«Κινούμαστε συλλογικά και όχι με αντάρτικο. Αν κάποιος θεωρήσει ότι το πακέτο των μέτρων είναι ακραίο και διαφωνεί, μπορεί να διαχωρίσει τη θέση του και να παραιτηθεί…», δήλωσε, μιλώντας στον ΣΚΑΙ, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ.Μπαλαούρας. Μάλιστα. Ποιος να το περίμενε κάποτε ότι για στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ η «αρχή» θα ήταν η επιμονή στα νέα μέτρα λιτότητας και το «αντάρτικο» (με την κακή μάλλον έννοια) η καταψήφιση τους. Και ποιος να περίμενε ότι το «ναι σε όλα» θα ακουγόταν όχι μόνο από τις πτέρυγες της «τρόικας εσωτερικού» αλλά και από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.

Οι βουλευτές, μας αρέσουν ή όχι, είναι οι αντιπρόσωποι του ελληνικού λαού στο βασικό κέντρο λήψης των αποφάσεων, το Κοινοβούλιο. Έχουν κάθε δικαίωμα να ψηφίζουν κατά συνείδηση και κατά την εντολή που έχουν λάβει, πόσο μάλλον σε ιδιαίτερα κρίσιμες στιγμές όπως κατά την ψήφιση νέων δημοσιονομικών μέτρων. Η τοποθέτηση επομένως που συνοψίζεται στο «να φύγουν οι διαφωνούντες, να έρθουν οι πρόθυμοι» είναι, να το θέσουμε… κόσμια, εκτός κοινοβουλευτικού πλαισίου.

Φυσικά εδώ υπάρχει το αντεπιχείρημα ότι «οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έχουν δεσμευτεί να παραδώσουν την έδρα τους» αν διαφωνήσουν με τις αποφάσεις του κόμματος. Είναι αυτό που λέει ουσιαστικά ο Μπαλαούρας όταν αναφέρει ότι «κινούμαστε συλλογικά, όχι με αντάρτικο». Όμως, εδώ θα πρέπει να αναρωτηθεί κανείς αν η ψήφιση επιπλέον μέτρων (ξεκάθαρα πια και χωρίς ασάφειες αν είναι στο μνημόνιο ή όχι, όπως τον Μάιο) συγκαταλέγεται στις συλλογικές αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Σίγουρα το προεκλογικό πρόγραμμα του Σεπτεμβρίου του 2016 δεν περιλαμβάνει κάτι τέτοιο. Ενδεικτικά, όπως έλεγε τότε ο ΣΥΡΙΖΑ:

  • «Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα είναι σε θέση, μετά την πρώτη αξιολόγηση, να καταθέσει την πρότασή της για μια συνολική και ριζική λύση του προβλήματος»
  • «Ο ΣΥΡΙΖΑ πέραν των δεσμευτικών υποχρεώσεων που έχει αναλάβει θα επιδιώξει να τις υπερβεί τόσο με αντισταθμιστικά και ισοδύναμα μέτρα»
  • «Μεγάλο πεδίο ανάπτυξης πολιτικών και κοινωνικών αγώνων υπεράσπισης (ισοδύναμα για το συνταξιοδοτικό, εργασιακές σχέσεις, φορολογικό σύστημα αλλά και αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας).»
  • «Υπάρχει εναλλακτική, υπάρχει άλλος δρόμος για την οργάνωση των κοινωνιών και της οικονομίας. Ο δρόμος αυτός περνάει μέσα από την αναδιανομή πλούτου και ισχύος υπέρ των υποτελών τάξεων…»

Οπότε τίθεται εύλογα το ερώτημα για το ποιος κάνει το «αντάρτικο». Οι βουλευτές που (κάλλιο αργά παρά ποτέ) εκφράζουν αντιρρήσεις στα νέα, ενδεχόμενα σκληρά μέτρα, ή όσοι είναι πρόθυμοι να υπερψηφίσουν τα πάντα, προκειμένου να διατηρήσουν τη θέση τους στην εξουσία;

Και φυσικά ο Μπαλαούρας δεν είναι ο πρώτος που εκφράζει τέτοιες θέσεις, ούτε η άποψη του είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη, επτά χρόνια και (τουλάχιστον) τρία μνημόνια από το ξεκίνημα της κρίσης. Τις ίδιες ή παρόμοιες απόψεις έχουν εκφέρει πολλάκις και βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ παλαιότερα σε αυτό που εύηχα ονομάζεται «κοινοβουλευτικό μασάζ» προς τους εν δυνάμει διαφωνούντες. Η ιδιοποίηση όμως τέτοιων επιχειρημάτων από βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έχει πάντα έναν επιπλέον αρνητισμό.

Αλήθεια, κ.Μπαλαούρα και λοιποί «πρόθυμοι» του «ναι σε όλα» πώς είναι να έχετε καταπατήσει κάθε αρχή σας, κάθε ιδεολογία, κάθε προεκλογική υπόσχεση, όχι μία φορά αλλά σε τρεις εκλογικές διαδικασίες; Πώς είναι, σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, να έχετε διολισθήσει στα πιο χυδαία επιχειρήματα των (κάποτε) αντιπάλων σας; Πώς είναι να έχετε σωπάσει εσείς, για να ακούγονται οι καρέκλες σας και τα έδρανα σας;