Σχόλιο του Στρατή Μπουρνάζου
Πέρα όμως από την αποκάλυψη του ψοφοδεούς ήθους των ναζί, πέρα από το πώς ο λιονταρής που άφριζε μετατράπηκε μέσα σε λίγες ώρες σε θεματοφύλακα του Συντάγματος (μεγαχάχανο εδώ!!), η στάση αυτή μας δείχνει καθαρά κάτι ακόμα, πολύ σοβαρό: πώς η Χρυσή Αυγή όταν έχει απέναντί της τον νόμο και το κράτος μαζεύεται, ενώ γίνεται ασύδοτη –δολοφονικά ασύδοτη– όταν νιώθει ότι το κράτος την ανέχεται ή τη χαϊδεύει. Δεν είναι (μόνο) θέμα ψυχολογικό, θάρρους και χαρακτήρα· είναι και βαθύτερο πολιτικό ζήτημα, που μας δείχνει τα όρια του “αντισυστημισμού” της ΧΑ. Ο αντισυστημισμός αυτός φτάνει μέχρι το κατούρημα του Χρ. Παππά έξω από τα γραφεία του MEGA ή ανάλογα σόου. Αλλιώς, αν η ΧΑ ήθελε να εμφανιστεί αντισυστημική, η σημερινή θα ήταν μια χρυσή ευκαιρία: θα επέμενε στη γραμμή Μπαρμπαρούση, θα κραύγαζε «οι προδότες στο Γουδί» και για τους αλήτες πολιτικούς, ο Μπαρμπαρούσης θα καθόταν να πάει φυλακή και να γίνει ήρωας, ξεσηκώνοντας τα πλήθη… Το ακριβώς αντίθετο: τρέχει σαν λαγός στην εθνική να μην τον πιάσει η αστυνομία, ανακαλεί, η ΧΑ τον θέτει εκτός κοινοβουλευτικής ομάδας κλπ. κλπ.
H στάση αυτή μας δείχνει και πόσο λάθος ήταν η στάση και η ανησυχία (ευρύτατα διαδεδομένη και σε καλοπροαίρετους και κοντινούς μας ανθρώπους) ότι η ποινική δίωξη κατά της ΧΑ το 2013 μπορούσε να κάνει κακό επειδή θα… ηρωοποιούσε τη ΧΑ. Το αντίθετο, όχι μόνο δεν την ηρωοποίησε αλλά της κατάφερε σοβαρό πλήγμα· υπήρξε καθοριστικός παράγοντας να περιορίσει την εγκληματική της δράσης.
Ο λόγος δεν είναι χαρακτηρολογικός (πόσο κότες είναι οι ναζί), αλλά βαθιά πολιτικός και ιστορικός. Στην Ελλάδα η άκρα Δεξιά, όλα τα μεταπολεμικά χρόνια, μπόρεσε να υπάρξει μόνο σε στενή σχέση με το κράτος. Ποτέ δεν ήταν αυτόνομη. Η σχέση ήταν πολλαπλή (σε επίπεδο προσώπων, ιδεών, μηχανισμών, οικονομική κ.ο.κ.), και από αυτή τη σχέση οι ακροδεξιοί –σε όλες τις ποικιλίες τους– αντλούσαν ισχύ: ισχύ πολιτική, υλική και συμβολική. Το κόψιμο λοιπόν του συνδετικού ιστού (και ενίοτε ομφάλιου λώρου) με το κράτος όχι μόνο δεν οδηγεί στην «ηρωοποίηση» των χρυσαυγιτών, αλλά είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την αποδυνάμωσή τους.
Το έγραψε λιτά, δραματικά και τόσο αληθινά, ο ανεκτίμητος σύντροφος Thanasis Kampagiannis στον οποίο τόσα οφείλουμε, στον αγώνα κατά των ναζί: «Αν δεν υπήρχε αναφορά για εκκίνηση ποινικής δίωξης του Μπαρμπαρούση, ακόμα βουλευτής της Χρυσής Αυγής θα ήταν. Αν αυτή ήταν η αντιμετώπιση εξαρχής, και όχι οι σαπουνοφουσκες περί “κόμματος” και “ελευθερίας ιδεών”, ο Παύλος Φύσσας θα ήταν ζωντανός».