«Καθώς μετεκλογικά περισσεύουν οι διαστρεβλώσεις για τους όρους αυτής της εκλογικής νίκης και οι κάλπικες ανησυχίες σε σχέση με τους πραγματικούς στόχους των ΗΠΑ, καταθέτουμε μερικά πρώτα σημεία σχετικά με το ζήτημα αυτό» προσθέτει το ΚΚΕ(μ-λ) και συνεχίζει:

  1. «Η εκλογική νίκη Τραμπ αναμφίβολα βασίστηκε στη στήριξη των δισεκατομμυριούχων και θα λέγαμε πως ο Μασκ είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Βασικά κέντρα εξουσίας ήταν σταθερά πίσω του και πλάι του σε όλη την εμφυλιοπολεμικού τύπου προεκλογική περίοδο, επιδιώκοντας μέσα από αυτόν και με αυτόν να διαμορφώσουν απαντήσεις στα μεγάλα και επείγοντα ζητήματα που αντιμετωπίζει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. Και ακριβώς επειδή οι απαντήσεις αυτές είναι υπό αναζήτηση και διαμόρφωση, θα συνεχιστεί και η αναταραχή και η αναδιαμόρφωση συνολικά του πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ. Δεν είναι μόνο οι “Δημοκρατικοί” που αναζητούν γραμμή πλεύσης και ηγέτη μετά την “εξάντλησή” τους με τον Μπάιντεν και την αλλαγή της τελευταίας στιγμής με την “άγνωστη” ως τον Ιούλιο Χάρις. Και στους Ρεπουμπλικάνους η “γραμμή-φυσιογνωμία” Τραμπ και –των ανάλογων και αναβαθμισμένων προδιαγραφών αντιπρόεδρό του– Βανς δημιουργεί νέα στοιχεία, “νέο κόμμα”, όπως καταγράφηκε και προεκλογικά με μια σειρά παραδοσιακά και πρώτης γραμμής στελέχη τους (Τσέινι κ.λπ.) να βγαίνουν απέναντι στον Τραμπ.
  2. Η γραμμή με την οποία απέσπασε την εκλογική νίκη ο Τραμπ είχε στη βάση της τον αμερικάνικο εθνικισμό του “MAGA”, τον πιο ισχυρό δηλαδή εθνικισμό, αυτόν που αντιστοιχεί στους στόχους της πρώτης ιμπεριαλιστικής δύναμης στον πλανήτη. Με βάση αυτόν τον εθνικισμό ανέπτυξε όλες τις πτυχές της υπεραντιδραστικής δημαγωγίας του και κατόρθωσε να συσπειρώσει εκλογικά την πλειοψηφία των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων που ζει σε συνθήκες άγριας εκμετάλλευσης, φτώχειας, εξαθλίωσης και κοινωνικής βαρβαρότητας. Ακριβώς γιατί το “πάνω από όλα η Αμερική” παρουσιάστηκε ως η μόνη συνθήκη που μπορεί να σώσει εντός των ΗΠΑ το “αμερικάνικο όνειρο”, να απαντήσει τα οξύτατα προβλήματα των μαζών, σε μια οικονομία που πιέζεται από την κρίση και μετά τα ανεπιτυχή προγράμματα του Μπάιντεν, Ταυτόχρονα, όμως, και για να γίνει πράξη αυτή η συνθήκη, απαιτούνται όλα τα αντιδραστικά μέτρα, όλες οι αγριότητες που περιλαμβάνει το “πρόγραμμα Τραμπ”. Από τις θηριώδεις φοροαπαλλαγές του μεγάλου κεφαλαίου ως την επιδρομή ενάντια σε μετανάστες και γυναίκες. Μια επιδρομή ταξική, μέρος της συνολικής ταξικής επίθεσης στο προλεταριάτο και στα λαϊκά δικαιώματα.
  3. Η νίκη αυτής της εκλογικής γραμμής πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο των προεδρικών εκλογών και ειδικότερα στις συγκεκριμένες πρωτόγνωρες αντιδραστικές και οξυμμένες συνθήκες που επικράτησαν στην προεκλογική περίοδο στις ΗΠΑ που έδιναν την αίσθηση μιας χώρας βαθιά διχασμένης και με εμφυλιοπολεμικές διαστάσεις. Προφανώς, η νίκη αυτή και για να υπάρξει αξιοποίησε στο έπακρο τον ιδιαίτερα αρνητικό ταξικό-πολιτικό συσχετισμό κάτω από τον οποίο βρίσκονται οι εργατικές λαϊκές μάζες, την αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης και την απουσία αξιόμαχων αγωνιστικών επαναστατικών δυνάμεων και φωνών με μια σημαντική εμβέλεια. Εξάλλου, οι δυνάμεις που παρουσιάζονται ως “αντι-Τραμπ” δυνάμεις, στις ΗΠΑ και διεθνώς και σε όλη την κλίμακα (από τους “Δημοκρατικούς” των ΗΠΑ ως το… ΠΑΣΟΚ στη χώρα μας) είναι –το λιγότερο– συνεπείς υπηρέτες της γραμμής της επίθεσης του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού ενάντια στην εργατική τάξη και τους λαούς. Και οπωσδήποτε οι δυνάμεις αυτές είναι ανοιχτά και ενεργητικά εχθρικές απέναντι σε κάθε αγωνιστικό σκίρτημα, σε κάθε αντίσταση των μαζών απέναντι στην γραμμή αυτή. Ωστόσο, θεωρούμε ότι η αυτή η εκλογική νίκη δεν μπορεί και δεν πρόκειται να ανακόψει την πορεία των εργατικών και μαζικών αγώνων, τις αγωνιστικές διεργασίες που εδώ και χρόνια βρίσκονται σε εξέλιξη (και) εντός των ΗΠΑ.
  4. Η εκλογική νίκη Τραμπ δεν συνιστά μια βέβαιη και γρήγορη απάντηση στο ζήτημα της σχετικής υποχώρησης των ΗΠΑ, στο ζήτημα του βηματισμού του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού προς τον στόχο της παγκόσμιας ηγεμονίας/κυριαρχίας, που είναι ο βασικός κοινός στόχος όλων των συγκρουόμενων κέντρων και κυρίαρχων δυνάμεων εντός των ΗΠΑ. Η προεδρία Τραμπ, με όσα ως τώρα έχει διακηρύξει, έρχεται επιδιώκοντας: α) Τη διαχείριση του ουκρανικού αδιεξόδου που αποτελεί σήμερα το κεντρικό, στρατηγικό ζήτημα των ΗΠΑ. Μια διαχείριση που θα στοχεύει, από τη μια, στο να ελεγχθεί η παραπέρα κλιμάκωση του πολέμου, καθώς αυτή η κλιμάκωση φέρνει πολύ κοντά στο να πραγματοποιηθούν οι πυρηνικές απειλές του ρώσικου ιμπεριαλισμού. Από την άλλη, όμως, η διαχείριση αυτή θα πρέπει να είναι τέτοια ώστε να μην αναγνωρίζει νίκη στη Μόσχα και να μην ανοίγει το δρόμο της αποσυσπείρωσης του ΝΑΤΟ, β) Την πιο αποφασιστική αντιμετώπιση της Κίνας, το ύψωμα φραγμών στο νέο “δρόμο του μεταξιού”, την αναίρεση των “ζωνών” εγκατάστασης του Πεκίνου σε μια σειρά χώρες και περιοχές, στις οποίες ο κινέζικος ιμπεριαλισμός βασίζει σε μεγάλο βαθμό και την στρατηγική του αναβάθμιση. Κλειδί και κρίσιμη προϋπόθεση για την προώθηση και των δύο αυτών κατευθύνσεων αποτελεί η πολιτική κατεύθυνση της προεδρίας Τραμπ για την αντιμετώπιση των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών “έναν προς έναν”, αλλά και σαν συμμαχία, σαν ΕΕ. Δηλαδή, η ένταση των αμερικάνικων εκβιασμών ξεχωριστά για Γερμανία, Γαλλία αλλά και Ιταλία, και στη βάση των συγκεκριμένων ζητημάτων που αντιμετωπίζει ο καθένας από αυτούς. Ο προφανής στόχος μιας τέτοιας κατεύθυνσης είναι οι ΗΠΑ να αποσπάσουν κάποιον/κάποιους από αυτούς, να τον/τους στοιχήσουν χωρίς ενστάσεις στις στρατηγικές επιλογές τους. Η πρόσφατη έκθεση Ντράγκι αυτόν τον κίνδυνο ανάδειχνε και επεδίωκε (ή, πιο σωστά ίσως, ευχόταν) την αντιμετώπισή του. Αλλά και η κατάσταση στη Γερμανία, με τον κυβερνητικό συνασπισμό να είναι υπό κατάρρευση, προέκυψε στη βάση των ήδη διαμορφωμένων μεγάλων ζητημάτων του γερμανικού ιμπεριαλισμού, αλλά και ενόψει των αναμενόμενων αμερικάνικων εκβιασμών και με το ερώτημα των απαντήσεων που θα δώσει το Βερολίνο. Η άνοδος Τραμπ βρίσκει τις δύο ατμομηχανές της ΕΕ σε πολιτική αλλά και οικονομική κρίση, με παράλληλη αδυναμία έκφρασης ενιαίας στάσης τόσο απέναντι στον πόλεμο στην Ουκρανία όσο και απέναντι στις εξελίξεις στη Μ. Ανατολή.Το με ποια συγκεκριμένα μέτρα και επιλογές πρόκειται να εκφραστούν οι κατευθύνσεις αυτές, τι θα παραγάγουν, τι τροποποιήσεις και ποιους τυχοδιωκτισμούς θα χρειαστούν, μένει να το δούμε και να κριθεί με πραγματικούς όρους στο, φουντωμένο από οξύτατες αντιθέσεις, ταμπλό των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Εξάλλου, υπάρχουν και μια σειρά άλλες θερμές περιοχές, όπως η Μ. Ανατολή, όπου η διοίκηση Τραμπ θα καλεστεί να μετρήσει σε συνάρτηση με τις παραπάνω επιδιώξεις της το αν και πώς θα συνεχίσει στη γραμμή κλιμάκωσης της περίσφιξης του Ιράν που είχε ακολουθήσει στην προηγούμενη θητεία της, αλλά τότε χωρίς το στρατηγικό δεδομένο και αδιέξοδο του πολέμου στην Ουκρανία.
  5. Οι εργάτες και οι λαοί του κόσμου έχουν πολλούς και πολύ σοβαρούς λόγους να ανησυχούν για το τι φέρνει η προεδρία Τραμπ στον πλανήτη. Κανένας από αυτούς τους λόγους, όχι μόνο δεν ταυτίζεται, αλλά ούτε καν σχετίζεται με τις ανησυχίες των ιμπεριαλιστών της Ευρώπης και μιας σειράς κυρίαρχων και αντιδραστικών δυνάμεων στον πλανήτη. Η γραμμή της διοίκησης Τραμπ αποτελεί, ήδη πριν αναλάβει, έναν σταθμό αναβάθμισης σε παγκόσμια κλίμακα της αντεργατικής-αντιλαϊκής λαίλαπας που βρίσκεται σε εξέλιξη. Ένας σταθμός που επιδιώκεται να είναι ανάλογης βαρύτητας με τη γραμμή των Ρήγκαν-Θάτσερ που στις αρχές της δεκαετίας του 1980 σήμαναν τη γενικευμένη επίθεση. Αυτός είναι ο κοινός τόπος όλων των ιμπεριαλιστών και του κεφαλαίου, όλων των πολιτικών δυνάμεων που τους υπηρετούν παντού στον κόσμο. Είναι ο κοινός τους τόπος για την αντιμετώπιση της καπιταλιστικής κρίσης που απλώνει και βαθαίνει, αλληλοτροφοδοτούμενη με τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Είναι ο κοινός τους τόπος που πατάει στον αρνητικό συσχετισμό, στην επιδίωξή τους οι εργάτες να “γίνουν εργαλεία” του κεφαλαίου και οι λαοί υποχείρια του ιμπεριαλισμού».

«Ταυτόχρονα, η γραμμή Τραμπ για να υπηρετήσει το στόχο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για παγκόσμια ηγεμονία/κυριαρχία, όποιους δρόμους και να ακολουθήσει, θα συνεχίσει και θα εντείνει την προετοιμασία των όρων για τον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ενίσχυση των μαζικών αντιστάσεων και αγώνων, η συγκρότηση των εργατικών λαϊκών δυνάμεων στη βάση των δικών τους δικαιωμάτων και της δικιάς τους προοπτικής, η ενίσχυση-συγκρότηση της επαναστατικής κομμουνιστικής κατεύθυνσης στο κίνημα και στην πάλη είναι η μόνη πραγματική απάντηση στις εξελίξεις που αντιμετωπίζουμε» καταλήγει το ΚΚΕ(μλ).