του Στρατή Μπουρνάζου

Δημιουργώντας το Press Project, ο Εφήμερος πραγμάτωσε αυτό που λέμε ανεξάρτητη ερευνητική δημοσιογραφία, με μαζική απεύθυνση. Με το τίποτα, με ελάχιστα χρήματα, χάρη στο δαιμόνιο (ξαναλέω τη λέξη), την ευφυΐα, τη βούληση και την υπερβολή του, κατάφερε πράγματα που δεν τα κατάφεραν μέσα πολύ πιο επαγγελματικά, και με ασυναγώνιστους πόρους. Και πιστεύω ότι όλα τα επιτεύγματα, οι κατακτήσεις, αλλά και τα προβλήματα, οι εντάσεις, οι κακοδαιμονίες, οι αντιφάσεις του Press Project απεικονίζουν, πρωτίστως, τις απεριόριστες δυνατότητες και τα αξεπέραστα προβλήματα της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας στην Ελλάδα του 2017.

Και ως τον μεγαλύτερο έπαινο θεωρώ ότι ο Εφήμερος τα έβαζε πολλές φορές με ανεμόμυλους, κυνήγαγε τα άπιαστα – από τις διαδικτυακές εκπομπές, τις διεθνείς συνεργασίες, την αγγλόγλωσση έκδοση, μέχρι τη συνεχή ροή σε μεγάλα γεγονότα, τη διαρκή ενημέρωση, τις πρωτότυπες έρευνες, τις εκδόσεις, τους 1101… Και κυνηγώντας το ακατόρθωτο, κατέβαλε μεγάλο προσωπικό κόστος, τσακώθηκε, κακοκαρδίστηκε με πολλούς. Η «τρέλα» του αυτή τον οδηγούσε στα ουράνια και στα τάρταρα, μαζί. Πολλοί, οι περισσότεροι από εμάς, πιο «μετρημένοι», πιο ρεαλιστές αλλά και πιο δειλοί δεν επιδιώκαμε ούτε το ένα δέκατο από όσα κυνηγούσε ο Εφήμερος. Και τώρα ακριβώς συνειδητοποιώ ότι ακριβώς επειδή κυνηγούσε τα ακατόρθωτα, κατάφερε να κάνει πολλά.

Ο θάνατος του Κώστα δεν είναι, δυστυχώς, άσχετος με τον καθημερινό τεράστιο και άνισο αγώνα να δαμάσει τα θηρία – γιατί αυτό σημαίνει να προσπαθείς να κάνεις ανεξάρτητη ενημέρωση, με μαζική απεύθυνση, σήμερα. Και ο θάνατός του, τη στιγμή ακριβώς που ανατέλλει η αδηφάγα αυτοκρατορία Μαρινάκη στον Τύπο, έχει κάτι συμβολικά και απελπιστικά τραγικό.