Αυτή είναι η υπόθεση της ταινίας «Τζάκι», που παίζεται ήδη στο σινεμά και είναι υποψήφια για τρία όσκαρ, για την πραγματικά εξαιρετική ερμηνεία της Νάταλι Πόρτμαν, που δίνει ρεσιτάλ, για τη μουσική και για τα κοστούμια. Δικαίως και στις τρεις κατηγορίες. Το θέμα είναι ότι ασχολείται μεν με ένα γεγονός, που σημάδεψε τον κόσμο τότε, ένα γεγονός που σημάδεψε τον εικοστό αιώνα, αλλά ο τρόπος που το αντιμετωπίζει, δηλαδή μέσα από τη ματιά της Τζάκι σ’ αυτό το σαρανταοκτάωρο που μεσολάβησε από τη δολοφονία ως την κηδεία, δεν φτάνει να σου προκαλέσει τόσο πολύ το ενδιαφέρον σαν θεατή.
Του Ιάσονα Τριανταφυλλίδη
Ακόμα και με τα φλας μπακ για τη ζωή του ζεύγους στον Λευκό Οίκο, και πάλι είναι λίγο. Πολύ περισσότερο που σήμερα πια ξέρουμε τι ακολούθησε στη ζωή της Τζάκι, αλλά ξέρουμε επίσης και τι είχε προηγηθεί. Η δική μας, η Μαρία Ρεζάν π.χ. στην αυτοβιογραφία της, με τίτλο «Με νοσταλγία για μια ζωή έτσι, χωρίς πρόγραμμα», σημειώνει πως ένα χρόνο πριν τη δολοφονία του Κένεντι, όταν η Τζάκι επισκέφθηκε την Ελλάδα, τηλεγραφήματα του Κένεντι στην Αθήνα έλεγαν: «θα προτιμούσα να σ’ έβλεπα λιγότερο συχνά μ’ αυτόν τον έλληνα εφοπλιστή», εννοώντας τον Ωνάση. Που σημαίνει ότι ίσως τελικά και ο γάμος το ’68 με τον Ωνάση να μην ήταν τόσο ξαφνικός, όσο φάνηκε σε κάποιους. Αλλά γενικά η οικογένεια Κένεντι, «η αγία οικογένεια της Αμερικής», όπως λένε κάποιοι, μόνο αγία δεν ήταν, αν ξέρεις την ιστορία της.
Ο πατριάρχης των Κένεντι έκανε τα λεφτά του πουλώντας παράνομα οινόπνευμα στην ποτοαπαγόρευση στα χρόνια του ’20, απατούσε τη γυναίκα του με τη σταρ του σινεμά Γκλόρια Σβάνσον, η οποία μετά τον κατηγόρησε ότι της καταχράστηκε τα λεφτά, ο Τζον Κένεντι, αποδεδειγμένα πια, τα τελευταία χρόνια σκότωσε τη Μέρυλιν Μονρόε, για να μην αποκαλυφθεί ο παράνομος δεσμός τους, ο Τέντι Κένεντι κατηγορείται για ένα θάνατο, κλπ. κλπ. κλπ. για να πούμε μόνο λίγα. Για να μην μιλήσουμε για το θέμα της Κούβας, για το πώς έφτασε ο κόσμος στο χείλος του τρίτου παγκοσμίου πολέμου επί της προεδρίας του, ή για το πώς στην ουσία ο Κένεντι προετοίμασε τη μεγάλη πληγή του Βιετνάμ.
Παρ’ όλα αυτά, ο Κένεντι θεωρείται μια ξεχωριστή περίπτωση προέδρου. Και εδώ που τα λέμε άλλο είναι να είσαι αμερικάνος και να τα έχεις ζήσει όλα αυτά ή να σου τα μεταφέρουν οι δικοί του άνθρωποι και άλλο να τα έχεις διαβάσει σε βιβλία ιστορίας.
Η ταινία είναι άψογη φυσικά, όσον αφορά την αναπαράσταση της εποχής, τα σκηνικά, τα κοστούμια, τα χτενίσματα, και πρέπει λογικά να είναι και ακριβής ως προς τα γεγονότα. Προσπαθεί δε, να κάνει ένα ψυχολογικό πορτρέτο της Τζάκι εκείνες τις δύσκολες ώρες, και συγχρόνως να δείξει, όσο μπορεί, τον αρκετά παράξενο χαρακτήρα της. Ή τουλάχιστον κάτι τέτοιο κατάλαβα εγώ. Ότι δηλαδή προσπαθεί να μην τη βγάλει αγία, αλλά ούτε και σκύλα. Ίσως κάτι ανάμεσα… Σ’ αυτό πολύτιμος βοηθός της ταινίας είναι η πραγματικά εξαιρετική ερμηνεία της Νάταλι Πόρτμαν. Κακά τα ψέματα η ταινία απ’ αυτή την ερμηνεία αρχίζει, και σ’ αυτή την ερμηνεία τελειώνει. Λογικό μια και η ταινία λέγεται «Τζάκι».
Από την άλλη, αυτό που συμβαίνει στην ταινία, δεν είναι τόσο σπουδαίο για να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή επί δύο ώρες. Το θέμα, αλλά κυρίως η οπτική του είναι λίγο. Οπότε, σε κάνει να θες να πεις πώς δε σε νοιάζει κιόλας αυτό που βλέπεις. Δεν είναι μια ταινία πάνω στην δολοφονία του Κένεντι, ούτε μια ταινία πάνω στην προσωπικότητα της Τζάκι, ή πάνω στη σχέση του Τζον Κένεντι με την Τζάκι Μπουβιέ Κένεντι Ωνάση. Και ο τρόπος που το διαχειρίζεται ο σκηνοθέτης κάθε άλλο παρά μπορεί να γοητεύσει το κοινό, και να το κάνει να παρακολουθήσει κάτι εκτός των ενδιαφερόντων του.