Και δίκιο είχαν και έσπασαν την απεργία
Και δίκιο είχαν και έσπασαν την απεργία
Από τη Ματίνα Παπαχριστούδη
Από τη Ματίνα Παπαχριστούδη
Η απεργία και ο συνδικαλισμός είναι ιερές έννοιες, έγραφε στην «Ελευθεροτυπία» του Σαββάτου ο Γιάννης Τριάντης απαντώντας σε όσους έχουν ήδη, δημόσια, σιωπηλά ή σε παρα-σχολιαστικά κείμενα, χαρακτηρίσει τη στάση των συντακτών της «απεργοσπαστική» και τους συντάκτες της «απεργοσπάστες». «Είναι ανυπακοή» στη βαθειά αντεργατική τακτική της πλειοψηφίας της ΕΣΗΕΑ λέει. Και ως επιχείρημα δικαίου αποπειράται να πείσει πως οι δημοσιογράφοι που συμφώνησαν να μην απεργήσουν έκαναν το σωστό. Το διακύδευμα ωστόσο δεν ήταν η υπογραφή της συλλογικής σύμβασης εργασίας (αυτό ήταν το αποτελέσμα) αλλά η κυκλοφορία της Κυριακάτικης η οποία σε διαφορετική περίπτωση δεν θα κρεμιόταν ποτέ στα περίπτερα το πρωί της Παρασκευής. Όπως όλες οι άλλες εκδόσεις που επέλεξαν σε αντίθεση με την απειλή λόκ-άουτ της Μάνιας Τεγοπούλου, κλασικές και παραδοσιακές τακτικές απεργοσπασίας. Επίσης με τη συνδρομή και βοήθεια δημοσιογραφικών στελεχών και αρκετών δημοσιογράφων.
Και στη μία και στη δεύτερη περίπτωση ο ένοχος είναι το παραγώμενο μόρφωμα στην ακολουθούμενη συνδικαλιστική δράση της Ένωσης Συντακτών. Όχι τώρα, εδώ και τέσσερα τουλάχιστον χρόνια. Είναι άγνωστο πως συγκεκριμένα μέλη του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ έπαιζαν, παίζουν και θα συνεχίσουν να έχουν το ρόλο του κυρίαρχου βραχίονα των εργοδοτών στο συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων; Όχι βέβαια. Και πόσο απέχουν τα επιχειρήματα δημοσιογραφικών διευθύνσεων ή ιδιοκτησιών στα ηλεκτρονικά ενημερωτικά sites που δήλωναν πως «σέβονται την απεργία» αλλά «καταγγέλλουν την ΕΣΗΕΑ» και για αυτό δεν απήργησαν;
Αυτή τη 48ωρη απεργία που έβαζε στόχο την κυκλοφορία των εμπορικών εκδόσεων στον Τύπο δεν την ήθελε κανείς τους. Κυρίως δεν ξεκίνησε από την ΕΣΗΕΑ, πολύ περισσότερο από την πλειοψηφία της στο διοικητικό συμβούλιο, από τις παρατάξεις που μονίμως στα σημαντικά θέματα, συγκροτούν την πλειοψηφία των «6». Χρησιμοποιήθηκε όμως από τους εκδότες για να τσακίσουν με τη μία ή την άλλη μορφή και τακτική τη συλλογική δράση και αντίδραση. Χρησιμοποιήθηκε από τους εκδότες-δημοσιογράφους οι οποίοι προφορικά παρέγγελναν πως δεν έχουν πρόβλημα να υπογράψουν συλλογική σύμβαση εργασίας (Πρώτο Θέμα, Real news, Ελεύθερος Τύπος), πρακτικά ωστόσο προετοίμαζαν την έκδοση των απεργοσπαστικών φύλλων τους για την Παρασκευή. Τόσους εργαζόμενους με μπλοκάκι διαθέτουν άλλωστε. Και ελάχιστους με σύμβαση εργασίας. Αξιοποιήθηκε από τον Σταύρο Ψυχάρη ο οποίος κατάφερε τελικά να μετακινήσει το κέντρο βάρος από τις μαζικές απολύσεις στη θύελλα ανυπακοής έναντι συνδικαλιστικών τακτικών και πρακτικών. Η απεργία δεν είχε ξεκάθαρο στόχο για την ΕΣΗΕΑ γιατί δεν ασχολήθηκε με αυτόν. Κανείς από το ΔΣ δεν την πίστεψε και για αυτό δεν προστατεύθηκε.
Και τώρα τι; Πως ακριβώς θα γίνουν οι «σεισμικές» ανατροπές στον δημοσιογραφικό κλάδο; Βέβαιο είναι ότι οι συντάκτες του «Πρώτου θέματος» οι οποίοι για το ίδιο πράγμα μίλησαν, τη ΔΟΛια διαπλοκή της ΕΣΗΕΑ, θα αναρωτιούνται γιατί δεν έσπασαν πρώτοι την απεργία αφού και ο δικός τους εκδότης έτοιμος είναι να υπογράψει επιχειρησιακή σύμβαση. Και επίσης βέβαιο είναι ότι το όπλο της απεργίας ως ύστατο μέσο συλλογικής δράσης του δημοσιογραφικού κλάδου απέναντι στο σύνολο των εκδοτών θάφτηκε σε αυτή την φάση. Το δυστυχημα θα είναι αν η «ελευθερωτική, ριζοσπαστική ανυπακοή», όπως κατανομάστηκε, των συντακτών της «Ελευθεροτυπίας» δεν θα σημάνει τίποτε περισσότερο από την ολοκληρωτική διάλυση της προσπάθειας να αρθρωθεί συλλογική ριζοσπαστική δράση στο δημοσιογραφικό κλάδο.
Η απεργία και ο συνδικαλισμός είναι ιερές έννοιες, έγραφε στην «Ελευθεροτυπία» του Σαββάτου ο Γιάννης Τριάντης απαντώντας σε όσους έχουν ήδη, δημόσια, σιωπηλά ή σε παρα-σχολιαστικά κείμενα, χαρακτηρίσει τη στάση των συντακτών της «απεργοσπαστική» και τους συντάκτες της «απεργοσπάστες». «Είναι ανυπακοή» στη βαθειά αντεργατική τακτική της πλειοψηφίας της ΕΣΗΕΑ λέει. Και ως επιχείρημα δικαίου αποπειράται να πείσει πως οι δημοσιογράφοι που συμφώνησαν να μην απεργήσουν έκαναν το σωστό. Το διακύδευμα ωστόσο δεν ήταν η υπογραφή της συλλογικής σύμβασης εργασίας (αυτό ήταν το αποτελέσμα) αλλά η κυκλοφορία της Κυριακάτικης η οποία σε διαφορετική περίπτωση δεν θα κρεμιόταν ποτέ στα περίπτερα το πρωί της Παρασκευής. Όπως όλες οι άλλες εκδόσεις που επέλεξαν σε αντίθεση με την απειλή λόκ-άουτ της Μάνιας Τεγοπούλου, κλασικές και παραδοσιακές τακτικές απεργοσπασίας. Επίσης με τη συνδρομή και βοήθεια δημοσιογραφικών στελεχών και αρκετών δημοσιογράφων.
Και στη μία και στη δεύτερη περίπτωση ο ένοχος είναι το παραγώμενο μόρφωμα στην ακολουθούμενη συνδικαλιστική δράση της Ένωσης Συντακτών. Όχι τώρα, εδώ και τέσσερα τουλάχιστον χρόνια. Είναι άγνωστο πως συγκεκριμένα μέλη του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ έπαιζαν, παίζουν και θα συνεχίσουν να έχουν το ρόλο του κυρίαρχου βραχίονα των εργοδοτών στο συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων; Όχι βέβαια. Και πόσο απέχουν τα επιχειρήματα δημοσιογραφικών διευθύνσεων ή ιδιοκτησιών στα ηλεκτρονικά ενημερωτικά sites που δήλωναν πως «σέβονται την απεργία» αλλά «καταγγέλλουν την ΕΣΗΕΑ» και για αυτό δεν απήργησαν;
Αυτή τη 48ωρη απεργία που έβαζε στόχο την κυκλοφορία των εμπορικών εκδόσεων στον Τύπο δεν την ήθελε κανείς τους. Κυρίως δεν ξεκίνησε από την ΕΣΗΕΑ, πολύ περισσότερο από την πλειοψηφία της στο διοικητικό συμβούλιο, από τις παρατάξεις που μονίμως στα σημαντικά θέματα, συγκροτούν την πλειοψηφία των «6». Χρησιμοποιήθηκε όμως από τους εκδότες για να τσακίσουν με τη μία ή την άλλη μορφή και τακτική τη συλλογική δράση και αντίδραση. Χρησιμοποιήθηκε από τους εκδότες-δημοσιογράφους οι οποίοι προφορικά παρέγγελναν πως δεν έχουν πρόβλημα να υπογράψουν συλλογική σύμβαση εργασίας (Πρώτο Θέμα, Real news, Ελεύθερος Τύπος), πρακτικά ωστόσο προετοίμαζαν την έκδοση των απεργοσπαστικών φύλλων τους για την Παρασκευή. Τόσους εργαζόμενους με μπλοκάκι διαθέτουν άλλωστε. Και ελάχιστους με σύμβαση εργασίας. Αξιοποιήθηκε από τον Σταύρο Ψυχάρη ο οποίος κατάφερε τελικά να μετακινήσει το κέντρο βάρος από τις μαζικές απολύσεις στη θύελλα ανυπακοής έναντι συνδικαλιστικών τακτικών και πρακτικών. Η απεργία δεν είχε ξεκάθαρο στόχο για την ΕΣΗΕΑ γιατί δεν ασχολήθηκε με αυτόν. Κανείς από το ΔΣ δεν την πίστεψε και για αυτό δεν προστατεύθηκε.
Και τώρα τι; Πως ακριβώς θα γίνουν οι «σεισμικές» ανατροπές στον δημοσιογραφικό κλάδο; Βέβαιο είναι ότι οι συντάκτες του «Πρώτου θέματος» οι οποίοι για το ίδιο πράγμα μίλησαν, τη ΔΟΛια διαπλοκή της ΕΣΗΕΑ, θα αναρωτιούνται γιατί δεν έσπασαν πρώτοι την απεργία αφού και ο δικός τους εκδότης έτοιμος είναι να υπογράψει επιχειρησιακή σύμβαση. Και επίσης βέβαιο είναι ότι το όπλο της απεργίας ως ύστατο μέσο συλλογικής δράσης του δημοσιογραφικού κλάδου απέναντι στο σύνολο των εκδοτών θάφτηκε σε αυτή την φάση. Το δυστυχημα θα είναι αν η «ελευθερωτική, ριζοσπαστική ανυπακοή», όπως κατανομάστηκε, των συντακτών της «Ελευθεροτυπίας» δεν θα σημάνει τίποτε περισσότερο από την ολοκληρωτική διάλυση της προσπάθειας να αρθρωθεί συλλογική ριζοσπαστική δράση στο δημοσιογραφικό κλάδο.