Ξυδάκης: «Τα χρόνια της κρίσης δεν ακούστηκε στο Ευρωκοινοβούλιο η φωνή των θυμάτων»

Στη συνέντευξη που δίνει σήμερα στο TPP -την πρώτη του ως υποψήφιος- παραδέχεται ότι «πολλοί δημοσιογράφοι μετατρέπονται σε ρουλεμάν της πολιτικής εξουσίας». Τον ρωτάμε γιατί μπαίνει τώρα στην πολιτική και γιατί με τον ΣΥΡΙΖΑ. Απαντά σε όλα και εξομολογείται τους φόβους και τις ανησυχίες του. Ξέρει τι τον περιμένει και όπως λέει : «Δεν έχω ψευδαισθήσεις για την έκταση της επιρροής του Ευρωκοινοβουλίου». 

Συνέντευξη στη Βασιλική Σιούτη

– Πώς πήρες την απόφαση να περάσεις στην πολιτική και γιατί τώρα; 

Στην πολιτική είμαι από δεκαεπτά ετών, όσο με θυμάμαι ενήλικο δηλαδή. Πάντα ήμουν ενεργός πολιτικά. Τώρα; Τώρα έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία να αναμιχθεί κανείς στην πολιτική και με τυπικούς, συμβατικούς όρους. Ζούμε έναν μείζονα ιστορικό μετασχηματισμό, με απρόβλεπτη κατάληξη εφόσον δεν ενεργοποιηθούμε σαν πολίτες. Αν όχι τώρα, πότε; Ο Περικλής μας θυμίζει το κρίσιμο: τον τε μηδέν τώνδε μετέχοντα ουκ απράγμονα, αλλ’ αχρείον νομίζομεν. 

– Το είχες σκεφτεί ποτέ πριν; Ήσουν ποτέ μέλος σε κάποιο κόμμα; 

Δεν ήμουν ποτέ ενταγμένος σε κόμμα• ήμουν ανένταχτος αριστερός ή ενταγμένος σε ποικίλες συλλογικές δομές με πολιτική, κοινωνική και πολιτιστική δράση. Πολιτικά διαμορφώθηκα στα φοιτητικά μου χρόνια• στο πανεπιστήμιο είχα τη σπάνια τύχη να γνωρίσω σπουδαία πρόσωπα, φίλους και συντρόφους που με επηρέασαν και τους επηρέασα, αυτοί ήταν κάποιο τρόπο οι δάσκαλοι μου: οι συνοδοιπόροι μου στη ζωή και στη σκέψη. Η ουσιαστική μύησή μου στη συλλογική δράση και την πολιτική σκέψη συνέβη στην αυτόνομη Ομάδα Φοιτητών Οδοντιατρικής, το 1979-1982. Ηταν μια ανεπανάληπτη υπαρξιακή και πνευματική εμπειρία, που με δίδαξε να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους και να διδάσκομαι από αυτούς. Με τυπικούς όρους, μπορώ να πώ ότι εκτέθηκα σε εκλογές πρώτη φορά το 1998, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με ανεξάρτητο συνδυασμό στη Μύκονο, και στις εκλογές του 2000, υποψήφιος βουλευτής ανεξάρτητος συνεργαζόμενος με τον Συνασπισμό της Αριστεράς στις Κυκλάδες.  

– Την πήρες εύκολα την απόφαση; Είσαι σίγουρος ότι δεν θα το μετανιώσεις; 

Μπροστά μας περνάει το τρένο της ιστορίας• η μόνη απόφαση είναι αν θα επιβιβαστείς ή θα μείνεις απέξω, έξω από την περιπέτεια, στην αποβάθρα της ατολμίας και της απραξίας. Αποφάσισα να πάρω το τρένο. Ηταν απόφαση δύσκολη και εύκολη. Δύσκολη, διότι επηρεάζει τη δημόσια εικόνα μου, ως αχρωμάτιστου ανεξάρτητου δημοσιογράφου. Δύσκολη, διότι τυπικά περνάω στην άλλη όχθη: από κρίνων την εξουσία, γίνομαι κρινόμενος ως εξουσία. Και εύκολη όμως, για τους ίδιους περίπου λόγους: ως δημοσιογράφος είμαι ήδη πολιτικό ζώο, αριστοτελικά. Αν θα το μετανιώσω; Για τίποτε δεν είμαστε σίγουροι. Προς το παρόν, συγκεντρώνομαι στο να επιτελέσω το έργο μου όσο καλύτερα μπορώ, χωρίς να αλλοιωθώ ως προσωπικότητα.  

-Αισθάνεσαι ότι παίρνεις κάποιο προσωπικό ρίσκο;  

Ε, κάθε απόφαση που αλλάζει τη ροή του βίου, έχει ρίσκο. Αλλά σε αυτή τη μεταιχμιακή εποχή τα ρίσκα τα θέτει η ίδια η ζωή. Συνεχώς. 

-Γιατί στον ΣΥΡΙΖΑ;  

Είπαμε νωρίτερα για το τρένο της ιστορίας. Αποφάσισα να επιβιβαστώ• επιπλέον, διάλεξα βαγόνι, το βαγόνι της ελπίδας και ενός νέου ανθρωπισμού.
Από τα υπάρχοντα πολιτικά σχήματα είναι το πιο ελπιδοφόρο, είναι αυτό που περιέχει μέσα του το καινούργιο, τα σπέρματα μιας κοινωνίας  όπως την ονειρευόμαστε και όπως την έχουμε ανάγκη. Γιατί είναι ένα κόμμα που μαθαίνει, που αλλάζει. Είναι, πιστεύω, το κόμμα που κατά κάποιο τρόπο μπορεί να εκφράσει τη νέα αριστερά στον 21ο αιώνα. Και εγώ αισθάνομαι μέρος αυτής της νέας αριστεράς, που είναι ταυτοχρόνως ριζοσπαστική και πραγματιστική, που εργάζεται ταυτοχρόνως για το χωμί και το όνειρο. 

-Κάποιοι μπορεί να σε κατηγορήσουν ότι επιχειρείς να «τακτοποιηθείς» μέσω της πολιτικής.
 
Θα έλεγα ότι ρισκάρω την «τακτοποίησή» μου. Εχω μια πολύ καλή δουλειά, μια δημόσια εικόνα, μια ευθύνη της οποίας γνωρίζω τα όρια. Ανοίγομαι σε μια δημόσια έκθεση και μια ευθύνη με πολύ ευρύτερα όρια, σχεδόν αχαρτογράφητες.

– Τη δημοσιογραφία την εγκαταλείπεις οριστικά;  

Οχι βέβαια. Αν δεν εκλεγώ, θα επιστρέψω στην εργασία μου. Αν εκλεγώ, θα συνεχίζω να γράφω με κάποιο τρόπο. 

– Αισθάνεσαι ότι έχεις κοινά με τους δημοσιογράφους που κατεβαίνουν σε άλλα ψηφοδέλτια; Π.χ με τη Μαρία Σπυράκη που έκανε κυβερνητικό ρεπορτάζ στο Mega και μπαίνει στο ευρωψηφοδέλτιο της Ν.Δ;  

Έχουμε κοινή την επαγγελματική ιδιότητα. Τα υπόλοιπα, δηλαδή όλα, είναι διαφορετικά, είναι η φυσιογνωμία και η ιστορία ενός εκάστου. 

– Πώς ήταν η δημοσιογραφία όταν μπήκες και πώς είναι σήμερα που την αφήνεις; Ποιες είναι οι μεγαλύτερες διαφορές; 

Μπήκα στη δημοσιογραφία επαγγελματικά στο δεύτερο μισό της δεκαετίας ‘80. Ηταν πιο κλειστή, πιο τυπική, πιο περιορισμένη, είχε μεγαλύτερο κύρος. Σταδιακά, μειώθηκε το κύρος της, αυξήθηκε η επιρροή της, κυρίως μέσω της εμπορικής τηλεόρασης. Το δημοσιογραφικό επάγγελμα όταν εντάχθηκα, το ‘80, ήταν μάλλον κλειστό• μετά το ‘90 έγινε ανοιχτό και πληθωριστικό• τώρα είναι βαριά λαβωμένο. Η οικονομική-πολιτική κρίση και το δομικό σοκ των ψηφιακών new media μετασχηματίζουν βαθιά τη δημοσιογραφία.    

– Υπάρχει ένα θέμα μειωμένης αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης των πολιτών τόσο ως προς τους δημοσιογράφους, όσο και προς τους πολιτικούς.  Ποιος χώρος έχει μεγαλύτερο πρόβλημα; 

Η σχέση πολιτικών – δημοσιογράφων έχει λάβει τη μορφή σχέσης ξενιστή – παράσιτου, χωρίς να είναι σαφές πάντα ποιος είναι τι. Χοντρικά, οι πολιτικοί εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τα μήντια, για την εικόνα τους και για τις πράξεις τους που θέλουν να προβάλουν ή να αποκρύψουν. Ως εκ τούτου, κάνουν ό,τι μπορούν για να εξασφαλίσουν την εύνοια, την προνομιακή μεταχείριση ή την ανοχή των δημοσιογράφων και, κυρίως, των ιδιοκτητών των ΜΜΕ.
Πολλοί δημοσιογράφοι, από την πλευρά τους, μετατρέπονται σε ρουλεμάν της πολιτικής εξουσίας και σε δούλους των πηγών τους. Βαυκαλίζονται ότι έχουν εξουσία ή απλώς ασφαλίζουν το μεροκάματό τους. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο λειτουργίας, αμφότεροι χάνουν αξιοπιστία.   

– Στην Ευρωβουλή τι θέλεις να κάνεις; 

Στην παρούσα κρίσιμη φάση, πρώτο μέλημα είναι να αποκτήσει η Ελλάδα μια δυνατή, καθαρή και αξιόπιστη φωνή στην Ευρώπη. Τα χρόνια της κρίσης δεν ακούστηκε στο Ευρωκοινοβούλιο η φωνή των θυμάτων και των αγωνιώντων.
Όσοι βρεθούν στις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο θα έχουν καθήκον να υπερασπιστούν τους συμπολίτες τους και να προωθήσουν λύσεις για ανάκαμψη, με κάθε δυνατό τρόπο, στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Η αναβάθμιση του ρόλου του Ευρωκοινοβουλίου και η ενισχυμένη παρουσία του αριστερού μπλοκ θα είναι πρόσθετη βοήθεια προς αυτή την κατεύθυνση. Για την Ελλάδα αρχίζει τώρα μια μακρά επίπονη πορεία διαπραγμάτευσης με τους εταίρους-δανειστές, έτσι όπως δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα. Διαπραγμάτευση επίμονη, με επιχειρήματα και τεκμηρίωση, όχι μόνο για να καταστεί το χρέος βιώσιμο, αλλά και για την άντληση κάθε δυνατού κοινοτικού πόρου από την Ε.Ε. που θα χρηματοδοτήσει την ανάκαμψη. Για να πολεμήσουμε την ανεργία και να ανασυγκροτήσουμε τον παραγωγικό κορμό, απαιτούνται θεσμικά κεφάλαια για μακροπρόθεσμες επενδύσεις, δεν μπορούμε να στηριχτούμε στα κερδοσκοπικά κεφάλαια που έρχονται στη χώρα για βραχείες τοποθετήσεις. Τα ποικίλα κοινοτικά ταμεία, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, ο ΕSM, μπορούν να παίξουν τέτοιο ρόλο, και θα το διεκδικήσουμε σθενάρα και σχεδιασμένα.

Ταυτοχρόνως, έχουμε το καθήκον να ανακόψουμε την νεοφιλελεύθερη πορεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης προς την ανισότητα, την πληβειοποίηση και την αμοιβαία καχυποψία των Ευρωπαίων.

Δεν έχω ψευδαισθήσεις για την έκταση της επιρροής του Ευρωκοινοβουλίου. Γνωρίζω την ύπαρξη πανίσχυρων εταιρικών λόμπι, γνωρίζω ότι η Ε.Ε. κυβερνάται διακυβερνητικά από τους ισχυρούς και όχι φεντεραλιστικά, αλλά χρησιμοποιούμε κάθε όπλο που διατίθεται. Το Ευρωκοινοβούλιο είναι ένα τέτοιο προνομιακό πεδίο, το μόνο όργανο της Ε.Ε. με εκλεγμένους αντιπροσώπους των λαών, το μόνο με αδιαμεσολάβητη πολιτική νομιμοποίηση.  

– Γιατί να σε ψηφίσει ο κόσμος; 

Για να μεταφέρω τη φωνή του. Καθαρή, ενισχυμένη, χωρίς παράσιτα. 

– Φοβάσαι κάτι τώρα που μπαίνεις στην πολιτική ή είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις τα πάντα; 

Θέλω να νικήσω το Νείκος, που περιγράφει ο Εμπεδοκλής, να ανακόψω τη διάλυση δηλαδή• τη διάλυση που φέρνουν στην κοινωνία η ηττοπάθεια και η προπαγάνδα, η διασπορά του φόβου και της υποταγής, η μοιρολατρία, ο ακήρυκτος τυφλός εμφύλιος μες στην κοινωνία, το όλοι εναντίον όλων. Δεν ξέρω αν είμαι ικανός να αντιμετωπίσω το Νείκος, αλλά είμαι έτοιμος να υπερασπιστώ την Φιλότητα, τη σύνθεση, τη δημιουργία. Αυτό το έχω αποφασίσει. Και πιστεύω βαθιά ότι μέσα στην ελληνική κοινωνία, τη φοβισμένη και τραυματισμένη τώρα, βρίσκονται θαυμαστές δυνάμεις δημιουργίας, προκοπής, ανανέωσης.