Απορώ ειλικρινά με τους σχολιαστές και τις κομματικές ανακοινώσεις που κατήγγειλαν ότι με τον ανασχηματισμό η κυβέρνηση απέδειξε ότι δεν έλαβε το μήνυμα των εκλογών της 25ης Μαΐου. Φυσικά και δεν το έλαβε, εάν το είχε λάβει θα είχε παραιτηθεί στις 26 Μαΐου. Εφόσον δεν παραιτήθηκε τότε, τι κυβέρνηση περιμένατε να σχηματίσει ο πρωθυπουργός, και μάλιστα έπειτα από τόση δυστοκία – κυβέρνηση αντιμνημονιακή;
 
Και για να μη μιλάμε μόνο για τις αστοχίες των άλλων, θέλω να ομολογήσω ότι αυτή η στήλη την περασμένη Παρασκευή έπεσε έξω. Είχε στοιχηματίσει στο παρά πέντε ότι ο νέος υπουργός Οικονομικών θα ήταν της αρεσκείας της Τράπεζας Πειραιώς. Χάσαμε! Απεδείχθη τελικά ότι ήταν της αρεσκείας της… Eurobank.
 
Αλλά μεταξύ μας, δεν έχει και τόση σημασία. Το βασικό είναι πως πρόκειται για κυβέρνηση υπηρεσιακή. Κυβέρνηση μικρού χρονικού ορίζοντα και περιορισμένης πολιτικής ευθύνης.
 
Σκεφτόμουνα παρακολουθώντας τη δύσκολη κυοφορία του νέου κυβερνητικού σχήματος ότι ο κ. Σαμαράς αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή προβλήματα στη διακυβέρνηση του σκάφους του μεγαλύτερα ακόμα κι απ’ αυτά που αντιμετωπίζει ο Φώτης Κουβέλης.
 
Φυσικά, έχει και τις καλές της πλευρές αυτή η κυβέρνηση. Απουσιάζει ο Σίμος Κεδίκογλου, όπως άλλωστε και ο Παντελής Καψής – πρόκειται για την κατάρα της ΕΡΤ, μέρες που ’ναι. (Επί τη ευκαιρία, περιμένω με αγωνία να δω το ντοκιμαντέρ που ετοιμάζει πυρετωδώς, μια μαρτυρία απ’ τα μέσα, ο Κώστας Εφήμερος, με τίτλο «Μεσογείων 432».) Απουσιάζει επίσης ο Άδωνις Γεωργιάδης, αλλά η χαρά αντισταθμίζεται εξαιτίας του ομογάλακτου αντικαταστάτη του. «Φωτιά και τσεκούρι στην υγεία», έγραψαν στο twitter. Απουσιάζει και ο Γιάννης Μιχελάκης, παρά την… περιφανή νίκη της νέας Δημοκρατίας στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Με την επιλογή του αντικαταστάτη του, πάντως, απεδείχθη ότι ο πρωθυπουργός διαθέτει ένα είδος χιούμορ – μπλακ χιούμορ έστω.
 
Ενδιαφέρον έχουν και οι εσωτερικές καραμπόλες εντός της κυβέρνησης, η λαμπρή εκπροσώπηση του αθλητικού χώρου και του χώρου του πνεύματος. Όσο για το ολιγομελές και το ευέλικτον του κυβερνητικού σχήματος πώς να το σχολιάσει κανείς, είναι γνωστό ότι το μέγεθος της εκάστοτε κυβέρνησης είναι αντιστρόφως ανάλογο του ηθικού της αντίστοιχης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.
 
Αυτός είναι ο θίασος που θα οδηγήσει τη χώρα το επόμενο διάστημα, μέχρι την ώρα που θα συρθεί σε βουλευτικές εκλογές ώστε ν’ αλλάξουν οι πολιτικές που μας οδήγησαν ως εδώ.
 
Κι ας μην ξεχνάμε ότι η αύρα των εκλογών μόλις τέλειωσε. Τώρα είναι η ώρα του λογαριασμού: Φορολογικές δηλώσεις, χαράτσια, επίσκεψη της τρόικας, προαπαιτούμενα, ψαλίδι στα εφάπαξ, αλλαγές στο ασφαλιστικό, συνέχιση της κατεδάφισης του κράτους, κλείσιμο σχολείων, διαθεσιμότητες και απολύσεις στο Δημόσιο, ιδιωτικοποιήσεις και ξεπουλήματα, αγνόηση δικαστικών αποφάσεων, κλειστή η Βουλή για λόγους προληπτικούς, αστυνομική καταστολή.
 
Πόσο να γελάσεις μ’ αυτή την κυβέρνηση; Το γέλιο παγώνει στα χείλη, καθώς η εξουσία, έπειτα από το σύντομο ψυχαγωγικό διάλειμμα, ξαναδείχνει τα δόντια της.