Πριν από 4 χρόνια παρά 3 μήνες και κάτι ψιλά, σε ένα αντίστοιχα λειψό από επιλογές προεκλογικό τοπίο υπό μια κρατούσα παγωμάρα που πλέον έγινε δευτέρα φύσις, βρέθηκα πάλι να γράφω στο αγαπημένο ThePressProject αναρωτώμενη τι στα κομμάτια να ψηφίσει κανείς στις επερχόμενες εκλογές:
«Αν όμως θέλετε να ρίξετε τον οβολό σας πίσω από το παραβάν και σε αυτές τις εκλογές, ιδού μια ερώτηση κρίσεως να θέσετε στους υποψηφίους κατά τη διάρκεια αυτής της προεκλογικής περιόδου: ‘Τι είναι το μουνόπανο;’ Αν σας απαντήσει ‘Μουνόπανο είναι ο δειλός, ο άτολμος, ο χέστης ρε παιδί μου, αυτός που φοβάται σαν γκόμενα, ο κλαψομούνης, ο μαλάκας πώς να το πω;’ πάτε παρακάτω. Αν σας απαντήσει ‘Μουνόπανο είναι η σερβιέτα, μια τεχνολογική επανάσταση που διευκολύνει καθημερινά τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων,’ τότε ρίξτε του και μια δεύτερη ματιά».
Δεν ήθελα με αυτό να υποστηρίξω ότι όποιος έχει μια κάποια φεμινιστική ευαισθησία (νοούμενη όχι με τη στενή έννοια των δικαιωμάτων αποκλειστικά των γυναικών αλλά της ισότητας με άξονα την εμπειρία του φύλου) ή αν μη τι άλλο δεν πάσχει από την αρκετά διαδεδομένη πάθηση «τυφλότητα φύλου» είναι αναγκαστικά και μια καλή εκλογική επιλογή. Πιο πολύ ήθελα να τονίσω πως όποιος δεν έχει αυτή την ευαισθησία και πάσχει από αυτή την τυφλότητα δεν είναι. Με άλλα λόγια, η έμφυλη ατζέντα δεν είναι επαρκής συνθήκη για να ψηφίσουμε κάποιον, οφείλει, όμως, εν έτει 2015 και, ακόμα περισσότερο, εν έτει 2019 να είναι αναγκαία.
Για να δούμε, λοιπόν, τις επιλογές της παρούσας και πλέον απερχόμενης βουλής. Είναι αλήθεια ότι από το 2015 μέχρι πριν από λίγο καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ έφερε προς ψήφιση στη Βουλή ορισμένα νομοσχέδια που εισήγαγαν, κατοχύρωναν ή εν μέρει προστάτευαν δικαιώματα που αποτελούσαν πάγια αιτήματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και, ως εκ τούτου, σχετίζονταν με το φεμινιστικό κίνημα, όσο αυτό αποστρέφεται την εσωστρέφεια τύπου TERF (Trans-ExclusionaryRadicalFeminism) και εμπερικλείει διεκδικήσεις που σχετίζονται ευρύτερα με την έμφυλη ταυτότητα και τη σεξουαλικότητα. Έτσι λοιπόν, στις 23 Δεκεμβρίου 2015 υπερψηφίστηκε με 193 ψήφους υπέρ και 56 κατά η επέκταση της δυνατότητας σύναψης συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια. Εκτός από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, το νομοσχέδιο υπερψήφισε το ΠΑΣΟΚ (υπό το ακόμα έναευφάνταστο προσωνύμιο «Δημοκρατική Συμπαράταξη») με την ηχηρή, όμως, απουσία της προέδρου του Φώφης Γεννηματά, το Ποτάμι, η Ένωση Κεντρώων, 19 βουλευτές της ΝΔ συμπεριλαμβανομένου του Κυριάκου Μητσοτάκη, και 3 των ΑΝΕΛ. Το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή, όσο κι αν απεχθανόμαστε να τους βάζουμε δίπλα-δίπλα, καταψήφισαν το νομοσχέδιο.
Συνεχίζοντας αυτού του είδους τη δικαιωματική πολιτική παρά το σκληρό νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα που εφάρμοζε στην οικονομία, τον Οκτώβριο του 2017, ο ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσε στη Βουλή το νομοσχέδιο για τη νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου που έδινε το δικαίωμα στην αναγνώριση της ταυτότητας φύλου του ατόμου ως στοιχείου της προσωπικότητάς του και δικαίωμα στον σεβασμό της προσωπικότητάς του με βάση τα χαρακτηριστικά φύλου του. Δηλαδή χωρίς την απαίτηση το υποκείμενο να έχει υποβληθεί σε κάποιου είδους εγχείρηση φυλομετάβασης ή ορμονική θεραπεία. Το νομοσχέδιο ψηφίστηκε με 171 ψήφους επί της αρχής, ενώ το άρθρο 3 που έδινε τη δυνατότητα αυτοπροσδιορισμού φύλου σε ανήλικους άνω των 15 ετών με 148 (σε σύνολο 285 παρόντων και άρα εγκρίθηκε). Ο Μητσοτάκης, όπως και όλη η ΝΔ, καταψήφισε αντιπροτείνοντας δικό τους νομοσχέδιο που έθετε το κατώφλι της απόφασης μετά τα 18 έτη, το ΠΑΣΟΚ με την ηχηρή για ακόμα μια φορά απουσία της Γεννηματά υπερψήφισε, ΚΚΕ, Χρυσή Αυγή και Ένωση Κεντρώων ψήφισαν «κατά».
Τον Μάιο του 2018, το άρθρο 8 του νέου νομοσχεδίου για τους θεσμούς της αναδοχής και της υιοθεσίας που προέβλεπε τη δυνατότητα να γίνουν ανάδοχοι γονείς όλα τα ζευγάρια που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης (δηλαδή και τα ομόφυλα), υπερψηφίστηκε με 161 ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ και το Ποτάμι, καταψηφίστηκε από τη ΝΔ, τους ΑΝΕΛ, την Ένωση Κεντρώων, και τη Χρυσή Αυγή, «παρών» ψήφισαν οι ελάχιστοι παρόντες βουλευτές του ΚΚΕ, ενώ στο ΠΑΣΟΚ/Δημοκρατική Συμπαράταξη κάποιοι υπερψήφισαν αλλά πολλοίεπέλεξαν την αποχή από την ψηφοφορία.
Εύλογα μπορεί κανείς να παρατηρήσει από τις τρεις αυτές ψηφοφορίες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και το Ποτάμι στήριξαν νομοσχέδια που σχετίζονται με πάγια αιτήματα και από καιρό αναμενόμενα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, χωρίς, βέβαια, να σπάνε και τα αυγά που λένε στο χωριό μου, παρέχοντας το δικαίωμα σύναψης γάμου ή τεκνοθεσίας σε ομόφυλα ζευγάρια ή τη δυνατότητα σε τρανς άτομα να προχωρούν σε νομική διόρθωση του φύλου που καταχωρήθηκε στη γέννηση εάν είναι παντρεμένα.
Από την άλλη, βλέπουμε π.χ. τον Κυριάκο Μητσοτάκη όσο είναι απλά ένας φιλελεύθερων καταβολών βουλευτής να υπερψηφίζει το σύμφωνο συμβίωσης ενώ μετά την ανάληψη της προεδρίας της ΝΔ να συντάσσεται με τη λαϊκή δεξιά/ακροδεξιά βάση του κόμματος και των δελφίνων του καταψηφίζοντας το δικαίωμα στην αναδοχή – καλύτερα βρε να είναι τα παιδιά στα ιδρύματα, παρά να ζουν σε ένα σπίτι με αγάπη, τι να λέμε τώρα, βαθύς φιλελεύθερος ανθρωπισμός που θα ζήλευε η Μάργκαρετ η Θάτσερ. Ας μη μας εκπλήσσει. Ο φιλελεύθερος φεμινισμός του δόγματος «περισσότερες γυναίκες CEO» που ασπάζεται ο Μητσοτάκης εξυμνώντας την επαγγελματική δραστηριότητα της γυναίκας του πάει χέρι-χέρι με τη δήλωσή του στην Σταματίνα Τσιμτσιλή στις 21 Μαΐου 2019 «δουλειές στο σπίτι δεν κάνω…οι δουλειές στο σπίτι είναι δουλειές της νοικοκυράς» ή για να το θέσουμε διαφορετικά, υπερασπιζόμαστε τις γυναίκες της τάξης μας καθώς οι υπόλοιπες που μπορεί να έχουν αφιερώσει και τη ζωή τους στην πιο σκληρή μη αμειβόμενη εργασία, το νοικοκυριό, δεν είναι, μάλλον, το ίδιο γυναίκες. Από τη Χίλαρι στον Τραμπ, ένα τσιγάρο δρόμος.
Σε αυτές τις ψηφοφορίες, είδαμε, επίσης, το ΠΑΣΟΚ, να ακολουθεί την πατροπαράδοτη τακτική «στρίβειν δια του αρραβώνος», ας ψηφίσουμε κάτι ψιλά, ας λείπει η αρχηγός μας, μην μας πουν συντηρητικούς, μη μας πουν όμως και πολύ προοδευτικούς, μια θολούρα, μια καταχνιά, μια αναποφασιστικότητα που χαρακτηρίζει γενικά μια παράταξη λίγο πριν βγει στη σύνταξη. Το ατομικό ιστορικό, άλλωστε, του επιφανούς στελέχους του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Λοβέρδου απέναντι στις γυναίκες, και δη οροθετικές τοξικοεξαρτημένες σεξεργάτριες τον Απρίλιο του 2012 από τη θεσμικότερη των θεσμικότερων θέση του ως Υπουργού Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης (εδώ γελάμε), μπορεί να μας διαφωτίσει ως προς τη βαθύτερη φεμινιστική ευαισθησία του κόμματος που εξέλεξε γυναίκα πρόεδρο αλλά δεν δίνει δεκάρα για τις γυναίκες της εργατικής τάξης. Ο ίδιος άνθρωπος, μάλιστα, απείχε από την ψήφιση του νομοσχεδίου για την αναδοχή παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, πιστός στην προστασία της Αγίας Πατριαρχικής Οικογένειας βεβαίως βεβαίως.
Το ΚΚΕ, δυστυχώς, δυστυχώς για τις εργάτριες και τους εργάτες, τα συμφέροντα των οποίων υποτίθεται ότι πρεσβεύει, δεν στήριξε κανένα νομοσχέδιο που να προάγει τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ, σταθεροί στη γραμμή του προηγούμενου αιώνα «τα φύλα είναι δύο, η ομοφυλοφιλία είναι σημάδι καπιταλιστικού εκφυλισμού, στην ιδανική κομμουνιστική κοινωνία δεν θα υπάρχουν τέτοια κακά του εξ’ αποδώ». Όχι, κύριοι, δεν θα καταργηθεί ως δια μαγείας η ετεροκανονική πατριαρχία με την έλευση του κομμουνισμού, θέλει αγώνα εντός του αγώνα, για τον οποίο επιλέγετε να είστε βαθιά νυχτωμένοι.
Από τους ΑΝΕΛ και την Ένωση Κεντρώων, κόμματα-ανέκδοτα με την ειδοποιό διαφορά ότι το πρώτο ήταν η στρατηγική επιλογή συγκυβέρνησης για 4 συναπτά έτη και όχι μονάχα στους λίγους μήνες κοινού αντι-μνημονιακού μετώπου, δεν περιμέναμε και κάτι καλύτερο.
Ως προς τη Χρυσή Αυγή, ο Ναζισμός είναι εν τη γενέσει του μια ιδεολογία που θεωρεί τη γυναίκα ένα κατώτερο ον προορισμένο να ζει σαν μια μηχανή παραγωγής παιδιών και την ομοφυλοφιλία εκφυλισμό που διώκεται, φυλακίζεται και αφανίζεται θεσμικά. Α, και σκατά στους φασίστες.
Ούτως ή άλλως, οποιοδήποτε κόμμα υποστήριξε με την ψήφο του και το έργο του τη νεοφιλελεύθερη οικονομία (δηλαδή όλα τα κόμματα της παρούσας Βουλής πλην ΚΚΕ) ασκεί aprioriμια αντι-φεμινιστική πολιτική. Γιατί δεν μπορεί να κόπτεσαι για τις γυναίκες και τους ΛΟΑΤΚΙ όταν φτωχοποιείς περαιτέρω τους αδύναμους, γιατί εξαιτίας των πολλαπλών δικτύων εξουσίας, μια γυναίκα εργάτρια είναι πιο αδύναμη από έναν άνδρα εργάτη, ένας gayεργάτης είναι πιο αδύναμος από έναν straightεργάτη, και μια transεργάτρια πιο αδύναμη από μια cisεργάτρια, διότι οι πρώτοι βιώνουν διακρίσεις σε πολύ περισσότερα μέτωπα από τους δεύτερους. Εν τούτοις, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι αυτή η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς (ο θεός και ο Μαρξ να την κάνει), όντως προώθησε μια ατζέντα που βελτίωνε σε κάποιο βαθμό τις συνθήκες ζωής ανθρώπων που βιώναν έντονες διακρίσεις εξαιτίας της σεξουαλικότητας ή της ταυτότητας φύλου του.
Όλα αυτά μέχρι να έρθει ο Ιούνιος του 2019, μια ανάσα πριν τις εθνικές εκλογές, που ο ΣΥΡΙΖΑ θέτει για δημόσια διαβούλευση τον νέο Ποινικό Κώδικα, το άρθρο 336 του οποίου, με απλά λόγια θέτει ως κριτήριο για τη στοιχειοθέτηση του βιασμού όχι την απουσία συναίνεσης, όπως ορίζει η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης που ενέκρινε η ελληνική Βουλή πέρσι, αλλά, άκουσον-άκουσον,την ύπαρξη σωματικής βίας (όχι ψυχολογικής) ή την απειλή σοβαρού και άμεσου (όχι έμμεσου) κινδύνου ζωής ή σωματικής (όχι ψυχικής) ακεραιότητας. Το ίδιο άρθρο, μάλιστα, υποβιβάζει από κακούργημα σε πλημμέλημα τον εξαναγκασμό σε επιχείρηση ή ανοχή γενετήσιας πράξης (akaβιασμό) υπό την απειλή παράνομης πράξης ή παράλειψης με μέγιστη ποινή φυλάκισης τα 5 έτη.
Δηλαδή, για να το κάνουμε λιανά, αν κάποιος δεν σκοτώσει ή σαπίσει στο ξύλο πριν την/τον βιάσει, ο βιασμός δεν λογιέται για κακούργημα! Αν ένας εργοδότης πει στην υπάλληλό του πως αν δεν του κάτσει θα την απολύσει δεν είναι βιασμός! Αν ένας καθηγητής πει στη φοιτήτριά του πως αν δεν περάσει από το γραφείο του για «ιδιαίτερη μεταχείριση» θα την κόψει στο μάθημα δεν είναι βιασμός! Αν ένας τύπος πει στην πρώην του πως αν δεν τον αφήσει να την ξαναπηδήξει θα κοινοποιήσει γυμνές φωτογραφίες της στο Ίντερνετ δεν είναι βιασμός! Αν ένας ιερέας πει στην πιστή ότι αν δεν συνευρεθεί μαζί του δεν μπορεί να πάρει άφεση αμαρτιών δεν είναι βιασμός! Αν ένας προπονητής πει σε έναν αθλητή πως αν δεν πάει μαζί του θα τον ρεζιλέψει σε όλη την ομάδα δεν είναι βιασμός! Αν ένας υπάλληλος κέντρου κράτησης πει σε μια προσφύγισσα πως αν δεν κάτσει να την βιάσει θα κοινοποιήσει τα ερωτικά μηνύματα που αντάλλαξαν δεν είναι βιασμός!
Είναι βιασμός. Πάμε άλλη μία. Δεν υπάρχει συναινετικό και μη συναινετικό σεξ. Υπάρχει σεξ. Και υπάρχει βιασμός. Χωρίς συνΝΑΙνεση είναι βιασμός, όπως λέει και η κίνηση Καμία Ανοχή που έχει κάνει για το φεμινιστικό κίνημα στην Ελλάδα όσα δεν έχουν κάνει όλες μαζί οι Βουλές από ιδρύσεως ελληνικού κράτους. Αν οι κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, προτίθενται να περάσουν μια τέτοια τροποποίηση του Ποινικού Κώδικα που πάει τα δικαιώματα των γυναικών στην Ελλάδα πολλές δεκαετίες πίσω, αποδεικνύουν περίτρανα ότι ποσώς ενδιαφέρονται για τις γυναίκες και η δικαιωματική πολιτική ως προς το φύλο που ασκούσαν τόσα χρόνια δεν είχε κάποια ιδεολογική συστράτευση με τον φεμινισμό αλλά έναν καθαρά εργαλειακό και ψηφοθηρικό χαρακτήρα στην προσπάθεια να διευρύνουν την εκλογική βάση τους αναδυόμενοι ως η φωνή του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος στη χώρα.
Κυρίες και κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ, αν θέλετε να περισώσετε τα ελάχιστα ψήγματα δικαιωματισμού που σας απέμειναν ενόσω η κοινωνική σας πολιτική έχει πάει περίπατο, σταματήστε να κρύβετε τον σεξισμό σας πίσω από την—καθόλου πολιτική—κριτική στο στυλιστικό ύφος της Πατούλαινας και υπερασπιστείτε τη μνήμη της Τοπαλούδη και την ψυχική ακεραιότητα τόσων άλλων που, ίσως να μην έχασαν τη ζωή τους, βιάστηκαν, όμως, για τον απλούστατο λόγο ότι είπαν όχι.[1]
Ως προς την ψήφο τώρα, θα επανέλθω με πικρία στο συμπέρασμα του 2015:
«Αν όμως θέλετε να ρίξετε τον οβολό σας πίσω από το παραβάν και σε αυτές τις εκλογές, ιδού μια ερώτηση κρίσεως να θέσετε στους υποψηφίους κατά τη διάρκεια αυτής της προεκλογικής περιόδου: ‘Τι είναι το μουνόπανο;’ Αν σας απαντήσει ‘Μουνόπανο είναι ο δειλός, ο άτολμος, ο χέστης ρε παιδί μου, αυτός που φοβάται σαν γκόμενα, ο κλαψομούνης, ο μαλάκας πώς να το πω;’ πάτε παρακάτω. Αν σας απαντήσει ‘Μουνόπανο είναι η σερβιέτα, μια τεχνολογική επανάσταση που διευκολύνει καθημερινά τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων,’ τότε ρίξτε του και μια δεύτερη ματιά».