Συνέντευξη στον Ορέστη Βέλμαχο

Πες μας λίγα λόγια για την παράσταση. Που απευθύνεται;
Το έργο έχει γραφτεί από τον Πατρίκ Ζίσγκιντ το 1980. Είναι ένας σπουδαίος συγγραφέας, που έχει γράψει και το «Άρωμα». Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια διαμαρτυρία απέναντι στην κοινωνική απομόνωση και τη μοναξιά. Ο ήρωας του έργου είναι ένας άνθρωπος  που έχει φτάσει σε μια κάποια ηλικία και βλέπει ότι δεν μπορεί να κάνει πλέον τα όνειρα του πραγματικότητα. Όσο περισσότερο εμβαθύνει στη σχέση του με το  κοντραμπάσο, τόσο απομονώνεται από την κοινωνία και τους φίλους του. Ζει έναν ανεκπλήρωτο έρωτα με μια σοπράνο, η οποία δεν γνωρίζει την ύπαρξη του. Μπορούμε να κάνουμε έναν κοινωνικό συσχετισμό εδώ. Το κοντραμπάσο βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις της ορχήστρας και δεν το παρατηρεί κανένας, άσχετα με το ταλέντο του μουσικού. Βλέπουμε ένα «κοινωνικό μοτίβο» που προσαρμόζεται στο σήμερα. Η κοινωνία αδιαφορεί για αυτούς που κάθονται στην «πίσω θέση», άσχετα με το αν έχουν να προσφέρουν πολλά περισσότερα σε σχέση με τους «μπροστινούς».

Ο ήρωας όμως δείχνει να μην αντιδρά σε αυτό. Έχει παραδοθεί στα όσα ζει;
Είναι απομονωμένος σε ένα ηχομονωμένο δωμάτιο, για το οποίο περηφανεύεται. Το διάλεξε, χωρίς να έχει καταθέσει τα όπλα. Είναι αποκομμένος, όχι από τη φύση του, αλλά από την εξέλιξη της ζωής και  της καριέρας του. Ωστόσο, δεν έχει καταθέσει τα όπλα. Σχεδιάζει το επόμενο βήμα, το σκέφτεται και δίνει «μάχη» με τη συνείδηση του. «Σκέφτομαι να κάνω αυτό και να τους ξαφνιάσω όλους», λέει. Δεν είναι παραδομένος στη μοίρα του, αλλά δεν είναι και αρκετά γενναίος να βγει από τον κόσμο που του έφτιαξαν.

Τι ακριβώς συμβολίζει το κοντραμπάσο στην παράσταση;
Το κοντραμπάσο είναι ένα όργανο, πάνω στο οποίο στηρίζεται όλη η ορχήστρα. Δυστυχώς, είναι στις πίσω σειρές της ορχήστρας και αυτός είναι ο λόγος που δεν του δίνει κανείς τη δέουσα προσοχή. Είναι ακρογωνιαίος λίθος και ταυτόχρονα ένα από τα πολλά όργανα. Έρχεται και πάλι ο κοινωνικός συσχετισμός: Πως θα λειτουργούσε ο μαέστρος και το πρώτο βιολί, χωρίς το κοντραμπάσο; Απλά, δεν θα λειτουργούσαν. Παίρνουν όμως τα συγχαρητήρια για μια δουλειά στην οποία οι «αφανείς ήρωες» είναι η βάση.

Ο ήρωας δείχνει να έχει μια σχέση αγάπης και μίσους με το κοντραμπάσο. Τι από τα δύο επικρατεί;
Είναι ένας σπουδαίος μουσικός, που περιορίστηκε από το περιβάλλον της οικογένειας του. Οι σχέσεις μίσους και αγάπης με την οικογένεια του, το πώς διαχειρίστηκε ο ίδιος τη σχέση με την οικογένεια του, τον οδήγησαν να γίνει ο άνθρωπος που είναι. Τον εγκλώβισαν. Εγκλωβίστηκε ο ίδιος στο να αγαπάει το κοντραμπάσο και ταυτόχρονα να αισθάνεται απέχθεια απέναντι σε ένα όργανο που «φράζει τον δρόμο στις γυναίκες που έρχονται σπίτι του». Είναι «το μέσο» στη ζωή του, που καθορίζει τις κοινωνικές συναναστροφές. Είναι μια σχέση ζευγαριού που είναι πολλά χρόνια μαζί, τη  «σέρνεις» μαζί σου αυτή τη σχέση… Πότε μισείς, πότε αγαπάς αυτή τη σχέση. Από τα ουράνια, στην απαξίωση. «Βρωμάει» αστάθεια αυτή η σχέση. «Φωτογραφίζει» την αστάθεια της κοινωνίας.

Ο ήρωας λέει ότι θα τα ανατρέψει όλα και την επόμενη στιγμή τονίζει πως «ίσως και να είναι λάθος» οι αποφάσεις του. Γιατί;
Είναι ένας άνθρωπος που αγαπάει πολύ τη μουσική του. Είναι προικισμένος μουσικός. Είναι όμως και ένας άνθρωπος που θέλει να κάνει το κάτι παραπάνω για τη σοπράνο που δεν τον έχει προσέξει ποτέ. Αυτό «βάζει φωτιά» μέσα του. Σκέφτεται «αν κάνω αυτό που σκέπτομαι, θα με προσέξει», αλλά και πάλι είναι διστακτικός. Στέκει μπροστά του η πραγματικότητα και τα όνειρα σβήνουν

Συμβιβαζόμαστε με την πραγματικότητα ή προσπαθούμε να την αλλάξουμε;
Μεγάλο θέμα αυτό. Η Σάρα (η σοπράνο με την οποία είμαι ερωτευμένος ο ήρωας) δεν θα δώσει προσοχή στο κοντραμπάσο. Για να διεκδικήσεις κάτι, πρέπει να το θες πραγματικά και να το δείξεις. Αν κρυφτείς από τον εαυτό σου, τελείωσες. Οι άνθρωποι είναι σκληροί.

Κινούμαστε σε μια διαφορετική «πλατφόρμα» των ανθρώπινων σχέσεων σήμερα;
Ίσως… Μπορώ να πω πολλά πράγματα και άλλα τόσα να τα κρύψω, κάτι που δεν θέλω. Πρέπει να αναλογιστούμε τη δουλειά του Ζίσκιντ. Μονοπάτι είναι μπροστά μας, ας το διαβούμε. Καλύτεροι θα γίνουμε! Άνθρωπος γίνεσαι με τα βιώματα που αποκτάς.

Υπάρχουν συσχετισμοί με τα όσα βιώνουμε σήμερα;
Φυσικά και υπάρχουν! Πόσοι από εμάς δε βάζουμε νερό στο κρασί μας; Το κάνουμε γιατί ξέρουμε πως έχουμε συγκεκριμένο χρόνο για να πάρουμε συγκεκριμένες αποφάσεις, δεν θα μείνουμε για πάντα εδώ. Μένουμε κολλημένοι σε αυτό που έχουμε σήμερα, βλέποντας το «αύριο» να μας προσπερνά. Διστάζουμε, αν και  λέμε «θα το φτάσω και θα το αλλάξω το αύριο». Πόσοι αλήθεια το τολμούν;

Άρα, βρίσκει ο καθένας το δικό του «κοντραμπάσο» και το δέχεται ή το απορρίπτει;
Επιλογή είναι. Δεν ορίζει κανείς τις επιλογές σου, εσύ το κάνεις. Είναι «φυλακή» το να μένεις κάπου που δεν εκφράζεσαι, κάπου όπου δεν ζεις όπως θέλεις. Είναι ένα από τα μηνύματα της παράστασης. «Μην μένεις σε κάποιον άνθρωπο που δεν θα αισθάνεται το ίδιο». Κυνήγησε το, αλλά όταν δεις πως δεν υπάρχει ανταπόκριση, φύγε. Είναι κάτι που ισχύει για ανθρώπους ή στόχους που έχεις βάλει στη ζωή σου

Συντελεστές:
Μετάφραση: Μαρία Αγγελίδου
Σκηνοθεσία: Λεωνίδας Παπαδόπουλος
Σκηνικά: Όλγα Ντέντα
Κοστούμια: Δομνίκη Βασιαγεώργη
Μουσική: Κώστας Ξενόπουλος
Παραγωγή: Παναγιώτα και Κώστας Ξενόπουλος
Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Θανάσης Τσαλταμπάσης
Φωτογραφίες παράστασης: Γεωργία Σιέττου, Στέλιος Δανιήλ

Παίζει: ο Βασίλης Ευταξόπουλος

Παραστάσεις:
Δευτέρα – Τρίτη 21:15
Σάββατο–Κυριακή 19:15

Τιμές Εισιτηρίων:
ευρώ14, 10 ευρώ (φοιτητικό, νεανικό, συνταξιούχων), ευρώ5 (άνεργοι με την επίδειξη της κάρτας ανεργίας)

Προπώληση εισιτηρίων: Πανεπιστημίου 39 (Στοά Πεσμαζόγλου), τηλέφωνο: 210 7234567.

Ώρες ταμείου:
10:30-13:00 (Δευτέρα έως Κυριακή), 17:00-21:00 (Δευτέρα έως Πέμπτη και
Κυριακή), 17:00-23:00 (Παρασκευή και Σάββατο)

Θέατρο «Ιλίσια- Βολανάκης»
Παπαδιαμαντοπούλου 4, Ιλίσια, τηλέφωνο: 210 7223010