«Πάρτε μου δυο καφέδες» ήταν ένα από τα καθημερινά του μηνύματα στο κοινό μας chat στο facebook. Τον έπινε σκέτο. Και πάντα δυο-δυο μαζί τους έπαιρνε. Ενθουσιώδης, αεικίνητος, ερχόταν πάντα με τσαμπιά ιδέες στο γραφείο, έβαζε μουσική, δούλευε σε δέκα πρότζεκτ ταυτόχρονα, αλλά είχε πάντα χρόνο είτε ήθελες να συζητήσετε για ένα ρεπορτάζ είτε για κάτι προσωπικό που σε βασάνιζε. Mου έλεγε, «σήκω, άσ’ τα όλα και πάμε για καφέ έξω να μου τα πεις». Ήταν υπέροχος φίλος, χωρίς να δίνει συμβουλές. Ήταν υπομονετικός μέντορας, χωρίς να μας κουνάει ποτέ το δάχτυλο. Μας έκανε δυνατούς γιατί μας άφηνε ελεύθερους να λάβουμε αποφάσεις και πάντα δίπλα μας, έστεκε περήφανος για εμάς, για τη δουλειά που κάναμε. Ήταν ερωτευμένος με τη ζωή. Εμείς τον πειράζαμε, ότι ανάμεσα στους 20χρονους και τους 30χρονους της ομάδας του TPP, ο 40άρης τελικά απολάμβανε περισσότερο από όλους μας τις μικρές χαρές τριγύρω του. Η μέρα μας ήταν γεμάτη αστεία. Αυτή τη στιγμή υπάρχει η πικρία. Σαν τη γεύση από τον καφέ του, όταν μπερδευόμουν και έπινα από τον δικό του. Αλλά ξέρω πως όταν καταλαγιάσει ο πόνος, θα μείνει όλη αυτή η δύναμη που μας εμφύσησε ο Κώστας.

O Κώστας δεν είναι εφήμερος. Είναι η ψυχή, η καρδιά, το μυαλό και οι ιδέες πίσω από έναν δημοσιογραφικό οργανισμό που κατάφερε ένα «μικρό θαύμα», όπως έλεγε, στο χώρο των ΜΜΕ. Ένα Μέσο που ονειρεύτηκε το 2010 και το είδε βήμα-βήμα να μεγαλώνει, να εξελίσσεται, να δέχεται επαίνους και κριτική, να επευφημείται και να πολεμάται, αλλά το βασικότερο, να παραμένει ζωντανό. Και να έχει όνειρα, όνειρα για μια καλύτερη δημοσιογραφία, μια καλύτερη Δημοκρατία, μια καλύτερη κοινωνία.

Όνειρα που ο Κώστας ήξερε ότι δεν θα προλάβει να δει να γίνονται πραγματικότητα, αλλά είχε αποφασίσει να αγωνιστεί γι’ αυτά, γνωρίζοντας πολύ καλά το τίμημα και τη «ματαιότητα» της προσπάθειας. Η πάλη και ο θάνατος για τα όνειρα είναι μια φράση πολυπαραλλαγμένη και συνήθως κλισέ, που πολλοί την εύχονται, τη διακηρύσσουν και την υπερασπίζονται, αλλά λίγοι την κάνουν πράξη. Ο Κώστας ήταν σίγουρα από αυτούς τους λίγους, τους ονειροπόλους, τους «τρελούς», τους κήρυκες μιας ουτοπίας, που σκοπός της ζωής του ήταν να μπορέσουν άλλοι να ζήσουν. Να μπορέσουν να ζήσουν η Γρανέτα, ο Μάρκος, η Λήδα, η Ράνια, η Ζωή, ο Κωνσταντίνος, ο Σωτήρης, τα παιδιά του TPP, η κοινωνία ολόκληρη.

Ο Κώστας ονειρευόταν δυνατά και τα όνειρα του ήταν κολλητικά. Τον ακούγαμε να μιλάει και μας παρέσερνε, στην πολυπλοκότητα και την αθωότητα της σκέψης του, στον «παράλογο» ιδεαλισμό του, στο πάθος του για ζωή και δημοσιογραφία. Ονειρευόταν μια δημοσιογραφία που θα σέβεται τον αναγνώστη της και αναγνώστες που θα την σέβονταν, άρα θα ήταν έτοιμοι να πληρώσουν γι’ αυτή. Μια δημοσιογραφία χωρίς διαφημίσεις και χωρίς εξαρτήσεις, που θα ήταν κριτική και ερευνητική, αλλά ταυτόχρονα προσβάσιμη σε όλες και όλους. Και όλα αυτά τα ονειρεύονταν ο Κώστας μέσα στην Ελλάδα της κρίσης και των ολιγοπωλίων της ενημέρωσης.

Ήταν κυριολεκτικά άνθρωπος των υπερβάσεων. Με μεγάλο προσωπικό κόστος κατάφερε να φέρει το «πρώτο του παιδί» εκεί που είναι σήμερα, με την αναγνώριση που έχει. Δεν έκανε πίσω όταν κατηγορήθηκε πως άπλωσε τα πόδια του έξω από το πάπλωμα γιατί το όραμα του και το πάθος που μοιραζόταν με όλους μας για την αδέσμευτη δημοσιογραφία τον ξεπερνούσαν. Οι αμέτρητες μέρες χωρίς ξεκούραση και ύπνο τού είχαν γίνει δεύτερη φύση, αλλά δεν το έβαζε ποτέ κάτω. Όπως συχνά έλεγε στις εκπομπές και τα κείμενα του, «Το ΤΡΡ μπορεί και πρέπει να μείνει και αφού εγώ έχω φύγει». Σιχαινόταν τον «ξύλινο» λόγο και μάλλον θα γκρίνιαζε αν μας έβλεπε να γράφουμε πως το κενό του είναι τεράστιο για τη δημοσιογραφία και κυρίως για τη σημερινή κοινωνία που πάλευε με όλες του τις δυνάμεις να αλλάξει. Ωστόσο, αυτή είναι η αλήθεια.

Χάσαμε την καρδιά του ΤΡΡ, χάσαμε τον άνθρωπο στον οποίο στρεφόμασταν κάθε φορά που αντιμετωπίζαμε πρόβλημα. Και ήταν πάντα εκεί και ως συνεργάτης και ως φίλος… Μετά την απώλεια του Σωτήρη μας, ο Κώστας έλεγε πως αυτό που άφησε πίσω του είναι παρακαταθήκη και «πάτημα» για την επόμενη μέρα. Αυτό που αφήνει πίσω του ο Κώστας είναι «οδηγίες χρήσης» για μια καλύτερη κοινωνία.

Ο Kώστας έφυγε χθες και μας έλεγε συχνά για τη μέρα μετά από αυτόν, πριν τον διακόψουμε με ένα «σταμάτα ρε μαλάκα». Ακόμα και αν δεν ήθελε κανείς μας να το πιστέψει, το είχε κοτσάρει ο άτιμος στο όνομα του.  Ο φίλος μας έφυγε χθες και παρόλο που ξέραμε ότι αυτό μπορούσε να συμβεί ανά πάσα στιγμή, ακόμα μας είναι δύσκολο να το συνειδητοποιήσουμε.

Θα μας πάρει κάποιο χρόνο να συνέλθουμε και να βρούμε λέξεις για τον Εφήμερο που δεν θα είναι εφήμερες. Όπως και τα όνειρα του Εφήμερου, που κάθε άλλο παρά εφήμερα αποδείχτηκαν ως τώρα.

Οι σκέψεις μας είναι με την οικογένειά του, τη Γρανέτα και τα παιδιά.

Διαβάζουμε με συγκίνηση όσα υπέροχα γράφονται για αυτόν. Όταν μπορέσουμε θα γράψουμε και εμείς περισσότερα.

Και ένα τραγούδι που αγαπούσε πολύ. Με πολλή αγάπη από όλους και όλες μας.