«Με κύριο επιχείρημα την προστασία της δημόσιας υγείας  υιοθετείται ένα ακραίο μέτρο που οδηγεί σε επικίνδυνα μονοπάτια. Η δημοσιοποίηση των φωτογραφιών και των προσωπικών στοιχείων ενός αυξανόμενου μέρα με τη μέρα αριθμού εκδιδόμενων οροθετικών γυναικών  παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα, το ιατρικό απόρρητο και προσβάλλει βαθιά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.  
 
Η προστασία του κοινωνικού συνόλου από την εξάπλωση προβλημάτων, όπως το HIV/AIDS, ως ζήτημα δημόσιας υγείας και κοινωνικής πολιτικής, προϋποθέτει προγράμματα και υπηρεσίες, τόσο στο επίπεδο της ενημέρωσης- πρόληψης όσο και στο επίπεδο της ιατρικής και ψυχολογικής στήριξης όσων έχουν ήδη πληγεί. Δεν μπορεί να αποτελεί πεδίο για την εκτόνωση του φόβου, του θυμού και της αβεβαιότητας  που διατρέχουν την Ελλάδα της κρίσης,  μέσα από το ρίξιμο του αναθέματος σε γυναίκες, συχνά πολλαπλά βεβαρημένες ήδη από το trafficking, την τοξικομανία, την ένδεια και την εκμετάλλευση. 
 
Με την ίδια λογική που σήμερα δίνονται στη δημοσιότητα τα πρόσωπα και τα στοιχεία αυτών των γυναικών, αύριο, θα πει κάποιος ότι πρέπει να δημοσιοποιηθούν εκείνα  των πελατών τους,  στη συνέχεια των ερωτικών συντρόφων των πελατών τους, και, τελικά, όλων των φορέων του AIDS. Για τον ίδιο λόγο θα έπρεπε να δημοσιοποιηθούν και τα πρόσωπα  όλων όσοι πάσχουν από κάθε είδους λοιμώδες νόσημα, είναι ή υπήρξαν τοξικομανείς, αντιμετωπίζουν κάποιας μορφής ψυχιατρική διαταραχή,  και ο κατάλογος δεν έχει τέλος … 
 
Με γραμμές κοινωνικού διαχωρισμού ανάμεσα στην «υγεία» και την «αρρώστια», το «ηθικό» και το «ανήθικο»,  δεν προστατεύεται το κοινωνικό σύνολο, αλλά γίνονται πιο βαθιά τα ρήγματα στην κλονιζόμενη συνοχή της κοινωνίας μας.  Κύριο μέλημα της πολιτείας και της κοινωνίας πρέπει να είναι η παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας και η υποστήριξη της κοινωνικής ένταξης  των ανθρώπων που αποτελούν θύματα μιας κατάστασης και σήμερα εμφανίζονται ως θύτες. Όσο συνεχίζεται η υποβάθμιση και η απαξίωση του κοινωνικού κράτους, οι κοινωνικά ευάλωτες ομάδες θα αποτελούν τον αποδιοπομπαίο τράγο μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε κρίση, και η καταστολή θα υποκαθιστά την κοινωνική πολιτική και τη φροντίδα για τη δημόσια υγεία», καταλήγει η ανακοίνωση του ΚΕΘΕΑ.
 
 
Και ακόμη μία γνώμη:
 
«Η ελληνική κοινωνία δεν απειλείται από μια Ρωσίδα ασθενή»
 
Εδώ και λίγες ημέρες η ελληνική κοινωνία εμβρόντητη παρακολουθεί την δημόσια διαπόμπευση μιας Ρωσίδας ασθενούς που πάσχοντας από AIDS συνελήφθη να εξασκεί το «αρχαιότερο επάγγελμα» σε οίκο ανοχής στο κέντρο…
της Αθήνας. Μάλιστα, η όλη επιχείρηση καλύφθηκε από πλήθος σχετικών ρεπορτάζ των κυρίαρχων ΜΜΕ και από διθυραμβικές δηλώσεις της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Υγείας, αλλά και μεγαλοστελεχών του ΚΕΕΛΠΝΟ και της Ελληνικής Αστυνομίας. Το πρωτοφανές αυτό «λυντσάρισμα» της δυστυχούς αυτής κοπέλας κορυφώθηκε με τη δημοσιοποίηση φωτογραφιών και των προσωπικών της στοιχείων αλλά και με την απαγγελία εναντίον της βαρύτατων ποινικών κατηγοριών ως εάν να ήταν serial killer. Ο «εχθρός», λοιπόν, της Ελληνικής κοινωνίας επιτέλους εντοπίστηκε, συνελήφθη και θα τιμωρηθεί σκληρά: όλοι μπορούν τώρα πια να κάνουν την δουλειά τους (ότι και αν αυτό σημαίνει) ήσυχοι ότι οι αρχές επαγρυπνούν, η δημόσια υγεία και ασφάλεια δεν κινδυνεύουν και οι μετανάστες που σπέρνουν εκτός από την ανεργία και την αρρώστια στους νεοέλληνες θα κυνηγηθούν και θα τεθούν πλέον σε καραντίνα…
 
Πόσο μικρόψυχη και μικρονοϊκή όμως είναι αυτή η δημόσια ρητορική που εκπέμπεται από τα πλέον επώνυμα χείλη παραμονές εκλογών; Πόσο πολύ μπορεί να διαστρεβλώνει τα προφανή γεγονότα ακόμα και μπροστά στα μάτια της κοινωνίας στην οποία απευθύνεται; Η άτυχη Ρωσίδα προφανώς δεν ονειρευόταν πάντα να ξενιτευτεί και να εκδίδεται σε μια ξένη χώρα έρμαιο των κάθε λογής νταβατζήδων και εκείνων που τους παρέχουν υψηλή προστασία εντός των μηχανισμών καταστολής. Ούτε, φυσικά, ονειρευόταν να προσβληθεί από μια τόσο σοβαρή ασθένεια που έχει οδηγήσει χιλιάδες ανθρώπους στο θάνατο με ιδιαίτερη συχνότητα σε εκδιδόμενους πληθυσμούς. Το να εξαντλείται η σκληρότητα και η μισαλλοδοξία των καθωσπρέπει κυρίων πάνω στην τραγική μοίρα της, των κυρίων εκείνων που μάλλον επισκέπτονται καθημερινά κορίτσια σαν και αυτήν δεν είναι τουλάχιστον ποταπό και θλιβερό; 
 
Κι ακόμα, το να καλύπτεται μια τόσο ταπεινή αντίδραση τυφλού μίσους και κοινωνικής υποκρισίας από Υπουργούς, πολιτευτές, συγκροτήματα τύπου, μεγαλοδημοσιογράφους, μεγαλογιατρούς και μεγαλομπασκίνες δεν είναι τουλάχιστον εξοργιστικό; Και μπροστά σε μια τέτοια λυσσώδη αντίδραση ενός συστήματος που εμφανώς έχει χάσει και το τελευταίο ίχνος ανθρωπιάς, μια αντίδραση που συνιστά εμφανώς κατάφορη παραβίαση κάθε ατομικού ανθρώπινου δικαιώματος αλλά και τσαλαπάτημα κάθε έννοιας δικαιώματος της γυναίκας στην ισότητα, που είναι όλοι αυτοί οι φορείς για την ισότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι «ανεξάρτητες αρχές», οι Μ.Κ.Ο. και όλος αυτός ο συρφετός της αστικής πολιτικής που νομίζει ότι τα ατομικά δικαιώματα αφορούν μόνο τα σαλόνια της «καλής κοινωνίας»; 
 
Όμως, η υποκρισία και η βαρβαρότητα του κατεστημένου δεν εξαντλείται μόνο στην απερίγραπτη σκληρότητά του ούτε στην παντελή του αδιαφορία για κάθε έννοια αστικοδημοκρατικού δικαιώματος. Είναι και τόσο εξωνημένα ψευδεπίγραφο το οτιδήποτε λένε. Είναι γνωστό από παλαιά πως σε περιόδους που αυξάνεται η φτώχια και η κοινωνική ανισότητα, αυξάνεται νομοτελειακά και η πορνεία.
 
Είναι επίσης γνωστό ότι στις ίδιες περιόδους αυξάνεται και η νόσηση από ασθένειες συμπεριλαμβανόμενου του AIDS. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι οι χώρες που σήμερα κατ’ εξοχήν ενδημεί η νόσος είναι οι χώρες του τρίτου κόσμου που η εξαθλίωση πάει «πακέτο» με την αρρώστια. Είναι, επίσης, γνωστό ότι ένα μεγάλο μέρος της μεταδοτικότητας του ιού του AIDS οφείλεται στη εξάπλωση της χρήσης ενδοφλέβιων ναρκωτικών και μάλιστα χωρίς στοιχειώδεις προφυλάξεις υγιεινής. Είναι τέλος, γνωστό, ότι η χρήση ναρκωτικών αυξάνεται επίσης κατακόρυφα σε κοινωνίες που βυθίζονται στην κοινωνική εξαθλίωση και πετάνε μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού τους στον Καιάδα του κοινωνικού αποκλεισμού. 
 
Ποιος, όμως, τα δημιούργησε όλα αυτά στην Ελλάδα του 2012; Ποιος έριξε τόσο κόσμο στην ανέχεια, στην ανεργία, στην απελπισία; Ποιος, λοιπόν, είναι ο σε τελική ανάλυση πραγματικός υπεύθυνος για την νομοτελειακή αύξηση των κρουσμάτων και πορνείας και χρήσης ναρκωτικών και εξάπλωσης των φορέων που πάσχουν από AIDS; Ποιος άλλος από εκείνους που σήμερα δείχνουν με το δάχτυλο την συγκεκριμένη κοπέλα, ποιος άλλος από τις κυβερνήσεις των Μνημονίων και τα τσιράκια τους, ποιος άλλος από τον ίδιο το Λοβέρδο, και τα μεγαλοστελέχη του Υπουργείου Υγείας, της Αστυνομίας και του ελεγχόμενου μηχανισμού μαζικής αποβλάκωσης;
 
Στην περίπτωση, μάλιστα, του Υπουργού Υγείας το θράσος περισσεύει υποτιμώντας κατάφορα την ίδια τη νοημοσύνη και την μνήμη του Ελληνικού λαού: είναι αυτός που μόλις πριν λίγους μήνες περιέκοψε την χρηματοδότηση των προληπτικών προγραμμάτων κατά του AIDS το 2012 κατά 49% (!) σε σχέση με το 2011. Είναι ο ίδιος που είναι υπεύθυνος για την πλήρη απαξίωση και ουσιαστικά κατάργηση μέσω της υποχρηματοδότησης προγραμμάτων ενάντια στην ουσιοεξάρτηση είτε στεγνών είτε υποκατάστασης (οι επιχορηγήσεις του 2012 στο ΚΕΘΕΑ και στον ΟΚΑΝΑ είναι μειωμένες κατά 20% και 33% αντίστοιχα σε σχέση με τους ήδη κουτσουρεμένους του 2011). Είναι αυτός που αποφάσισε την περικοπή το 2012 την επιχορήγηση για νοσηλείες οικονομικά αδυνάτων στα δημόσια νοσοκομεία κατά 46% σε σχέση με το 2011 αφήνοντας τους όποιους Έλληνες ή μετανάστες ανυπεράσπιστους απέναντι στην οποιαδήποτε νόσο, ακάλυπτους θεραπευτικά, συμβουλευτικά και υποστηρικτικά. 
 
Πώς, λοιπόν, σήμερα, αυτός επαίρεται για το κατάντημα που η πολιτική του έχει οδηγήσει την κοινωνία; Πώς σήμερα επαναλαμβάνει το κρεσέντο φασίζουσας νοοτροπίας και ρητορικής που είχε εκπέμψει και προ λίγων εβδομάδων μαζί με τον έτερο Καππαδόκη Χρυσοχοΐδη προσπαθώντας να φορτώσει στις πλάτες των μεταναστών τα αποτελέσματα της ίδιας της πολιτικής του; Πόσο χαμηλά είναι διατεθειμένοι όλοι αυτοί να φτάσουν ταυτιζόμενοι στην ουσία με την ρητορική και την πρακτική των νεοναζί της Χρυσής Αυγής αδιαφορώντας για κάθε έννοια αστικοδημοκρατικής ελευθερίας και ποδοπατώντας κάθε ίχνος κοινωνικού δικαιώματος;
 
Ο ελληνικός λαός, όμως, έχει κατά πως λένε και μνήμη και κρίση. Δεν θα αποπροσανατολιστεί από τόσο φτηνά κόλπα των σαλτιμπάγκων της πολιτικής σκηνής ούτε θα επιτρέψει τον εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας. Φασιστικές αντιλήψεις που φορτώνουν τα δεινά των εργαζομένων σε αποδιοπομπαίους τράγους, τους μετανάστες, θα βρουν αντιμέτωπο το λαό και θα απαντηθούν αναλόγως. Οι μετανάστες δεν είναι τα σύγχρονα μιάσματα που μολύνουν την Αρεία φυλή των Ελλήνων αλλά κομμάτι των εργαζομένων που οφείλει να παλέψει για την ανατροπή. Ο κοινός αντίπαλος ελλήνων και μεταναστών εργαζομένων είναι η νεοφιλελεύθερη πολιτική των μνημονίων που εφαρμόζουν κυβέρνηση, συγκυριακά συναρπαζόμενη ή όχι αντιπολίτευση, Ε.Ε. ΔΝΤ. Η πολιτική της εξαθλίωσης, της κοινωνικής ανισότητας και βαρβαρότητας. Και, απέναντι σε αυτήν, το κίνημα θα παλέψει μέχρι την ανατροπή της. Και θα απαντήσουν κάθε τέτοια πρόκληση διεκδικώντας το δικαίωμα του κάθε ασθενούς για θεραπευτική μεταχείριση, για σεβασμό στα δικαιώματά του, διεκδικώντας το αυτονόητο δικαίωμα κάθε εργαζόμενου σε αυτή τη χώρα, Έλληνα ή μετανάστη να μην διαπομπεύεται, να προστατεύεται από κάθε εγχείρημα εκφασισμού της κοινωνίας. 
 
Και ακόμα: όσοι βρίσκουν ευκαιρία να πλασάρουν το κίβδηλο και μισαλλόδοξο λόγο τους επιχειρώντας να τα «φορτώσουν» όλα στους μετανάστες (οι κ.κ. Λοβέρδος και Χρυσοχοΐδης, παλαιότερα ο Καρατζαφέρης, τώρα ο Καμμένος και η Χρυσή Αυγή) ας απαντήσουν καλύτερα γιατί όλοι τους, ακόμα και οι πιο «ακραίοι» συναινούν στην παραμονή της χώρας μας στην Ε.Ε. και στο Ευρώ, αποκλείοντας έτσι τη μόνη σήμερα διέξοδο για να μην αποπτωχεύσουν ακόμα μεγαλύτερα τμήματα του λαού. Ας απαντήσουν γιατί επιτίθενται στους απεργούς (έλληνες ή μετανάστες) και στηρίζουν παρά τις τάχαμου αντιμνημονιακές τους κορώνες το κεφάλαιο και την νεοφιλελεύθερη πολιτική του που σπέρνει τελικά όχι μόνο φτώχια και ανισότητα αλλά και αρρώστια και θάνατο. Ο εργαζόμενος λαός όμως έχει ακούσει τόσα και τόσα ψέματα τόσα χρόνια: θα στείλει, λοιπόν, τώρα, την πολιτική κυβέρνησης, συνεργατών της, Ε.Ε. και ΔΝΤ στο χρονοντούλαπο της ιστορίας οργανώνοντας συντονισμένα τον αγώνα του. Και σε αυτόν τον αγώνα δεν περισσεύει κανείς ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής ή θρησκείας. Και σε αυτόν τον αγώνα είμαστε όλοι αλληλέγγυοι στον καθένα που η δραματική του τύχη γίνεται έναυσμα για την εκδίπλωση μιας τόσο ανελέητης φασιστικής επίθεσης.
 
(Του Γιώργου Νικολαΐδη, ψυχίατρου – Αναδημοσίευση από το blog «Βαθύ Κόκκινο»)