Ένας Πρόεδρος που τρέφει αισθήματα συμπάθειας για την ιστορία της σκλαβιάς και του Εμφυλίου είναι κάτι νέο.
 
Και έπειτα, τα όσα κάνει ο Τραμπ εκτός συνόρων… Η στάση του στην κλιματική αλλαγή, οι συνεχείς απειλές κατά της Βόρειας Κορέας είναι κάτι το φοβερό. Την ίδια ώρα το Κογκρέσο ψηφίζει για αύξηση του προϋπολογισμού για τον στρατό, ακόμα κι από όσα ο ίδιος ο Τραμπ ζητεί.
 
Έτσι, εύκολα διαπιστώνει κανείς πως η αμερικανική ελίτ συνεργάζεται και δέχεται τον Τραμπ. Ίσως του χρόνου οι Δημοκρατικοί καταφέρουν την πλειοψηφία στο Κογκρέσο και μετά από δύο χρόνια την Προεδρία. Δεν σκέφτονται πώς θα τον ξεφορτωθούν. Όμως αυτή δεν είναι μία σταθερή κατάσταση, οπότε δεν γνωρίζουμε τι επιφυλάσσει το μέλλον.
 
Πώς εξηγείται πως στην ίδια χώρα που ο Τραμπ κατάφερε να λάβει την εξουσία, ένας τόσο προοδευτικός υποψήφιος σαν τον Μπέρνι Σάντερς κατάφερε να βρει ανοιχτά αυτιά για τις προτάσεις του;
 
Αυτό είναι ένα ερώτημα που χτυπάει στην καρδιά της συνείδησης των ΗΠΑ σήμερα, αποκαλύπτει την μεγάλη πόλωση που υπάρχει μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς.
 
Το Κέντρο έχει χάσει την αξιοπιστία και τη νομιμοποίηση του, και είναι κατανοητό το γιατί. Μόλις είχαμε για Πρόεδρο τον Ομπάμα, και υποτίθεται πως αυτός θα ήταν ο πιο ελπιδοφόρος, ο πιο προοδευτικός Πρόεδρος. Ο κόσμος είχε τόσο υψηλές προσδοκίες από αυτόν, όμως μετά από οκτώ χρόνια τα πράγματα χειροτέρεψαν σε όλους τους τομείς.
 
Χειροτέρεψε η ζωή για τους μαύρους και τους μετανάστες. Η οικονομία έγινε χειρότερη, περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις, περισσότερη λιτότητα, χειρότερα για το περιβάλλον, πολύ περισσότερες εξορύξεις πετρελαίου. Κι ακόμη, περισσότεροι πόλεμοι με μη επανδρωμένα αεροπλάνα και ο στρατός μεγάλωσε επί Ομπάμα. Ο ίδιος μπορεί να μην τα ξεκίνησε όλα αυτά, όμως τα συνέχισε μέχρι το τέλος.
 
Και μετά η Χίλαρι … Κανείς δεν εκπροσωπεί την καθεστηκυία τάξη όσο η  Χίλαρι Κλίντον. Είναι το κατεστημένο, ενσωματώνει το πώς είναι τα πράγματα. Οπότε, από πολλές πλευρές, το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν μία απόρριψη της Χίλαρι Κλίντον.

«Κανείς δεν εκπροσωπεί την καθεστηκυία τάξη όσο η  Χίλαρι Κλίντον. Είναι το κατεστημένο, ενσωματώνει το πώς είναι τα πράγματα. Οπότε, από πολλές πλευρές, το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν μία απόρριψη της Χίλαρι Κλίντον»

 
Για να γίνει κατανοητό, ένα παράδειγμα. Το κεντρικό σύνθημα του Τραμπ ήταν «Να κάνουμε την Αμερική μεγάλη ξανά», η επιστροφή σε κάποιο μυθικό παρελθόν που η Αμερική ήταν η πιο ισχυρή. Η Χίλαρι, λοιπόν, απάντησε στο σύνθημα αυτό λέγοντας πως «η Αμερική είναι ήδη μεγάλη». Τώρα, εάν είσαι ένας άνθρωπος της εργατικής τάξης ή της μεσαίας, εάν είσαι μαύρος ή μετανάστης, και ακούσεις πως η Αμερική είναι ήδη μεγάλη, θα εκπλαγείς. Αποτέλεσμα, οι άνθρωποι δεν ήθελαν να την ψηφίσουν, ήθελαν αλλαγή.
 
Έτσι βρεθήκαμε σε μία πολωμένη κατάσταση μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς. Από τη μία, άνθρωποι που δηλώνουν την αλληλεγγύη τους με το κίνημα για τα δικαιώματα των μαύρων, τείνουν να στηρίζουν επίσης τα δικαιώματα των μουσουλμάνων, να στηρίζουν τα δικαιώματα του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος, τα δικαιώματα των γυναικών, τη μετανάστευση και άλλες προοδευτικές ιδέες.
 
Από την άλλη, βλέπουμε ανθρώπους που υποστηρίζουν τον Τραμπ και το τείχος του, να λένε πως «οι μπλε ζωές έχουν σημασία» (Blue Lives Matter), δηλαδή τους αστυνομικούς. Έτσι απαντάνε στο «Black Lives Matter», στοχοποιούν τους μουσουλμάνους σαν τρομοκράτες και άλλες παρόμοιες συμπεριφορές.
 
Και κάπως έτσι περιγράφεται το πώς ταυτόχρονα ο Τραμπ και ο Σάντερς βρήκαν ευρεία ακροατήρια. Να σημειωθεί πως οι θεσμοί στις ΗΠΑ και το κόμμα των Δημοκρατικών είναι τόσο αντιδημοκρατικοί, που σταμάτησαν τον Σάντερς. Όχι από τους Ρεπουμπλικάνους, ούτε από τους ακροδεξιούς, αλλά από το ίδιο του το κόμμα, με αποτέλεσμα να μην φτάσει ποτέ στις γενικές εκλογές.
 
Μπορεί η δυναμική του Σάντερς να κεφαλαιοποιηθεί μέσα στα επόμενα χρόνια;
 
Ναι και όχι. Όχι, επειδή το Δημοκρατικό κόμμα έχει αποδείξει πως δεν είναι ένα όχημα για ακροαριστερή πολιτική. Εάν υπήρχε ποτέ πιθανότητα να υποστηρίξει έναν προοδευτικό υποψήφιο, ο Σάντερς ήταν η ευκαιρία. Ήταν τόσο δημοφιλής, κι όμως είπαν «όχι», στήριξαν την Κλίντον. Αλλά, οι άνθρωποι στην Αριστερά βρισκόμαστε μπροστά σε μία μεγάλη ευκαιρία.
 
Οι άνθρωποι που ψήφισαν για τον Μπέρνι Σάντερς και ενθουσιάστηκαν με τις ιδέες του, δεν θέλουν να γυρίσουν πίσω. Δεν πρόκειται να δεχθούν το πώς ήταν τα πράγματα προηγουμένως ή τον τρόπο που και οι ίδιοι σκέφτονταν. Υπάρχουν ουσιαστικά τρεις ομάδες ανθρώπων που υποστήριξαν τον Σάντερς:
 
Η πρώτη ομάδα, είδε τι συνέβη στα εσωκομματικά των ΗΠΑ, είδα την ανηθικότητα και είπε «ξέχνα την πολιτική, εγώ τελείωσα», τους έκανε κυνικούς.
 
Μία δεύτερη μικρή ομάδα, είναι άνθρωποι που πίστεψαν στις διακηρύξεις του Σάντερς, και σήμερα σκέφτονται πως αυτό που πρέπει να γίνει είναι να μπουν περισσότεροι προοδευτικοί άνθρωποι στο Δημοκρατικό κόμμα. Στα τοπικά γραφεία, στους κρατικούς μηχανισμούς, κι έτσι ίσως μια μέρα καταφέρουμε να έχουμε προοδευτικό Κογκρέσο ή και ακόμα και προοδευτικό Πρόεδρο.
 
Και τέλος, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που υποστηρίζουν πλέον πως χρειαζόμαστε μία εναλλακτική για το Δημοκρατικό κόμμα. Καθώς στις ΗΠΑ έχουμε μόνο δύο μεγάλα κόμματα, είναι δύσκολο για πολύ κόσμο να φανταστεί την πολιτική ζωή έξω από αυτά. Αυτό δημιουργεί ένα κενό. Πολλοί λένε «εγώ τελείωσα με το Δημοκρατικό κόμμα», και σε αυτό το πλαίσιο, η Αριστερά βρίσκει ένα ακροατήριο έτοιμο να ακούσει.

«Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που υποστηρίζουν πλέον πως χρειαζόμαστε μία εναλλακτική για το Δημοκρατικό κόμμα. Καθώς στις ΗΠΑ έχουμε, όπως γνωρίζετε, μόνο δύο μεγάλα κόμματα, είναι δύσκολο για πολύ κόσμο να φανταστεί την πολιτική ζωή έξω από αυτά. Αυτό δημιουργεί ένα κενό. Πολλοί λένε «εγώ τελείωσα με το Δημοκρατικό κόμμα», και σε αυτό το πλαίσιο, η Αριστερά βρίσκει ένα ακροατήριο έτοιμο να ακούσει»

 
Σε αυτό το σημείο, εκείνο που λέμε στον κόσμο είναι πως η πολιτική είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από τις εκλογές, είναι πολύ ευρύτερη από τα δύο αυτά κόμματα, υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί κανείς να κάνει. Και σήμερα υπάρχουν μαζικές απελάσεις, δολοφονίες πολιτών από την αστυνομία, δεν μπορούμε να περιμένουμε τις εκλογές. Πρέπει να κάνουμε κάτι τώρα. Και πολλοί άνθρωποι το βλέπουν πολύ επιτακτικά.

«Πηγή έμπνευσης η στάση της Ελλάδας στο προσφυγικό»

Από την συμμετοχή του Khury Petersen-Smith στη συζήτηση «Σε μια εποχή όξυνσης των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και επεμβάσεων: Διεθνής αντίσταση στις προκλήσεις της ακροδεξιάς»,  μαζί με τον ευρωβουλευτή Νίκο Χουντή και την ακτιβίστρια από την Αυστραλία, Liz Whalsh, στο πλαίσιο της 11ης Αντιρατσιστικής Γιορτής, στις 23 Σεπτεμβρίου στη Σχολή Καλών Τεχνών

Στην Ελλάδα δώσαμε μία μάχη κατά του παλιού και του ακροδεξιού κατεστημένου, καθώς και κατά της λιτότητας, και όπως είδατε κι εσείς από τις ΗΠΑ, παρά την εκλογική νίκη, η συνέχεια ήταν απογοητευτική. Τι μηνύματα εκπέμπει η υποταγή στο κεντρικό ευρωπαϊκό δόγμα της λιτότητας από μία κυβέρνηση που εξελέγη με αριστερά συνθήματα και σημαίες;
 
Κατ' αρχάς οφείλω να καταθέσω πως για εμάς, η ιστορία της αντίστασης στην Ελλάδα αποτελεί πηγή έμπνευσης. Είναι συναρπαστικό, οι γενικές απεργίες, ο αντιμνημονιακός αγώνας, κλπ. Προσωπικά, πριν έρθω στην Ελλάδα, υπήρχε μόνο μία ελληνική λέξη που γνώριζα και αυτή ήταν το «ΌΧΙ». Επειδή μας μάθατε να πως μπορείς να πεις «ΌΧΙ».
 
Παντού στην Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική, υπάρχουν σοσιαλδημοκρατικά και κόμματα από την Αριστερά που έχουν ενσωματώσει νεοφιλελεύθερα προγράμματα. Το γεγονός αυτό λειτουργεί αποθαρρυντικά και κάνει τους ανθρώπους κυνικούς. Αλλά να το βλέπεις αυτό να συμβαίνει στην Ελλάδα είναι πραγματικά καταστροφικό.
 
Είναι ξεκάθαρο πως το ελληνικό και το ευρωπαϊκό κεφάλαιο τιμωρεί τους ανθρώπους στην Ελλάδα για την εκτεταμένη αντίσταση που επέδειξαν. Και αφού δεν μπορούσαν να ολοκληρώσουν τα σχέδιά τους μέσω της Δεξιάς, το κάνουν μέσω της Αριστεράς. Είναι άσχημο να παρακολουθείς να συμβαίνει αυτό.
 
Ωστόσο, για ανθρώπους που παρακολουθούν τι συμβαίνει σε ολόκληρο τον κόσμο και στην Ελλάδα, η κατάσταση αυτή παραμένει ελπιδοφόρα. Κι αυτό γιατί μπορεί να γνωρίζουμε πως αυτό που συνέβη ήταν ένα πισωγύρισμα, αλλά οι άνθρωποι εδώ αντιστάθηκαν για πολύ καιρό και αυτή η αντίσταση θα επανέλθει. Γνωρίζω πως, βλέποντας τα πράγματα από τις ΗΠΑ, αυτό είναι εύκολο να το λέει κανείς, αλλά θεωρώ πως δε χωρά αμφιβολία, διότι υπάρχει ακόμα ένα σημείο που αξίζει να σημειωθεί. Η εμπειρία της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ παγιώνει για τους «επαναστατημένους» την ιδέα πως είναι απαραίτητη μία επαναστατική εναλλακτική. Είναι η απόδειξη πως εάν μπορούσε να υπάρξει μία κυβέρνηση που θα ενσωματώσει την αντίσταση, αυτή ήταν του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αυτό που συνέβη ήταν πως η κυβέρνησή του ενσωμάτωσε τη λιτότητα.
 
Το μήνυμα που έλαβαν οι άνθρωποι που παρακολουθούν σε όλο τον κόσμο, όπως και η νεολαία στις ΗΠΑ, από την εμπειρία της ελληνικής αντίστασης και της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ με τη γνωστή συνέχεια, είναι πως οι εκλογές μπορούν να είναι ένα πλαίσιο για την αντίσταση. Αλλά για να εκπροσωπηθεί ο δημοκρατικός κόσμος και τα αιτήματα των ανθρώπων, δεν νομίζω πως μπορεί να λειτουργήσει.
 
Εάν δεν λειτούργησε στην Ελλάδα, τότε δεν μπορεί να λειτουργήσει οπουδήποτε αλλού. Κάθε επίφαση δημοκρατίας έχει αφαιρεθεί. Όλοι γνώριζαν τι ήθελαν οι Έλληνες, και πήραν το αντίθετο.
 
Ήταν για όλους μας ένα μεγάλο μάθημα αυτή η εμπειρία.
 
Οι αριστερές κυβερνήσεις έχουν υπάρξει πολύ απογοητευτικές, αυτό έχει συμβεί κι αλλού στην Ευρώπη. Εκείνο όμως που είναι ελπιδοφόρο στην Ελλάδα, είναι το γεγονός πως η Αριστερά παραμένει οργανωμένη. Παρά λοιπόν το πισωγύρισμα, αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα σημαίνει κάτι.
 
Ας πούμε, η αντίδραση του κόσμου που στέκεται δίπλα σε πρόσφυγες και μετανάστες δείχνει πως συνεχίζει να υπάρχει ενεργητικότητα στην ελληνική κοινωνία. Και αυτό είναι ελπιδοφόρο.
 
Εάν μπορούσες, τι θα έπαιρνες από την Ελλάδα μαζί σου πίσω στην Αμερική, ώστε να ήταν χρήσιμο για το Κίνημα και τους αγώνες που δίνετε εκεί;
 
Πολλά πράγματα. Όπως προανέφερα, το κίνημα υποστήριξης των μεταναστών και των προσφύγων αποτελεί πραγματική πηγή έμπνευσης. Την ώρα που παντού κερδίζει έδαφος μία αντιμεταναστευτική ρητορική, η στάση της Ελλάδας μας δείχνει πως γίνεται αλλιώς. Υπάρχουν ανάλογες κινήσεις στη Γερμανία και αλλού στην Ευρώπη, όμως αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι μοναδικό, όπως και το γεγονός πως οι Έλληνες περιφρονούν αυτή τη ρητορική μίσους.

«Την ώρα που παντού κερδίζει έδαφος μία αντιμεταναστευτική ρητορική, η στάση της Ελλάδας μας δείχνει πως γίνεται αλλιώς. Υπάρχουν ανάλογες κινήσεις στη Γερμανία και αλλού στην Ευρώπη, όμως αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι μοναδικό, όπως και το γεγονός πως οι Έλληνες περιφρονούν αυτή τη ρητορική μίσους»

 
Νομίζω πως η σημαντικότερη ιδέα για όλους μας, είναι αυτή που περιγράφει μία μακροπρόθεσμη μάχη. Στις ΗΠΑ, καθώς ο κόσμος ανακαλύπτει εσχάτως την αντίσταση στο καθεστώς, υπάρχει μεγάλη ανυπομονησία για να γίνει κάτι άμεσα. Όμως το μάθημα από τον ελληνικό λαό, από την αρχή της κρίσης και των αγώνων κατά της λιτότητας, το μήνυμα που έκανε τον γύρο του κόσμου ήταν πως «εμείς θα παλέψουμε, όμως έχουμε ανάγκη τον κόσμο από όλη την Ευρώπη να παλέψει μαζί μας, αλλιώς θα χάσουμε».
 
Οι Αμερικάνοι δεν γνωρίζουν πώς να βλέπουν τα πράγματα μακροπρόθεσμα. Αυτό είναι ένα στοίχημα που προσπαθούμε να κερδίσουμε, και θεωρώ πως βρισκόμαστε πολύ κοντά στο να γενικοποιήσουμε αυτά τα μαθήματα, καλύτερα από ποτέ μέχρι σήμερα.
 
Σε μακροπρόθεσμο επίπεδο, θα υπάρξουν τα πάνω και τα κάτω σε αυτή τη μάχη, όμως, όχι μόνο θα πρέπει να συνεχίζεις τη μάχη, αλλά θα πρέπει να χτίζεις οργανισμούς και δομές που θα μπορούν να συνεχίσουν τη μάχη, να αντέχουν.
 
Και ας μην ξεχνάμε ότι η Αριστερά στην Ελλάδα συνεχίζει να μάχεται. Και μπορεί η Χρυσή Αυγή να μην έχει εξαφανιστεί, όμως δεν βρίσκεται εκεί που βρισκόταν πριν από λίγα χρόνια χάρη στην αντίσταση της Αριστεράς.
 
Είμαι σίγουρος πως όλα τα παραπάνω θα είναι πολύ χρήσιμα στο αμερικανικό κίνημα αντίστασης.