Τη συναντάω έξω από τα γραφεία του CUP, Candidatura d’Unitat Popular, Λαϊκή Ενότητα. Του «ακροαριστερού» κόμματος που επανασυντάχθηκε, αναπτύχθηκε και αναπνέει μαζί με τον αγωνιζόμενο λαό της Καταλωνίας. Μόλις το 2012 μπήκε σε εκλογικές διαδικασίες. Δομημένο αμεσοδημοκρατικά, απολύτως αποκεντρωμένο, με ανοικτές συνελεύσεις για όποιον επιθυμεί να συναποφασίζει, είδε τη δύναμη του λόγου του να εκτοξεύεται μαζί με τις αντιδράσεις και το αίτημα για Ανεξαρτησία του Καταλανικού λαού.

Το ραντεβού μας καθυστερεί λίγο. Φτάσαμε νωρίς, πριν ανοίξουν τα γραφεία, και πίνω απέναντι τον καφέ μου. «Μην ανησυχείς, εδώ είμαστε!», μου λέει, κάνοντας τσιγάρο έξω από την πόρτα των γραφείων. «Αυτός είναι ο επόμενος αγώνας της Ευρωπαϊκής Αριστεράς!», αστειεύομαι, δείχνοντας το πακέτο μου. «Δυστυχώς, αυτόν τον αγώνα τον έχουμε χάσει παντού!», γελάει.

Μιλάμε για την ελληνική ρίζα του ονόματος της, τόσο αγαπημένης στους Καταλανούς αγίας Ευλαλίας, και πόσο ταιριαστό είναι σε εκπρόσωπο Τύπου ενός κινήματος.

Εουλάλια Ρεγουάντ ι Κούρα. Μαθηματικός, πολιτικός. Βουλευτής στο τοπικό κοινοβούλιο από τον Οκτώβρη του 2015 ως τον Οκτώβρη του 2017. Σήμερα μέλος της γενικής γραμματείας του CUP. Χρόνια στους δρόμους, πολύπειρη ακτιβίστρια της Αριστεράς. Είδε τη σύνδεση του κινήματος Ανεξαρτησίας με τα υπόλοιπα κινήματα να γεννιέται στους δρόμους. Αναφέρομαι ειδικά στο Φεμινιστικό – η Καταλωνία είναι σήμερα η πιο «γυναικεία» περιοχή της Ευρώπης, με έντονο το διάλογο και ανοικτές όλες τις κινηματικές πόρτες. «Το γεγονός ότι το Καταλανικό Κίνημα άρχισε να αμφισβητεί το status quo, βοήθησε ώστε να ενωθούν μαζί του όλα τα κινήματα που επίσης το αμφισβητούν. Στο Καταλανικό κίνημα όλα τα κινήματα που αμφισβητούν το status quo, την Εξουσία, το Καθεστώς, είναι αδελφά κινήματα. Το φεμινιστικό κίνημα αμφισβητεί την Πατριαρχία και το Ισπανικό Κράτος ως Πατριαρχική δομή, γιατί [το κράτος] είναι δεξιό, και έτσι φέρνουμε και τα δικά του αιτήματα στο κίνημα. Δεν συνέβη μόνο με το φεμινιστικό, συνέβη και με το κίνημα για το προσφυγικό, με όλα τα κινήματα που χτυπάνε τις ρίζες του συστήματος. Ολα κινούνται μαζί με το Καταλανικό. Το αριστερό κίνημα της Ανεξαρτησίας ήταν πάντα φεμινιστικό. Δεν έχουμε την ηγεμονία του κινήματος, όμως μπορέσαμε και θέσαμε πράγματα εκεί.».

Σε σημείο που να γίνουν σκετσάκι, οι ίδιοι, οι εκπρόσωποι των κινημάτων και οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες.

Και ίσως είναι και παλαιότερα τα άλλα κινήματα από αυτό της Ανεξαρτησίας, τουλάχιστον ως αίτημα της Αριστεράς; «Πρώτα απ’ όλα, το κίνημα της Ανεξαρτησίας υπάρχει 40 χρόνια τώρα. Από το 1978, ας πούμε, όταν ψηφίστηκε το Σύνταγμα. Ήταν λίγοι, αλλά υπήρχαν – ήταν οι υπέρ της ανεξαρτησίας αριστεροί που δεν ενέκριναν το Σύνταγμα γιατί δεν προέβλεπε τα βασικά δικαιώματα. Όμως, η [ευρύτερη] κοινωνία της Καταλωνίας στράφηκε αριστερά τα τελευταία χρόνια. Επίσης, η Καταλανική Κοινωνία πάντα υπερασπιζόταν προοδευτικές αξίες. Στις δεκαετίες του ’80 και του ’90, το κύριο κίνημα, στην Ισπανία, για τη Διεθνή Αλληλεγγύη ήταν στην Καταλωνία, η μεγαλύτερη  αντιπολεμική διαδήλωση, το 2003, με την εισβολή στο Ιράκ, ήταν στη Βαρκελώνη,  το 2017 οι μεγάλες διαδηλώσεις για τους πρόσφυγες ήταν στη Βαρκελώνη.. Πάντα υπερασπιζόμασταν αξίες και δικαιώματα. Τα τελευταία χρόνια, το Δημοκρατικό κίνημα – [το ονομάζει έτσι] γιατί αγωνιζόμαστε για το δικαίωμά μας να ψηφίζουμε, το δικαίωμα να αποφασίζουμε μόνοι μας – κατέδειξε τις ρίζες του Ισπανικού Καθεστώτος. Γι’ αυτό και λέμε ότι το Καταλανικό κίνημα στράφηκε αριστερά, γιατί υπερασπιζόμαστε δημοκρατικά δικαιώματα, εναντίον αυτών που απλώς τα αρνούνται. Φυσικά και υπάρχουν και εθνικιστές στο κίνημα της Ανεξαρτησίας, δεν θα πούμε ότι δεν υπάρχουν. Όμως η πλειονότητα δεν είναι αυτό που λέμε τυπικό, κλασικό εθνικιστικό κίνημα, σαν αυτά που βλέπεις στην υπόλοιπη Ευρώπη να υπερασπίζονται δεξιές θέσεις. Γι’ αυτό λέμε ότι είμαστε πιο αριστεροί, κι όχι δεξιοί, όμως το κίνημα δεν είναι ακόμη αντικαπιταλιστικό κίνημα. Όμως, σε πολλά κερδίζουμε έδαφος, οπότε αυτό είναι το σημαντικό… ».

Ο καθηγητής Ηλίας Ντίνας, που έχει μελετήσει όσο λίγοι τα Βασκικά και Καταλανικά ζητήματα, συμφωνεί, εξηγώντας μου την ριζοσπαστικοποίηση ειδικά της Κεντροαριστεράς στην Καταλωνία. «Όσο το εθνικο-κεντρικό αφήγημα συνδέεται με την δεξιά, τόσο η αντίδραση της Μαδρίτης, ακόμη και αν αυτή έρχεται με τρόπο πολυκομματικό, θα ωθεί στα άκρα την Καταλανική κεντροαριστερά. Έχω πολλούς φίλους, συναδέλφους, που θα κατέτασσα ακριβώς εκεί. Και όλοι τους και όλες τους αυτή τη στιγμή έχουν ριζοσπαστικοποιηθεί.».

Μία άλλη ιδιαιτερότητα της περίπτωσης του Ισπανικού Βασιλείου, είναι ότι και στα δύο αυτά κινήματα – το Βασκικό, που χρησιμοποίησε όλες τις μορφές πάλης, και το Καταλανικό που διάλεξε τον ειρηνικό δρόμο – η απάντηση του κεντρικού κράτους ήταν ακριβώς η ίδια. Αποτολμώ να του ζητήσω μια πρόβλεψη, ως ειδικός. Τι κινδύνους μπορεί να εμπεριέχει αυτό για το μέλλον τόσο των κινημάτων όσο και του Βασιλείου; «Καταρχήν, ειναι αρκετά ακριβής η διάκριση που κάνετε, ως προς τα μέσα έκφρασης των δύο εθνικών συνειδήσεων, και είναι επίσης ακριβές ό,τι η απάντηση του κέντρου [της κυβέρνησης του Ισπανικού Βασιλείου], ήταν σε γενικές γραμμές η ίδια. Κοιτάξτε, η κατάσταση ειναι πλέον πολύ μπερδεμένη. Σας δίνω ένα παράδειγμα: το κόμμα που μέχρι πρόσφατα προσπαθούσε να ηγηθεί του Ισπανικού εθνικιστικού μετώπου, οι Ciudadanos, γεννήθηκαν στα καρδιά της Καταλονίας, ενώ το κόμμα με την πιο ήπια αντίδραση στο αίτημα αυτονόμησης, οι Podemos, γεννήθηκαν στις γειτονιές της Μαδρίτης. Είναι φυσικά δύσκολες οι προβλέψεις. Εδώ συστοιχίζομαι ακριβώς πίσω από την άποψη που εξέφρασε ο Ignacio Sanchez Cuenca, πως, η Μαδρίτη, με την επιμονή της στο Συνταγματικό στάτους κβο, βάζει κάτω από το Συνταγματικό και Νομικό χάλι υπαρκτά ζητήματα εθνικής ολοκλήρωσης, που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Θεωρώ πως, αργά ή γρήγορα, αυτός ο μανδύας θα ειναι πολυ μικρός για να επικαλύψει το πρόβλημα, και θα πάμε σε μια γενική συζήτηση θεσμικών αλλαγών. Πόσο κατευναστικά θα λειτουργήσουν αυτές οι αλλαγές είναι άγνωστο, αλλά σίγουρα θα βοηθήσουν να μειωθεί η πόλωση.».

Η βάναυση απάντηση του Κράτους

Ήδη ο μανδύας φαίνεται πολύ κοντός – το πρόβλημα δεν επικαλύπτεται, είναι φανερό σε όλες τις γειτονιές της Βαρκελώνης. Και, η βία και αστυνομοκρατία που αντιμετωπίζει το κίνημα, δεν είναι ποτέ καλοί σύμβουλοι για την Αριστερά. Ρωτώ την Ευλαλία πως μπορεί κανείς να απαντήσει σε αυτό. «Η απάντηση είναι μεγαλύτερες κινητοποιήσεις. Κι αυτό τελικά το κατάλαβε ο λαός. Ό,τι ο τρόπος να κερδίσουμε τα δικαιώματά μας, είναι να ασκούμε τα δικαιώματά μας. Και αυτό είναι ότι πιο ριζοσπαστικό μπορούμε να κάνουμε. Μπορούμε να απαιτούμε δικαιώματα. Όταν είμαστε σίγουροι ότι η Εξουσία δεν σέβεται ή δεν απαντά στην ανάγκη για τα βασικά, τα θεμελιώδη δικαιώματά μας, τότε ο καλύτερος τρόπος είναι να τα ασκήσουμε. Και γι αυτό η Καταλανική κοινωνία ριζοσπαστικοποιήθηκε.».

Και μαζί, εκτέθηκε και το περίφημο ευρωπαραμύθι. «Οι περισσότεροι Καταλανοί θεωρούσαν πάντα την Ευρωπαϊκή Ένωση ένα τρόπο ή ένα χώρο υπέράσπισης των θεμελιωδών δικαιωμάτων τους. Κι αυτό που είδαν είναι ότι η ΕΕ υπερασπίζεται μόνο τα δικαιώματα των Κρατών, όχι των Λαών. Θυμάμαι ότι, πριν την 1η Οκτώβρη του 2017 [ημέρα του Δημοψηφίσματος], οι περισσότεροι έλεγαν ‘μπορεί το Ισπανικό Κράτος να μην δέχεται, αλλά η ΕΕ θα τους υποχρεώσει, θα είναι μαζί μας’. Λίγους μήνες μετά οι ίδιοι αναρωτιούνταν ‘Που είναι η Ευρώπη; Η Ευρώπη δεν απαντά στη βάναυση καταπίεση, δεν απαντά στην ανυπαρξία θεμελιωδών δικαιωμάτων;’. Γιατί η ΕΕ, ως θεσμός, υπερασπίζεται τα Κράτη κι όχι τους Λαούς.».

Για την Ευλαλία, ο φόβος είναι η αύξηση, περαιτέρω, της «κρατικής βίας εναντίον του λαού» – δεν ανησυχεί για πιθανή βίαιη αντίδραση του κόσμου. «Το Καταλανικό κίνημα δεν είναι ένα βίαιο κίνημα. Απλώς απαντά στις δράσεις του Ισπανικού Κράτους. Κι όπως είπες, αυτό το έχουμε δει ξανά και ξανά. Ίδια ήταν η απάντηση στο Βασκικό κίνημα, και δεν ήταν όλοι όσοι ήταν στο βασκικό κίνημα με την ΕΤΑ, διώχθηκαν πολιτικά κόμματα, περιοδικά, εφημερίδες, ως και ο Δικηγορικός Σύλλογος οδηγήθηκε στα δικαστήρια πριν λίγους μήνες. Τα έχουμε δει αυτά με το Βασκικό κίνημα και τώρα τα βλέπουμε και με το Καταλανικό κίνημα. Θυμόμαστε πολύ καλά, πριν λίγα χρόνια, το Ισπανικό Κράτος να λέει στο κίνημα των Βάσκων, απαρνηθείτε τη βία για να μιλήσουμε για όλα. Το 2017 είδαμε ότι αυτό ήταν ψέμμα. Γιατί, χωρίς βία,  δεν μας επέτρεψαν να μιλήσουμε για το δικαίωμα στην Αυτοδιάθεση. Δεν είναι αλήθεια ότι μπορούμε να μιλήσουμε για όλα. Μπορούμε να μιλήσουμε μόνο για αυτά που το κράτος αποφασίζει ότι δεν είναι εναντίον της ενότητας της Ισπανίας. Μόνο για αυτά μας επιτρέπεται να μιλάμε. Δεν επιτρέπεται να μιλήσουμε για αυτοδιάθεση, για τα θεμελιώδη δικαιώματα, για την Ελευθερία της Έκφρασης… κι έτσι βλέπεις σε τι στηρίχθηκε το ισπανικό Σύνταγμα του 1978, με τη μετάβαση που δεν ήταν μετάβαση αλλά μεταβίβαση [συναλλαγή], μεταξύ των ελίτ.».

Για τον Ηλία Ντίνα, το Ισπανικό Βασίλειο «ωθεί τον κόσμο στα άκρα» αλλά η Καταλωνία αρνείται να μπει στο παιγνίδι. «Το είδαμε και στις εικόνες κρατικής βίας που βγήκαν το πρωί της μέρας του Δημοψηφίσματος: ωθούν τον κόσμο στα άκρα. Και η άρνηση του Ισπανικου κράτους να δει πως υπάρχει πολιτικό θέμα, η λογική του [κράτους] ότι όλα είναι αποτέλεσμα μιας ομάδας τυχοδιωκτών, φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα. Η Βαρκελώνη καυχιέται, και δικαίως, για την επιμονή στην πολιτική μη-βίας. Έχει εγκαθιδρυθεί στην κουλτούρα του κόσμου και οι όποιες μικρές εξαιρέσεις, είναι ακριβώς αυτό – εξαιρέσεις στον γενικό κανόνα. Η ριζοσπαστικοποίηση εντός του πληθυσμού είναι επικίνδυνη εντός της Καταλονίας, καθώς οι υπέρμαχοι του Συνταγματικού στάτους κβο [της παραμονής στο Ισπανικό στέμμα] έχουν επίσης δυο λόγους να είναι πιο ανοιχτοί για τις προτιμήσεις τους: α) όσο η πιθανότητα δικαίωματος Αυτοδιάθεσης μεγαλώνει, τόσο το κόστος του να κρατήσεις τις προτιμήσεις σου κρυφές προς φόβο του περίγυρου αυξάνεται, β) οι σημαίες της Μαδρίτης λειτουργούν ως ασπίδα έκφρασης υποστήριξης του Ισπανικού στοιχείου στην Καταλονία, ειδικά στην Βαρκελώνη, με αποτέλεσμα να εχει δημιουργηθεί ρήξη στον κοινωνικό ιστό της πόλης, μιας πόλης που, όπως και όλη η περιοχή, διακατέχεται ιστορικά από πολύ υψηλό κοινωνικό κεφάλαιο.».

Με ένα λουλούδι στο πέτο

Προς το παρόν, τις προτιμήσεις τους φοβούνται να εκφράσουν, επωνύμως, πολλοί απλοί άνθρωποι, υποστηρικτές της Ανεξαρτησίας. Από την άλλη, αρνούνται και να δεχθούν να τους φιμώσουν. Και βρίσκουν τον τρόπο. Η ζωή συνεχίζεται, οι καθημερινοί ρυθμοί στους δρόμους δεν αλλάζουν, αλλάζουν μόνο τα μπαλκόνια και τα πέτα των ανθρώπων, που μιλούν τη δική τους γλώσσα. Οι σημαίες της Ανεξαρτησίας, ραμμένες στο μπαλκόνι, τα πανώ με όλη τη συνθηματολογία του αγώνα, οι κίτρινες κορδέλες- κονκάρδες που σημαίνουν «Λευτεριά στους Πολιτικούς Κρατούμενους», τα κίτρινα λουλουδάκια στο πέτο που προτιμούν οι ηλικιωμένες, προσεγμένες κυρίες που ψωνίζουν χριστουγεννιάτικα δώρα στο Κόρτε Ινγκλές.

Ο Α. δε θέλει να γράψω το όνομά του. Είναι απέναντι σε ένα κράτος που «το μόνο που θέλει είναι να επιβάλει, όχι να συζητήσει. Εδώ βλέπεις υπάρχουν πράγματα που απαγορεύεται να αμφισβητήσει κανείς». Κι από πάνω, ο φρανκισμός γυρίζει, ανοικτά πια. «Ακροδεξιά χροιά στην πολιτική υπήρχε σε όλη τη μεταπολίτευση αλλά τώρα έχουν αρθεί τα όποια προσχήματα υπήρχαν και πλέον δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Πλέον μπορεί κανείς να είναι άμεσα φρανκικός χωρίς να κρύβεται.».

Οι φρανκικοί δεν κινδυνεύουν, είναι γνωστό. Αυτοί που κινδυνεύουν είναι όσοι είναι στο κίνημα της Ανεξαρτησίας, επώνυμοι ή ανώνυμοι. Μιλώ στο τηλέφωνο με εκπροσώπους πολιτιστικών σωματείων, γραμματείς πολιτικών προσώπων, απλούς πολίτες, και κάθε φορά, η αναφορά στις παρακολουθήσεις είναι δεδομένη. Μη μιλάς, μη γελάς, κινδυνεύει το Ισπανικό Βασίλειο.

«Δεν ξέρουμε ακόμη ως που θέλουν να το τραβήξουν η αστυνομία ή το Ισπανικό Κράτος», μου λέει η Ευλαλία. «Όμως, από τον περασμένο Αύγουστο μπορείς να πεις ότι το πιο ξεκάθαρο ήταν η καταστολή στους πολιτικούς κρατούμενους,  ηγέτες της Καταλανικής κυβέρνησης ή των λαϊκών κινημάτων. Αυτό ήταν ότι πιο ορατό. Όμως, και για όσους είναι στο λαΐκό κίνημα, τον τελευταίο χρόνο, και ακόμη περισσότερο από το Σεπτέμβριο, το Ισπανικό κράτος χρησιμοποίησε τα σχετικά [όπλα του]. Το Σεπτέμβριο, φυλάκισαν επτά ανθρώπους που προέρχονται από το λαϊκό κίνημα, που οργάνωναν τις κινητοποιήσεις στην Καταλωνία, κατηγορώντας τους για τρομοκρατία, λέγοντας ότι είχαν εκρηκτικά στα σπίτια τους, από τα οποία δεν παρουσίασαν τίποτε, δεν έχουμε δει τίποτε, και υποστήριξαν ότι [οι διωχθέντες] είχαν συνομιλίες, που έλεγαν ότι θα επιτεθούν σε γέφυρες και σταθμούς ηλεκτροδότησης,  θα κάνουν σαμποτάζ. Και τους φυλάκισαν, είναι για πάνω από δυό μήνες τώρα στην απομόνωση, και το δικαστήριο, που προέρχεται από το φρανκικό καθεστώς, ερευνά όλο το κίνημα για τρομοκρατία. Αυτό που βλέπουμε είναι πως οποιοσδήποτε μπορεί να συλληφθεί μόνο και μόνο γιατί παίρνει μέρος στις κινητοποιήσεις ή τάσσεται υπέρ τους. Οπότε, παίρνουμε μέτρα όταν μιλάμε, όταν έχουμε συναντήσεις.. Ξέρουμε πως δεν μπορούμε να κάνουμε ορισμένες συζητήσεις τηλεφωνικά, ξέρουμε ότι μπορούμε ή δε μπορούμε να συναντηθούμε σε κάποια μέρη. Λόγου χάρην, εμείς, ως πολιτικό κόμμα, δεν μπορούμε εδώ στα γραφεία μας να συζητήσουμε πράγματα που δε συνδέονται με τρομοκρατία, που είναι απλώς συζητήσεις για τις επόμενες κινητοποιήσεις, γιατί δεν είμαστε ασφαλείς εδώ. Δεν ξέρουμε αν είναι απέξω η αστυνομία, αν προσπαθούν να ακούσουν, αν θα πιαστούν από μια λέξη για να γράψουν κάποια φανταστική ιστορία, καμμιά νουβέλα για όσα λένε ότι θέλουμε να κάνουμε..».

Ηχεί περίεργο, σε όσους είμαστε έξω από το χορό, πως επιβιώνει τόσα χρόνια ο φρανκισμός, πως οι ρίζες του κακού δεν έχουν ξεριζωθεί. «Μπορούμε να πούμε ότι το φρανκικό καθεστώς είναι παρόν στο δικαστικό σύστημα, στο οικονομικό σύστημα επίσης, οι περισσότερες δι-εθνικές εταιρίες και μεγάλες εταιρίες θεμελιώθηκαν ή ανδρώθηκαν στη Δικτατορία, αυτές του Φλορεντίνο Πέρεθ [ιδιοκτήτη και της Ρεάλ Μαδρίδ], η τράπεζα του Σανταντέρ, άλλες μεγάλες τράπεζες, φτιάχτηκαν στη Δικτατορία και ακόμη έχουν την οικονομική δύναμη στο Ισπανικό Κράτος. Ναι, δεν είχαμε μετάβαση, ο Φρανκισμός είναι οι ρίζες του Κράτους που αντιμετωπίζουμε σήμερα.».

Μήπως γι’ αυτό ανεβαίνει και το φασιστικό Vox; «Το Vox δεν είναι κάτι καινούριο. Ήταν μέρος του Λαϊκού Κόμματος [δεξιά – ιδρυθείσα από υπουργούς του Φράνκο]. Έρχεται από το Λαϊκό Κόμμα, και αποτελεί τον τρόπο του συστήματος να μετακινηθεί προς τα δεξιά. Έτσι, με την παρουσία του Vox όλοι μετακινούνται δεξιά, λένε ‘φοβόμαστε το Vox, οπότε πρέπει να είμαστε πιο κεντρώοι, πιο δεξιοί, ώστε αυτοί να μη κερδίσουν περισσότερο»’. Αλλά βλέπουμε ότι έτσι απλώς αυξάνουν την καταστολή, είναι το μονοπάτι που αποφάσισε το σύστημα ότι του χρειάζεται για να παραμείνει το status quo, δηλαδή την ενότητα της Ισπανίας».

Όταν έγραψα στο CUP, ζητώντας να μιλήσω με την Ευλαλία, στην απάντηση μου έλεγαν πως «τους ενδιαφέρει πολύ να κρατούν επαφή με τους Έλληνες συντρόφους». Οι άνθρωποι στο δρόμο, οι υπέρ της Ανεξαρτησίας, όταν ακούν Ελλάδα αναφέρονται στο δικό μας Δημοψήφισμα. Μου ήταν άγνωστη η ύπαρξη, η άνθιση αυτής της Αλληλεγγύης – που, ακόμη, δεν έχει βρει το αντίστοιχό της στην Ελληνική αριστερά, δυστυχώς. Για την Ευλαλία, είναι δεδομένη και η σχέση και η Αλληλεγγύη: »Εμείς, σαν αριστερό κίνημα της Ανεξαρτησίας, κοιτούσαμε πάντα προς τον Ελληνικό Λαό, στον αγώνα του με την ΕΕ, την Κεντρική Τράπεζα και την Τρόικα, ως υπόδειγμα αγώνα. Μετά το δημοψήφισμα του 2015 τα πράγματα άλλαξαν. Ομως, νομίζω, το αριστερό κίνημα στην Ευρώπη δε στάθηκε στον Ελληνικό Λαό εκείνες τις ώρες. Κι όμως, εκείνες τις ώρες ο ελληνικός λαός υπερασπιζόταν την αυτοδιάθεσή του. Το δικαίωμά τους να αυτοκυβερνηθούν. Κι αυτό που ζητάμε εμείς σήμερα είναι ακριβώς το ίδιο. Θέλουμε να αυτοκυβερνηθούμε, γιατί είναι ο τρόπος να κερδίσουμε την εθνική μας κυριαρχία. Όχι όμως με εθνικιστικό τρόπο, σα να είναι η Καταλωνία εναντίον της Ισπανίας. Όχι. Εναντίον ενός Κράτους που δεν υπερασπίζεται τα θεμελιώδη δικαιώματα, κι όχι μόνο αυτό της αυτοδιάθεσης, αλλά ακόμη και το δικαίωμά μας να έχουμε μια δουλειά, ένα σπίτι να μείνουμε. Όλα αυτά είναι που υπερασπιζόμαστε και που απαιτούμε.».-

 

 

H συνέντευξη με την Ευλαλία έγινε στα αγγλικά, μεταφράστηκε από την υπογράφουσα, και θα ανέβει συντόμως, σε βίντεο, στο The Press Project. Η συνέντευξη με τον καθηγητή, κο Ντίνα, έγινε στα Ελληνικά.