Castilla miserable, ayer dominadora,

Envuelta en sus andrajos,

Despecia cuanto ignora.

Antonio Machado, Campos de Castilla

«Η αριστερά της Ευρώπης έχει γίνει “αριστερά” των κρατών». Ο Δαυίδ Φερνάντες είναι απλός, γελαστός και κουρασμένος. Βρήκε μια ώρα για τη συνέντευξή μας, σε ένα πρόγραμμα τόσο βαρύ, που τον ευγνωμωνώ. Χρειάζομαι τη ματιά του. Ολα μου τα διαβάσματα δείχνουν έναν αγωνιστή με την καρδιά στα χέρια. Έναν πατριώτη όλων των καταπιεσμένων πατρίδων- μαθαίνω πως όταν μιλά για όσα συμβαίνουν στην Καταλωνία, αρχίζει μιλώντας για όσα συμβαίνουν στην Παλαιστίνη, μπαίνω στο χώρο του και στα πλαϊνά του γραφείου του μια κόκκινη, σχεδόν μπορντώ, σημαία γράφει «Δικαιοσύνη για τη Μπέρτα». Ναι. Είμαι με συντρόφους εδώ.

Υπόσχομαι η συνέντευξη να μην κρατήσει πάνω από ώρα, του λέω πόσο θα ήθελα να έρθει στην Ελλάδα να μιλήσει. Χαμογελάει πικρά, κι απαριθμεί χώρες που θα επισκεφθεί στις αμέσως προσεχείς ημέρες: Ελβετία, Γερμανία, Βρετανία, Καναδάς… Σε ένα αεροπλάνο. Γιατί οι σύντροφοί του είναι φυλακή και είναι ταγμένος στον αγώνα. Γιατί αυτό που φοβόταν, μια ζωή στο δρόμο για την «άκρα αριστερά», καταπώς την γράφουν οι εφημερίδες, τώρα είναι εδώ. Σύντροφοι και συναγωνιστές στη φυλακή, οικογένειες που πρέπει να στηριχθούν, κι από την άλλη συλλήψεις, παρακολουθήσεις, κατασκευασμένες κατηγορίες, διώξεις με τον αντιτρομοκρατικό για καυγάδες σε μπαρ… Οσα περιμένεις από μια δικτατορία είναι εδώ. Ολα ανεξαιρέτως. Και η Αριστερά της Ευρώπης σιωπά. Και μάλιστα, σιωπά για τις αποδεδειγμένα πιο αριστερές περιοχές της Ευρώπης: την Καταλωνία και τη Χώρα των Βάσκων.

Στις πρόσφατες εκλογές, αυτές που ανέδειξαν το φασιστικό Vox τρίτο κόμμα στην Ισπανία, ο χάρτης των ψηφοφόρων της φρανκογενούς ακροδεξιάς παρουσιάζε μεγάλο ενδιαφέρον. Όλη η Ισπανία το ψήφιζε πρώτο, δεύτερο, τρίτο κόμμα. Όλη; Όχι όλη! Δύο λευκές «τρύπες» εμφανίζονταν στο χάρτη: Η Χώρα των Βάσκων και η Καταλωνία, οι περιοχές που δεν έδωσαν μετρίσιμη ψήφο στους φασίστες (φωτό).

Στροφή Αριστερά

Κι εδώ υπάρχει ένα ζήτημα από αυτά που το Ισπανικό Βασίλειο θέλει να χαρακτηρίζει «εσωτερικά». Δύο περιοχές της χώρας, θεωρητικώς αυτονομίες, οι πιο ισχυρές αριστερές περιοχές, είναι υποχρεωμένες να κυβερνώνται από το βαθύ κράτος του φραγκισμού. Δύο περιοχές με διακριτή κουλτούρα, γλώσσα, ήθη, έθιμα. Ας μη κρυβόμαστε, δύο άλλες χώρες. Κι αν η Χώρα των Βάσκων έχει μπει από δεκαετίες στο χάρτη των αγωνιζομένων, η Καταλωνία είναι η «έκπληξη» των τελευταίων ετών.

Ο Ηλίας Ντίνας, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο και αναπληρωτής καθηγητής στην Οξφόρδη, έχει μελετήσει εις βάθος αυτήν την «περίεργη», στα μάτια πολλών εξ ημών, σχέση. Οι έρευνές του διαπιστώνουν ότι οι περιοχές με τα δύο πιο ισχυρά αυτονομιστικά κινήματα στο Ισπανικό Βασίλειο, η Χώρα των Βάσκων και η Καταλανική Δημοκρατία, έχουν και την ισχυρότερη αντιπροσώπευση της Αριστεράς όχι μόνο στην Ισπανία, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Εδώ, ο Εθνικός Αγώνας ενισχύει την Αριστερά, «και ο λόγος ειναι ό,τι η περιφερειακή εθνική ταυτότητα συχνά ετεροπροσδιορίζεται ως αντίδραση σ’ έναν κεντρικό Εθνικισμό, αυτόν του Έθνους- Κράτους. Δηλαδή, η αντίδραση στην ανάπτυξη εθνοτικής/περιφερειακής εθνικής συνείδησης προέρχεται συνήθως απο την κεντρική διοίκηση, η οποία αναγκαστικά χειρίζεται και αντιπαραβάλλει εθνικά αφηγήματα, που μπορούν, είτε σωστά είτε εργαλειακά, να υιοθετηθούν ως εθνικιστικά αντίβαρα της άλλης πλευράς, και ως τέτοια να ενεργοποιήσουν αριστερά αντανακλαστικά. Για παράδειγμα, στο βαθμό που ενυπάρχει αντίσταση στη εθνοτικό αφήγημα από την κυριάρχη εθνοτική ομάδα, αυτή μπορεί να οδηγήσει σε αφήγηματα θυματοποίησης και καταπάτησης δικαιωμάτων στα οποία η Αριστερά ειναι συνήθως πιο ευαίσθητη – καλώς, ίσως τις περισσσότερες φορές, αλλά αυτό είναι και κάτι που εξαρτάται από την περίσταση. Αυτή η αλληλεπίδραση οδηγεί σε πόλωση: ο εθνικισμός του Έθνους-κράτους δαιμονοποείται ως αντιδραστικό και ιδεολογικά ακραίο δεξιό στοιχείο, από τα μέλη των αυτονομιστών». Των οπαδών της Ανεξαρτησίας, στην περίπτωσή μας.

Και εδώ, στην Καταλωνία, το φαινόμενο είναι απτό. Η ταύτιση του Φρανκισμού με την Ισπανοσύνη, οδήγησε στην άνθιση ενός αριστερού καταλανικού κινήματος ανεξαρτησίας – είναι το βαθύ φρανκικό κράτος που οι Καταλανοί «βλέπουν απέναντι». «Και δίκαια ίσως», κατά τον Ηλία Ντίνα. «Η δημοκρατική μετάβαση δεν ηταν από τα κάτω προς τα πάνω (bottom-up) αλλά από τα πάνω προς τα κάτω (top-down), βασισμένη σε συμφωνίες και συμβιβασμούς μεταξύ των πολιτικών ελίτ: οι αριστεροί εξασφάλισαν την αποφυλάκιση και επιστροφή όσων διώχθηκαν πολιτικά από το καθεστώς, και οι δεξιοί πήραν ως εγγύηση το κλείσιμο της Ιστορίας χωρίς περαιτέρω διώξεις για τα πολιτικά και άλλα αδικήματα της δικτατορίας. Αυτό φαίνεται και από τα σύμβολα. Η ισπανική σημαία σήμερα είναι σχεδόν ίδια, με εξαίρεση τον αετό του Ευαγγελιστή Ιωάννη [που είχε προσθέσει ο Φράνκο].  Αυτή η συναίνεση είχε σε βάθος χρόνου το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα απο το επιδιωκόμενο: διατήρησε την Φρανκική επιρροή στην Ισπανική πολιτική σκηνή. Ετσι οταν η δεξιά μιλά για την διατήρηση της εθνικής ακεραιότητας μιλά μαζί της και η σκιά του Κάλβο Σοτέλο, υπουργού του Πρίμο ντε Ριβέρα, που συνήθιζε να λέει, ‘Η Ισπανία καλύτερα κόκκινη παρά κομματιασμένη’ [ή σπασμένη -espana mejor roja que rota – προτιμότερος ο κομμουνισμός από τη διάσπαση της εθνικής ενότητας]. Ενισχύει, μ’ άλλα λόγια, την σύνδεση του Εθνικισμού με την Δεξιά. Δημιουργείται το τρίγωνο της αντίδρασης: η μεταπολιτευτική δεξιά που θυμίζει Φράνκο, Ο Φράνκο που θυμίζει τη σκληρή γλωσσική πολιτική ενάντια στα δικαιώματα των δύο μεγάλων γλωσσικών μειονοτικών ομάδων, Καταλονίας και Χώρας των Βάσκων, και άρα αυτή η αντίδραση συνδέεται αυτόματα με την δεξιά, και άρα ενεργοποιεί πολύ πιο εύκολα την δεξιά».

Η ριζοσπαστικοποίηση της Σοσιαλδημοκρατίας

Η απόδειξη είναι παντού. Σήμερα, δεν μπορεί να δει κανείς το κίνημα της Ανεξαρτησίας της Καταλωνίας έξω από την αριστερή της ταυτότητα. Στις τάξεις των αγωνιζόμενων για ανεξαρτησία έχουν συστρατευθεί όλα τα κινήματα. Η σημαία της Καταλωνίας κυκλοφορεί στις κλασσικές εκδόσεις, την ιστορική, την αριστερή, μα τώρα έχουν προστεθεί σε αυτές και η φεμινιστική και lgbtq+ έκδοση, η αναρχική έκδοση… Το καταλανικό κίνημα της Ανεξαρτησίας έχει αγκαλιάσει όλα όσα μισεί το βαθύ φρανκικό κράτος της Ισπανίας. Γι αυτό και η απάντηση του Βασιλείου είναι τόσο ακραία και αυταρχική.

Ο υπουργός Εξωτερικών της Αυτονομίας της Βαρκελώνης, Aλφρέντ Μποσκ ι Πασκουάλ, προερχόμενος από την Καταλανική Δημοκρατική Αριστερά, επιβεβαιώνει και τα εγκλήματα, και τη σιωπή. Με πιο διπλωματική γλώσσα, ο άνθρωπος που μες στο Ισπανικό Κοινοβούλιο άνοιξε την σημαία της Ανεξαρτησίας, ο άνθρωπος που, αν και εκλεγμένος, τον πέταξαν έξω γιατί μίλησε τη γλώσσα του – την ίδια γλώσσα που τους απαγόρευε ο Φράνκο-, σήμερα κουβαλάει το σταυρό του αγώνα του λαού του και μαζί την αγωνία για τους συντρόφους του. Αξιοπρεπής, σοβαρός, με την σημαία της Καταλωνίας και αυτήν της ΕΕ πίσω του – της ΕΕ που σιωπά, της «Ευρώπης των Λαών» που τα έχει κάνει πλακάκια με την Ευρώπη του Κεφαλαίου και των Κρατών. Εμείς και αν το έχουμε δει αυτό το έργο…

«Δε θα φανταζόμουν ποτέ, αν μου το λέγατε πριν τρία χρόνια, ότι θα επιστρέφαμε σε αυτό το καθεστώς. Ότι θα υπήρχαν πολιτικοί κρατούμενοι, πολιτικοί εξόριστοι, ότι θα έστελναν την αστυνομία για να σταματήσουν μια ψηφοφορία. Ακούγεται βάναυσο, ακούγεται άδικο, κι ακούγεται και πολύ παλιομοδίτικο για μας. Αυτά που γίνονται δεν ανήκουν στον 21ο αιώνα.». Αποφεύγει να μιλήσει για την περίοδο του Φράνκο. Όμως το νόημα είναι ξεκάθαρο. Όπως αργότερα θα αποφύγει να μιλήσει και για την Ιερά Εξέταση – όμως οι αναφορές του στο «μεσαίωνα» μιλούν από μόνες τους. Οι λαϊκές μνήμες επανέρχονται τόσο ισχυρές, από τόσο παλιά, γιατί οι εμπειρίες μιλάνε πάντα τη γλώσσα των λαών.

Η «Νέα Ιερά Εξέταση» είναι πολιτική. Αν και ο Ρωμαιοκαθολικισμός ήταν όπλο του Φράνκο, που επιδίωξε μιαν θρησκευτική έκδοση του φασισμού, δεν είναι αυτός στο στόχαστρο των πολιτών που αγωνίζονται για ανεξαρτησία. Είναι το κράτος που η φρανκική ιδεολογία δημιούργησε.

Η υπόμνηση της Ιεράς Εξέτασης και οι σχετικές συγκρίσεις άρχισαν με τη δίωξη, για Στάση, των δύο Γιώργηδων, του Ζόρντι Σάντσες και του Ζόρντι Κουισάρτ, δύο πολιτών, μη πολιτικών με τη στενή έννοια: επικεφαλής λαϊκών οργανώσεων και κινημάτων, οργάνωσαν και στήριξαν τις μαζικές διαδηλώσεις υπέρ της Ανεξαρτησίας, στις οποίες πήραν μέρος εκατομμύρια πολιτών. Ειδικά η δική τους δίωξη είναι ένα αληθινό κυνήγι μαγισσών. Βασική κατηγορία, Στάση και Εξέγερση. Ο δικαστής τους ζήτησε να αποκηρύξουν την προσπάθεια για Ανεξαρτησία. Αρνήθηκαν. Αρκούσε για την καταδίκη τους, σε πολυετείς ποινές. Δεν υπάρχει οργάνωση για τα ανθρώπινα δικαιώματα που να μην το έχει καταγγείλει. Το Ισπανικό Βασίλειο κωφεύει.

Το κατηγορητήριο εις βάρος τους και εις βάρος όσων εκλεγμένων ηγετών της Καταλωνίας οργάνωσαν το Δημοψήφισμα είναι κατηγορητήριο δικτατορίας: Στάση, Εξέγερση, κατάχρηση δημοσίου χρήματος – τα χρήματα που υποψιάζονταν ότι διατέθηκαν για το δημοψήφισμα είναι αυτά που «καταχράστηκαν», όμως τέτοιου είδους κεφάλαια δεν διατέθηκαν από καμμία δημόσια υπηρεσία: η αμεσοδημοκρατική διαδικασία ήταν η κατάχρηση… Μια λεπτομέρεια: Οι εκλεγμένοι ηγέτες της Καταλωνίας που διώχθηκαν, και σήμερα βρίσκονται είτε στη φυλακή είτε στην εξορία, είχαν εκλεγεί ακριβώς με πρώτο θέμα στην ατζέντα τους το Δημοψήφισμα.

Μπορεί το Δημοψήφισμα της 1ης Οκτώβρη να θεωρηθεί παράνομο, μετά από αυτά, όπως υποστηρίζει το ισπανικό Βασίλειο; Οχι. Τα Δημοψηφίσματα προβλέπονται από το Ισπανικό Σύνταγμα. Απλώς, το Συνταγματικό Δικαστήριο αποφάσισε ότι αυτό εδώ ειδικά δεν έπρεπε να είχε γίνει. Δεν το καταδίκασε ως παράνομο, αλλά ως …απρεπές – η τραγική γελοιότητα της απόλυτης εξουσίας, μιας δικαστικής μηχανής με βαθιές ρίζες στο φρανκισμό.

Και το κυνήγι των μαγισσών συνεχίστηκε: με την απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου, τα κεφάλαια που διατέθηκαν για να γίνει το δημοψήφισμα, κρίθηκαν ως παράνομα έξοδα. Εφημερίδες που δέχθηκαν διαφημίσεις, εκτυπωτικές εταιρίες που τύπωσαν ψηφοδέλτια, δημοσιογράφοι, ράππερς με στίχους κατά της Βασιλείας, ειδικά όσοι ήταν γνωστοί για την στήριξη του κινήματος της Ανεξαρτησίας, όσοι «εμμέσως εμπλέκονταν στη Στάση και Εξέγερση», ήταν πια επισήμως «υπό έρευνα». Άλλοι, που μίλησαν κατά της αστυνομίας ή του Βασιληά, διώκονται για «εγκλήματα μίσους»: ο Ισπανικός νόμος μάλλον θεωρεί το Παλάτι κατοικία κάποιας ευπαθούς μειονοτικής ομάδας.

Λέξεις χωρίς νόημα, Λέξεις με νόημα

Η ερώτησή μου, στον υπουργό Εξωτερικών της Καταλανικής Δημοκρατίας, ήταν απλή και, μετά όλα αυτά, η προφανέστερη: Είναι η Ισπανία σήμερα Δημοκρατία; «Η Ισπανική Δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ισπανία σήμερα κινδυνεύουν και η κατρακύλα σε μια λιγότερο δημοκρατική πραγματικότητα είναι πολύ επικίνδυνη. Και αυτό είναι που αντιμετωπίζουμε. Για αυτό θέλουμε να πούμε στον κόσμο τι συμβαίνει εδώ και να ζητήσουμε βοήθεια. Γιατί αυτό που συμβαίνει αφορά όλη την Ευρώπη και όλο τον Κόσμο. Και πιστεύουμε ότι είναι σημαντικό. Και είναι πολύ πιο σημαντικό ζήτημα από την Καταλανική Ανεξαρτησία».

Ο αγώνας για την Ανεξαρτησία έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα. Ο αγώνας για τις στοιχειώδεις ελευθερίες μιας χώρας που θέλει να θεωρείται δημοκρατική, όμως, συνεχίζεται και οι ηγέτες της Καταλωνίας πληρώνουν πολύ βαρύ τίμημα. Τους παρακολουθούν, φοβούνται για τους εαυτούς τους και τους δικούς τους ανθρώπους, τους φυτεύουν παράνομα υλικά στις τσάντες και τα σακκίδια. «Ο προκάτοχος μου σε αυτό το υπουργείο, τον έχουμε φωτογραφία εδώ, είναι δύο χρόνια τώρα στη φυλακή, καταδικάστηκε σε 12,5 χρόνια. Ο,τιδήποτε μπορεί ξαφνικά να μας συμβεί. Ξέρουμε ότι παρακολουθούν ανθρώπους, παρουσιάζει η ιδια η κυβέρνηση [της Ισπανίας] τις παρακολουθήσεις στα δικαστήρια – από τις πρεσβείες [στο εξωτερικό] παρακολουθούν οχι μόνο εμας αλλά και ξένους υπηκόους. Μέρος ενός τεράστιου λάθους [του Βασιλείου]. Δεν μισούμε. Δεν έχουμε τίποτε με την Ισπανία ή τον Ισπανικό λαό. Υπάρχουν τόσες σχέσεις. Μιλάμε ισπανικά και θα συνεχίσουμε να τα μιλάμε. Όμως αυτή τη στιγμή, προφανώς, το Ισπανικό Κράτος χτυπά με σφοδρότητα πολιτικές ιδέες, είναι εναντίον δημοκρατικών διαδικασιών. Είδατε τις εικόνες, προ διετίας, τότε με το δημοψήφισμα. Μας έφεραν εδώ 15.000 αστυνομικούς, από άλλες περιοχές».

Οι αστυνομικοί που ήρθαν, μέναν σε κρουαζερόπλοια. Το ένα νοικιασμένο, ιταλικό, κρουαζιερόπλοιο, που ήταν στολισμένο με τον τουίτυ και άλλους ήρωες καρτούν. Ήταν να μη το πάρει πρέφα το κίνημα. Τα γκραφίτι με τον Τουίτυ, που γεννούν απορίες στους τουρίστες, είναι ακόμη στους τοίχους. Και οι ειδήσεις που έρχονταν τότε από τους 15.000 αστυνομικούς μιλούσαν για δυσαρέσκεια, γιατί, ερχόμενοι στην Καταλωνία, ανακάλυψαν πόσο καλύτερα αμείβονταν οι συνάδελφοί τους των τοπικών αρχών… Και αυτό, το θέμα των αμοιβών των εργαζομένων, και των μέτρων κοινωνικής πρόνοιας που ελάμβανε η τοπική κυβέρνηση, ήταν ένα από όσα έκρινε παράνομα η κεντρική εξουσία.

«Πιστεύουμε ότι μπορούμε να υλοποιήσουμε ισχυρές κοινωνικές πολιτικές, για το καλό του λαού μας, ότι αυτές είναι ένα πολύ καλό εργαλείο για να πάμε σε μια καλύτερη κοινωνία. Περάσαμε [η Καταλανική κυβέρνηση] νόμους για την ισότητα ανδρών και γυναικών, και μας τους απέρριψαν τα ισπανικά δικαστήρια, περάσαμε νόμους για την ενέργεια και τη φτώχεια, μας τους απέρριψαν τα ισπανικά δικαστήρια. Εχουμε μιά προοδευτική κοινωνία που πιστεύει στην ενδυνάμωσή της και θέλει να παλέψει ενάντια σε κάθε κοινωνική αδικία. Και θέλουμε να της προσφέρουμε τα απαραίτητα εργαλεία για να το κάνει. Ποιός, αλήθεια, δεν το θέλει αυτό; Και είναι κάτι που πρέπει να το λύσουμε. Αν ο λαός μας θεωρεί απαραίτητα αυτά τα εργαλεία, πρέπει να παραχθούν».

Η απάντηση στην άρνηση της Καταλανικής κοινωνίας να αποδεχθεί όσα αποφάσιζε εις βάρος της η Μαδρίτη, γινόταν αφορμή για περισσότερη βία.

«Δε θέλω να δω καμμιά κυβέρνηση στον κόσμο να κανει αυτά, αυτά που είδατε εδώ. Θέλουμε μιαν ελεύθερη δημοκρατική κοινωνία. Τώρα είμαστε εμείς, οι Καταλανοί που ζητάνε ανεξαρτησία, αύριο θα ειναι άλλοι, ίσως κάποιοι που είναι κατά της μοναρχίας, που κι αυτό είναι μία λογική απαίτηση [στην Ισπανία]». Η αποκατάσταση της μοναρχίας είναι κι αυτή «παιδί» του Φράνκο, και η Καταλωνία γνωστή, δεκαετίες τώρα, ως η πιο αντιμοναρχική περιοχή της Ισπανίας. Είναι το μήνυμα πίσω από τις λέξεις, όταν μιλούν για «Καταλανική Δημοκρατία», Ρεπούμπλικα Καταλάνα.

«Ζητάμε δημοκρατικές διαδικασίες, με σεβασμό, πλήρη σεβασμό, στην ελευθερία της έκφρασης, για το δικαίωμα της πολιτικής αντιπροσώπευσης, κι αυτό που ζητάμε από τους πολίτες σε όλο τον κόσμο είναι να μας βοηθήσουν με τον αγώνα για Δημοκρατία και Ανθρώπινα Δικαιώματα. Και το ζητάμε γιατί, όπου κι αν καταπατούνται στον κόσμο, είναι και δικό μας θέμα. Είναι παγκόσμιο ζήτημα.»

Η μόνη Βία είναι η Εξουσία

Η ανησυχία μου, που τη συζητώ με όλους, σε όλες τις συνεντεύξεις, είναι μια πιθανή βίαιη απάντηση του κινήματος, στη δικτατορική συμπεριφορά της Μαδρίτης. Είτε απαντήσεις στη Μαδρίτη με όλα τα μέσα του κινήματος, όπως έκαναν οι Βάσκοι, είτε με τον μη βίαιο, ειρηνικό τρόπο, σε αστικοδημοκρατικό πλαίσιο, που προτίμησαν οι Καταλανοί, η απάντηση του Κράτους είναι ακριβώς η ίδια. Διώξεις, βασανιστήρια, φυλακές.

Ο Αλφρέντ Μποσκ δε βλέπει τέτοιο κίνδυνο. «Στη χώρα των Βάσκων ηταν πολύ διαφορετικά, και πήραμε τα μαθήματά μας. Ξερουμε οτι η βία δε βοηθά και δε θα βοηθήσει σε μας, γιατι απονομιμοποιεί το σκοπό μας, αδυνατίζει τον αγώνα μας. Είμαστε μια πολιτισμένη και ειρηνική κοινωνία, ό,τι έχουμε κάνει ήταν τρομερά πολιτισμένο και ειρηνικό, στις πιο τεράστιες διαδηλώσεις. Και το επιδιώκουμε αυτό, κάνουμε οτι μπορούμε για να συνεχίσουμε έτσι, γιατί και τα μέσα του αγώνα είναι σημαντικά, θέλουμε δημοκρατικές διαδικασίες. Δε θέλουμε να εκβιάσουμε κανέναν, να ψηφίσουμε ζητάμε. Τοσο απλό και τόσο ευθές, τόσο κοινή λογική. Ο καθένας το βλέπει αυτό. Υπάρχουν, ίσως, και κάποιοι στην Καταλωνία που δε θέλουν την Ανεξαρτησία. Ας ψηφίσουν. Υπάρχουν και άλλοι που τη θέλουν. Ας ψηφίσουμε. Αυτό επιζητούμε, να ψηφίσουμε όλοι, να ψηφίσει το 100%. Αυτό μας συγκινεί όλους. Η ενδυνάμωση των λαών είναι βασική αρχή της συμμετοχής. Στο σύγχρονο κόσμο οφείλουμε να το προωθούμε. Ακόμη και αν κάποιου οι πολιτικές ιδέες και οι αρχές είναι διαφορετικές, αν του πεις “Θέλουμε να είσαι μέρος της απόφασης”, ακόμη κι αν διαφωνεί, θα αισθανθεί ενδυναμωμένος – και θελουμε να είναι ολοκληρωμένος πολίτης.

Φανταστείτε τώρα να σου λένε, δεν υπάρχει τίποτε για να ψηφίσεις, δεν υπάρχει τίποτε να συζητήσουμε, δεν δεχόμαστε να συζητήσουμε τίποτε, δεν έχεις λόγο σε τίποτε, τότε όσοι είναι με την Ανεξαρτησία αισθάνονται πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Και το ίδιο και όσοι είναι εναντίον της.  Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, στην Καταλωνία, το 80% του λαού θέλει να ψηφίσει για το μέλλον, το κοινό μας πολιτικό μέλλον, και κάπου ένα 10% δεν θέλει – οι υπόλοιποι δεν ξέρουν. Είναι συντριπτική η πλειονότητα όσων θέλουν να αποφασίσουμε όλοι μαζί, όσοι θέλουν να νοιώσουν κανονικοί πολίτες και να ενδυναμωθούν. Και ίσως το μεγαλύτερο λάθος που κάνει η Ισπανική Εξουσία είναι ότι μας λένε,΄Οχι, δεν μπορείτε να αποφασίσετε, δεν είστε πολίτες με πλήρη δικαιώματα. Όμως είμαστε ενήλικοι, είμαστε υπεύθυνοι, είμαστε ένας ειρηνικός λαός, και νομίζω ότι αυτό το έχουν καταλάβει πάρα πολύ καλά όλοι».

[Συνεχίζεται]

 

 

*Η συνέντευξη του υπουργού Εξωτερικών έγινε στα αγγλικά και είναι βιντεοσκοπημένη (συντόμως στο the Press Project). Ο κος Ντίνας απάντησε ελληνικά στα ερωτήματά μας. Ολες οι αγκύλες και οι μεταφράσεις, είναι της υπογράφουσας.